ลำดับตอนที่ #5
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : I'm so sorry chapter 04
“ุฮยอแลับบ้านไ้รับแุ่้อรัษาแผลที่หลัอย่า่อเนื่อนะรับ เรื่ออาหารไม่้อัวลุสามารถทานไ้ทุอย่า โีนะรับ..”
ำพูอุหมอินวนไปมาในหัวอฮยอแ...ทันทีที่ไ้ยินำว่าแผลที่หลั วามเ็บปวแล่นเ้าสู่ลาหัวใ...นที่ทำร้ายนเาเป็นแบบนี้ ไม่ใ่เวีวอนหรอเหรอ... หัวเล็ๆพิับระรถ วาเหม่อลอยมอออไป้านนอ น้ำาเ้ารรม็เริ่มไหลหยออมา วามรู้สึผิและำถามมามายอัอั้นอยู่ในหัวใวน้อยๆ
...สมวรแล้วสินะ ็เพราะว่าเป็น้นเหุารายอแม่เา สมวรแล้วฮยอแ...
รถยน์สีำลับแล่นมาอที่หน้าัวฤหาสน์ ประูสีเียวับรถเปิออมา ร่าเล็ยันัวให้ลุึ้น แ่ลับถูอีน ึัวนลับมานั่ที่เิม
“โอ๊ย...ุีวอน...”
“มีอะไร”
“ผมพอ...พอเินไหวรับ“
“อย่าพูมา เินไม่ไหวแล้วทำเ่ หึ ันะอุ้มนาย”
“...”
ร่าเล็ที่ำลัใับำพูออีน แนแร่็้อนัวเาออไปนอรถแล้วอุ้มเอาไว้
“ผม...ะมั้ย”
“ถ้าไม่อยา็เาะอันให้แน่นๆ”
“มัน...ูไม่ีรับ”
“...” ีวอนไม่พูอะไร แ่ทำท่าะโยนฮยอแึ้นไปในอาาศ แนเล็ๆ็อออนอุ้มไว้แน่น วาลมหลับปี๋ ใบหน้าหวานุลับอแร่้วยวามลัว ร่าสูยิ้มอย่าพอใแล้วเินเ้าไปในบ้าน
“ไม่ไ้เอันนานเลยนะ ีวอน... นายลืมันแล้วเหรอเนี่ย” เสียหนึ่ัึ้นเมื่อีวอน้าวาเ้าไปที่ห้อโถ สายาม็มอเห็นผู้มาเยือน ร่าบานัยน์ามโ ผมยาวถูรวบมัเอาไว้้านหลั ใบหน้าสวยำลัหันมามอที่ีวอนและฮยอแ พลันรีพัสีำออมาป้อปาัวเอ
ใบหน้านั้น ่อให้ใรมอ็้อะลึ แม้แ่ฮยอแ ็ยอมรับว่า นนนั้นสวยมา
“...ฮ...ฮีอล...”
ผู้มาเยือนนใหม่...ิมฮีอล ... นรัอีวอนเ้าอใบหน้าสวยผู้นั้น...
“นั่นใร?” ฮีอล่อยๆ้าวาเินมาทาีวอนที่อุ้มฮยอแอยู่แล้วใ้สายา้อมอฮยอแ้วยวามไม่พอใ
“นใ้น่ะ พอีเินไม่ไ้็เลยอุ้มลมาารถ”
“ั้นเหรอ...เป็นนใ้ ให้เ้านายมาอุ้ม มันไม่มาไปหน่อยเหรอ”
“ุีวอน รุาปล่อยผมลไป้วยรับ” ฮยอแที่โนฮีอล้อหน้า ็รีบบอให้ีวอนปล่อยเาลไป
“...”ร่าสูไม่ไ้อบอะไร ปล่อยฮยอแลอย่า่ายาย...
“ะ...อโทษรับ ุฮีอล” ฮยอแรีบอโทษแล้วเิน้าๆไปามทา มือเล็ๆหาที่เาะเพื่อไม่ให้ัวเอล้ม
“ทำไมไม่บอันล่ะว่านายลับมาแล้ว”
“พอีเิเรื่อนิหน่อย ทำไมรับ ิถึเหรอ”
“ิมบ้า~ันนับวันเลยนะว่านายะลับมาเมื่อไหร่”
“^^” ร่าสูยิ้มออมา และร่าบาที่ถือพัอยู่็ยิ้มออมา้วย
ฮยอแที่แอบอยู่หลัู้็เห็นทั้สอยิ้ม นี่เป็นรั้แรมั้ ที่ฮยอแมีโอาสเห็นรอยยิ้มอีวอน...อยู่ับฮีอล ะเป็นรอยยิ้ม อยู่ับเา ะเป็นวามเลียั...แ่าันเหลือเิน
ร่าบาอฮีอล อยู่ในอ้อมอแ็แร่อีวอน มือให่ประอใบหน้านั้นึ้นมาประทับริมฝีปาลไปบนริมฝีปาสวย เสียลมหายใอนทัู้่แรึ้นเรื่อยๆ วามอร่าสู่อยๆปิล และำลัื่ม่ำับุมพินี้
...ไม่อบเลย ทำไม้อทำแบบนี้...
ฮยอแ่อยๆเินาไป้าๆ ไม่ิะหันไปมอภาพที่วนอารม์เสียอย่านั้น าเล็ๆ้าวไป้าหน้าเรื่อยๆ ในใรู้สึหุหิึ้นมาแปลๆ...ทำไมนะ...
“ทำไมผม้อหุหิ้วยนะ...” นัวเล็บ่นพึมพำไปเรื่อยๆะเินไปามทา
ประูห้อบานให่เปิออ ร่าเล็เินสำรวในห้อ สภาพห้อ่อนหน้านี้ับอนนี้่าันสิ้นเิ ผ้าปูที่นอนถูเปลี่ยนใหม่ โมไฟหัวเียถูเปลี่ยนใหม่ พรมห้อ็แห้สนิท... ไม่เหลือร่อรอยอเหุาร์่อนหน้าเลย
ฮยอแทิ้ัวลนอนลบนเีย พยายาม่มอารม์หุหิเอาไว้ แ่ยัไม่ทันะหลับา ็้อแปลใับเสียที่ัมาาห้อ้าๆ
“อื้อ...อืมม...อย่านั้นแหล่ะีวอน...อ๊าาา....”
“อืมม......”
O///O...สอนนั้น ทำอะไรัน...หรือว่า...
ฮยอแนั่อึ้ับเสียที่ัลอออมาาห้อ้าๆ ใบหน้าหวานแ่านอย่าไม่มีสาเหุ...
...บ้าๆๆๆๆๆO////O....
_________________________________________________________
ฮี่ๆ ในที่สุเ๊ฮี็โผล่มา ><
รันอ่านทุน
เม้นวันละนิิเบิบาน^^~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น