คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 - Open Up
เราสอนลับาเียูมาอย่าเรียไ้ว่าหมสภาพ อนที่ผมปลุเอยเพื่อลารถไฟ เธอเหมือนเ็น้อยที่พร้อมะอแเพราะโนปลุให้ไปโรเรียน แ่มันน่าเอ็นูะมัเลยสำหรับผม สุท้ายผม้อทั้ึทั้ลาเอยลารถไฟสำเร็
ผมพาเธอไปินหม้อไฟร้อนๆ ที่ร้านแถวๆ นั้น เพื่อให้เธอรู้สึระุ่มระวยึ้นมาบ้า ูท่าทาเอยะหิวมา เพราะเธอัารอาหารรหน้าสำหรับห้าน แบบไม่เหลืออะไรไว้ใหู้่าหน้าเลย วามริ ถ้าเธอหิว ็น่าะบอผม่อน ะไ้หาอะไรรอท้อันที่เียู
ั้แ่เที่ยว้วยันมา เอยยัไม่เยบ่นอะไรเลย ผมพาเธอเินรอบเมือินเฮ เธอ็เินามไม่บ่นอะไร พาเธอิน้าว้า ็ไม่ว่าผมัำ ้อสัเเอาเวลาิน ถ้าหิวมา ะินไม่พูอะไรเลยัำ เหมือนอย่าอนนี้แหละ
“หิว” เอยบอผมพร้อมรอยยิ้ม อม้าวไว้้าแ้มุ้ยเป็นเ็ๆ น่าหยิเียว
เราลับเ้าเสท์เฮ้าส์ เ้าอเสท์เฮ้าส์บอว่า วันนี้ห้อเี่ยว้าๆ ผมเาเ็เอ้าท์ออไปแล้ว และเห็นผมับเอยมาถามหาห้อทุวัน เาเลยเ็บห้อนี้ไว้ให้ เอยูีใมา ที่ไ้ห้อนอนเป็นสัส่วนะที แ่ผมแอบเสียายนะ เพราะิว่าถ้าเอยยั้อพัห้อนั้นอี ็ะวนเธอมานอนที่ห้อเหมือนเมื่อวาน เธอไม่ิว่าผมิับเธอในแ่ไม่ีหรอ
ผมไป่วยเอยย้ายอ สัมภาระเอยไม่ไ้เยอะมา เธอบอว่า มีห้อส่วนัวแบบนี้่อยีหน่อย เพราะืนนี้เธอั้ใะัผ้า ทำเอาผมมา ทำไม้อัผ้า้วย
“็หอบเสื้อผ้ามาแ่ไม่ีุ่เอ ยัไ็้อั ไม่ั้นพรุ่นี้ไม่มีใส่แน่ๆ” เธอบอับผม
“ัยัไ เมื่อเ้าน่าะส่ให้เสท์เฮ้าส์ไปันะ”
“ไม่ไหว แพ ัน้อประหยัไว้่อน ยั้ออยู่เที่ยวอีหลายวัน เี๋ยวเินหม” เอยบอผมอย่านั้น ผมมอเอยอย่าพิารา เธอเหมือนะไม่รอบอบอะไรเลย แ่บาอย่า เธอ็มีารวาแผนีวิอย่าีเหมือนันนะ
ผม่วยเอยย้ายอเรียบร้อยแล้ว ่อนออาห้อ ็เลยถือโอาสสำรวอีรั้นึ เรื่อประูหน้า่า ว่าเรียบร้อยี ไม่มีใรมาเปิห้อไ้โยพลาร เอาามวามริ ผมอยาให้เธอไปพัห้อผม้วย้ำ อย่าน้อยวามปลอภัย็มีไม่น้อยไปว่าัน และวามห่วใยอผมะไ้ไม่ทุรนทุรายนานี้้วย
เอยบออบุผม แล้วออมายืนส่ผมหน้าประู พร้อมรอยยิ้มว้า ที่ผมิใมันั้แ่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้แ่อยาเห็นมันทุวันเลย นับานี้ผมอยาเห็นมันทุวันแล้วิ และอะไรบาอย่า ลใให้ผมึเอยเ้ามาอไว้ ่อนะรีบปล่อยเธอออ
“ฝันี อย่านอนร้อไห้อีเลยนะ” พร้อมับบหัวเธอเบาๆ อย่าปลอบใ ่อนะเินลับห้อัวเอ แบบไม่หันหลัลับมามออี
เมื่อืนเอยนอนร้อไห้ นานเียวหล่ะ นานนผมื่นเลย เธอฝันร้ายแบบไหนนะ ถึไ้มานอนร้อไห้แบบนี้ ผมพยายามปลุเธออยู่หลายที แ่เธอ็ไม่ื่น สุท้าย ผมเลย้อนอนลืมาฟัเธอพูภาษาไทยอย่าไม่รู้วามหมายนั้นไป่อนืน
เ้าวัน่อมา วันนี้ผมื่นสายมา เป็นเพราะเมื่อวานเหนื่อยมา แถมยัเหนื่อยสะสมมาอีหลายวัน แนอื่นๆ ออไป้านอันหมแล้ว
ผมเินไปเาะประูห้อเอย สัพัให่ว่าประูห้อะเปิ พร้อมับเ้าอห้อที่หัวฟู ท่าทายัไม่ื่นี ผมอมยิ้มับภาพรหน้าอย่าเอ็นู เอยบอผมว่าเธออายุยี่สิบสี่ปี แ่ผมว่า เธอเหมือนเ็น้อยที่ยัไม่พ้นีวิไฮสูลเลย้วย้ำ
เอยบอว่าอเวลาสิบห้านาทีในารัารัวเอ แ่ผมบอเธอว่าผมอรึ่ั่วโมเป็นอย่าน้อย เธอพยัหน้าหึๆ ่อนะปิประูห้อ หวัว่าเธอะไม่ลับไปนอน่อนลืมนัผมนะ
ผมเป็นนพิถีพิถันมาเรื่อแ่ัว บรราสื่อ่าๆ และแฟนลับ ่าเรียผมว่าแฟั่นนิส้า ผมว่ามันไม่ถึนานั้นหรอ ผมแ่อบที่ะใส่อะไรที่เป็นัวผมมาว่าที่ะทำแบบนอื่น เาเรียผมไปเอทั้นั้นแหละ
เอยแ่ัวเร็วว่าผม และเธอำลันั่รออยู่ที่ห้อนั่เล่น พร้อมับรีโมททีวีในมือ ผมรีบเินไปว้ารีโมทอเอยมาปิทีวี อย่าลนลาน ถ้าเธอยัไม่รู้ว่าผมือใร ผม็ยัไม่อยาให้เธอรู้ว่าผมือใร บอามร ผมลัวว่าเธอะเปลี่ยนไป ผมลัวว่า เธอะทำให้ผมลายเป็นีวาย แทนที่ะเป็นวอนียอนนี้ ผมลัววามเปลี่ยนแปลนั้น
วันนี้ผมว่าะพาเอยไปเที่ยววัยุา เมื่อวานเธอบอว่า เธอเป็นนพุทธ และถ้ามีโอาสเลยอยาะไปไหว้ วันนี้ผมเลยพาเธอไปเที่ยวะเลย วัยุานี่ ใรมาปูานแล้วไม่มาเที่ยวที่นี่ เหมือนมาไม่ถึ ไหนๆ ็มีโอาสมาแล้ว ผมเลยถือโอาสมาเที่ยว้วยะเลย
วามริผมไม่ไ้ื่นเ้นอะไรมาับปูาน เพราะมีโอาสมาทำานที่นี่บ่อยๆ แ่ผมลับรู้สึเหมือนมาที่นี่รั้แร เพราะเอยทำให้ผมรู้สึอย่านั้น ผมไม่เยิเลยว่าะ้อมาเปิหนัสือท่อเที่ยวประเทศัวเอ เพื่อะไปเที่ยวามหนัสือเล่มนั้นแนะนำ ถ้าไปเล่าให้ใรฟั มัน้อูลมาแน่ๆ
เราไปวัยุาัน้วยรถเมล์ หนึ่ในทาเลือที่หนัสือบอไว้ และมันสะว เพราะึ้นที่ป้ายรถเมล์รรถไฟใ้ินเท่านั้นเอ และเอยะโอเ เพราะ่าใ้่ายน้อย
รถเมล์ส่เราที่หน้าวั แ่ยัเินึ้นเาไปอี เอยบ่นอุบอิบเล็น้อย นี่เป็นรั้แรที่ผมเห็นเธอบ่น แ่เธอ็เินเร็วว่าผมะอี
เราแยันที่วัอีรั้เหมือนเมื่อวาน เอยไปไหว้พระ ผมหลบมาถ่ายรูป วันนี้เ็ๆ าโรเรียนมาทัศนศึษาอีแล้ว ารเลี่ยที่ะเอนเยอะๆ เป็นอะไรที่ีับผมมาว่า
ไม่ถึรึ่ั่วโมี เอย็เินมาเอับผม หน้าเธอูมุ่ยๆ อย่าอารม์เสีย เธอบอว่า โนเ็น้อยแิวและยัโนเบียาบรราุป้าที่ยลุ่มันมาเที่ยวที่นี่
ผมเห็นเอยอารม์ไม่่อยี เลยพาเธอมานั่ินลมมวิวรทีุ่มวิวริมทะเล มุมลาสสิที่ใรๆ ็มา เอยูอารม์ีึ้นมาหน่อย เธออยู่เียบๆ ไม่พูอะไร แ่หน้าเธอำลัยิ้ม แ่เห็นเธอมีวามสุ ผม็พลอยยิ้มไป้วยไ้ ผมนี่เป็นเอามานะเนี่ย
ปิทริปที่วั เลยเที่ยมานานแล้ว เอยยัไม่บ่นเรื่อหิว้าว แ่ท้อผมเริ่มบ่นแล้วหล่ะ ั้แ่เ้า ินาแฟไปแ้วเียวเอ
ผมเปลี่ยนานั่รถเมล์มาเรียแท๊ี่แทน เอยบอถ้าผมไม่เรีย เธอ็ะเรียหล่ะ เพราะวันนี้เธอเหมือนนอ่อนเพลีย ที่าร์ทแบมาไม่เ็มยัไไม่รู้
เรามาหาอะไรินันที่นัมโป ย่านแหล่๊อปปิ้อเมือปูาน ผมเลือร้านทีู่นน้อยหน่อย เอยเลือปิ้ย่าุให่มา นี่เธอหิวอีแล้วินะ นี่ผมูแลเอยไม่ีเลย ปล่อยให้เธอหิวอยู่หลายรั้มา
“ราวหน้าถ้าหิว ็บอไ้ ไม่้อรอผมหรอ ผมมันพวินไม่เป็นเวลา” ผมบอเธอ แ่เอยเอาะเียบโบสะบัไปมา
“ไม่หรอ ันไม่ไ้หิวมา พอทนๆ”
‘ไม่ไ้หิวมา พอทน’ อเอยือเราไม่พูันเลยลอสิบห้านาทีแร เพราะเอยำลัเอ็นอยับาริน ส่วนผม แู่เธอิน ผม็มีวามสุแล้ว นี่ผมำลัเสพิารนั่มอเอยลอเวลาหรือเปล่าเนี่ย
เอยถามว่าเราะทำอะไรัน่อหลัาที่ินอิ่มแล้ว ารเินเล่นในนัมโปอนนี้ ไม่เป็นผลีแน่ เพราะนเยอะ รับรอไม่เินห้านาที ถ้ามีใรสันำผมไ้ วามสบสุะหายไปาีวิผมทันที
“ูหนัไหม” ผมวนเอย ผมอบูหนันะ หลายๆ เพลอผมมาาารูหนัเนี่ยแหละ และผมไม่ไ้เ้าโรหนันานแล้ว้วย
“ีเหมือนัน อยาูอยู่เหมือนัน”
“อยาูเรื่ออะไรหล่ะ ให้เลือ” ผมเปิโอาส เาบอว่า นเราะรู้ััน ใหู้าหนัที่เาู หนัสือที่เาอ่าน แล้วมันะ่วยยายวามเป็นัวเออเามาึ้น
โปรแรมหนัวันนี้ มีให้เลือระหว่าหนัสืบสวนีารรรม ับ หนัรัโรแมนิ เอยเลือหนัสืบสวนีารรม แ่ผมอยู่ระหว่าหาแรบันาลใในารแ่เพล ถ้าูหนัารรมอนนี้ ผมว่าเพลอผม้อโนแบนอีรั้แน่ๆ ผมเลยอเลือหนัรัแทนแล้วัน และเอย็ยอมามผม ถึแม้ะมีทำหน้าเสียายนิหน่อย็าม
ลอเวลาแห่ารูหนั เอยไม่พูอะไรเลย เธอหยิบแว่นมาใส่ เพราะแส้าอโรหนั นี่เป็นรั้แรั้แ่ผมลายเป็นียอ ที่ผมมาูหนัพร้อมับนอื่นๆ แบบที่ไม่มีนั่าว ไม่มีใรแื่นับารมาอผม และมีนนั่้าๆ ผมแบบสบายใ ไม่้อเ๊ยิ้มหล่อสู้ล้อลออยู่เวลานไม่เป็นอันูหนัอี้วย
หนับอนมืแล้ว เอยถามผมเรื่อปลีย่อยอหนั บทพูบาอนอย่าละเอีย รุที่เธอไม่เ้าใภาษาเาหลีในเรื่อ เธอเป็นนละเอียละออมา แม้ระทั่มุมล้อในบาา เธอ็สามารถบรรยายไ้ นิที่ว่า ถ้าไม่ไู้้วยัน ็ยัสามารถเ้าใไ้เลย
ผมเรียแท๊ี่ไปพาเอยไปนัู่ไฟที่สะพานวาอัน ที่ึ้นื่อเรื่อัไฟสวยที่สุ เอยูื่นเ้นับมัน แ่อาาศหนาวทำให้เธอไม่สนุเท่าไหร่ ผมเลยสละผ้าพันอให้เธอพันอีรั้ นี่ในระเป๋าเินทาเธอมีเสื้อผ้าที่เหมาะับอุหภูมิอเาหลีบ้าไหมเนี่ย
เอยวนผมื่มเบียร์ อนที่เราไปเลือนมไปนั่ินที่ายหา แน่นอน ผมไม่มีปัหา แล้วเรา็มานั่าลมหนาวันที่ายหา เอยะปรับัวับอาาศหนาวไ้บ้าแล้ว เธอูไม่หนาวเท่าับวันแรๆ ที่มาถึ หรือผมิไปเอหรือเปล่านะ
“ุทำานอะไรเหรอียอ ถึไ้มีเวลามาเที่ยวไ้นานๆ แบบนี้” เอยถามผม อืม ผมะบอยัไีหล่ะ
“ผมทำานไม่เป็นเวลาหรอ บา่ว็ทำานหนัไม่ไ้พัเลย บา่ว็ไ้พัยาว อย่าอนนี้ไ้พัยาว แ่็้อทำานไป้วย ผมับานแยันไม่่อยออหรอ เพราะมันอยู่ในนี้” ผมี้หัวัวเอ เพลทุเพล มันออาในนี้ทั้นั้น เอยพยัหน้าหึ ๆ ไม่ถามอะไร่อ สรุปว่าเธอรู้หรือยันะ ว่าผมเป็นใร
“ผมถามบ้า”
“บอแล้ว เป็นสถาปนิไ” เอยิอบ่อน
“ไม่ใ่ อันนั้นรู้แล้ว” ผมบอ เธอเพิ่บอผมเมื่อวานนี้เอ ผมไม่ใ่ปลาทอนะ ะไ้ำอะไรไม่ไ้เลย โยเพาะเรื่ออเอยเนี่ย ยิ่เราอยู่้วยันลอเวลาแบบนี้ ยิ่ทำให้ผมำเรื่ออเธอทีละเล็ละน้อยไ้มาึ้นทุที
“ผมะถาม ว่าวัน่อนฝันอะไร ทำไม้อนอนร้อไห้้วย” เียบ ไม่มีำอบาเอย บรรยาาศอนนี้ลับลายเป็นสูาาศ แล้วน้ำาอเอย็ไหลออมา เธอรีบปามันทิ้ แ่เหมือนยิ่ห้าม มันยิ่ไหลออมา ผมส่ทิู่ให้เธอ เอยรับมาเ็น้ำา
“ฝันว่าันไปานแ่านอนที่บันมาเ็ปี แ่เา็ทิ้ันไปแ่านับนอื่น” เอยบอ เธอำลัเศร้าอย่าปิบัไม่มิ เหมือนที่ผ่านๆ มา ผมรู้ว่าเธอเสียใมาแ่ไหน ปริมาน้ำาบนหน้าเธอือำอบเป็นอย่าี
“ันพยายามะลืมมันนะ ลืมว่าวันนี้ือวันแ่านอเา แ่ยิ่ันพยายามะลืม มันยิ่ทำให้ันำมันแม่นมาึ้น ใรบอว่าถ้าเราเปลี่ยนสถานที่ บรรยาาศใหม่ๆ ะทำให้เรารู้สึีึ้น มันไม่ริเลย ทุๆ วัน ทุๆ นาที ันยัำมันไ้ี เหมือนมันเพิ่เิึ้นเมื่อนาทีที่แล้ว รูปบนาร์แ่านอเา ันำมันแม่นนเหมือนมันิาอยู่ลอเวลา ันใ้เวลาเ็ปีในารรัเา แ่เาให้เวลาันเ็วันในารลืม ันะเป็นบ้าไปะ่อน ที่ะลืมเาไ้แน่ๆ” เอยพูบพร้อมับ้มหน้าร้อไห้ับเ่าัวเอ ผมปล่อยให้เธอร้อไห้อยู่อย่านั้น นเธอหมแรสะอื้น น้ำาอผู้หินนี้ เหมือนะทำให้โลอผมปวร้าวไป้วยเลย
เราลับมาถึเสท์เฮ้าส์เอา่อนืนไปแล้ว ารให้เอยไ้ปลปล่อยวามรู้สึในใอเธออมา ทำให้เอยูีึ้นมา เธอไปะโน่าผู้ายนนั้นใส่ทะเลอยู่นาน ถึผมะไม่รู้ว่าเธอพูว่าอะไร แ่เธอไ้ปลปล่อยมันออมาแล้ว ่อไป ผมหวัว่าเธอะมีวามสุริๆ ะที
ผมเินมาส่ที่เอยที่หน้าห้อพั แววาที่สใสอเธอบอบ้ำาารร้อไห้อย่าหนั พรุ่นี้าเธอบวมแน่ๆ ผมหยิบไอพอออมาาระเป๋าัว แล้วเสียบหูฟัใส่หูอเอย ่อนะเปิเพลล่าสุอผมให้เธอฟั
“ผมเพิ่แ่เพลนี้มา ยัไม่มีเนื้อร้อ เอยลอเอาไปฟัูนะ มันเป็นนรีสบายๆ เผื่อมันะ่วยให้เอยผ่อนลายไ้บ้า แล้วอย่านอนร้อไห้อีเลยนะ อให้มันเป็นฝันร้ายที่ผ่านไปแล้วเถอะ ผมอยาเห็นเอยยิ้มอย่ามีวามสุาใริๆ นะ”
spoil :: อนหน้าะเ้าโลแล้ว เอยะรู้หรือยัว่าียอเปนใร แล้วียอะทำยัไให้เอยอยู่ับเาแบบนี้ไปลอ .. โปริามนะะ
สามารถพูุยับไรท์เอร์ไ้ที่
ความคิดเห็น