Handsome Girlfriend ขอโทษทีแฟนผมคนนี้หล่อ!

ลำดับตอนที่ #5 : part 4 : ถ้าฉันถาม...ต้องมีคำตอบ

4

ถ้าฉันถาม...ต้องมีคำตอบ

            ต้องถามมั้ยว่าใครมีโอกาสชนะมากที่สุด...ต้องถามมั้ยว่าใครถูกเชียร์มากที่สุด...ต้องถามมั้ยว่ากรรมการให้ความสนใจกับคนไหนมากที่สุด...ต้องถามมั้ยว่าคนที่ทำให้เครื่องวัดเดซิเบลค้างคือใคร ...และข้อสุดท้าย...ต้องถามมั้ยว่าใครทำได้ห่วยแตกมากที่สุด!!

                ตอบให้ก็ได้... ทุกคำถามมีคำตอบเดียวกัน คือ...ฉัน! =_=!!

                แต่เอาเหอะ เพราะอย่างไงกรรมการก็สนใจฉันแค่ความแปลกอยู่แล้ว...อย่างมากที่สุดคงได้ที่เกือบสุดท้าย(มั้ง) เพราะคะแนนมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเสียง (กรี๊ด) โหวตจากแฟนคลับอย่างเดียวนี่

                ช่างเหอะ...บางครั้งอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด แต่ถ้ามันเกิด...ฉันจะตาย T^T

                ทุกคนนั่งลุ้นตัวเกร็ง คิ้วเกร็ง หน้าเกร็ง ปากเกร็ง และ...ฮาจะเกร็ง เอ่อ...ไม่เกี่ยวสินะ -O-^ เข้าเรื่องต่อดีกว่า... ทุกคนรอผลคะแนนจากกรรมการมาเป็นครึ่งชั่วโมงได้ และภาวนาขอให้ตัวเองชนะ ทั้งใช้เครื่องพระ กุมารทอง ขอให้พระเจ้าคุ้มครอง...หรือการบนบาลศาลกล่าวกับฟ้าดิน แต่ฉัน...เป็นคนหนึ่งที่กำลังบนบาลให้ตัวเองแพ้ ถ้าฉันแพ้ได้...ฉันจะยอมไปจูบกับแฟนคลับฮิปโปโปคนนั้นของฉันเลยเอ้า! T^T

                รู้สึกว่า...ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะ ผลลัพธ์ที่ออกมาก็แย่อยู่ดี ถ้าชนะ...ต้องถูกแฟนคลับถามกรี๊ด แต่ถ้าแพ้...จูบกับสมเสร็จในร่างมนุษย์ (หรือเปล่า) มีแต่แย่กับยอดแย่ทั้งนั้น Y^Y

                “เอ่อ...คุณน้องๆเทพบุตรสุดหล่อทั้งหลายขา ไปหน้าเวทีกันได้แล้วนะคะ กรรมการจะประกาศคะแนนกันแล้วนะฮ้า~ >O<”

                ฟังจากสำเนียงคงรู้ใช่มั้ยว่าเป็นเพศอะไร ใครไม่รู้ฉันบอกก็ได้...กระเทย! เพศที่ฉันไม่ค่อยจะปลื้มนัก เพราะอะไรน่ะหรอ!...ฉันเคยโดนกระเทยวิ่งไล่ตามจูบตอน ม.ต้น น่ะสิ กว่าจะผ่านมาได้ แทบคลั่ง T__T

                เข้าสู่โหมดปัจจุบันต่อแล้วกันนะ...

                ผู้เข้าประกวดทุกคนยืนอยู่ข้างๆเวทีเพื่อรอเสียงส่งสัญญาณจากพิธีกรให้เราขึ้นไปได้ เอาเหอะน่า...ยังไงก็แพ้อยู่แหละ...(มั้ง) ไอ้พีธิกรบ้านี่ก็ไม่ยอมส่งสัญญาณสักที กลัวพูกแล้วดอกจันทร์ร่วงออกจากปากหรือไงฮะ! คนที่ยืนอยู่ตรงนี้ลุ้นจนหูจะมารวมกับตาแล้วนะเว้ย! อึดอัดที่สุด! TT__TT

                “และก็ถึงแล้วที่ทุกคนรอคอย...ขอเชิญพบกับ...ผู้เข้าประกวดมือเบส ONP ได้เลยยยย!”

                ฉันบ่นในใจได้ไม่ทันไร พิธีกรคนนั้นก็ประกาศแล้วเดินลงมา เจ้แต๋ว (กระเทยเมื่อกี้นั่นแหละ -__-) เอามือดันหลังฉันให้ขึ้นเวทีไปอย่างรวดเร็ว เอ่อ...เรียกว่าผลักก็ได้นะ เหมือนกัน...-__-

                “กรี๊ดดดดดด!!”

                และทันทีที่ฉันขึ้นเวที แน่นอน...นั่นเป็นเสียงจากสมาคมแฟนคลับของฉันที่ตั้งรากฐานอยู่ไม่ไกล -___-

                “และในวินาทีนี้เป็นวินาทีที่ทุกคนรอคอยมาได้ครึ่งวัน ...ผมจะประกาศคะแนนและชื่อของผู้เข้าแข่งขันตั้งแต่ลำดับสุดท้าย...และลำดับสุดท้ายของวันนี้”

                ซีเนีย...ซีเนีย...ซีเนีย >/\< เพี้ยงๆๆๆ!

                “49 คะแนน จาก...นายสมชาย!”

                อะเฮ้ย! ไม่ใช่ชื่อฉัน ชื่อใครไม่รู้ที่คล้ายๆ กับภารโรงที่โรงอาหารเลยล่ะ โอ้ยๆ นั่นไงผู้ชายคนนั่นเดินลงไปแล้ววว!

                “และคนต่อมา...58 คะแนน จาก...นายเสริมศักดิ์!”

                อันนี้ชื่อคล้ายๆคนขับรถที่บ้านเช่นกัน...และเขาก็เดินลงไปแล้วอีกเช่นกานน~

                “เอาล่ะ...อันดับต่อไปคืออันดับที่ 5 นะครับ...61 คะแนน จาก...นายอภิชาตบุตร!”

                โอ้ย...ชื่อแต่ละชื่อ ทำไมมันแปลกๆ อย่างนี้ล่ะ! ทำไมมันไม่เป็นชื่อฉัน! เพราะอะไรกัน T^T

                “ใกล้ความจริงเข้าขึ้นเรื่อยๆแล้วนะครับ...อันดับต่อไป...63 คะแนนจากนายณัฐพัธร!”

                ชื่อฉันหายไปแล้วหรือไงกัน หายไปแล้ว...กรรมการลืมไปแล้วใช่มั้ย โฮกก~

                “Top 3 แล้วนะครับ 66 คะแนน...จาก นายชัยวัทร!”

                ลงไปแล้วอีกคน...ฉันยืนอยู่กับผู้ชายข้างๆฉันคนนึง เขาพยายามจะยื่นมือจับฉัน ฉันสะบัดออก เขาพยายามจะยื่นแขนมาโอบฉัน...ฉันถอยห่าง น่ากลัวอ่ะ T__T

                “และอันดับที่สิ่งที่ผมจะประกาศต่อไปนี้...คือคะแนนที่ผู้ชนะได้ไปนะครับ โดยเราจะไม่ขอประกาศคะแนนของลำดับที่สองนะครับ”

                ไม่ใช่ฉัน...ไม่ใช่ฉัน -/\- <<< สวดมนต์และภาวนา

                “ 69 คะแนนจากทั้งหมด 80 คะแนนนะครับ...และ คะแนนเป็นคะแนนจาก...”

                >/\< อย่าเลยพระพุทธ พระธรรม พระเยซู พะโล้ด้วยเลยเอ้า! เพี้ยงๆๆ! <<< ภาวนาขอพรจากบุญทั้งหมดที่มี

                “นะ...นาย เอ่อ...นางสาวชนกานต์ พญาเงิน!!”

                ไม่ใช่ฉัน...ไม่ใช่ฉัน มะ...ชะ...ฉัน!!!

                “OoO”

                “คุณชนกานต์คะ...ยินดีด้วยนะคะ คุณได้เป็นมือเบสของ ONP ค่ะ!”

                “O[]O” <<< ไม่หายช็อก วิญญาณลอยไปแล้ว~

                “กรี๊ดดดดดด!!” <<< เสียงแฟนคลับ

                “คะ...คุณชนกานต์คะ -////-”

และวิญญาณก็ใกล้จะกลับเข้าร่างแล้ว...

                “กร๊าดดดดดด!!” <<< เสียงแฟนคลับอีกครา

                เฮ้ย! อะไรนะ! ฉันได้ที่หนึ่ง ฉันชนะเลิศจากการมั่ว! มั่วมาก...มั่วขนาดนั้น! (เจ๊แกเพิ่งจะรู้ตัว -__-)

                “คุณชนกานต์คะ คุณรู้สึกอย่างไงกับตำแหน่งที่ได้คะ”

                “กรรมการคิดได้อย่างไงถึงเลือกฉัน ทั้งฉันมั่ว...และตั้งใจมั่วขนาดนั้น ดูก็รู้ว่าไม่อยากได้ตำแหน่ง”

                เงียบ...เงียบกริบ ไม่มีแม้กระทั่งเสียงอะไรทั้งสิ้น ก่อนที่กรรมการคนใดคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างหน้าจะทำหน้าเหวอๆแล้วยกไมค์ขึ้นมากระแอมสองสามทีแล้วจ้องหน้าฉัน

                “เพราะพวกเราเล็งเห็นว่าทั้งที่เธอมั่วขนาดนั้น แต่เธอกลับทำให้ทุกคนตราตรึงอยู่กับเธอได้โดยไม่ละสายตาไปไหนเธอเก่งมาก!”

                “กรี๊ดดดดด!” <<< เสียงของผู้คลั่งไคล้ฉัน

                โอเค! ฉันผิด!...เพิ่งเคยได้ยินว่ามั่วแล้วชนะ! โอเค! ฉันทำตัวเอง!

                “ตกลงว่าคุณชนกานต์รู้สึกอย่างไงกับชัยชนะครั้งนี้คะ”

                “กระซู่ตัวไหนที่สมัครให้ฉัน...”

                ฉันพูดประโยคที่มันอัดอั้นมานานแสนนาน มันไม่ตลกแล้วนะ...ไม่ตลกเลยสักนิดสำหรับคนอย่างฉัน และแน่นอน...มันทำให้ทุกคนเงียบ ไม่เว้นแม้แต่กรรมการหรือแฟนคลับฉัน พวกเขามองหน้ากันอย่างวยงง งงอะไรกัน! คนที่ต้องทำหน้าอย่างงั้นมันต้องเป็นฉันไม่ใช่หรอ!

                “เอ่อ...คุณชนกานต์ตกลงว่า...”

                พิธีกรชายดูเหมือนจะรู้สึกตัวเป็นคนแรก ก่อนจะพูดแก้ขัด...ไม่ต้องแก้! มันแก้ไม่ทันแล้ว!

                “ทำไมฉันถามแล้วไม่ได้คำตอบ” ฉันพูดเสียงเย็นใส่ไมค์ ไม่มีการตะคอก ไม่มีการตะเบงเสียงหรืออะไรทั้งนั้น เบื่อ...เบื่อเต็มที

                “อะ...เอ่อ...”

                “ฉันถามแล้วฉันไม่เคยไม่ได้คำตอบ...ตกลงว่า...ตัวไหน!” ตอนนี้ทุกคนเงียบมาก...นิ่งมาก...และจ้องดูทุกการเคลื่อนไหวของฉัน มันก็แน่นอน! ฉันไม่เคยพูดอะไรอย่างนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ!

                “โปโป้เองค่ะ!!”

                เสียงจากด้านหลังสุดของกลุ่มนักเรียนที่นั่งอยู่...มีคนๆหนึ่ง เอ่อ...หรือตัวๆหนึ่งโผล่ขึ้นมา และแน่นอน...ทุกสายตาที่มองฉัน หันกลับไปจ้องเธอหมด...แฟนคลับฮิปโปของฉัน OoO! ผู้ก่อตั้งชมรมบ้าบออะไรนั่น! หยุด...หยุดทุกความเคลื่อนไหวและลมหายใจ ไม่ใช่เพราะความสวยแต่เพราะความบาน

...หน้าน่ะ...บานมาก!

                ฉันดึงสติของตัวเองกลับมาได้...แล้วกระชากไมค์จากพิธีกรชายมาทันที

                “วันหลังอย่าแส่หาเรื่องมาให้ฉัน อย่าทำให้ฉันเดือดร้อน” ทุกเสียงเงียบลงไปในทันที...ไม่สิ มันเงียบมาตั้งแต่แรกแล้ว...

                “อ่อ...แล้วเมื่อกี้พวกเธอถามฉันว่าฉันรู้สึกอย่างไงใช่มั้ย...” ฉันหันไปพูดกับพิธีกรแล้วแสยะยิ้มอย่างที่พี่สาวของฉันชอบทำ ฉันไม่ทำมันบ่อยนักหรอก...มันยากมากที่จะได้เห็น...

                “มันห่วยแตกมาก!!!” ฉันกรอกเสียงใส่ไมค์เป็นครั้งสุดท้ายแล้วเดินลงจากเวทีอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น...

                “กรี๊ดดดดดดดดดดด!!”

                และ...แฟนคลับฉันยังคงเหนียวแน่นไม่ว่าฉันจะทำอะไรก็ตาม -___-^

                อ๊ากกกก! ตอนนี้ทำไมฉันเพิ่งจะรู้สึก! ฉันทำอะไรที่มันตรงข้ามกับตัวฉันให้คนทั้งโรงเรียนเห็น...และแทนที่มันจะเป็นผลทำให้ฉันดูแย่ลงในสายตาของบรรดาแฟนคลับ มันกลับทำให้...แฟนคลับฉันเยอะขึ้นอีก ด้วยเหตุผลที่ว่า...ผู้หญิงชอบคนเลว! Y^Y

                หลังจากที่ฉันพูดอย่างงั้นบนเวทีก็โดนอาจารย์ฝ่ายปกครองเรียกไปเข้าพบ ที่ฉันไม่โดนพักการเรียนมันก็ดีเท่าไหร่แล้ว =..= และต้องขอบคุณพวกแฟนคลับ เพราะพวกนั้นช่วยไปกราบกรานไม่ให้ฉันโดนลงบันทึกน่ะสิ แล้ว...มันก็ได้ผล มีแฟนคลับก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้นเหมือนกันนะ J

                เว้นแต่...ยัยฮิปโปนั่น! เพราะหลังจากที่หล่อนโดนฉันตะคอก ตัวเธอก็เป็นลมไปเลย...เว่อร์ป่ะ!

                ช่างเหอะ...มันไม่ใช่ประเด็นสำคัญอะไรขนาดที่จะมาเป็นอิทธิพลต่อชีวิตฉัน จริงๆไม่น่าจะเป็นลมเลยนะ ตายไปเลยก็ดีเหมือนกัน! เพราะถ้าเป็นอย่างงั้นฉันจะจัดงานศพให้! เอาแบบเป็นงานแฟนซีใส่หน้ากากรูปสัตว์ไปเลย!

                เอ่อ...พูดง่ายๆคืองานเลี้ยงฉลองนั่นแหละ -___-

                และตอนนี้ฉันก็นั่งเกาเบสตัวใหม่ที่ได้จากการประกวดอยู่ที่ห้องซ้อมของ ONP หลังจากเลิกเรียนมาได้ประมาณชั่วโมงนึงเห็นจะได้ ครูที่ปรึกษาประจำชมรมบอกว่าเพื่อนร่วมวงของฉันจะมาทันทีหลังเลิกเรียนไม่ใช่หรอ...

                ฉันรอมาสามทศวรรษแล้วนะเว้ย!

                อ่อ...ใช่! ฉันยอมมาร่วมวงกับสามหนุ่มป๊อปที่ฉันยังไม่เคยเห็นหน้า แล้วเหตุผลน่ะหรอ...กรรมการสามคนนั่นไง! ทั้งสามคนแทบจะมากราบกรานฉันเลยด้วยซ้ำ! ติดใจอะไรกันนักหนาก็ไม่รู้ นี่ขนาดฉันมั่วนะเนี่ย...ถ้าฉันเอาจริงจะไม่ขนาดไปกราบบรรพบุรุษฉันที่บ้านเลยเหรอ! -__-^

                ช่างเหอะ...อย่างไงเรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว ก็แล้วกันไป...เพราะโลกนี้ไม่มีโดเรมอน ไม่มีไทม์แมชชีน...การย้อนเวลา บอกเลยไม่สามารถ กร๊าซซซ! =_=^

                แล้วตกลงว่า...ไอ้พวกนั้นมันกลับหลุมศพของมันไปแล้วเหรอ! รอสามสิบปีเศษจนฉันจะแก่แล้วนะเนี่ย! (เว่อร์) ทำไมไม่มากันสักทีว่ะเนี่ย!

                “โว้ยยยยย!”

                ปึง!!

                ฉันตะโกนอย่างบ้าคลั่งแล้วเอาเบสตัวใหม่ทุ่มพื้นอย่างแรง! ไม่ลงไม่รอมันแล้วโว้ยยย!

                ฉันสะพายกระเป๋าเป้เตรียมจะกลับบ้าน แต่แล้ว...

                แอ๊ด...!

                ประตูก็เปิดออกมา มากันได้สักที...พวกสังเคสังคัง -__-

                “ไหนขอดูน่า มือเบสใหม่ของวงหน่อยสิ”

                เสียงหล่อๆนั่นเหมือนจะมาก็ตัว...เอ๋! เสียงคุ้นๆนะ O_o

 และคนที่เปิดประตูออกมา...คือ...

                “ฮะ!!!! =[]=”

                “โอ๊ะโอ๋...ได้เจอกันอีกแล้วนะ สวัสดี...สาวน้อย”

                มะ...มันจะมีอะไรช็อกไปกว่านี้มั้ย!!

.....____.....____....._____....._____....._____....._____....._____....._____....____....._____....._____......

จะด่าอะไรไรทเตอร์มั้ยคะ ว่าไรทเตอร์ลงช้าหรือว่าอัพช้ามาก T^T
ว่ามาเลยค่ะไรทเตอร์ไม่มีข้อแก้ตัว
เพราะหนึ่ง รายงานเยอะ สองเรียนพิเศษหนัก สามเรียนโรงเรียนประจำก็แค่นั้น
แล้วสี่ค่ะ...ต้องแอบแม่เล่นคอมแค่นั้นเอง
เรื่องนี้ลองปรึกษากับเพื่อนแล้วค่ะว่ายังไงก็ไม่ผ่านแจ่มใส 555
แต่ไรทเตอร์เลิกกังวลไปแล้วค่ะ แต่งเพื่อให้มีคนอ่านก็พอ
เป็นกำลังใจให้ไรทเตอร์ด้วยนะคะ ><