{'the.SF*#♥} 4minute 2ne1 b2st mblaq bigbang =yaoi,yuri=

ลำดับตอนที่ #5 : 'the.SF#2'Baeri ' :} สักวันจะเข้าใจ....

ชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ในรถประจำทาง เพื่อจะไปดูโปรเจคงานที่โซล แต่ในใจกับนึกถึงเพื่อน

สมัยเด็กมาได้

“3-4 ปีแล้วสิที่พวกเราไม่ได้เจอกัน ตอนนี้แต่ละคนจะเป็นยังไงกันบ้าง  ? ? ?”

เป็นเวลา 3-4 ปี ที่ยองเบได้ย้ายบ้านมาต่างจังหวัด ทำให้ไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนกลุ่มในสมัยเด็ก

และตอนที่ยองเบจะย้ายบ้านมานั่น เค้ากลับไม่ได้บอกคนอื่นเลยนอกจาก พี่ท๊อป ที่อาศัยอยู่ข้างบ้าน

ของเค้าในสมัยเด็ก ทำให้หลายคนไม่พอใจเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะ ซึงรี น้องเล็กที่สุดในกลุ่ม. . .


ณ สถานีรถประจำทาง

“พี่ท๊อป รอนานมั้ย ! !” ยองเบตะโกนถามชายหนุ่มที่มายืนรอที่สถานีเป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมง

“โคตรจะนาน พี่นึกว่าแกจะหลอกพี่เล่นซะแล้ว” ท๊อปตอบพลางส่งสายตาดุให้น้อง

“ขอโทษครับพี่ ขอโทษครับพี่” ยองเบพอได้เห็นหน้าของพี่ท๊อป ก็ทำหน้าทำตาไม่ถูก

“แกนี้ตลอดเลยนะ  เครียดตลอดเวลา ฮ่า ๆ ๆ ๆ” ท๊อปตอบอย่างอารมณ์ดีพลางหัวเราะเสียงดัง ง ง

“โหพี่ อย่ามาล้อผมเล่นแบบนี้ดิครับ ไอผมก็ใจไม่ดีแล้วนะเนี่ย ว่าแต่คนอื่นหายไปไหนกันหมด
ครับ”

“อ๋อ จียง กับ แดซองมีเรียนหน่ะ ส่วนซึงรี . . . . . ”  เวรแล้วสิ ไม่น่าพูดเลย ท๊อปคิดในใจ

“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมเข้าใจ ถ้าเป็นผม ก็คงโกรธเหมือนกัน อีกอย่างซึงรีมันก็ยังเด็กมันคงไม่เข้าใจเหตุผลที่ผมต้องไป ที่ผมกลับมาครั้งนี้ผมกะจะมาพูดกับซึงรี ให้เข้าใจ ผมไม่อยากให้ความเป็นพี่น้องของเราต้องหายไปอ่ะครับ”

ท๊อปเอื้อมมือมาโอบไหล่และพูดปลอบว่า  “อย่าไปเครียด พี่คิดว่าซึงรีมันต้องเข้าใจ แต่ว่าตอนนี้พี่หิวแล้วเราไปหาไรกินกันดีกว่า”
บทสนทนาทั้งหมดได้ผ่านเข้าหูน้องหมีน้อยที่ยืนกลั้นน้ำตาอยู่ข้างเสา อยากจะเข้าไปกอด อยากจะเข้าไปคุย แต่ก็ไม่สามารถเข้าไปได้เพราะในใจยังมีความเกลียด ที่รุ่นพี่ได้ทิ้งความเจ็บปวดไว้ให้ แต่สำหรับซึงรีแล้วกลับไม่ได้คิดว่าเป็นแค่รุ่นพี่ธรรมดา กลับคิดว่าเป็นเหมือนคนรักที่ทิ้งกันไปแบบไม่ไยดี




“เอี้ยด  ! !” เสียงเบรกรถดังลั่นในซอยหมู่บ้านแห่งหนึ่งกลางกรุงโซล

“จียง จียง พี่ท๊อปมาถึงแล้ว”เสียงตะโกนที่ดังลั่นบ้าน ทำให้คนตัวเล็กทำของที่ถือมาเพื่อเตรียมจัดงานเลี้ยงตกกระจายลงพื้น

“แดซองจะตะโกนทำไมเสียงดังวะ ดูดิของตกหมดแล้ว แล้วเสียงเบรกดังขนาดนั้นคิดว่ากุจะไม่ได้ยินหรอวะ”

จียงด่าเพื่อนรักอย่างหัวเสีย

“เออ กูขอโทษ พอใจยัง”แดซองขอโทษเพื่อนรักอย่างประชดประชัน

“หวัดดี ไอจี หวัดดี ไอแด” เสียงที่ไม่คุ้นหู แต่หน้าตาที่คุ้นตา ทำให้ทั้งสองหยุดทะเลาะกันในทันที

"ยองเบ ! ! !" เพื่อนทั้งสอง วิ่งเข้ากอดยองเบจนทำให้ยองเบ หายใจแทบจะไม่ออก

"แหม หน้าตาเมิงไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเลยนะ หล่อไงก็หล่ออย่างงั้น ฮ่า ๆ ๆ ๆ"

"เมิงก็พูดไป ใครจะเหมือนเมิงหละวะ ขี้เหล่ตลอดกาล ฮ่าๆๆ"

"ใช่ๆ ไม่มีใครเหมือนเมิงหรอกไอแด" จียงช่วยผสมโรง เพราะยังเคืองแดซองเรื่องที่ผ่านมาตะกี้

"ทำไรกันอยู่ ทำไมไม่นั่งกันสักที พี่หิวจะตายอยู่แล้ว" เสียงใหญ่ทุ้มดังมาจากทางประตู้เข้าห้อง ทำเอาคนตัวเล็กแอบใจสั่นริกๆ

"ครับๆ ๆ ๆ " ทั้งหมดตะโกนพร้อมกัน

"แต่ว่าซึงรีหล่ะครับพี่ ไม่ได้มาด้วยกันหรอ" แดซองถามท๊อปอย่างสงสัย เพราะไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ซึงรีเพิ่งจะมาถาม

สถานที่ เพื่อจะไปรับยองเบ

"เปล่านี้ พี่ไม่เห็นจะเจอมันเลย"


ติ๊งต่อง ! ติ๊งต่อง ! ติ๊งต่อง ! เสียงกริ่งประตูดังขึ้นเพื่อกลบเสียงบทสนทนาในห้องของท๊อป

"ซึงรี ต้องเป็น ซึงรี แน่ๆ " จียงตะโกนบอกคนในห้อง แล้วรีบวิ่งเพื่อนไปเปิดประตูให้น้องรัก

แต่คนที่อยู่ตรงหน้านั้นกลับไม่ใช่ซึงรี แต่เป็น. . . .

"พี่ท๊อป พี่ท๊อป มาจ่ายค่าไฟด้วย"

งานเลี้ยงคืนนั้น ก็มีเพียงแค่ชายหนุ่ม 4 คน ที่นั่งกินอยู่ในงานเลี้ยง พร้อมกับเล่าเรื่องราวต่างๆ ของแต่ละคน

หัวเราะ เฮฮา แต่กลับไม่รู้เลยว่า น้องสุดท้องได้นั่งอยู่ที่ด้านล่าง เพื่อเตรียมใจที่จะเข้ามาพบกับคนที่จากไป

สมองสั่งให้เดินเข้ามา แต่ใจกลับไม่กล้า ก็เลยได้แต่นั่งอยู่อย่างนั้น อยู่ตรงนั้น จนเผลอหลับไป

"ยองเบ  ยองเบ  ตื่น ๆ"

"อย่ามายุ่งหน่า คนจะหลับจะนอน" พร้อมกับเอาหน้าซุกไปใต้หมอน

คนร่างน้อยรีบวิ่งไปนำของบางอย่างมาในห้องนอน

"ไม่ตื่นใช่มั้ย . . . . ซ่าส์" สายน้ำออกมาจากถังน้ำสีน้ำเงิน ลงบนตัวชายหนุ่มที่นอนอยู่

"เฮ้ย ! ทำไรวะจียง ดูดิเปียกหมดแล้ว เล่นไรให้มันรู้เรื่องหน่อยดิ"

"เมิงดูนาฬิกา กี่โมงแล้ว 9.30 เมิงไม่ไปบริษัทหรอวะ"

"เฮ้ย ยย ย  ทำไมไม่ปลุกให้เร็วกว่านี้วะ"


ยองเบรีบลุกขึ้นวิ่งเข้าห้องน้ำ เพื่ออาบน้ำ แต่งตัว โชคดีที่บริษัทอยู่ไม่ไกลจากที่พักเท่าไหร่

และเมื่อยองเบอาบน้ำแต่งตัวเสร็จนั้น อาหารเช้าก็ถูกเตรียมเสร็จพอดี

"ยองเบ กินข้าวก่อน"

แต่คนที่ถูกเรียกนั้นกลับไม่ได้ยิน รีบวิ่งออกมาเพื่อจะมุ่งตรงไปที่บริษัท

ระหว่างที่วิ่งผ่านรั้วบ้านนั้นกลับสะดุดตากลับ ร่างบางๆ ที่นอนอยู่ข้างรั้วบ้าน

" ซึงรี " ยองเบร้องด้วยความตกใจ พลางอุ้มร่างบางเข้าอ้อมแขน และวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน

คนร่างน้อยกลับไม่มีสติ แต่สามารถรู้สึกถึงความอบอุ่นที่รู้สึกคุ้นเคยเมื่อหลายปีก่อน ทำให้ร่างบางนี้

ไม่อยากสูญเสียความรู้สึกแบบนี้ไปอีก

"จียง ชั้นฝากดูแลซึงรีด้วย ฉันต้องไปบริษัทก่อน"

"เอ้ย ซึงรีมาได้ไง แกไปเอาซึงรีมาจากไหน แก. . ."

ปัง ! ! ! เสียงประตูปิดลง ทำให้ผู้ที่ถามถึงกับงง เพราะไม่ได้รับคำตอบซักอย่าง แต่ก็ต้องดูแลน้องรักของตนเอง

แต่สำหรับยองเบถึงแม้จะปิดประตูลงแต่ความกังวลที่อยู่ในใจ กลับไม่สามารถปิดมันที่แสดงออกมาทางสีหน้าได้

เพราะตนเองรู้ดีว่าตนเอง เป็นต้นเหตุที่ให้น้องคนนี้เป็นแบบนี้

***************************************************

"พี่ยองเบ พี่ยองเบ ผมมีของมาให้พี่" เด็กหนุ่มเสียงใสตะโกนเรียกพี่ชายหน้าบ้าน ภายในมือถือกล่องสีแดง

เพื่อนำมามอบให้เจ้าของวันเกิด เด็กหนุ่มเก็บเงินค่าขนมของตนเองเพื่อจะซื้อของชิ้นนี้ ให้กับพี่ชายคนนี้มานาน

สิ่งของชิ้นนี้ ถึงแม้จะราคาไม่แพงสำหรับผู้ใหญ่ แต่สำหรับเด็กถือว่าราคาสูงมาก แต่ราคาไม่ใช่เหตุผลที่เด็กชายซื้อให้พี่ชาย

เพียงแต่มันเป็นของที่พี่ชายอยากได้ และมันยังเป็นของที่มีคุณค่ากับจิตใจของซึงรี

"ทำไมไม่มีคนตอบเลยนะ หรือว่าจะไม่ตื่น "

เด็กหนุ่มถือวิสาสะเปิดประตูบ้านเข้าไปในบ้าน แต่ภาพที่เห็นตรงหน้านั้นมีเพียงแต่พื้นปาเก้ว่างเปล่า

ไม่มีโต๊ะ หรือเก้าอี้ เพียงสักตัว กล่องแดงในมือตกหล่นมาบนพื้นพร้อมกับร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงทรุดลงอยู่ที่ประตูหน้าบ้าน

น้ำตาไหลอาบแก้ม สะอึกสะอื้น ไม่มีเรี่ยวแรงจะลุกหรือไปที่ไหน ได้แต่นั่งอยู่ตรงนั้น พร้อมกับพูดในใจกับตนเองว่า

"พี่ยองเบ ความผิดครั้งนี้ผมจะไม่ยกโทษให้พี่ไปชั่วชีวิต"

****************************************************

"ซึงรี ซึงรี" เสียงพี่ๆที่คุ้นหูทำให้น้องเล็กสะดุ้งตื่น อย่างตกใจ

"นี่ผมมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง ผมจำได้ว่า . . . ." ซึงรีอายตัวเอง เมื่อนึกถึงภาพเมื่อคืนนี้ นี้เราเผลอหลับไปหรือนี้

"จำได้ว่าอะไร . . .พี่เองก็งงเหมือนกันเพราะอยู่ดีดี ยองเบก็อุ้มเราเข้ามาในนี้" จียงตอบอย่างเป็นห่วง พลางมองหน้าน้องเล็ก

"ห๊า! ! !" ซึงรีคิดถึงความน่าอายของตนเองมาเผลอนอนหน้าบ้านไม่พอ กับทำให้คนที่ตนเองไม่อยากให้เจอมาที่สุดมาพบ

"ห๊า ไรเสียงดัง ซึงรี รีบไปอาบน้ำแล้วมากินข้าวได้แล้ว นี้ก็จะหกโมงเย็นแล้วอีกไม่นานเจ้ายองเบคงกลับมา"

"พี่ท๊อป ! !" จียงและแดซองตะโกนเสียงดังพร้อมกัน ทำให้พี่คนโตถึงกับต้องทำหน้าลิงใส่

"ครับ เดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อนนะ" ซึงรีเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆบนใบหน้า ทำให้พี่ๆที่เห็นไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

"ปัญหานี้พวกเราจะแก้ยังไงดีเนี่ย ทำอะไรไม่ได้เลยจริงๆหรอ หรือว่าต้องใช้เวลา ยิ่งนานเท่าไหร่ยิ่งอาจจะช่วยได้"

"แต่นี้มัน 3 4 ปีแล้วนะ แล้วดูซึงรีสิ มันยังโกรธยองเบไม่หายเลย พอพวกเราพูดถึงยองเบทีไร ซึงรีก็ยิ้มเจื่อนทุกที"

"แต่ภายนอกกับในใจไม่เหมือนกันหนิ แล้วดูวันนี้สิทำไมอยู่ดีดี ยองเบถึงอุ้มซึงรีเข้ามา แล้วพี่ยังรู้ด้วยอีกว่า เมื่อวานซึงรี

  ก็ไปรออยู่ที่สถานีรถ แต่พี่แกล้งทำเป็นไม่เห็น แล้วอีกอย่าง พี่คิดว่ายองเบน่าจะ . . ."

แอ๊ด ด ด ด . . . เสียงประตูบ้านได้เปิดออกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

"ซึงรีอ่ะพี่ ซึงรีไปไหนครับ"ยองเบวิ่งมาด้วยเหงื่อที่ท่วมตัวจากสถานีรถไฟมายังบ้านพักของพี่ท๊อป

"ซึงรีอาบน้ำอยู่ อีกแปบก็คงออกมาแล้วหละ"

"มีอะไรกินหรือพี่ ผมหิวจะตายอยู่ . . ."

ชายหนุ่มวิ่งเข้าหาร่างบางที่ใส่เสื้อผ้าตัวใหญ่ของพี่ท๊อป

"ซึงรีเป็นไงบ้าง แล้วเมื่อเช้าทำไมไปอยู่ที่นั้น ทำไมไม่เข้ามาในบ้าน" ยองเบยิงคำถามใส่น้องเล็กรวดจนทำให้คนที่ฟังงงกันหมด

"ออ ผมไม่เป็นไรครับ "

"กินข้าวกันเถอะ อาหารเย็นเตรียมหมดแล้ว" แดซองขัดการสนทนาทั่งคู่ขึ้นเพราะรู้สึกว่าเหตุการณ์ชักจะไม่ปกติแล้ว

"ใช่ๆ วันนี้พี่อุตส่าทำสุดฝีมือเลยนะ ซึงรี แกต้องกินเยอะๆเข้าใจมั้ย"

"ครับ พี่จียง"

10 กว่านาทีบนโต๊ะอาหารกลับไม่ทำให้อาหารลดน้อยลงสักนิดเดียว มีแต่ความกดดันที่มันเพิ่ม

มากขึ้นเรื่อยๆไม่ใช่แค่เฉพาะ ซึงรี กับ ยองเบเท่านั้น แต่ชายหนุ่มอีกสามคนกลับมีความกดดันเพิ่ม

ขึ้นตามไปด้วย  จนในที่สุด…

“พี่ๆครับ ผมว่าผมขอตัวกลับบ้านก่อนดีกว่าเดี๋ยวแม่จะเป็นห่วงเอา”

“เดี๋ยวพี่ไปส่งนะซึงรี ตอนนี้ก็จะมืดละกลับบ้านคนเดียวมันอันตราย เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านเอง”

"อย่าดีกว่าครับพี่แดซอง เดี๋ยวพี่ก็กลับมาคนเดียวอันตรายกว่าผมซะอีก"

"เดี๋ยวชั้นไปส่งเอง ชั้นมีเรื่องอยากจะคุยกับซึงรี"

"แต่ผมไม่มีอะไรต้องคุยกับพี่ ผม. . ."

ซึงรียังพูดไม่ทันจบ ก็โดนมือใหญ่คว้าแขนดึงออกไปจากโต๊ะอาหารอยากรวดเร็ว แล้ววิ่งไปเพื่อจะออกไปด้านนอก

"เฮ้ย ยองเบ ใจเย็น ใจเย็น" จียงตะโกน ทั้งสองวิ่งตามทั้งคู่ออกมาข้างนอก ก็มีเพียงแต่พี่คนโตที่ไม่ตามออกมา

เพราะสังขารที่มากหรือเพราะเข้าใจเรื่องทุกอย่างดีอยู่แล้วก็ไม่ทราบ

"พวกเมิงเข้าไปในบ้านเลย กุจะคุยกะซึงรี สองคนเท่านั้น! "

ในเมื่อยองเบพูดถึงขนาดนี้ทำให้เพื่อนทั้งสองไม่กล้าที่จะพูดหรือตามไปอีก ได้แค่เพียงมองด้วยความกังวลแล้วเดินหันหลัง

กลับเข้าบ้านไปอย่างจำใจ

"ปล่อย ปล่อย พี่จะลากผมไปไหน" ซึงรีตะโกนโวยวายขณะที่ถูกยองเบลากมาใต้ต้นไม้ต้นนึงในสนามเด็กเล่นข้างบ้านท๊อป

"ทำไมซึงรี ทำไมยังไม่ยอมหายโกรธพี่อีก ที่พี่ย้ายบ้านไปพี่มีเหตุผล พี่อธิบายได้"

"พี่ยองเบ จะมาพูดอะไรตอนนี้ มันผ่านมา 3-4 ปีแล้วนะครับ ผมไม่ได้คิดอะไรแล้ว พี่กลับไปเถอะผมเองก็ต้องรีบกลับบ้านเหมือนกัน"

ซึงรีหันหลังกลับแล้วรีบเดินให้ห่างจากยองเบ เพราะไม่สามารถทนกลั้นน้ำตาที่มันจะหลั่งไหลออกมาได้ แต่ครั้งนี้ยองเบ

ไม่ยอมให้เรื่องราวมันจบลงแบบนี้ เค้าพร้อมที่จะเล่าทุกอย่างให้ฟังเพื่อให้น้องที่เค้ารักเข้าใจ

"ซึงรี ที่พี่ต้องไปโดยไม่ได้ร่ำลาก็เพราะว่าบริษัทแม่ของพี่ที่อยู่แทกู ล้มละลาย ทำให้น้องของพี่ไม่มีใครคอยดูแล เพราะ

แม่พี่หลังจากที่บริษัทล้มละลายนั้น ท่านก็ป่วยนอนอยู่โรงพยาบาล ดังนั้นพี่จึงต้องรีบกลับแทกูไปดูแลน้องของพี่"

ซึงรีได้ฟังดังนั้นกลับตกใจในสิ่งที่หูของตนเองได้ยิน เพราะเค้ารู้เพียงแค่ว่ายองเบอาศัยอยู่กับพ่อ แต่แม่นั้นได้เลิกกับพ่อไปแล้ว

เพราะยองเบไม่เคยเล่าเรื่องครอบครัวของตนเองให้ใครฟัง แม้แต่เพื่อนที่อยู่ข้างบ้านอย่างท๊อปกลับไม่รู้เรื่องอะไรสักนิดเดียว

ซึงรีได้แต่โทษตัวเองกับความรู้สึกที่ผ่านๆมา นี้เราโง่มากเลยใช่มั้ย ไม่เคยเข้าใจอะไรสักอย่าง แต่ด้วยความที่เป็นคนมีนิสัย

อย่างซึงรีแล้วไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆหรอก อยากจะทำให้ยองเบผิดให้ได้

"แล้วทำไมเพิ่งกลับมาตอนนี้ 3-4 ปีที่ผ่านมาพี่ไปอยู่ที่ไหน ทำไมไม่คิดจะติดต่อกลับมาบ้าง"

"พี่อยู่ที่แทกูตลอดเวลา ดูแลบริษัทแทนแม่พี่ ทำให้ไม่มีเวลาได้ติดต่อกลับมา แล้วตอนนี้แม่พี่หายดีแล้ว พี่จึงอยากมาทำงานที่โซล"

"อะไรนะ ! พี่ยองเบจะกลับมาโซลแล้วหรอ" รอยยิ้มของซึงรีปรากฏบนใบหน้าทันที หลังจากที่ได้ฟังประโยคที่ยองเบได้พูดออกมา

ทำให้ยองเบอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

"เราก็ตลกดีนะซึงรี บทจะโกรธก็โกรธจนไม่คุยด้วย แต่บทจะดีก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน"

"ใครบอกพี่ว่าผมหายโกรธพี่หละ ผมไม่เคยโกรธพี่เลยสักครั้งต่างหากเพียงแต่เสียใจ แต่ตอนนี้ผมหายโกรธพี่ละ"

"อ้าว!ไหนบอกว่าไม่โกรธพี่ แล้วมาบอกว่าหายโกรธพี่ได้ยังไง เรานี่มันชอบโกหกจริงๆเลยนะ"

ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากน้องเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้า มีเพียงแค่หยดน้ำตาที่มันหลั่งไหลมาอาบแก้ม ไม่ใช่เพราะเสียใจ

แต่กลับเป็นความรู้สึกที่ดีใจ ที่เข้าใจเรื่องทุกอย่างนี่สักที ในเวลานั้นเองยองเบได้นำมือมาเกลี่ยน้ำตาที่แก้มให้น้องรักของเค้า

พร้อมกับประทับผิวปากตรงกลางหน้าผากของซึงรี ทำเอาซึงรีสะดุ้งขึ้นมาในทันที

"เอ่อ พี่ขอโทษซึงรี" ยองเบเริ่มสับสนกับการกระทำของตนเองที่ได้กระทำลงไป เค้าพูดกับตัวเองว่า "เราไม่ใช่ เราไม่ใช่เกย์"

"พี่กลับก่อนนะ"

ซึงรียังไม่ทันได้กล่าวคำร่ำลา ชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าก็วิ่งหนีไปไกลซะแล้ว

"หรือว่าพี่ยองเบจะชอบเราเข้าแล้ว" ซึงรีคิดกับตัวเองอย่างมีความสุข สำหรับซึงรีแล้วกลับชอบด้วยซ้ำที่ยองเบมาทำแบบนี้

ทำให้เด็กที่เคยท้อแท้ในเรื่องความรักอยากสู้ขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

"เราเป็นอะไรไปเนี่ย"ยองเบได้แต่วิ่งผ่านต้นไม้นับร้อยต้น วิ่งผ่านบ้านคนนับ 10 หลัง ไม่มีจุดมุ่งหมายว่าจะไปที่ไหน

เค้าไม่อยากกลับบ้านพี่ท๊อปเพราะเค้ายังไม่พร้อมที่จะเล่าอะไรให้ใครฟัง อันที่จริงแล้วมันชวนจะนึกถึงภาพที่เค้าได้ทำกับซึงรี

น้องรักของเค้าเอาไว้ แต่ตอนนี้เค้าไม่ได้คิดว่าเป็นเพียงแค่น้องแล้ว เค้าคิดว่าอาจจะเป็นคนรักเลยก็ว่าได้ แต่ถึงยังไงยองเบ

ก็ไม่อยากให้ยอมรับความรู้สึกเป็นแบบนี้ เพราะเค้าเองก็ยังไม่รู้ว่าซึงรีรู้สึกกับเค้าแบบไหนทำให้เค้ารู้สึกผิดและโทษตัวเอง

ที่ได้ทำแบบนั้นลงไป

"กลับแทกู ใช่แล้วกลับแทกู กลับเดี๋ยวนี้" ยองเบร้องลั่นด้วยความดีใจเพราะคิดว่านี้เป็นทางออกที่ดีที่สุดที่เค้าคิดได้ เค้าฉุกคิด

ในใจ"แต่ตอนนี้สองทุ่มกว่าแล้วรถคงหมดแล้วสิ พรุ่งนี้เช้าก็ได้วะ"ชายหนุ่มพรึมพรำกับตัวเองในขณะที่เดินกลับเข้ามายังบ้าน

พี่ท๊อป

"มาแล้วหรอ ไปไหนมา" แดซองถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนรักเดินเข้าประตูบ้านมา

"ตะกี้ซึงรีมาหา ปรับความเข้าใจกันได้แล้วใช่มั้ย"

"ซึงรีคงเล่าให้ฟังหมดทุกอย่างแล้ว ใช่มั้ ~ ~~ ย" เสียงหาย ไม่ใช่สิ เสียงเรากำลังสั่น ยองเบคิดในใจ

"ทำไมต้องเสียงสั่นด้วยวะ ฮ่าๆ อย่างกับมีอะไรเกิดขึ้นอ่ะ"

พระเจ้า พวกนี้รู้ พวกนี้รู้หมดแล้ว ทำไมซึงรีต้องเอามาเล่าด้วยมันเป็นเรื่องน่าอายไม่ใช่หรอ หรือเราคิดไปเอง

"เอ่ออ ไม่มีอะไรหรอกครับ  งั้นผมไปอาบน้ำ เข้านอนก่อนนะครับ พรุ่งนี้ต้องรีบกลับ" เวรเอ้ย ซวยแล้วหลุดปากไปซะงั้น

"อะไรมาแค่ 2 วัน เมิงก็จะกลับแล้วหรอวะ ยังไม่ทันได้ไปเที่ยวไหนเลย" จียงพูดขึ้นอย่างหัวเสีย

"กุหลอกเมิงเล่นหว่ะนานๆได้พักผ่อนสักทีกุจารีบกลับไปทำไม อยู่นู้นก็มีแต่งานต้องทำ ไม่สนุกเหมือนอยู่นี้หรอก ฮ่าๆ"

Perfect การเล่นละครตบตาครั้งนี้ ทำให้ยองเบคิดว่าพี่ท๊อป และเพื่อนตัวแสบอีกสองคนต้องเชื่อสนิทใจ และทั้งหมดก็เชื่อจริงๆ

พอถึงเวลาตี 5 ยองเบได้แอบย่องยกกระเป๋าเดินทาง ลงชั้นล่างเพื่อเตรียมตัวจะกลับ แทกู แต่กระเป๋าเดินทางไม่ใช่เบาๆ

ทำให้กระเป๋าเดินทางกลิ้งมาตามทางบันได เสียงดังอย่างมาก ยองเบคิดว่าคงมีคนตื่นขึ้นมาแน่ๆ แต่เค้ากลับแปลกใจที่คิดผิด

ไม่มีแม้แต่สักคนที่ตื่นขึ้นมา เค้าเดินออกไปหน้าประตูบ้านเปิดและปิดด้วยความเบาสุดๆ เท่าที่จะเบาได้

"ลาก่อนนะทุกคน" ยองเบกล่าวด้วยเสียงที่เศร้าใจ อันที่จริงแล้วเค้าก็ไม่อยากทำแบบนี้ แต่จะทำไงได้ในเมื่อตัวเองทำเรื่อง

น่าอายสักขนาดนั้น ชายหนุ่มก้าวเดินออกมายังถนน เพื่อเรียกรถแท๊กซี่ไปยังสถานีรถโดยสาร


* * * * * * * * * *

ณ สถานีรถโดยสารประจำทาง กรุงโซล

ติ่ง ติง ติง ติ๊ง ผู้โดยสารโปรดทราบ ผู้โดยสารโปรดทราบ ท่านใดที่มีความประสงค์จะโดยสารรถกลับแทกู โปรดมาขึ้นรถ

ที่ชานชาลา 5 ในเวลานี้ด้วยค่ะ

"ต้องไปแล้วสินะ" ยองเบกล่าวกับตัวเอง พร้อมกับมีความขัดแย้งขึ้นมาในใจ นี้เรามาทำอะไรเนี่ย เรามาโซลเพื่อมาดูโปรเจคงาน

และก็อยากที่จะมาปรับความเข้าใจกับซึงรีให้เรียบร้อย ในเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วทำไมเราต้องหนีกลับด้วย

"ก็เราไปหอมน้องตัวเองไง" ยองเบพรึมพำกับตัวเองเมื่อนึกถึงเหตุการณ์สำคัญนี้ได้

ชายหนุ่มรีบเดินขึ้นรถโดยสารเพื่อจะกลับไปที่ ที่เค้าสมควรจะกลับไปใช้ชีวิตอยู่ตามเดิมแต่ระหว่างที่เค้ากำลังจะเดินขึ้นรถนั้น

ได้มีเสียงของคนคนนึงตะโกนออกมาว่า

"หนีอีกแล้วนะ พี่ยองเบ"

ชายหนุ่มรีบเหลียวหลังไปมองทันที ถึงกับสะดุ้ง เฮือก เมื่อภาพตรงหน้าเป็นภาพน้องเล็กที่เค้ารักถือกล่องสีแดงไว้ในมือ

แล้วกำลังเดินเข้ามาใกล้ ที่ละนิด ทีละนิด จนสุดท้ายก็อยู่ตรงหน้ายองเบ

"อ่ะ ผมให้"ซึงรีพูดพร้อมกับยกกล่องสีแดงเก่าๆใบนึงให้กับยองเบ ยองเบไม่รอช้าที่จะเปิดมันในทันทีที่ได้รับ

ยองเบถึงกับตกใจ เมื่อภายในกล่องนั้นเป็นหมวกใบนึงที่เค้าเคยอยากได้เมื่อ 3-4 ปีที่แล้ว ตอนนี้จะซื้อก็สามารถซื้อได้

แต่คงไม่เหมือนใบนี้ ไม่เหมือนใบที่ซึงรีจะให้เค้า

"ตอนนั้นผมไม่กินขนม ไม่กินข้าว เพื่อซื้อหมวกใบนี้ให้พี่ยองเบ แต่แล้วพี่กลับไปในวันที่ผมอยากมอบสิ่งของที่สำคัญสิ่งนี้ให้พี่

พี่เข้าใจแล้วใช่มั้ยครับว่าทำไมผมถึงโกรธพี่มากเมื่อตอนพี่ไปแล้วไม่บอกผม แล้ววันนี้พี่ยังคงไปจากผมโดยไม่ลาผมอีกครั้ง
 
ผมเสียใจนะครับ พี่ยองเบ"  ซึงรีเดินจากยองเบด้วยความเสียใจ แต่วันนี้กลับไม่มีน้ำตาเพียงซักหยด มีแต่ความข่มขืนและความ

เข้าใจในตัวยองเบ

เราจะหนีหรอ ไม่ เราจะไม่หนีอีกแล้ว "ซึงรี หยุดก่อน ซึงรีหยุดก่อน" ยองเบเดินตามทันถึงตัวซึงรี และคว้าแขนซึงรีให้หันกลับมามอง

"พี่ไม่รู้ว่าพี่ควรจะพูดอะไร พี่ไม่รู้จะทำไง พี่ไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นมาตอนไหน แต่ที่พี่รู้ตอนนี้ พี่ไม่อยากจากซึงรีไปไหน

พี่อยากอยู่กับซึงรีที่นี้ อาจจะเป็นเพราะ  . . ."

"เพราะอะไรครับ" เจ้าตัวเล็กคยั้นคยอ ให้ชายหนุ่มกล้ามโตพูดออกมาให้ได้

"เพราะพี่รักซึงรี รักมาก รักมากที่สุ ~ ~"

ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะพูดจบคำ หนุ่มน้อยร่างเล็กก็โอบคอและนำปากประกบปากยองเบ เพื่อไม่ให้พูดอะไรอีกแล้ว

ทำให้คนที่ผ่านมาถึงกับอึ้งในภาพที่พวกเค้าเห็น แต่สำหรับยองเบและซึงรีนั้นกลับไม่แคร์ผู้โดยสารคนอื่นที่อยู่รอบๆนั้นเลย

แม้แต่นิดเดียว

"พี่ยองเบรู้อะไรมั้ยครับ ผมก็รักพี่มาก รักพี่ที่สุด และจะรักพี่ตลอดไป" ซึงรีพูดด้วยรอยยิ้มเหมือนเช่นรอยยิ้มเมื่อตอนที่เค้ายังอยู่

ด้วยกันกับยองเบตอนเด็กๆ ซึงรีรู้สึกว่าความรู้สึกใกล้ชิดแบบเก่ามันเริ่มกลับมาแล้ว แต่การกลับมาของความรู้สึกครั้งนี้

กลับไม่ใช่ความรู้สึกของพี่น้อง แต่กลับเป็นความรู้สึกถึงการมีคนรักที่มาทดแทนความรู้สึกที่หายไปนั้นเอง . . . EnD

NO. copy copy !!