[Fic Reborn] CR - The Lost Memory

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 3

-  3   -

...ฉันก็แค่กลัว

...กลัวว่าวันหนึ่งนายจะลืมแล้วทิ้งฉันไปเท่านั้นเอง

‘...แล้วนายจะทำยังไงต่อไป’

‘ก็คงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปน่ะ’

“นี่” เอมิเลียพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจิกกัดชนิดที่ว่าหลับตาฟังยังฟังออกว่าใครพูด

‘ก็คงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปน่ะ’

“รัล !!” หญิงสาวผมสีบลอนด์ทองธรรมชาติตะโกนปลุก ...ได้ผล คราวนี้ร่างบางผมสีน้ำ

เงินเข้มค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ อย่างงัวเงียเหมือนยังคงหลับไม่ตื่น แต่ยังคงไม่เลิกพึมพำประโยคที่เธอฟังอีกสักกี่รอบก็ยังคงไม่เข้าใจในความหมาย แต่พอได้สติแล้วจึงหันไปจ้องหน้าเอมิเลีย

            “เธอปลุกฉันทำไม ?” รัลพูดด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง เพราะตัวเองยังคงง่วงนอนมากเนื่องจากการเดินทางเมื่อวาน

            “เธอนอนพึมพำ ละเมองี่เง่าอะไรก็ไม่รู้ แบบนี้ให้ตายฉันก็นอนไม่หลับหรอกนะ” เอมิเลียบ่นกระปอดกระแปด

            “งั้นเธอก็ไม่ต้องนอนสิ” รัลพึมพำ ก่อนจะซุกตัวลงไปในผ้าห่มอุ่นหนาตามเดิม

            “เธอจะบ้าหรอไงยะ ! ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะยัยดำ” หญิงสาวผมบลอนด์ว่า พยายามที่จะกระชากผ้าห่มของตัวเองออกมาจากร่างบาง แต่ก็ไม่เกิดผลอันใดเนื่องจากหญิงสาวที่เธอกำลังทะเลาะด้วยอยู่นั้นมีพละกำลังเยอะเสียเหลือเกิน “นี่ !! นี่มันห้องฉันนะ”

            ...จริงด้วย รัลคิดในใจ

            หลังจากที่เธอเดินเข้าไปในบ้านไม้หลังเล็ก ๆ หลังนั้นของโคโรเนโล่ ซึ่งมันเป็นโชคดีของเธอที่โคโรเนโล่เป็นพวกโกรธแล้วหายง่าย เธอจึงไม่ต้องเสียเวลาง้อ แล้วอีกอย่างเธอมันก็เป็นพวกง้อคนไม่เป็นเสียด้วย

            ตอนแรกแน่นอนว่าพวกเธอก็ยังตกลงกันไม่ได้ว่าจะนอนกันห้องไหนอย่างไร เพราะห้องนอนที่บ้านหลังนี้มันมีเพียงแค่ 2 ห้องเท่านั้น

            โคโรเนโล่เสนอว่าจะให้รัลนอนที่ห้องของตัวเองส่วนเอมิเลียก็นอนห้องของเธอเองเหมือนเดิม แต่ตัวเองจะเสียสละไปนอนที่ห้องนั่งเล่นที่ตั้งอยู่กลางบ้านเอง แต่เอมิเลียไม่ยอมจึงแย้งขึ้นมาว่าตอนกลางคืนบ้านหลังนี้จะหนาวจนกระดูกสันหลังยังยะเยือก แถมที่ห้องนั่งเล่นนั้นก็ยังไม่มีเครื่องทำความร้อนอีกต่างหาก ซึ่งรัลก็เห็นด้วยว่าไม่ควรให้ไปนอนที่นั่น ...ซึ่งเป็นอันว่าความคิดเห็นนี้ก็แป้วไป

            เอมิเลียบอกว่าให้รัลนอนที่ห้องของเธอ ส่วนตัวเองจะไปนอนห้องเดียวกับชายหนุ่มเอง ซึ่งความคิดนี้รัลยกมือขึ้นแย้งทันทีที่เอมิเลียยังพูดไม่จบเพราะมันไม่เหมาะสม ชายหนุ่มเองก็ยิ้มแหย ๆ นิดหน่อยแล้วพึมพำออกมาเบา ๆ ว่า ...ก็ไม่เหมาะสมจริง ๆ น่ะแหละ ความคิดนี้จึงถูกยกเลิกไปเช่นกัน

            ส่วนรัลบอกว่าเธอจะยอมนอนกับเอมิเลียสองคนในห้องนอนของเอมิเลียเนื่องจากเพราะว่าเป็นผู้หญิงเหมือนกัน ส่วนโคโรเนโล่ก็ให้นอนที่ห้องของตัวเองเหมือนเดิม ซึ่งโคโรเนโล่ก็เห็นดีเห็นงามกับความคิดนี้เหมือนกัน แต่ในตอนแรกเอมิเลียแย้งออกมาว่าเธอไม่อยากนอนห้องเดียวกับรัล แต่พอหันขวับไปเจอสายตาตำหนิติเตียนของชายหนุ่มก็ต้องจำยอมตกลง

            ...และนั่นก็คือเหตุผลและที่มาทั้งหมดที่เธอจะต้องมาอยู่ห้องเดียวกับยัยเอเลี่ยนนี่ !

            “แล้วนี่เธอจะต้องไปประชุมตั้งแต่ตอนเช้าไม่ใช่หรือไง ?”

            ร่างบางผมสีน้ำเงินเข้มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงงัวเงียที่ดังลอดออกมาใต้ผ้าห่มผืนหนา “...ตอนนี้มันเพิ่งจะกี่โมงกันเอง ?”

            “ตี 4” ร่างบางพูดตอบ “เธอต้องไปแต่งตัวไม่ใช่หรือไง ? เขานัดประชุมตอนตี 4 ครึ่งไม่ใช่หรอ ?”

            “อะไรนะ !?” รัลโวยวาย เด้งตัวผละออกจากผ้านวมหนา ๆ อุ่น ๆ สีขาว “...แล้วนี่ฉันจะเตรียมตัวเข้าประชุมทันหรอ ? ฉันยังไม่ได้เตรียมข้อมูลอะไรเลยนะ !”

            ...ความจริงเธอยังไม่รู้แม้กระทั่งว่าประชุมกันเรื่องอะไรด้วยซ้ำ

            เอมิเลียใช้ดวงตากลมโตสีฟ้าใสมองตรงมาที่หญิงสาวพลางถอนหายใจเหนื่อย ๆ “อันที่จริงนะรัล เธอไม่จำเป็นต้องทำอะไรเลย แถมจะไม่ไปก็ยังได้”

            “เอ๊ะ ? งั้นฉันขอนอนอยู่ต่อไม่ได้หรอ ?”

            “...ไม่ไปได้ก็จริงนะเธอ” เอมิเลียพูดต่อ “...แต่มันจะทำให้แฟมิลี่ของเธอเสียชื่อเสียงแล้วถูกตราหน้าว่า ‘ไม่มีมารยาท’” แต่ก่อนที่รัลจะทันได้พูดอะไรต่อ เอมิเลียก็พูดขัดขึ้นมาเสียก่อน “อ้าว ๆ เวลายังคงเดินหน้าต่อไปนะจ๊ะสาวน้อย”

            รัลทำหน้าเหมือนเพิ่งจะนึกออกว่าที่เอมิเลียพูดออกมาเมื่อกี้ว่าเป็นเรื่องจริง เธอจึงหันมาทำหน้าเบ้ใส่เอมิเลียเล็ก ๆ เพราะไม่พอใจสรรพนามที่โดนเรียก แล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป

            เอมิเลียยิ้มหึที่มุมปากสีชมพูกุหลาบเล็ก ๆ ก่อนจะมุดตัวลงไปในผ้านวมอุ่น ๆ ผืนใหญ่

            ...ขอให้โชคดีนะจ๊ะรัลจ๋า J

            เสียงดนตรีดังกระหึ่มไปทั่วทั้งงานด้วยลำโพงระบบสเตอริโอที่ถูกติดตั้งไปทั่วทั้งงาน ร่วมด้วยเสียงคลื่นสีครามที่กระทบชายหาดที่ขาวสะอาดตาดังซ่า ๆ ซึ่งหากฟังไปฟังมานาน ๆ ก็คงจะรู้สึกว่า ‘มันเข้ากันได้’

            ...ทุก ๆ อย่างจะดีเลิศมากถ้าหากไม่มีผู้หญิงหุ่นสะบึมในชุดบิกินี่ตัวจิ๋วเดินว่อนไปทั่วทั้งงานแบบนี้ !!

            ...นี่ไอ้แก่อิเอมิสึนั่นมันให้เธอมาประชุมในหัวข้ออะไรกันเนี่ย !?

            รัลขยี้หัวตัวเองด้วยความหงุดหงิดใจจนผมสีเกือบดำยุ่งชี้โด่ชี้เด่

            ...ประชุมบ้า ๆ บอ ๆ ที่มันนัดประชุมเอาตอนตี 4 ครึ่ง แต่เปิดงานตอนแปดโมง !!

            ...แถมมีสาระล้นงานเสียด้วย ฮึ่ม !

            ในขณะที่รัลกำลังจะก้าวเท้าออกจากงานที่เธอคิดว่ามันช่างไร้สาระไร้แก่นสารสิ้นดี ก็พลันมีมือมาจับหมับเข้าที่ต้นแขนของเธอเสียก่อน ร่างบางกระตุกคิ้วเล็ก ๆ เตรียมหันหน้าไปจะด่าเจ้าของมือให้หน้าหงาย แต่พอเห็นหน้าเจ้าของมือนั้น เธอก็พลันอ้าปากค้างเสียก่อนที่จะได้พูดอะไรออกมา

            ...ทำไมพระเจ้าถึงได้ลำเอียงสร้างมนุษย์เพศผู้ที่มีหน้าตางดงามขนาดนี้ขึ้นมาบนโลก ?

            ผิวสีขาวเนียนละเอียดดุจหินอ่อนชั้นเลิศที่นำมาแกะสลักอย่างประณีต ดวงตาเรียวคมสีน้ำเงินเข้มปนม่วงแดงช่างดูดึงดูดและมีเสน่ห์อย่างมหาศาลซึ่งทำเอาจิตใจของรัลวูบไหวเล็กน้อยเมื่อเผลอเหลือบไปจ้องดวงตานั้นเข้า จมูกโด่งเป็นสันที่โด่งเป็นสันที่ขับเน้นริมฝีปากสีกุหลาบคล้ำแดด เรือนผมสีดำสนิทราวปีกกาซอยระต้นคอ กล้ามเนื้อสมบูรณ์แบบบนแผงอกหินอ่อนนั่น รวมถึงส่วนสูงที่เฉียด ๆ 190 ซม. นั่นอีก

            ...รวม ๆ แล้วช่างดูเหมือนรูปสลักหินอ่อนของกรีซที่สลักอย่างบรรจงโดยจิตรกรที่มีฝีมือดีที่สุดแบบมีชีวิตเป็นแน่แท้ !!

            “...นี่เธอ” เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นจนทำให้รัลตื่นขึ้นมาจากภวังค์หวาน “ไม่รู้หรือยังไงว่างานนี้เขาให้ผู้หญิงใส่ชุดบิกินี่มางานน่ะหืม ?”

            “...!!?” ...หา ?

            “หน้าตาเธอก็สวยใช้ได้อยู่หรอกนะ ...แต่แต่งตัวแบบนี้มางานคงจะไม่ดีมั้ง ?” ชายหนุ่มหันไปกวักมือเรียกพนักงานสาวที่หน้าแดงเป็นลูกตำลึงเมื่อเห็นหน้าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ “มาพายัยนี่ไปแต่งตัวใหม่หน่อยสิ”

            “ขออนุญาตนะคะ” พนักงานสาวก้มหน้าก้มตาขอโทษก่อนจะหันไปพยักหน้าเรียกเพื่อนพนักงานสาวอีกคนมาล็อคแขนทั้งสองข้างของรัลแล้วเดินลากออกไปอีกทางหนึ่ง

            “...ไม่เปลี่ยนโว้ยยย !!” รัลร้องโวยวายออกมา เพียงแต่ชายหนุ่มแค่ยิ้มเล็ก ๆ ที่ริมฝีปากบาง แล้วโบกมือให้หญิงสาวที่ทำหน้าเหมือนกำลังจะกินเลือดกินเนื้อเขาช้า ๆ

            “...โชคดีนะครับคนสวย <3”

            หญิงสาวผมสีดำแกมน้ำเงินถูกลากมาหยุดอยู่ตรงจุดที่เธอคิดเอาเองว่าคงจะเป็นร้านชายชุดว่ายน้ำหรือเช่าชุดว่ายน้ำที่อยู่แถว ๆนั้น พนักงานสาวหันมาค้อมตัวให้เธอเล็ก ๆ ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบเบา ๆ ว่า “เชิญเลือกชุดว่ายน้ำได้เลยค่ะ”

            รัลเชิดจมูกขึ้นพลางใช้สายตาปรายชุดว่ายน้ำพวกนั้นด้วยสายตาดูถูก “ไม่เอาหรอก มันโป๊”

            เพียงแต่พนักงานสาวกลับไม่ได้สนใจฟังคำพูดของรัล “ฉันว่าคุณเหมาะกับบิกินี่สีดำนะคะ” พลางหมุนตัวขวับไปเลือกหยิบบิกินี่สีดำสุดสยิวที่อยู่ใกล้มือของตัวเองมากที่สุดมา ซึ่งท่อนบนเป็นแบบสายเอ๊กซ์ไขว้หลัง ส่วนท่อนล่างก็เว้าสูงเสียจนรัลแทบจะลมจับล้มคาที่ “พวกเธอ ...พาคุณผู้หญิงคนนี้ไปลองชุด”

            ร่างบางถลึงตามองพนักงานสาวอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะโวยวายเสียงดังเมื่อมีผู้หญิงอีกสองคนมาลากแขนเข้าไปในห้องลองชุดด้วยท่าเดิม “ปล่อยฉันสิ !! ไม่เอาเว้ยยย !!!”

            พนักงานสาวหลุดยิ้มออกมาเล็ก ๆ เมื่อรัลถูกลากเข้าไปในห้องลองชุดทางด้านหลังร้าน

            “เสร็จแล้วค่ะ” พนักงานสาวพูดขึ้นหลังจากแต่งตัวให้ร่างบางผมสีดำแกมน้ำเงินเสร็จ

            ชายหนุ่มยังคงหันหลังให้ในตอนที่พนักงานสาวพูดจบ พลางโบกมือให้เป็นเชิงว่า ‘ไปได้แล้ว’ พนักงานสาวเลยค้อมตัวลงเล็ก ๆ พลางเดินหมุนตัวออกไป

            “นะ นี่ พาฉันกลับไปเปลี่ยนชุดเถอะนะ” เสียงของรัลดังขึ้นข้างหลังอย่างไม่ค่อยมั่นใจ ชายหนุ่มผมคนเดิมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันมามองร่างบางที่ยืนตัวลีบอยู่ด้านหลัง

            ...แต่แทนที่ชายหนุ่มจะต่อว่ารัล กลับทำหน้าอ้าปากค้างเหมือนตัวเองกำลังฝันอยู่

            หญิงสาวผมสีดำแกมน้ำเงินเข้มที่ซอยยาวระหลัง ผิวสีแทนแดดส่องเป็นประกายยามต้องกับแสงแดดของกลางวัน ดวงตาเฉียบคมสีแดง จมูกที่โด่งแต่พองามที่ไม่โด่งมากจนเกินไป ร่วมด้วยริมฝีปากบางสีชมพูอ่อน ๆ ที่บ่งบอกว่าไม่เคยทาลิปสติกนั้น ก็ยังเทียบเท่าไม่ได้เมื่อมองไปที่หุ่นอันสมบูรณ์แบบของร่างบาง

            สายตาของชายหนุ่มเลื่อนลงไปปะกับหุ่นที่เห็นเพียงมัว ๆ จากผ้าชีฟองที่เธออ้อนวอนขอพนักงานสาวคนนั้นมา แต่เพียงเห็นแค่เท่านี้เขาก็รู้ได้เองโดยอัตโนมัติว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีแม้แต่ไขมันส่วนเกินอย่างที่ผู้หญิงหลาย ๆ คนพึงมี บวกด้วยกล้ามเนื้อเล็ก ๆ ที่มาจากการฝึกหนักกระชับกล้ามเนื้อที่เธอฝึกทุกวันเช้า – เย็น มันทำให้เธอดูเซ็กซี่และงดงามในแบบของตัวเธอเองโดยที่ไม่ซ้ำกับใคร

            ชายหนุ่มยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก “ดูดีใช่เล่นนี่เธอ”

            “ยะ ยุ่งน่า !!” หญิงสาวพูดสีหน้ายังคงแดงเถือกอย่างอับอาย “ฉันจะกลับแล้ว !!”

            “...พนักงาน” ชายหนุ่มกวักมือเรียก จนหญิงสาวหวาดระแวงว่าพนักงานพวกนั้นอาจจะหิ้วเธอไปโยนลงน้ำ หรือเต้นน่าเกลียด ๆ เหมือนที่พวกผู้หญิงบางคนทำบนเวทีที่ตั้งอยู่ตรงกลางงาน

            “...”

            “...พาผู้หญิงคนนี้ไปเปลี่ยนชุดไป” ชายหนุ่มยิ้มเบา ๆ เมื่อเห็นสีหน้าผ่อนคลายของหญิงสาวที่เมื่อรู้ว่าเขาไม่ได้จะสั่งให้คนพวกนั้นหิ้วเธอไปไหนอีก “ส่วนเธอ ...ชุดนั้นไม่ต้องคืนนะ ฉันยกให้ฟรี J”

            “...ไม่รับย่ะ ! แล้วพวกเธอก็ไม่ต้องเอามือสกปรกนั่นมาจับแขนฉันอีกด้วย ฉันจะเดินกลับไปเปลี่ยนชุดเอง มีขาเว้ย !!” หญิงสาวพูดพลางสะบัดหน้าเดินหนีไปอีกทาง

            ชายหนุ่มยังคงไม่หยุดยิ้ม เอื้อมมือไปคว้าแก้วไวน์ดีกรีสูงที่บริกรชายเพิ่งจะยกมาเสิร์ฟ

            ...หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะ อ๊ะ ไม่สิ...

            ...ไว้เจอกันคราวหน้านะ รัล มิลจิ J

19.29 @ 9/09/54

I’M NEGATIVE (KANOKJAN.KA)

แลไรเตอร์หื่นกาม =A=;;

ตอนนี้มีคนเพิ่มขึ้นมาอีกแล้ว ขอโทษนะคะ 55555
(สารภาพว่ายังไม่ได้คิดชื่อผู้ชายคนนี้เลย =____=)