★ Vagrant ★ รักอย่างจัง พร้อมหรือยัง มีผมเป็นสามี

ลำดับตอนที่ #5 : Part 1 ★ Vagrant ★ 00 Prologue - บทนำ

Part 1 ★ Vagrant  ★






Part 1 ★ Vagrant  ★

00 Prologue - บทนำ
 

“ไปเลยตา! ไปเล้ยยย~”

“ไทเลอรรรรรรรรรร์!!!” เสียงอันดุดันของชายสูทดำดังไล่หลังมาพร้อมกับบอดี้การ์ดหน้าใหญ่ไร้อารมณ์อีกราวๆ หนึ่งโหล

            “หยังงงงงงงง??”

“กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!” ร่างกำยำน่าเกรงขามยังคงโพล่งว่าพลันวิ่งตามมาติดๆ

            “เฮ้ยยยยย!!! เร็วดิตา~” ผมหันกลับไปเร่งตาคนขับสามล้อ

“ช้าๆ ได้พร้าเล่มงามนะหลาน (^^)” ตาแกพูดพลางจิบน้ำเก๊กฮวยอย่างไม่รู้ร้อน

“Damn ittttttt!! เร็วดิตาาา!!” ผมมองเห็นไก่บินผ่านไป “ตามันช้ามากจนไก่ตามทันเลยนะเนี่ย”

“จะรีบไปไหนล่ะหลาน (^^)”

จังหวะเดียวกัน บอดี้การ์ดคนหนึ่งของพ่อก็วิ่งตามมาติดๆ ผมรีบถอดสูทออกก่อนจะคลุมหน้าเจ้านั่นซะ ไม่นานนักร่างนั้นก็วิ่งชนขอบฟุตบาทสะดุดล้มไป จะตายมั้ยนั่น เห็นทีผมต้องตะโกนเร่งตาแกแล้วล่ะ

“เร็วๆ หน่อยดิตา!! เร็วเลยๆๆ!! ชีวิตผมฝากไว้ที่ตานะเนี่ย!!”

“ตา-”

“หยุดพูดเลยตาแก่! มานี่ผมขับเอง” ไม่ว่าเปล่าผมรีบแทรกตัวไปทางข้างๆ คนขับ ทว่าโชคร้ายศอกดันไปชนกับเอวตาแกเข้า เจ้าตัวดิ้นแด่วๆ เหมือนหนอนขาดสารอาหารไปในทันที

“อูยยย พะพะ...พอแล้ว ตาบ้าจะจะ...จี้”

“ก็ออกไปสิตา ผมจะขับเอง!” รอบนี้ผมบิดคันบังคับมาทางผม แต่ในทางตรงกันข้ามตาแกก็หมุนไปทางตัวเองเช่นเดียวกัน

“หลานรู้มั้ยว่าขณะขับรถน่ะ ขาดสติไม่ได้ เดี๋ยวตาขับเอง (^^)”

“ไม่! ผมขับเอง!” ว่าแล้วก็หมุนมาทางตัวเอง

“ตาดีกว่า (^^)” กล่าวจบก็หมุนไปทางตาแก

“ผม!”

“ตา (^^)”

“ผม!”

“ตา (^^)”

แต่แล้วทันใดนั้นก็เกิดเรื่องไม่คาดคิด พวกเรามัวแต่แย่งกันจนลืมดูทาง ข้างหน้าเป็นกำแพงที่พวกเรากำลังจะทะยานเข้าชนมัน ผมรีบบิดหมุนคันบังคับอย่างคล่องแคล่วว่องไวราวสายฟ้าแลบ แต่โชคก็ยังไม่เข้าข้างอยู่ดี ซ้ำร้ายสามล้อยังเอียงเป็นหอเอนปีซ่า พวกเราเหินเวหาราวกับเฉินหลงฉากบู๊

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก~”

โครม!

ครู่เดียวก็รู้สึกตัว ไม่สิ ไม่ได้สลบสักหน่อย ผมค่อยๆ ปรือตาขึ้นก่อนจะพบว่าที่พื้นมีตาแกรองรับอยู่ ผมเลยไม่ได้บาดเจ็บอะไร นอกเสียจากผมที่เซ็ทเป็นอย่างดีเสียทรงก็เท่านั้น

“ตาเป็นอะไรมั้ยตา!” ผมถามพลางเข้าไปช่วย

เจ้าตัวที่นอนเป็นหมาแดดเดียวขยับตัวอย่างเชื่องช้าก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นและปรับสมดุลร่างกาย อาจจะเช็คด้วยว่ากระดูกหักตรงไหนหรือเปล่า ผมไม่ผิดนะครับ

“ร่างกายเป็นสิ่งที่ไม่เที่ยง เกิดมาแล้วก็ดับไป (^^)” อื้อหือออ ซึ้งในพระธรรม

จากนั้นร่างชราก็หันกลับไปดูสภาพรถสามล้อที่ค่อนข้าง เอิ่ม...ใช้คำว่าอะไรดี ยับเยิน ได้มั้ยของตาแก แน่นอนว่างานนี้ผมรับผิดชอบ!

“ไม่ต้องตา! ไม่ต้องห่วง ผมรวย เดี๋ยวผมจ่ายให้ เพราะผมมีนี่!”

ผมพูดอย่างฉะฉานมั่นใจพอดีกับที่เอามือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วไม่พบบัตรเอทีเอ็ม ดูเหมือนว่าผมจะลืมไว้ในสูทที่โยนคลุมหน้าบอดี้การ์ดคนนั้นไป TT^TT

“ดูเหมือนหลานจะมีหนี้จริงๆ ซะแล้วล่ะ”

“แหม่ตา... เงินทองเป็นสิ่งไม่เที่ยงน่า มีแล้วก็หมดไป ไม่จีรังยั่งยืนหรอก (^^)”

“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง! แกทำรถฉันพังแล้วไม่มีปัญญาจ่ายคืนอย่างนั้นเรอะ!”

“เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวรนะครับตา (^^)”

“หุบปากไปเลยนะเจ้าเด็กบ้า! นี่มาขึ้นสามล้อมีตังค์จ่ายรึเปล่า ฮะ!”

“ตอนแรก-”

“ฉันหมายถึงตอนนี้!”

“ไม่มีครับไม่มี TTOTT”

“เจ้าเด็กบ้า!! เสียเวลาจริงๆ!!” กล่าวจบเจ้าตัวก็หันกลับไปยกสามล้อตัวเองขึ้นตั้ง ผมกะจะเข้าไปช่วยแต่ก็โดนปัดออก

ใช้เวลาราวๆ ห้านาทีตาแกก็ยกสามล้อขึ้นตั้งตรงใช้งานได้ ช่างทนทานจริงๆ เสียนี่กระไร เหมือนเจ้าของเป๊ะ -0- ผมยืนมองสามล้อคันนั้นซึ่งขับห่างไปพร้อมเสียงบ่นอยู่สักพักก่อนจะย้อนกลับมามองตัวเอง

แล้วผมจะอยู่ยังไง...







 

 

กราบสวัสดีรีดเดอร์ทุกท่านนะค๊าบ
รอบนี้อัพจริง ลงจริง 100% ไม่ติงนัง
หลังจากที่ดองมานาน ฮ่าาๆ
เก๊าไปเปิดเรื่องใหม่มา อภัยด้วย


การันตีความเหนื่อยในตอนหน้า จะเหนื่อยยังไง อยากรู้ไหม...?
รีบเลื่อนลงไปเม้นท์เลยค่ะ
รักและรักมาก ♥


สุดท้ายนี้ จากลาพร้อมรูปสื่อถึงความในใจ
ขอบคุณรูปจากพี่ฮันนี่มากๆ นะค๊าบ


****ลงเมื่อคืนเม้นท์ครบตามกำหนดแล้ว
รีดเดอร์ขี้โกงง่ะ ฮ่าาาาาาาาๆๆๆ
แต่ก็ไม่เป็นไรค๊าบ ชอบ *0*
(อ่าว - -) พบกับตอนที่หนึ่งพรุ่งนี้นะคะ <3

Thank   Wain Theme<