คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง
ะับรถมือถืออายหนุ่มัึ้น
ทิวารเหลือบมอเบอร์หน้าอ เาถอนใออมา่อนเอื้อมอรับแล้วเสียบบลูทูเ้าับใบหู
“ว่าไมน มีอะไรหรือเปล่า”เาถามออไป
“ทิวามาพบมนหน่อยไ้ไหม มนมีเรื่ออยาะุย้วย”น้ำเสียเศร้าแผ่วเบาถามลับมา
“ผมไม่ว่าหรอำลัะลับบ้าน
มีเรื่อสำัอะไรหรือเปล่า”
“มาหามนหน่อยเถอะทิวา มนอร้อล่ะ...”
ทิวารนิ่เียบั่วรู่ ไม่อยาไปเพราะไม่รู้ะุยอะไรทมนราเป็นเพื่อนับเามานาน
เธอเป็นนรู้ใเามาที่สุ แ่เาไม่เยิเินเลยว่านั้น
“อืมไ้ เี๋ยวไปหารอแป๊บนะมน”
รถยน์สีำเลื่อนมาอในัวบ้านไม้สอั้น
ายหนุ่มเปิประูลมาารถเห็นเพื่อนสาวยืนออรออยู่ สอเท้า้าวเินเ้าหา
มนรานำเ้าในัวบ้านแล้วนั่ลบนเ้าอี้ไม้สีน้ำาลัมันวาอยู่ลาบ้าน้วยัน
“มีอะไรมน เรียผมมาหัว่ำแบบนี้”ถามเสียเรีย
เาไม่อยาอยู่ับเธอสอ่อสอเ่นนี้
“ทิวาำลัะหมั้นเหรอ?”
ายหนุ่มะัหลุบามอาแฟที่มนรานำมาวาให้่อนหน้า
สีหน้าหนัใ
“ใ่”
“ทำไมถึหมั้นล่ะ
ไหนบอว่าไม่อยาแ่านันใรอีแล้วไ” แม้สีหน้าะเรียบเยแ่บอไ้เลยว่าเธอรู้สึเ็บปวริๆ
“มีวามำเป็นนิหน่อย”อบเลี่ยอย่าเสียไม่ไ้
นที่เาไม่อยาให้รับรู้เรื่อนี้ือมนรา
ร่าเพรียวลุยืนพิหน้า่าไม้เหม่อมอแสันทร์้านนอ
ใบหน้ารูปหัวใเริ่มเศร้าหมอ เรียวแนถูยึ้นออิเล็บลมาราวับ้อารระบายอะไรบาอย่า
“รัผู้หินนั้นหรือเปล่าทิวา...”น้ำเสียราบเรียบแฝไป้วยวามเ็บปวถามึ้นอีรั้
“เปล่า ไม่ไ้รั”
“แล้ว... อบหรือเปล่า
ผู้หินนั้น”ำถามมามายเริ่มออมา
ทิวารหรี่าลบรามแน่นเหมือนว่านเอำลัลับไปยืนรุเิม
ำถาม... อบหรือเปล่า ทำไมหัวใถึเ้นระรัว
อบออไปไม่ไ้เลยแ่ำว่าไม่อบเหุใไม่พู นี่เา... ำลัเป็นอะไร หรือว่า...
เริ่มะอบเ้าแล้ว
“ผมไม่รู้หรอมนว่าอบเรนหรือเปล่า”
ปิไม่อบโหพอมาเอำถามเลยอบไ้เพียเท่านี้
เพราะในหัวสมอมัน็ิเ่นนั้นเหมือนัน
มนรานิ่ันเป็นรั้แรที่ไ้ยินเาพูเ่นนี้
สำหรับทิวาแล้วผู้หิหน้าไหน็ไม่มีวามสำั
ำอบเยถามเาหลายรั้มัะออมาเหมือนเิม ไม่อบ ไม่รั ไม่สนใ และไม่้อาร
แ่ราวนี้มัน่าออไป “ไม่รู้ว่าอบหรือเปล่าอย่านั้นหรือ”
อยาะหัวเราะออมาริๆ
“แน่ใว่าะหมั้นแล้วเหรอทิวา เราไม่เห็น้วยหรอนะบอามร
ไม่อยาให้ผู้หินนั้น้อมาทนทุ์เพราะทิวา!”
เพื่อนสาวพูรประเ็นนฟัถึับหน้าึ
ไม่ใ่แ่มนราที่ิเ่นนั้นแม้ระทั่ัวเา็ิเ่นัน
“านะัอยู่แล้วยเลิไม่ไ้หรอ แ่หมั้นเท่านั้น”พยายามหา้อแ้ัวมาหัล้า
มนราเินออมาาอบหน้า่าทอสายามอเพื่อนาย
ร่าเพรียว่อยย่อายลแหนมอใบหน้ามเ้ม มือสอ้ายึ้นับใบหน้าไว้แล้วสบา
“อย่าทำให้ผู้หินหนึ่้อเสียใเลย
ถ้าทิวาไม่ไ้รัเา ไม่ไ้อบเา็อย่าทำแบบนี้เลย สสารผู้หินนั้นเถอะนะ
มันเหมือนว่าเราไปให้วามหวัเา”
มือหนาับ้อมือเพื่อนสาวออห่าาใบหน้าแล้วลุยืนเ็มวามสู
ลมหายใถูระบายออมาสีหน้าเร่เรีย
มนราหยุยืน้านหลัแล้วสอมืออเอวหนาไว้
“ลอิูให้ีทิวา... ถ้าหมั้นับผู้หินนั้น
่อไป็้อแ่านามำสั่อแม่อี ทิวา... ไม่ิถึิใพี่ภัทรบ้าเหรอ
พี่ภัทร”ยัไม่ทันไ้พู่อ
“หยุพูสัที!”เสียเ้มวาลั่น
เาะมือเพื่อนสาวออแล้วหันวับมอ้วยแววาเ็บปว
“มนอโทษ มนไม่ไ้ั้ใ...”
มือถูยุมมับแน่นระบายลมหายใออมาอย่าหนัหน่วหลายรั้
รามถูบเป็นสันนูน มนรา้าวเท้าเ้าใล้อีรั้
แ่ายหนุ่มลับเยิบออห่ารัษาระยะ้วยวามรู้สึหวาหวั่น
“ผมะลับล่ะ อัว่อนมน”เาับทเินหนีออไป
ร่าเพรียวามิไปส่เาหน้าบ้าน
ายหนุ่มเปิประูรถนั่ประำที่แล้วับออไป มนรายืนมอรถันนั้นลับสายา
มุมปาระุยิ้มเล็น้อยแล้วผิวปาอย่าอารม์ี
ความคิดเห็น