คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ทาสแค้น {พี่หมอน้ำฝน} 05 : คนไข้คนใหม่ [พี่หมอ...♥]
Chapter 05 : นไ้นใหม่ (พี่หมอ...♥)
ยิ่นาน ผมยิ่ประสาทเสีย ผมรู้ว่าผมวรอทน นเป็นหมอมีวามอทนมาว่านทั่วไปอยู่แล้ว แ่บ้าน ือสถานที่ที่น่าะผ่อนลายที่สุ แ่อนนี้มันลับลายเป็นสนามรบย่อย ๆ ไปแล้ว แ่่อนมันสู้ับผมเพียนเียว แ่อนนี้ มันำลัหาพรรพวมารบเพิ่ม
ผมึยาระับประสาทาู้ยาในห้อมาเทใส่มือรอปา ื่มน้ำาม ผมไม่ไ้เป็นโรประสาท แ่แ่้อารผ่อนลายวามเรียที่มีอยู่อนนี้ออไปเท่านั้น ผมทิ้ัวลนอนบนเีย พยายาม่มใให้หลับ
ผ่านไปร่วมสามสิบนาที ปิผมเป็นพวหลับ่าย แ่อนนี้ ในพะวผม มีแ่วามรู้สึุ่นมัวที่มี่อน้อายร่วมายา ผม่ายมือไว้บนหน้าผา ิหาหนทาแ้ไ ผมเป็นผู้ให่ ้อิให้รอบอบ
แ่ิไปิมา ผมน่าะนอนีว่า สสัยยาะออฤทธิ์แล้ว ผมลมือาหน้าผามาวาไว้บนอ ผ่อนลมหายใ ปิเปลือาล ่อย ๆ พาสิาหายไป
“สวัสี่ะ ุหมอ” เสียทัทายอเ้าหน้าที่และนาพยาบาลในึัมาเป็นระยะระหว่าทาที่ผมเินเพื่อเ้าห้อรว ไม่เว้นแม้ระทั่นาพยาบาลที่ผมเยออเท้วย ผมแ่พยัหน้ายิ้มให้นิ ๆ อบรับเท่านั้น
ริ ๆ ผมอยาไ้นาพยาบาลมาเป็นเมียนะ เหมือนที่พ่อมีแม่ แ่ยัไม่มีใรถูใผมสัน ผมอยาไ้ผู้หิที่มีบุลิล้ายแม่ อบอุ่น ใี เอาใเ่ หน้าาะเป็นยัไ็ไ้ เพราะผมไม่่อยสนเรื่อพวนี้เท่าไหร่ อให้นิสัยถูใผมเป็นพอ แ่นถึเี๋ยวนี้ ผม็ยัไม่เอนนนั้นสัที
ผมเินเ้าห้อรว วาระเป๋าไว้ หยิบเสื้อาวน์มาสวม ระับปรับใหู้เรียบร้อยที่สุ พี่ีย์ นาพยาบาลผู้่วยผมเินเ้ามา ยื่นแฟ้มนไ้สอสามรายแรมาให้
“วันนี้นไ้เยอะนิหนึ่นะะ”
ผมพยัหน้ารับ ็เห็นเยอะทุวัน ทั้ที่่าใ้่ายที่นี่ะสูปรี้็าม ที่นี่ ผมถือเป็นมือสอ เพราะมือหนึ่ืออาารย์หมอผมเอ (ท่านรัผมเหมือนลูนหนึ่ ที่ผมไ้เป็นมือสอเพราะวามรุาอท่านนี่แหละ)
“วันนี้มีนไ้ถูส่่อมาาโรพยาบาลรั้วยนะะ”
ผมพยัหน้ารับอีรอบ ทิ้ัวลนั่ประำที่ เธอเินออไป สัพันไ้นแร็เินเ้ามา
ผมทำารรวั้แ่เ้ายันบ่าย อนนี้ผมเหลือนไ้อีเพียนเียวเท่านั้น ะไ้ไปทำอย่าอื่น่อ นไ้ที่ผมรวเสร็พอียมือไหว้ ลุึ้นเินออไป ผมเ็นสั่ยา ยื่นให้พี่ีย์ เธอรับไป สลับับส่แฟ้มนไ้นสุท้ายมาให้ ผมรับมาเปิอ่าน พี่ีย์เินออไป ไ้ยินเสียเรียื่อนไ้ัมาแว่ว ๆ
“เิุท้อฟ้า วารีมน์่ะ”
ผมเปิย้อนู้อมูลอื่น ๆ นไ้เยประสบอุบัิเหุทำให้เส้นประสาทบาส่วนทำานผิปิ โรพยาบาลทานู้นรัษามาร่วมสามปีแล้ว ่อนส่่อมาที่นี่ ่าใ้่ายทั้หมเลมประัน ผมละสายาาแฟ้มมอประูที่ถูเปิออว้า มีเ้าอเรือนร่าามระหร่าหนึ่้าวเ้ามาภายใน ผมหยุสายาเอาไว้แ่นั้น
สวย ือำแรที่ผุึ้นมาในหัว ผมเอนสวยมาเยอะ แ่ำว่าสวยสำหรับผม อาแ่าาอนอื่น นรหน้านี้สวยมา สวยหวานราวับนาฟ้า แวบแรผมิถึแม่ึ้นมาทันที ผมสีน้ำาลเ้มอเธอยาวประบ่า ผิวแ้มเนียนใส วหน้าแม้ะูหม่นนิ ๆ แ่็ยัหวานหย หวานพอ ๆ ับุที่สวมใส่ สีหน้าและวาูเป็นนอ่อนโยนไม่่าับนาฟ้าที่หลุออมาาเทพนิยาย
“สวัสี่ะ” เธอยมือไหว้ ยิ้มให้นิ ๆ เหมือน ๆ นไ้ที่พบหมอรั้แรทั่วไป ผมไม่อบอะไรผายมือไปยัเ้าอี้ให้เธอนั่ ้มอ่านรายละเอียในแฟ้ม่อ ่อนเยหน้าึ้นมาถามอาารเพิ่มเิม
“เรา้อ่อย ๆ รัษา อาใ้เวลานานหน่อย หวัว่าเ้าในะ” ผมอธิบาย นไ้พยัหน้า
“่ะ รัษามาสามปีแล้ว” เธอยิ้มนิ ๆ มอเห็นวามสิ้นหวัในวาเธอ
“อโทษรับ!!”
อยู่ ๆ ็มีนเปิประูเินพรวพราเ้ามา นไ้ผมหันไปมอพอ ๆ ับผม ผมะั มอนที่ยืนอยู่หน้าประูนิ่้า มันเอ็มอผมนิ่้าไม่่า
“ฝน”
นไ้ผมเรีย้วยน้ำเสียีใ มันไ้สิ รีบ้อมหัวให้ทันที
“อโทษที่เสียมารยาทรับ” มันบอผม่อนหันไปทานไ้ “โทษที แม่บ้านปิห้อน้ำั้นนี้เลย้อลไปเ้าั้นอื่น”
นไ้ผมพยัหน้ารับ
ผมแอบมวิ้วเบา ๆ วามรู้สึผ่อนลายที่มีมา่อนหน้าาหายไปลายเป็นวามึเรีย มันมีสีหน้าอึอั แ่ไม่แสท่าทีอะไรว่ารู้ัผมมา่อน ส่วนผม็ไม่ิะทัทายอะไรมันอยู่แล้ว เพราะไม่แน่ใว่ามันอยู่ในานะอะไรับน้อายร่วมายา เพื่อน เพื่อนสนิท ู่า หรือว่าแฟน และที่สำั มันทำให้ผมรู้สึประสาทเสียนิ ๆ พอ ๆ ับเห็นไผ่
ผมหันลับมาุยับนไ้่อ่อนปล่อยให้นาพยาบาลนำนไ้ไปสแนสมอ นไ้เินออไปโยมีาินไ้้าวามไปิ ๆ
ยิ่มอยิ่รู้สึรุ่น ๆ ในิใ
“อโทษรับ ืออนส่ัวมา เรารีเวสุหมอไพศาลนะรับ ทำไมถึเป็นุหมอแมไปไ้ละรับ”
ผมะัเท้าไว้ับที่ฟัาินไ้สอบถามนาพยาบาลหน้าเาน์เอร์
“พอีทาุหมอไพศาลท่านเินทาไปูาน่าประเทศน่ะ่ะ ท่านเลยส่เสมาใหุ้หมอแมูแลแทน แุ่หมอแมเ่นะะ เป็นศิษย์เออุหมอไพศาลเลย อนนี้ใหุ้หมอแมูแลไป่อน ุหมอไพศาลลับมาเมื่อไหร่ ะส่เสืน่ะ”
พี่ีย์อธิบายอย่าใเย็น มันทำหน้าลำบาใ แ่็พยัหน้าเ้าใ
ผมเินลับเ้าห้อรวอีรั้หลัานาพยาบาลพานไ้ผมลับมาาห้อสแนพร้อมผลรว โยมีาินไ้ามเ้ามาิ ๆ ผมอยาไล่ออไปเพราะอยาอยู่ับนไ้เพียลำพั แ่นไ้ผมับมือมันไว้แน่น บ่บอถึสภาวะวามลัว ผมเลยไม่ไ้ไล่ไป
ผมบอผลารรว ริ ๆ ารรัษาาุหมอนเิมืบหน้าไปมาแล้ว (แ่ท่านเสียีวิ่อนารรัษาะเสร็สิ้น) อาารแบบนี้้อใ้ระยะเวลาอย่าเียวเท่านั้น เพื่อารรัษาที่เห็นผลเร็วึ้น ผมนันไ้ให้มาพบอาทิย์ละรั้ ึ่นไ้็อบลโยี
ผมอยารัษาเธอ ไม่รู้ทำไม ผมอยาเห็นเธอยิ้มบ่อย ๆ
ผมออไปส่นไ้นอห้อ เพราะไ็เป็นนไ้นสุท้าย และวามรู้สึลึ ๆ ผม็อยาส่เธอ้วย นไ้ไหว้ลาผมไม่่าาาินไ้
ทันทีที่หันหลั เธอหันไปหาน้อายทันที
“นี่ฝน พี่อยาินเี๊ยวเ้าอร่อย”
“ไม่เอาน่า เราเพิ่ินันไปเมื่อวานเอนะ เบื่อแล้ว”
“อยาินอ่ะ”
“ไม่เอา”
“ิน”
แล้วผม็เห็นนสอนเินเถียันไปลอทานออนอประูไป
To Be Con...
สั้นไปไหน ==;
ADD FEB (พี่หมอ)
Ebook ทาสแ้นแสนรั
เล่ม 1 https://t.ly/7GKP0
เล่ม 2 https://t.ly/oPb3b
เล่ม 3 https://t.ly/zVfgT
Contact Writer
แฟนเพ : facebook.com/memew28 (Memew)
ทวิเอร์ : Twitter.com/memew28 (@memew28)
Line : Memew28
Mail : Memew28(แอท)gmail.com
ความคิดเห็น