(KNB)♟Memory Of Loveless♟[Akakuro] Rewrite

ลำดับตอนที่ #6 : ♟EP 05:Unknown Persons Rewrite[0 %](100 %)♟

♟EP 05:บุคคลที่ไม่รู้จัก♟

Rewrite[0 %]

(100 %)

"เท็ตจังจร้ะไปซื้อวัตถุดิบมาให้หน่อยได้ไหมจร้ะ"แม่ของร่างบางเอ่ยบอกลูกชายพร้อมกับส่งกระดาษเล็กที่มีลิสรายชื่อของวัตถุดิบที่ต้องไปซื้อที่ห้างที่อยู่ใกล้บ้าน

"ครับแม่...ให้ผมมาแค่ลิสแล้วไม่ให้ตังผมจะซื้อได้ไหมล่ะครับเนี้ย"คุโรโกะพูดขึ้นเพื่อหวังกัดแม่ตัวเองหน่อยๆที่มัวแต่รีดผ้าจนลืมให้ตังไปซื้อของที่จะทำอาหารสะงั้น

"อ้ะ!!...กวนนะเนี้ยเราเดี๋ยวเถอะบอกแล้วไงว่านิสัยแบบนี้เก็บเข้าผนึกไปเลยนะเท็ต-จัง"เสียงที่หวานกลับกลายเป็นเย็นเยือกจนร่างบางนั้นถึงกับสะดุ้ง

"คราบบบบบ...แม่อ้ะ!!ใจร้าย"คุโรโกะเอ่ยขึ้นพร้อมกับอ้อนแม่ที่ยังเป็นสาวอยู่นั้นก่อนที่จะตัดสินใจเริ่มออกไปซื้อของที่แม่สั่ง

"อย่ากลับมาดึกนะเท็ตจัง"

"ครับแม่!!"

ณ ห้าง

"เอ่อ....อันนี้น่าจะใช่นะเนี้ย"คุโรโกะพึมพัมเบาๆตอนนี้เค้ากำลังเลือกผักอยู่แต่ดูเหมือนเค้าจะชอบจำสลับกันอยู่หลายชนิดเลย

"นั่นคุโรโกจจินี่หน่า!!"เสียงปริศนาดังขึ้นโดยที่โทนเสียงนั้นฟังดูแล้วเหมือนโกลเด้นที่เจอเจ้าของชอบกระดิกห่างใส่และเรียกเจ้าของอย่างไงอย่างงั้น

"สวัสดีครับคิเสะคุง...บังเอิญจังเลยนะครับที่มาเจอที่นี่"ร่างเล็กพูดแต่สายตาและท่าทางยังคงเลือกผักต่อหรือก็คือเค้าพยายามเมินคนผมเหลืองอยู่นั่นเอง

"โย้!!เท็ตสึ"เสียงของบุคคลที่สองดังขึ้นนั้นทำให้ร่างบางละสายตาจากผักหันมาตามเสียงที่เรียกก่อนที่จะเอ่ยทักกลับไปตามมารยาทที่ถูกสอนมา

"สวัสดีครับอาโอมิเนะคุง"คุโรโกะเอ่ยก่อนที่จะมีเสียงแหลมเฉพาะตัวดังแทรกระหว่างการคุยของแสงเก่าและเงา

"ผมดีใจมากเลยนะฮะที่มาเจอคุโรโกจจิที่นี่....ว่าแต่คุโรโกจจิมาทำอะไรที่นี่หรอฮะ!!"คิเสะเอ่ยพร้อมกับรอฟังคำตอบคุโรโกะที่เห็นท่าทีของร่างสูงก็ยิ้มบางๆก่อนที่จะพูดตอบกลับไปโดยที่ทำให้คิเสะที่กำลังส่ายหาง(?)อย่างมีความสุขนั้นถึงกับรีบเก็บหางไปในทันที

"มาให้หมาถามน่ะครับ...คิเสะคุง^^"คุโรโกะพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มอย่างน่าหวาดกลัวสำหรับคนในรุ่นปฏิหาริย์อย่างมากเพราะเวลาคนตัวเล็กโกรธและยิ้มออกมาแบบนี้พวกเค้าเคยโดนมาแล้ว

"สมน้ำหน้าไอโกลเด้น"อาโอมิเนะเอ่ยพร้อมกับหันไปทางอื่นเหมือนพยายามจะสื่อว่า...หนูไม่รู้!!

"คุโรโกจจิใจร้ายยยยยย"คิเสะโหยหวนก่อนที่ทุกอย่างจะกลับมาสงบสุขอีกครั้งจากหมาโกลเด้น(?)

กรี๊งงงงงงงง กรี๊งงงงงงงงง

               เสียงโทรสัพในบ้านดังขึ้นมาจากห้องนั่งเล่นก่อนที่ชิณญาพัตร์แม่ของคุโรโกะจะรีบวิ่งจากห้องครัวทำอาหารที่ตอนนี้กำลังล้างแก้วอยู่มารับสายโทรสัพเพื่อที่จะรับสายโทรสัพที่ดังไม่ยอมหยุด

"สวัสดีคะนี่ใครคะ"เสียงหวานดังขึ้นถามคนในสายอย่างเป็นมารยาทโดยก่อนที่จะมีเสียงอันคุ้นหูดังขึ้นมาจนแทบจะตกใจเลยทีเดียว

'สวัสดีครับ....แม่ครับ!!นี่ผมเองนะครับ'เสียงใสที่เหมือนถอดแบบมาจากคนแม่อย่างเค้าดังขึ้นนั้นทำให้คนที่ได้ยินดีใจจนแทบ

"อ้ะ!!...นี่อย่าบอกนะว่าเป็น --- หรอจ๊ะ!!แม่จำเสียงแทบไม่ได้เลยนะจร้ะเนี้ย!!"ชิณญาพัตร์ตะโกนออกมาอย่างดีใจก็แหม่คนที่โทรมานี่เค้าคิดถึงแทบใจจะขาดแล้ว

'เสียงผมหล่อขึ้นใช่ไหมละครับ...ผมดีใจนะเนี้ย...หึๆ'

"ไม่ต้องมาหึๆเลยนะจร้ะ...แหม่ --- ไม่ติดต่อมาตั้ง 4 5 ปีแม่คิดถึงลูกนะเนี้ย"หญิงสาวผมฟ้าเอ่ยอย่างมีความสุขลูกเค้าไม่ได้ติดต่อมานานแล้วก็ต้องคิดถึงเป็นธรรมดา

'โถ่วแม่...ผมคิดถึงแม่เหมือนกันนะครับ'คนในสายเอ่ยอีกครั้งพร้อมกับขำเบาๆอย่างชอบใจ

"จร้าๆเท็ตจังเองก็คงจะดีใจมากเลยนะที่ --- โทรมาหาน่ะ"

'ครับๆ...ผมเองก็ดีใจที่มีเวลาโทรมาหาแม่เหมือนกัน'

"จร้าน่าจะโทรมาตอนเท็ตจังอยู่นะแหม่ผิดจังหวะจริงๆเลย"ชิณ(ขอย่อนะ)เอ่ยขึ้นพลางหัวเราะเบาๆอย่างมีความสุข

'ครับๆ...ผมคิดว่าเท็ตสึยะก็คงจะดีใจมากกว่านี้ถ้าผมกำลัง......จะกลับไป'เสียงหวานที่ทุ้มกว่านิดหน่อยเอ่ยขึ้นบอกจนแม่ของตนนั้นตกใจอีกครั้ง

"จริงหรอจร้ะ!!วันไหนจะเดี๋ยวแม่จะเตรียมกับข้าวไว้นะ --- "แม่ของในสายพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นเค้าดีใจมากที่ลูกของเค้าจะกลับมา

'ครับผมจะกลับไปตอนวัน xx นี้แล้วล่ะครับ...ผมขอซุปเห็ดนะครับแม่'

"จร้าๆงั้นเดียวแม่จะทำไว้ให้นะจร้ะแล้วเดียวจะบอกเท็ตจังไว้ให้นะจร้ะ"ร่างเล็กๆเอ่ยก่อนที่คนในสายจะวางไปพร้อมกับตั้งหน้าตั้งตารอวันที่ลูกคนโตจะกลับมายังบ้านเกิดเมืองนอนของตนที่จากไปนาน 5 ปีอย่างตื่นตาตื่นใจจนแทบจะลุกขึ้นเต้นยังไงยังงั้น

"ก-ลั-บ-มาแล้วคราบบบ"เสียงหวานเอ่ยขึ้นก่อนที่ร่างกายของคนผมฟ้าที่สูงเท่ากันจะวิ่งมาบอกข่าวให้กับลูกคนสวย(?)อย่างคุโรโกะ

"เท็ตจังๆ!!...เมื่อกี้ --- โทรมาด้วยนะจร้ะ!!"เสียงของชิณดังขึ้นบอกลูกชายของตนร่างบางที่ได้ยินก็ยิ้มออกมาจากใบหน้าหวานจนแทบจะเรียกได้ว่าฉีกได้ฉีกไปแล้ว

"พี่ --- โทรมาหรอครับ!!ทำไมต้องโทรมาตอนที่ผมไม่อยู่ด้วยอะ!!"คุโรโกะตะโกนด้วยความตกใจคนที่เค้าคิดถึงมานานแสนนานและเป็นคนที่สำคัญมากด้วย

"โอ๋ๆอย่างอลพี่เขาเลยนะเดี๋ยวถ้า --- โทรมาอีกแม่จะรีบบอกลูกเลยจร้ะ"เสียงของแม่ดังขึ้นบอกคุโรโกะก่อนที่ทุกๆอย่างจะดำเนินไปอย่างปกติเหมือนดั่งเช่นทุกวัน

ณ สุวรรณภูมิ

"Hey!! เทสึ ใกล้ได้เวลาแล้วนะ"เสียงของเพื่อนสนิทดังขึ้นเรียกคนตัวสูงไม่เกิน 170 ก่อนที่เจ้าตัวจะหันไปตามเสียงพร้อมกับยิ้มออกมาบางๆจนทำให้ใครหลายคนที่เดินผ่านแถวๆนั้นหน้าขึ้นสีเลยก็ว่าได้

"อื้มพวกนายไปก่อนเลยเดี๋ยวฉันตามไป!!"ร่างสูงเอ่ยให้เพื่อนของตนได้ยินก่อนที่จะหันมามองโทรสัพของตนเค้ากำลังคิดอยู่ว่าถ้าโทรไปตอนนี้น้องชายของเค้าจะรับสายไหม

"แต่เครื่องมันใกล้จะออกแล้วนะ"เทสึยะหันไปหาเพื่อนอีกครั้งก่อนที่จะถอนหายใจออกมาพร้อมกับเก็บมือถือของตนใส่กระเป๋าพลางเดินไปหาเพื่อนที่ยืนรออยู่ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างเสียอารมณ์

"เอ่อๆไปก็ได้สัสพวกมึงนี่แม้งเรื่องมากว่ะ"ร่างสูงผมฟ้าเกือบน้ำเงินพูดขึ้นด่าเพื่อนก่อนที่จะไปขึ้นเครื่องบินที่กำลังจะมุ่งหน้าไปยังญี่ปุ่นบ้านเกิดของตน

"จะได้เจอกันแล้วนะ...เท็ตสึยะ"

               ร่างบางตัวน้อยกำลังหงุดหงิดเป็นอย่างมากเพราะเค้ากำลังยืนหมุนดูตัวของตนเองว่าจะใส่ชุดอะไรดีไปนัดของกัปตันผมแดงที่ได้ชวนเค้าไปเที่ยวในวันเสาร์นี้คุโรโกะได้สติมองหน้าตัวเองในกระจกพร้อมกับบ่นใส่ตัวเองคนเดียวถ้าใครมาเห็นร่างบางตอนนี้คงบอกได้ว่าน่ารักน่าหยิกที่สุด

"เราจะคิดมากทำไมเนี้ยตอนนี้ใกล้ได้เวลานัดแล้วด้วยต้องรีบไปแล้ว"ร่างบางคิดได้ก่อนที่จะรีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกจากบ้านไปยังจุดนัดพบ

"อาคาชิคุง!!"คุโรโกะเอ่ยเรียกคนที่ยืนรอเค้าเป็นชั่วโมงใช่ตอนที่เค้ากำลังจะมาหาร่างสูงนั้นก็เกิดเหตุที่ว่ารถบัสเสียและต้องรอไปประมาณชั่วโมงจนได้นั่งและก็เกิดรถชนที่สะพานอีกรถเลยติดจนในที่สุดก็มาอยู่ตรงนี้นี่เองๆๆๆ(ถุย><)

"เท็ตสึยะฉันนึกว่านายจะไม่มาสะแล้ว"อาคาชิเอ่ยด้วยน้ำเสียงตัดพ้อเบาๆแต่ร่างบางได้ยินเต็มสองหูเค้าควรทำยังไงดีอาคาชิโกรธเค้าใช่ไหมคุโรโกะคิดก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้คนผมแดงก่อนที่จะทำในสิ่งที่อาคาชิไม่คาดถึงมาก่อนว่าเท็ตสึยะของตนจะทำมัน

"อาคาชิคุงผมขอโทษนะครับ...ยะ...อย่าโกรธผมเลยนะครับO///O"ร่างบางเอ่ยพร้อมกับเข้าไปกอดแขนของร่างสูงข้างกายที่ตอนนี้ก็หน้าแดงไม่ต่างจะเจ้าตัวที่ฝืนใจทำท่าทางที่น่าอายแบบนี้อาคาชิที่ได้สติก็เอามือข้างที่ไม่โดนกอดมาปิดหน้าของตนก่อนที่จะบอกร่างบางผมฟ้าที่ทำท่าทางอ้อนเค้าไม่หยุด

"เท็ตสึยะปล่อยเถอะ...ฉ...ฉันไม่ได้...โกรธนายสะหน่อย"อาคาชิเอ่ยขึ้นเบาๆให้คนที่กอดได้ยินคุโรโกะที่ได้ยินนั้นก็ปล่อยมืออย่างไวพร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสีจนแดงแจ๊ไม่รู้จะกลับมาขาวอีกได้ไหม

"เอ่อ...ผมว่าเราไปเดินเที่ยวกันเลยดีกว่านะครับ"คุโรโกะเป็นฝ่ายทำลายความเงียบก่อนที่อาคาชิจะเดินนำไปโดยที่มีร่างบางนั้นเดินเคียงข้างอย่างกับคู่รักอย่างไงอย่างงั้น

"เท็ตสึยะกินอะไรมาหรือยัง"อาคาชิเอ่ยถามคนตัวเล็กก่อนที่เสียงหวานใสจะตอบกลับมาโดยที่ยังอายเรื่องเมื่อกี้อยู่

"ยะ...ยังครับ"

"งั้นไปกินชาบูไหมฉันเลี้ยงนายเอง"ร่างสูงพูดให้คนข้างๆฟังนัยตาสีฟ้าเบิกกว้างหน่อยๆก่อนที่จะตอบกลับอย่างเกรงใจที่อาคาชิจะเลี้ยงชาบูในห้าง

"แต่ว่ามัน-"

"ไม่เป้นไรหรอกเท็ตสึยะฉันเต็มใจ"ร่างสูงเอ่ยดักคนตัวเล็กที่กำลังจะพูดเค้ารู้รู้ทุกอย่างที่เท็ตสึยะคิดรู้แม้กระทั้งความกังวลต่างๆที่มีความสุขหรือความทุกข์ที่อยู่ในใจก็ตาม

"...ครับ"คุโรโกะตอบเบาๆก่อนที่ทั้งสองจะพากันไปจองคิวในร้านจนตอนนี้ก็ถึงคิวแล้ว

"เท็ตสึยะอยากกินอะไรเลือกได้เต็มที่เลยนะ"อาคาชิเอ่ยบอกคนตรงหน้าพร้อมกับยิ้มบางๆให้อีกฝ่ายรู้ว่าเค้าเต็มใจทำทุกอย่างและไม่ต้องเกรงใจอะไร

"ครับ...ขอบคุณนะครับอาคาชิคุง^^"ร่างบางตอบพร้อมกับยิ้มรอยยิ้มที่ส่งมาให้ร่างสูงนั้นมันช่างสวยงามอยากเข้าไปกอดอยากเข้าไปอยู่ข้างๆอยากป้อนอาหารอยากนอนด้วยกัน(เดี๋ยวๆ)

"อร่อยไหม"อาคาชิถามร่างบางไปคุโรโกะที่กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยอยู่นั้นก็เงยหน้าขึ้นมองก่อนจะตอบกลับคำถามของกัปตันเก่าไป

"ครับอร่อยมาเลยครับ"

"กินเยอะๆนะนายยิ่งตัวเล็กอยู่"อาคาชิจี้จุดใส่คุโรโกะที่ตอนนี้ได้ยินประโยคที่เค้าพูดไปก็ทำแก้มบ่องหน้าบึ่งดูแล้วน่ารักมากเลยในสายตาเค้า

"ครับๆอาคาชิคุงนี่ทำตัวเหมือนแม่เลยนะครับ"

"...อีกเดี๋ยวก็สามีแล้ว"

"อะไรนะครับอาคาชิคุง"คุโรโกะเอ่ยขึ้นเค้าได้ยินที่กัปตันพูดไม่ถนัดก่อนที่อาคาชิจะทำท่าเหมือนปิดบังอะไรสักอย่างก่อนที่จะพูดกับร่างบางไป

"ป่าวไม่มีอะไร"อาคาชิคุงโกหก คุโรโกะคิดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ได้แต่นั่งกินเงียบๆพร้อมกับร่างสุงที่ถามเรื่องต่างๆในชีวิตของเค้าในตอนนี้อาคาชิคุงเขาจะถามไปทำไมนะอยากรู้แต่ก้ต้องเก็บไว้อยู่ดี

ณ สวนสาธารณะ

"เท็ตสึยะวันนี้สนุกไหม"อาคาชิเอ่ยถามร่างบางที่ตอนนี้กำลังนั่งกินไอศครีมวนิลาอย่างอร่อยโดยมีเค้านั่งลงอยู่ข้างๆ

"ครับขอบคุณมากนะครับ...วันนี้สนุกมากๆเลย"คุโรโกะพูดขึ้นพร้อมกับหันหน้ามาหาร่างสูงผมแดงที่ตอนนี้กำลังมองไปทางแม่น้ำที่มีคุณห่านกำลังสวีทวิวิ้วกันอยู่(?)

"เท็ตสึยะ....ฉันดีใจนะที่นายไม่รังเกียจคนอย่าง........ฉัน"ร่างสูงเอ่ยเบาๆคุโรโกะที่ได้ยินก็รีบเถียงคำพูดที่น่าสงสัยทันที

"ผมไม่รังเกียจอาคาชิคุงหรอกครับ!!...ทำไมต้องรังเกียจละครับ"ร่างบางตะโกนใส่คนข้างกายอย่างไม่พอใจทำไมต้องรังเกียจละเค้าว่าดีใจด้วยซ้ำที่กัปตันผมแดงกลับมาเป็นเหมือนเดิม

"งั้นหรอ...ขอบใจนะ"อาคาชิเอ่ยขอบคุณเบาๆคุโรโกะที่เห็นดังนั้นก็ยิ้มบางๆจนร่างสูงถึงกับหน้าขึ้นสีในทันที

"ไม่เป็นไรหรอกครับผมน่ะดีใจด้วยซ้ำที่อาคาชิคุงกลับมาเป็นเหมือนเมื่อก่อน"ร่างบางบอกความรู้สึกออกไปเค้าดีใจมากที่อาคาชิคนเดิมกลับมาดีใจจนแทบไม่รู้ว่าความรู้สึกลึกๆนั้นกำลังต้องการเขา

"งั้นไว้คราวหน้าฉันพานายมาเที่ยวอีกนะเท็ตสึยะ"

"เอ่อ...แต่ว่าผม----"

"ห้ามปฏิเศษผมเท็ต-สึ-ยะ"อาคาชิเอ่ยเสียงอ่อนโยนปนเย็นเยือกจนคุโรโกะรู้สึกได้สงสัยคงจะโดนกับดักลักพาตัวมาเที่ยวของกัปตันจอมเผด็จการเสียแล้ว

"ก..ก็...ได้ครับอาคาชิคุง^^;;"

วันจันทร์ 10:45 น.

"พวกนายจะไปที่ไหนกันล่ะฉันจะไปหาครอบครัวน่ะ"ร่างสูงผมฟ้าเข้มเอ่ยบอกเพื่อนที่ตอนนี้กำลังจะแยกทางกันเที่ยวอยู่

"พวกฉันจะไปแทบอิเคะบุคุโระน่ะไว้มาเจอกันที่ XXX ไหมละ"

"นั่นน่ะสิฉันเองก็จะไปฟุกุชิมะไว้เจอกันที่มันบอกไหมละ"เพื่อนๆแต่ละคนต่างเสนอนู่นเสนอนี่แต่เค้าคิดไว้แล้วว่าจะอยู่คนเดียวที่หอหรืออพาร์ทเม้นท์สะมากกว่า

"ฉันจะไปอยู่กับแม่และน้องน่ะพวกนายอยู่กันเองเถอะ"

"อะไรว่ะพวกเราก็อุตส่ามาส่งถึงที่"

"แต่จุดประสงค์จริงๆคือเที่ยวนิ"ร่างบางพอดีเอ่ยขึ้นกัดเพื่อนของตนจนทำให้ทุกๆคนที่ยืนอยู่หน้าเสียหน่อยๆ

"ก็ได้ว่ะใจร้าย"

"ไปๆแยกย้ายๆ"เทสึยะเอ่ยพร้อมกับทำท่าทางปัดมือก่อนที่จะเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อนของตนเค้าเดินมาเรื่อยๆจนตอนนี้อยู่ที่ห้างๆหนึ่งเสียแล้ว

"อ้าาาา...สบายจริงๆเลยยยยยย...บ้านเกิดที่ญี่ปุ่นเนี้ย"เสียงหวานพูดขึ้นกับตัวเองเบาๆพร้อมกับบิดขี้เกียจหน่อยๆเค้ากลับมาบ้านแล้วสงสัยต้องซื้ออะไรไปฝากนอกจากแคบหมูไทยสะแล้ว

"เอาเป็นอะไรดีน่ะ....."ร่างบางบ่นหงุบหงิบพลางมองหาของฝากที่ตอนนี้เค้าเดินอยู่แถวๆห้างที่โตเกียวกะจะซื้อของแพงๆเข้าบ้านไปฝากครอบครัวเสียหน่อย

"เอาเป็น...อันนี้ล่ะกัน"เทสึยะเอ่ยขึ้นพร้อมกับหยิบขนมวนิลาสีขาวสดใสและของที่เป็นพวกอาหารแช่แข็งแพงๆไปให้แม่ของตน

"เฮอ....ชักอยากจะเดินเที่ยวให้หนำใจเลยน่ะเนี้ย"่ร่างสูงพูดขึ้นก่อนที่จะเดินเที่ยวต่อก่อนที่จะไปหาครอบคัวที่รอเค้ากลับมาอยู่จนกระทั้งเทสึยะเดินเพลินไปหน่อยทำให้ตอนนี้หางตาของคนผมฟ้าเข้มไปสดุดกับโรงเรียนที่มีชื่อเสียงและค่าเทอมแพงก่อนจะตกใจออกมาเบาๆใส่ตนเอง

"เอ้ะ!!นั่นมันราคุซันนี่หน่าาาาา...."เสียงที่ฟังดูแล้วติดขี้เล่นเอ่ยขึ้นก่อนที่สมองบางส่วนจะทำงานประมวลอะไรบางอย่างที่ทำให้รอยยิ้มที่สดใสดูขี้เล่นนั้นถึงกับหุบลงอย่างรวดเร็ว

"ราคุซันงั้นหรอ...."ร่างบางพึมพัมออกมาเค้าพยายามประมวลอะไรบางอย่างก่อนที่อารมณ์มึนงงจะกลายเป็นน่ากลัวจนคนที่เดินผ่านไปมาถึงกับต้องรีบหนีไปจากตรงนี้

"ในที่สุดก็ได้เจอกันแล้ว..."

"อาคาชิ เซย์จูโร่"

[decidedly]

"มาให้หมาถามน่ะครับ...คิเสะคุง^^"

[7/3/60]

20:40 p.m.

[EP 05:Unknown Persons]

Story 100 % By Phantom

Example Stroy By Phantom ft.TheThird

Story By Phantom

[Free Talk 1(15 %)]

[มาแล้วมาวันละนิดจิตแจ่มใส555+ปิดเทอมแล้วจร้าตบมือออ....แต่ไรด์ก็ไม่มีเวลาอยู่ดีไรด์ไปทำงานพิเศษด้วยดังนั้นอาจจะลงอาทิตย์ละ 2 ครั้งนะ555+....ไรด์ขอโทษนะฮืออออ....แต่ไม่เป็นไรไรด์รู้ว่ารีดทุกคนรอได้ วะฮะๆๆๆๆๆๆๆ (เป็นบ้าหรอไรด์!!) บายไว้เจอกันอีกนะแจะ บ่ายบ้ายบี...]

[Free Talk2(65 %)]

[มาแล้วขอโทษที่ไม่ได้ลงวันเสาร์ที่ผ่านมาพอดีเพื่อนชวนไปกินเลี้ยง 555+ มาแล้วเป็นอย่างไรบ้างตัวปริศนามีอีกเยอะเลยรอหน่อยนะอาทิตย์นี้จบตอนที่ 5 แน่นอน555+ บ่ายบ้ายบี...]

[Free Talk3(100 %)]

[มาแล้วเป็นไงละจบตอน 5 แล้วววว เย้ 5555 เดี่ยวลงตัวอย่างตอนหกแปป อย่ากดเข้ามานะถ้าไม่อยากค้าง 555555555555555 เห็นมีหลายคอมเม้นบอกมาลืมเตือนสติตนเอง เค้าเตือนให้แล้วนะอย่ากดเข้าไปนะ 5555 งั้นไว้เจอกันนะคะ  บ่ายบ้ายบี...]

[ติดตามกดน้อง , โหวตกดคุณชาย]

  

[Are You Ready??]

[Plz Wait For Story]

[Next Time]

English : Bye Bye!!

Japanese : それでは、また会いましょう!!