คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : EP.03 ♥ เมื่อรัก… เกินเลย
EPISODE 03
เมื่อรัก… เกินเลย
“เจ้หอมคงไม่คิดจะฟันผมแล้วทิ้งจริง ๆ หรอกนะ”
เมื่อโดนเวหาถามย้ำประโยคเดิมด้วยน้ำเสียงจริงจังไร้แววล้อเล่นเหมือนก่อนหน้านี้ ฉันก็ถึงกับนิ่งอึ้งไปต่อไม่ถูก สองเท้าก้าวถอยหลังหนีร่างสูงที่จู่ ๆ ย่างสามขุมเข้ามาหาด้วยสีหน้าคุกคามกัน
ฉันไม่เคยมองเวหาด้วยสายตาหวาดหวั่นแบบนี้มาก่อน เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้าได้เติบโตขึ้นแล้วจริง ๆ เขาไม่ใช่เด็กน้อยที่เคยจูงมือเดินด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน ไม่ใช่เด็กน้อยที่ฉันเคยป้อนข้าวป้อนยาให้ตอนป่วย และไม่ใช่เด็กน้อยที่จะยิ้มอย่างดีใจเมื่อได้กินของอร่อย ๆ ที่ฉันทำเองอีกต่อไปแล้ว
เวหากลายเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว… เขาไม่ใช่เด็กน้อยในวันวานอีกต่อไปแล้วจริง ๆ
ฟุบ
ฉันเดินถอยหลังหนีจนสะดุดกับขอบเตียง ร่างบางเอนหงายไปด้านหลัง สองตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ จับจ้องใบหน้าหล่อเหลาที่พุ่งเข้ามาใกล้ เขาใช้มือข้างหนึ่งช้อนท้ายทอยฉัน ส่วนอีกข้างรวบเอวฉันเข้าไปกอด ก่อนทั้งสองร่างจะล้มลงบนเตียงพร้อมกันโดยมีร่างสูงคร่อมทับอยู่ด้านบน ศีรษะของฉันไม่ได้กระแทกกับที่นอนเพราะมีฝ่ามืออบอุ่นรองรับเอาไว้อย่างนุ่มนวล
ตึกตัก
เสียงหัวใจในอกเต้นผิดจังหวะ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเสียสติแล้ว เริ่มนึกไม่ออกแล้วว่าฉันเคยใกล้ชิดกับเวหาครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ ถ้าลองนึกย้อนกลับไปดี ๆ ฉันเคยกอดเขาตอนเขาอยู่ชั้นประถมมั้ง หลังจากเขาเป็นเด็กมัธยมฉันก็ไม่เคยใกล้ชิดกับเขาเกินระยะอันตรายอีกเลย ไม่ใช่แค่กับเวหา กับน้ำปั่นเองก็เหมือนกัน
จำได้ว่าตอนเด็กทั้งสองขึ้น ม.ต้น ฉันเพิ่งเรียนจบและเริ่มทำงานพอดี ช่วงนั้นฉันแทบไม่มีเวลาว่างเลย บวกกับน้ำปั่นก็อยู่วัยกำลังโต ฉันจึงห่าง ๆ จากน้องไป ทำให้ห่างจากเวหาไปด้วย นับตั้งแต่นั้นพวกเราก็เหมือนจะห่างเหินกัน ไม่ได้สนิทกันเหมือนสมัยเด็ก ๆ อีก
แล้วยังไงต่อนะ… แล้วฉันก็ทำแต่งานทุกวัน ฉันทำงานด้านออกแบบตกแต่งภายใน บริษัทของฉันเป็นบริษัท Interior Design ขนาดกลาง แม้จะไม่ใช่บริษัทระดับยักษ์ใหญ่แต่ก็มีชื่อเสียงในวงการอย่างมาก กว่าฉันจะได้งานนี้ไม่ง่ายเลย ฉันจึงทำงานหนักมาก ทุ่มวิชาความรู้ที่มีไปกับมันอย่างเต็มที่ จนปัจจุบันฉันได้นั่งในตำแหน่งหัวหน้าทีมแล้ว ถือว่าประสบความสำเร็จอย่างสวยงาม สมกับแรงกายแรงใจที่ทุ่มเทลงไปตลอดเวลาสิบปี
ทว่า… เพราะว่าฉันทุ่มเวลาชีวิตทั้งหมดให้กับงานทำให้ไม่มีเวลาสนใจเรื่องความรัก ปัจจุบันก็เลยโสดยาวมาตลอดตั้งแต่เรียนจบนี่แหละ
สมัยเรียนมหาวิทยาลัยฉันก็เคยมีแฟนมาบ้าง ประสบการณ์ความรักในสมัยเรียนของฉันค่อนข้างยอดแย่ทำให้ไม่ค่อยมีความทรงจำดี ๆ สักเท่าไหร่ ลองคิด ๆ ดูแล้วนอกจากพ่อกับน้องชาย ผู้ชายคนเดียวที่ฉันใกล้ชิดด้วยขนาดนี้ก็มีแต่เวหานี่แหละ
“จะทิ้งผมจริง ๆ เหรอฮะ”
เฮือก!
ฉันสะดุ้งเฮือกหลุดจากภวังค์ความคิดแทบจะทันทีเมื่อใบหูข้างซ้ายถูกริมฝีปากกรุ่นร้อนขบเม้มเบา ๆ รีบหันขวับมองใบหน้าหล่อเหลาของเวหาซึ่งอยู่ใกล้จนปลายจมูกแทบสัมผัสกันอยู่แล้ว
“วะ เว… ถอยออกไปก่อนได้ไหม มีอะไรก็นั่งคุยกันดี ๆ นะ” น้ำเสียงฉันตะกุกตะกักมาก ลมหายใจก็ติดขัดไปหมด นอกจากหัวใจจะเต้นรัวอย่างบ้าคลั่งแล้ว ใบหน้าฉันก็ร้อนผ่าวราวกับคนเป็นไข้
นี่มันโคตรไม่ปกติเลยอ่ะ! ฉันอายุสามสิบสองแล้วนะ ไม่ใช่สาวน้อยหัวใจฟรุ้งฟริ้งสักหน่อย จะมาหวั่นไหวให้กับเจ้าเด็กที่อายุเท่าน้องชายตัวเองแบบนี้ไม่ได้!
“แต่ผมอยากนอนคุยกับเจ้หอมมากกว่านี่ฮะ” แววตาเวหาร้อนแรงมาก ทั้งยังยั่วยวนจนฉันต้องลอบกลืนน้ำลาย
ไม่ได้… ฉันจะถูกเด็กนี่อ่อยไม่ได้เด็ดขาด! ห้ามถลำลึกไปกับเขาเชียวนะ! แค่เรื่องคืนนั้นฉันก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว ถ้าเผลอไผลปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันจะแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้วนะไอ้หอม!
ฉันถลึงตาใส่คนเหนือร่าง ยกสองมือผลักไหล่เขาออกห่างจากตัวก่อนลุกขึ้นนั่ง “เลิกล้อเล่นได้แล้วเว นี่มันเกินเลยไปมากแล้ว อย่าให้มันมากไปกว่านี้เลย”
เวหานั่งคุกเข่าอยู่บนเตียงฉัน ใบหน้าหล่อ ๆ แฝงความเย็นชาผิดไปจากปกติ พอฉันจะลุกหนีก็ถูกมือหนาคว้าจับแล้วผลักร่างฉันนอนลงบนที่นอนอีกครั้ง คราวนี้เขาไม่ปล่อยให้ฉันโวยวายสักคำ ริมฝีปากกรุ่นร้อนทาบทับลงมาอย่างแนบสนิทและรวดเร็ว
“อื้อ” ฉันร้องประท้วงจูบกะทันหันของเวหา พยายามยกมือขึ้นผลักแต่แรงฉันจะไปสู้แรงเด็กหนุ่มอย่างเขาได้ยังไง เวหาจับสองมือฉันกดลงบนที่นอนเหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียว ก่อนใช้มืออีกข้างล็อกปลายคางฉันบังคับให้ตอบรับสัมผัสร้อนแรงของเขาได้อย่างแนบสนิทยิ่งกว่าเดิม
คืนนั้นฉันเมาหนักมาก ไม่เหลือสติที่จะจำอะไรได้เลย มีเพียงแค่ความเจ็บหน่วงช่วงล่างกับร่องรอยตามเนื้อตัวที่บ่งบอกให้รู้ว่าเราสองคนทำเรื่องแบบนั้นกันไปแล้วจริง ๆ นอกนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้เลยสักนิด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องจูบเลย
นี่ไม่ใช่จูบแรกของฉัน สมัยเรียนฉันเคยมีจูบแรกกับแฟนมาก่อน แต่ก็แค่จูบเพียงชั่วขณะไม่ทันจะได้ลึกซึ้งมากกว่านั้นฉันก็ผลักเขาออกไปแล้ว หลังจากนั้นเขาก็ทิ้งฉันไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นทันที และนั่นคือประสบการณ์ความรักห่วย ๆ ครั้งสุดท้ายก่อนเรียนจบของฉัน
ตอนนั้นฉันรู้สึกรังเกียจและขยะแขยงจูบนั้นมาก เรียกว่ามันฝังใจฉันมาตลอดสิบปีเลยก็ว่าได้ แฟนเก่าห่วย ๆ คนนั้นทำให้ฉันรู้สึกขยาดกับความรักและมองว่าผู้ชายทุกคนมีแต่เรื่องใต้สะดือในหัว ทุกสายตาที่มองฉันมีแต่ความหยาบโลนและคิดไม่ซื่อ
ทำให้ฉันจากที่เคยเป็นสาวสวยป็อปปูล่าของคณะกลายเป็นมนุษย์ป้าแว่นหนาเตอะที่วัน ๆ ทำแต่งาน สนใจแต่การออกแบบ ไม่สนใจแฟชั่น ไม่เหลียวแลการแต่งหน้า และโสดยาวมาจนทุกวันนี้
ทว่า… ชั่วขณะที่เรียวลิ้นกรุ่นร้อนของเวหาสอดเข้ามาในโพรงปากฉัน นอกจากจะไม่รู้สึกรังเกียจเขาแล้ว เสียงหัวใจฉันมันยังเต้นแรงราวกับจะระเบิดอีกด้วย!
*********************************
ว้ายยยยย เจ้โดนเด็กกินปากอีกแล้วววววว >< ฟินค่าาาาา
ฟางอัพ Ebook ลง MEB และบนเว็ปนิยายด้วยนะคะ จัดโปรโมชั่นราคาพิเศษเฉพาะวันวาเลนไทน์ และมีติดเหรียญรายตอนทุกเว็ปเช่นเดิมค่าา ฝากสนับสนุนเค้าด้วยนะตัววววว เลิฟยูค่าาาาา
วางจำหน่าย Ebook ราคาโปรโมชั่น 39 บาทเท่านั้น!!
สั่งซื้อ >> เมื่อรักโอบกอดคุณ
ความคิดเห็น