คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 1 พบเพื่อจาก 5/6
เสียงดนตรีและเสียงเพลงในจังหวะน่าเต้นภายในสถานบันเทิงหรูย่านทองหล่อไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงโซฟาตัวยาวด้านในสุดของโซนวีไอพีครื้นเครงไปกับมันได้เลย
ธตรัฐหมุนแก้วไวน์เล่นช้า ๆ รอยยิ้มอบอุ่นปรากฏตรงมุมปาก
สมองเขาตอนนี้ไม่รับรู้เสียงเพลงที่ดังกลบเสียงอื่น ๆ ทว่ากลับมีเพียงเสียงหวาน ๆ
ของใครบางคนที่เขาจำขึ้นใจวิ่งวนอยู่
“มานั่งเสียในสุด
กูเกือบจะหามึงไม่เจอแล้วนะเว้ย”
สรรพนามบุรุษที่หนึ่งและสองที่อยู่บนหลักศิลาจารึกพ่อขุนรามคำแหงดังมาก่อนที่คนพูดจะมาถึงโต๊ะเป้าหมายเสียอีก
ภูธิปทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวเดียวกับเพื่อน แล้วรินไวน์ใส่แก้วที่ว่างอยู่อย่างไม่รอให้บริกรได้เข้ามาบริการ
หากแต่บทสนทนาที่เขาเปิดไว้ก่อนหน้ากลับไม่ได้รับความสนใจจากผู้ที่เป็นฝ่ายนัดเจอเลยแม้แต่น้อย
“เฮ้ย !
มึงได้ยินที่กูพูดไหมเนี่ยไอ้บอม” ชายหนุ่มพูดเสียงดังจนคล้ายตะโกน
“เออ ๆ กูได้ยินแล้ว” ธตรัฐหลุดออกจากภวังค์ทันที
“เป็นอะไร”
“เป็นอะไร ? มึงถามว่ากูเป็นอะไรหรือวะ”
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว มือก็วางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะ
“เออ”
ภูธิปกระดกไวน์ที่เขารินใส่แก้วไว้ลงคอรวดเดียวหมด
ก่อนหันกลับไปมองเพื่อนสนิทอีกครั้ง
“ตอนกูมาถึงเห็นมึงปากยิ้มตาเยิ้มอย่างกับวัยรุ่นเจอรักครั้งแรก”
“กูเนี่ยนะ” เขาชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“มึงจำตอนมอสี่ได้ไหมวะ
มีอยู่วันหนึ่งมึงกับกูแอบไปดูสาว ๆ เขาซ้อมเชียร์กันถึงชั้นดาดฟ้า แล้วมึงก็ไปตกหลุมรักน้องแป้งมอสามทับสี่ที่เป็นเชียร์ลีดเดอร์สีเขียว
มึงนี่เพ้อถึงน้องเขาเป็นเดือนเลยนะเว้ย
จะจีบก็ไม่กล้าเพราะพ่อน้องแป้งเป็นถึงนายพล
แถมมีเสียงลือเสียงเล่าอ้างกันว่าดุโคตร มึงบอกไม่กล้ากระตุกหนวดเสือ”
“จำได้สิ แล้วมาเกี่ยวอะไรกับกูตอนนี้”
“เกี่ยวดิวะ
ก็หน้ามึงตอนนี้น่ะเยิ้มยิ่งกว่าตอนตกหลุมรักน้องแป้งอีก...อย่าบอกนะว่ามึงมีความรัก”
ภูธิปจ้องหน้าเพื่อนรักอย่างไม่เชื่อ
จากที่คิดว่าธตรัฐจะสวนกลับมาเหมือนทุกครั้งที่เขาแซว
แต่คราวนี้กลับผิดคาดเพราะนอกจากเพื่อนจะไม่เถียงแล้วยังหลบตาอีกด้วย “เฮ้ย ! จริงดิ ผู้หญิงคนไหนวะที่ทำให้เสือโคร่งกลายเป็นแมวเปอร์เซียได้”
“ไร้สาระน่าไอ้คิง
กูจะยิ้มไม่ได้เลยหรือไงวะ จะให้ตีหน้าขรึมทั้งวันเลยอย่างนั้นหรือ”
“มึงแน่ใจ ?”
“เออ แน่ใจ มึงจะกินอะไรสั่งมาเลย
เต็มที่ มื้อนี้กูเลี้ยง”
คนฟังส่ายหน้าน้อย ๆ ยิ่งเพื่อนปัดที่จะตอบคำถามและเปลี่ยนเรื่องคุยแบบนี้
แน่นอนว่าต้องมีอะไรที่เขาไม่รู้
แต่เขาก็ไม่คิดเซ้าซี้เพราะรู้ดีว่าต่อให้เซ้าซี้อย่างไรก็ไม่ได้คำตอบอยู่ดี
เขากับธตรัฐสนิทสนมและเรียนห้องเดียวกันมาตั้งแต่ประถมยันมัธยม
มีก็เพียงแค่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยที่ต่างคนต่างก็เลือกเรียนในสิ่งที่รัก
แต่ก็ไม่เคยขาดการติดต่อ ดังนั้น...ความลับปิดกันได้ไม่นานแน่
“มึงบอกเองนะว่าเป็นเจ้ามือ
คืนนี้กูจะสั่งให้เต็มที่”
“เรื่องของมึง” ชายหนุ่มบอกปัด
เรื่องเป็นเจ้ามือไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา
แต่เรื่องที่จะคุยกับเพื่อนวันนี้ต่างหากที่เป็นปัญหา ร้ายกว่านั้นคือไม่รู้จะเริ่มต้นจากตรงไหน
ให้เริ่มเข้าเรื่องว่ารู้สึกแปลก ๆ
กับผู้หญิงที่เคยเจอกันครั้งแรกและยังเป็นการเจอกันครั้งเดียวก็ใช่ที่
“เรื่องของกูได้ไง ก็เงินมึง”
“เออ เอาที่มึงสบายใจ”
ภูธิปเรียกบริกรเข้ามาสั่งอาหารรวมทั้งเครื่องดื่ม
เมื่อบริกรจากไปแล้วชายหนุ่มจึงกลับมาสนใจเพื่อนอีกครั้ง
“ขอบใจเว้ยเพื่อน”
“ว่าแต่มึงกลับมาคราวนี้จะอยู่กี่วัน”
หากให้ทายว่าเพื่อนเขาทำอาชีพอะไรคงไม่มีใครทายถูกอย่างแน่นอน
และถ้าฟังคำเฉลยก็คงคิดไม่ถึงว่าผู้ชายมาดเซอร์ แถมยังเป็นคาซาโนวาตัวเอ้คนนี้มีอาชีพเป็นหมอ
หมอที่เรียกอีกอย่างหนึ่งว่าแพทย์นั่นละ
ไม่ใช่หมอดูหรือหมอเดาที่ไหน
ภูธิปเรียนจบคณะแพทยศาสตร์จากมหาวิทยาลัยชื่อดังในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
และทำงานที่โรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยตั้งแต่เรียนจบเนื่องจากเป็นพวกรักอิสระบวกกับเบื่อความวุ่นวายในเมืองหลวง
ถึงแม้บิดาซึ่งเป็นนายแพทย์เหมือนกันหนำซ้ำยังเป็นเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนในกรุงเทพมหานครจะอยากให้กลับมาบริหารงานมากเพียงใด
แต่ก็ไม่อาจลบล้างความตั้งใจของลูกชายได้เลยสักนิด
และอีกประเด็นที่ภูธิปไม่กลับมาเป็นแพทย์ในเมืองหลวงก็คือ
ความคิดเห็น