ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แรกพบ
“นายเป็นใรมิทราบ??”
เสียเล็ๆออฮยอนัึ้นทำให้ีวอนลืมาื่นมา้วยวามัวเีย
“ผมเป็นนที่้อรับผิอบุยูริในเหุาร์รั้นี้” ีวอนเยหน้ามอผู้เ้ามาใหม่ึ่็ือยูฮยอนนั้นเอ
“อ๋อ....ั้นแสว่าุเป็นนที่ทำให้พี่สาวัน้อเป็นแบบนี้ใ่มั้ย??” อฮยอนมอหน้ายูฮยอนอย่าหาเรื่อ
“ผมไม่ไ้ั้ใะทำให้มันเป็นแบบนี้” ยูฮยอน้มหน้าอย่าสำนึผิ
“อย่าั้นหรอ!!” แล้วอฮยอน็เินไปหยิบแ้วน้ำที่วาเอาไว้และมีน้ำอยู่เ็มแ้ว แล้วถือมาใล้ับยูฮยอน
“เฮ้ยยยยยยยยยยย!!” ีวอนส่เสียอย่าใเมื่อเห็นอฮยอนเอาน้ำแ้นนั้นมาสาใส่หน้ายูฮยอนอย่าโรธแ้น
“เฮ้ย!! นี่มันอะไรัน!!” ยูฮยอน้มมอูสภาพัวเอที่เปียโไป้วยน้ำ แล้วมอหน้าอฮยอนอย่าโมโห
“็สำหรับที่นายทำให้พี่สาวอันเป็นแบบนี้”
“ยัยเ็บ้านี่!!” ยูฮยอนสบถอย่าหัวเสียแล้ว้อหน้าอฮยอนอย่าโรธๆ ส่วนอฮยอน็ทำเป็นไม่รู้ไม่ี้เพราะำลัสะใในสิ่ที่เธอทำลไปเมื่อสัรู่นี้อยู่
“เธอทำอะไรอเธอน่ะอฮยอน” ีวอนเ้ามาึมืออฮยอนอย่าโมโหเพื่อะเือนสิอฮยอน
“็ทำสิ่ที่ันอยาะทำยัไล่ะ ันไป่อนนะพี่เย” อฮยอนหันมายิ้มแล้วโบมือให้ีวอนและเินออไปาห้อ ีวอนมอามอฮยอนอย่าหัวเสียแล้วหันมามอยูฮยอนที่ำลัเอาแนเสื้อเ็หน้าที่ำลัเปียอยู่
“ผมอโทษแทนอฮยอน้วยนะรับ....เ็นั่นอบทำอะไรไม่ิ่อนอยู่เสมอ”
“มะ...ไม่เป็นไรหรอรับ วามริุไม่้อมาอโทษแทนยัย...เอ่อ...เธอเลยนะรับ มันไม่ใ่วามผิอุัหน่อย”
“ั้นเี๋ยวผมเอาผ้ามาใหุ้เ็นะรับ” แล้วีวอน็หายไปในห้อนอนไ้ัพัและลับมาพร้อมผ้านหนูสีาวสะอาแล้วส่มาให้ยูฮยอน
“อบุรับ” ยูฮยอนรับผ้ามาเ็
“แล้วุยูฮยอนะไปธุระที่ไหน่อรึเปล่ารับ??” ีวอนมอสำรวุสูทหรูที่ยูฮยอนำลัใส่อยู่ในะนี้มันบ่บอไ้เลยว่าเาำลัะไปที่ไหนัแห่แน่นอน
“็...ไปุยธุระับลู้าอ่ะรับ..แ่ไปสภาพแบบนี้ไม่ไ้” ยูฮยอน้มมอสภาพเาอีรั้แล้ว็ถอนหายใออมา
“เพราะยัยนั่นแท้ๆเลย เอาอย่านี้็แล้วันรับ..ผมไปื้อุใหม่มาืนุ็แล้วัน” ว่าแล้วีวอน็หยิบมือถือึ้นมาเพื่อะโทรไปหาฮันยอเพื่อะให้เาไปื้อมาใ้ืนให้
“อย่าเลยรับยุ่ยาเปล่าๆ เี๋ยวผมโทรไปให้ลูน้อเอาุมาใหม่็ไ้รับ”
“เอ่อ...” ีวอนมอหน้ายูฮยอน้วยวามลัเลใ
“ไม่เป็นไรริๆรับ แล้วุยูริเป็นยัไบ้ารับ??” ยูฮยอนเปลี่ยนหัว้อสนทนาเพื่อไม่ให้ีวอนัวลับเามาเินไป
“็ยัไม่ฟื้นเลยล่ะรับ”
“เป็นเพราะผมแท้ๆเลย ถ้าวันนั้นผมไม่ับรถเร็วนเินไป็ไม่เิเหุาร์แบบนี้ึ้น”
“มัน็ไม่ใ่วามผิุทั้หมหรอ”
“.....” ยูฮยอนมอหน้าีวอนอย่าสสัย เพราะวามริเาเป็นนับรถไปนเธอไม่ใ่หรอ...แล้วีวอนะมีวามผิอะไร้วย
“่ามันเถอะรับ”
“เอ้อ...เือบลืมเลย ผมเอาผลไม้มาฝาุน่ะรับ” ยูฮยอนหยิบระร้าผลไม้ใบให่ที่วาไว้บนโ๊ะส่มาให้ีวอน
“อบุมารับ แ่วามริแล้วผมไม่่อยมีเวลาินมันเท่าไหร่หรอนะรับ”
“ไม่เป็นไรรับ” ยูฮยอนยนาฬิา้อมือึ้นมาูแล้ว็เยหน้าึ้นมามอีวอน
“ผม้อไป่อนนะรับ”
“อ่อ..รับ”
“แล้วผมะมาเยี่ยมใหม่นะรับ สวัสี” ยูฮยอน้มหน้าเพื่อบอลาีวอนแล้ว็เินออาห้อไป ีวอนหันไปมอยูริอย่าท้อแท้
‘ยูริ...เมื่อไหร่เธอะฟื้นัทีนะ’
ความคิดเห็น