The~Kurapika~LighT or DarK

ลำดับตอนที่ #5 : ไปเถอะ

คุโรโร่ตื่นขึ้นมาก็พบใบหน้าของหมอที่มองมาอย่างเป็นห่วง



\" คุณหมอวินไคล์...........คุราปิก้าล่ะ! \" พอได้สติชักพักก็นึกถึงคุราปิก้าทันที แล้วเด้งตัวขึ้นแต่วินไคล์ก็จับแขนเอาไว้



\" .....ตอนนี้คุณพึ่งออกมาจากที่นั่น.......คุณคงแทบจะไม่มีแรงแล้ว \"



\" คุณไม่ใช่ผมคุณจะไปรู้อ่ะไรคุณหมอ \"



\" ผมรู้......แค่เห็นภาพพวกนั้นแม้นนิดเดียว น้ำตาก็จะไหลออกมาเอง ร่างกายจะไม่มีแรง ชั้นรู้ก็เพราะชั้นก็เห็นมัน ชั้นให้นายเข้าไปในนั่นได้อย่าคิดว่าเมื่อก่อนชั้นจะไม่เคยเข้าไปดู.............นั่นลงซะ...แล้วก็.........บุรุษแห่งรัตรติกาลหรือเทพแห่งความตายไม่น่าจะหลั่งน้ำตาโดยไม่รู้สึกตัวหรอกนะ \" พูดจบหมอก็เผ่นออกไปเรียบร้อยแล้ว ทำให้คุโรโร่งงกับคำพูดของหมอแต่เมื่อสัมผัสที่หน้าก็พบว่าตัวเค้ากำลังร้องไห้อยู่ และเมื่อพยายามจะลุกอีกครั้งกลับลุกไม่ขึ้น ทำให้ได้แต่นั่งภาวนาให้คุราปิก้าหายดีเท่านั้นเอง แล้วเค้าก็หลับไป



- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -



\" คุ......โร.............. \" เสียงๆนึงปลุกให้เค้าตื่นขึ้นมา



\" ....ใครนะ...........นาย....คือใคร \" คุโรโร่เอ่ยถามเมื่อมองไม่เห็นคนที่เรียกชื่อเค้าอยู่



\" .....คุโร.........คุ....โร.......... \"



\" นายคือใคร ทำไมเรียกชื่อชั้น \"



\" คุโร......คุโรโร่...........อย่า.....ทำร้าย..........พวกเค้านะ!! \" แล้วคนที่เรียกนั้นก็ปรากฏตัวออกมา พร้อมเนตรสีเพลิงที่สุกสว่าง



\" คุราปิก้า.......... \" เค้าเอ่ยออกมาเหมือนจะรำพัน ก่อนที่จะได้สติตื่นขึ้นมาจากความฝันก็เห็นใบหน้าของคุราปิก้าพร้อมมือที่ยื่นเข้ามาหา หากแต่มือนั้นบีบรัดคอเค้าเอาไว้เหมือนจะฆ่าให้ตาย



- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -



คุโรโร่ตื่นขึ้นมาด้วยอาการไม่สู้ดีนัก หากแต่เค้ายังคงห่วงร่างบางที่ไม่ยอมฟื้นเพราะเค้ามากกว่า



\" คุราปิก้า...หมอวินไคล์คุราปิก้าล่ะ!! \" เค้าพูดเมื่อหมอจอมป่วนที่ชอบกีดกันเค้ากับคุราปิก้าเดินมา(จะว่ายังงั้นก็คงได้)



\" อ๋อ เป็นความดีความชอบของนายล่ะนะ คุราปิก้านะ......อาการดีขึ้นมากเลย ตอนนี้ก็ฟื้นแล้วล่ะ ความจำอะไรก็กลับมาแล้วล่ะ ไปดูกันไหม อ๋อ ชั้นรับคุราปิก้าเป็นลูกแล้วนะ \" วินไคล์เอ่ยอย่างอ่อนโยนจนไม่อยากเชื่อ!!! แต่ก็ต้องตามไปโดยดีนั่นล่ะ



\" คุณพ่อวิค..... \" เสียงหวานๆเอ่ยขึ้นเมื่อหมอวินไคล์เดินเข้าไปในห้อง



\" เข้ามาสิ.....คุราปิก้า มีคนๆนึงอยากพบลูกนะ \" คุณพ่อวินไคล์หรือจะเรียกให้ถูกคุณหมอวินไคล์ที่เปลี่ยนสรรพนามจากคุณหมอเป็นคุณพ่อได้เชิญคุโรโร่เข้ามาในห้อง



\" ......... \" คุโรโร่เดินเข้าไปในห้องใจนึงก็เตรียมโดนด่าว่ามาพร้อมแต่อีกใจนึงก็อยากเข้าไปกอดคนตรงหน้าแทบใจจะขาด



\" .....สวัสดี คุโรโร่ \" ใบหน้านั้นไม่ได้มีความเกลียดชังเค้าแต่อย่างใดกลับยิ้มให้อยากเป็นมิตร ทำให้เค้าแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี เค้าไม่ควรได้รับรอยยิ้มของคนๆนี้!! หากแต่เมื่อเห็นใบหน้านั้นก็อยากกอด อยากได้ อยากให้ยิ้มอย่างนี้ต่อหน้าเค้านานๆ อยากได้ทั้งหมด ทั้งตัว และหัวใจ............



\" ........ตื่นขึ้นมาชั้นก็ลองสะกดจิตไปรอบนึงแล้วล่ะ............แต่ก็ไม่มีเรื่องร้ายๆเกี่ยวกับนายเหลืออยู่เลย......ภาพหมู๋บ้านถูกทำลายนั่น..........หายไปหมดเลย ไม่มีความจำตั้งแต่ตอนที่หมู่บ้านถูกทำลายไปเลย..............เฮ่อ...ถ้าเป็นตอนนี้คงไม่ต้องจ่ายยาให้แล้วล่ะ........นายจะทำยังไง \" วินไคล์พูดอย่างเหม็นเบื่อเมื่อต้องถามเรื่องคุโรโร่กับคุราปิก้า



\" ....ผม........อยากปกป้องเค้า.......อยากให้ความจำทุกอย่างของเค้ากลับมา..........ถึงแม้ว่าเค้าจะเกลียดผมก็ตาม ผมอยาก.....รับรู้ว่าถ้าหากว่าความจำทุกๆอย่างกลับมา.......เค้าจะพูดคำเดิมอยู่ไหม...........เค้าในตอนนี้ยิ้มต่อหน้าผมอย่างอ่อนโยน.....ผมรับไว้ไม่ได้........ถ้ามันไม่ได้มาจากใจ.........อยากให้เค้ายอมรับผม......ทั้งตอนนี้และในอดีต................รัก.....รักมาก.......... \" คุโรโร่พูดด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด



\" ..........ไหนบอกว่า แม้ว่าคุราปิก้าจะลืมเรื่องของนายก็ยอมไงล่ะ แค่คุราปิก้าฟื้นก็พอไม่ใช่หรอ........โลภจังนะนายนิ \" เสียงของคุราปิก้าตัวเล็กดังขึ้นในหัวของเค้าเพียงชั่วแวบเดียว ทำให้คุโรโร่ไม่คิดอะไร



\" ...คุณพ่อวิค คุโรโร่รักใครหรอ.......พูดถึงใครกันหรอ \" ดวงตาเล็กๆจ้องมองมาที่คุโรโร่อย่างสงสัยซึ่งหมอวินไคล์ก็แค่ยิ้มๆตอบไป ทำให้ร่างสูงแทบจะควบคุมตัวเองไม่ให้จับกดไม่ได้!



\" .......ตอนแรกชั้นกะจะให้นายพาไปด้วย....แต่ดูท่าแล้ว.......นายจะกันคุราปิก้าจากตัวนายเองไม่ไหว....... \" วินไคล์พูดถูกประเด็น ทำให้คุโรโร่ทำหน้าสลด พลางคิดว่าเค้าต้องแยกจากคุราปิก้าแล้วหรอ



\" ....ก็ได้ครับ........ผมจะไป....ดูแล.......คุราปิก้าด้วยนะครับ \" แต่ก่อนที่คุโรโร่จะไปนั้นมีมือเล็กๆเค้ามาจับแขนเค้าไปซะก่อน



\" .......ชั้นไม่ได้บอกซักคำว่าจะไม่ให้ไปกับนาย................ \" พอคุโรโร่หันไปก็พบว่าคนที่จับแขนเค้าอยู่คือคุราปิก้า



\" คุณพ่อวิค......ให้ผมไปนะ........ผมอยากจำได้............. \" เสียงเล็กเอ่ยออกมาช้าๆนิ่งๆ



\" ....ก็ได้จ๊ะลูกพ่อ ไปด้วยกันดีๆล่ะ ถ้าหมอนี่ทำอะไรแปลกๆก็เอามีดพกที่ให้ไปฟันเลยนะ \" วินไคล์พูดพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม



\" .......นายชอบทำเรื่องไม่คาดฝันทุกที...................ก่อนจะไป ชั้นอยากให้นายเป็นเพื่อนกับชั้น....ได้ไหม......... \" คุโรโร่พูดพลางยื่นมือไปหา ซึ่งวิรไคล์ก็ยิ้มนิดๆก่อนจะยื่นมือออกมาจับเหมือนกันแล้วทั้งสองก็ปล่อยมือออก



\" โชคดีล่ะ......นิชั้นให้...............ถ้าคุราปิก้าเป็นอะไรไปชั้นก็จะรู้ทันที แล้วตอนนั้นชั้นจะไปตามหานาย นายคงรู้นะถ้าชั้นไปแล้วเห็นอะไรเค้าจะเป็นยังไง......... \" คุโรโร่มองสิ่งที่วินไคล์ยัดเข้ามาในมือของเค้า มันเป็นจี้อันเล็กๆที่เป็นรูปดอกไม้ตูม



\" ........ให้คุราใส่ล่ะสิ \" คุโรโร่ว่าพลางดึงคุราปิก้าเข้าหาตัวแล้วใส่สร้อยเส้นนั้นให้



\" ช่าย......นายใส่ก็ได้นะ ตลกดีด้วย......อ๋อ แล้วก็เงินค่าให้จ่าย.......... \" วินไคล์หยิบการ์ดสีดำสนิทออกมายื่นให้



\" นายมีมันได้ยังไง \" คุโรโร่รับไปมองอย่างเพ่งพินิจ



\" โทษทีที่เป็นแค่หมอในสายตานาย \" วินไคล์พูดยิ้มๆก่อนจะเดินจากไป



\" การ์ดฑมิณ.........หมอนั่นไม่ธรรมดาเลยแฮะ \" เค้าพูดเบาๆก่อนจะจูงมือคุราปิก้าออกไปจากห้อง



\" เดี๋ยวๆ รอพวกเราด้วย!! \" เสียงของเด็กหนุ่มคนนึงดังมาแต่ไกลเมื่อเค้าเดินมาจนถึงหน้าประตูแล้ว



\" .........นาย... \" ใช่แล้วเค้าจำเด็กนี่ได้ เพื่อนของคุราปิก้า กอร์น



\" คุราปิก้าเป็นเพื่อนของเรา ให้เราไปด้วยนะ \"



\" ใช่ๆ หัวหน้าแมงมุมจะดูแลหรือทำลายเพื่อนเราก็ไม่รู ใครจะปล่อยไปได้ \" คิรัวร์พูดขึ้น



\" .......เอาพวกนายไปด้วย....ลำบากเปล่าๆ ชั้นจะเอาไปทำไมกัน \" คุโรโร่พูดพลางโคลงศรีษะ แล้วหยิบสกิลบุ๊คออกมา



\" นายจะทำอะไร เอาหนังสือออกมาจะทำไรได้ \" เลโอลีโอที่พึ่งมาถึงพูดขึ้นเมื่อเห็นหนังสือในมือคุโรโร่



\" ก็ไม่แน่...... \" ว่าแล้วคุโรโร่ก็เมเลพ็อตหนีไปทิ้งให้คนทั้งสามยืนโง่ เฮ้ย! ยืนเซ่ออยู่อย่างนั้นโดยทำอะไรไม่ได้