Loving...Brother [Fic Sj yaoi ] KengHai ( HanHae )

ลำดับตอนที่ #5 : Loving...brother [CHAPTER 4 ] :: 100%

CHAPTER 4

            “ อ้าว ตัวเล็ก จำที่สอนไปไม่ได้เหรอ ? ไหนดูสิ “ ฮันเกิงที่เดินเข้ามาถามขึ้น เมื่อเห็นตัวเล็กนั่งนิ่งๆ อยู่หน้าจอคอม
 
            “ ... “ ดงเฮยังคงนิ่งเงียบ ไม่คิดแม้แต่จะตอบคำถาม มือยังคงจับเมาส์ค้างไว้ที่หน้าต่างที่เพิ่งถูกเปิด

            “ เป็นอะไรไป ไหนดูสิ “ ฮันเกิง จับมือดงเฮที่ค้างอยู่ที่เมาส์ ก่อนจะมองหน้าจอคอมด้วยสีหน้าตกใจ “ ใครเป็นคนส่งมา!!! “ ฮันเกิงตวาดลั่นด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว “ พี่ถามว่าใครเป็นคนส่งมา “ ทั้งห้องยังคงนั่งนิ่ง ไม่มีใครยอมรับแม้แต่คนเดียว 

            “ ดงเฮ...เป็นอะไรรึเปล่า “ ฮันเกิงหันไปหาดงเฮที่นั่งก้มหน้า ร่างสูงเดินเข้าไปหา ก่อนจะนั่งลงข้างๆ แต่คนตัวเล็กกลับลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีออกไปทันที “ อย่าให้พี่รู้นะว่าใครเป็นคนทำ “ ร่างสูงว่าก่อนจะวิ่งตามร่างเล็กออกไป

           

            “ โอ๊ย อยู่นี่นี่เอง พี่หาตั้งนานแน่ะ “ ฮันเกิงเดินเข้ามาหาตัวเล็กที่นั่งชันเขาอยู่ที่ใต้ต้นไม้ซึ่งเป็นที่ที่เจอกันครั้งแรก “ ไหนพี่ดูสิ อ่า ร้องไห้ใหญ่เลย “ ฮันเกิงยิ้มกับสภาพหน้าตาที่มีคราบน้ำตาเป็นสายๆ อาบอยู่บนใบหน้า  

             “ ฮือๆๆ “ ดงเฮร้องไห้หนักเข้าไปอีก เมื่อเห็นฮันเกิงหัวเราะ 

            “ โอ๋ๆ อย่าร้องน้า อ่ะนี่ พี่ให้เรานะ เจ้าตัวเล็ก “ ฮันเกิง ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า ก่อนจะหยิบเอาอมยิ้มออกมาแล้วยื่นส่งให้ดงเฮ “ นี่..เอาไปสิ “ ฮันเกิงยื่นส่งให้อีกครั้ง ดงเฮรับมันมาก่อนจะเอียงคอเล็กน้อย 

            “ งงอีก มันมีผลการวิจัยออกมานะว่า ถ้าเวลาเราร้องไห้ ให้เรากินอมยิ้ม แล้วเราก็จะหยุดร้องแล้วเดี๋ยวก็จะยิ้มขึ้นมาเอง “   ฮันเกิงยิ้มอีกครั้ง ซึ่งมันก็ทำให้ดงเฮหยุดร้องและหันมาสนใจกับอมยิ้มในมือ ( เป็นผลการวิจัยที่มั่วมาก เอ๊ะ รึว่าไรเตอร์มั่วเอง - -* ) 

            “ ทำไม ? พี่ถึงมีอมยิ้มในกระเป๋าฮะ “ ดงเฮเอียงคอพลางถาม

            “ ก็พี่มีพลังวิเศษ..พี่รู้ว่าในรร.นี้ต้องมีคนขี้แย ^^ “ ฮันเกิงหัวเราะเบาๆ 

            “ พี่ฮะ.. พี่ว่าผมขี้แยเหรอ ? “ ดงเฮเชิดหน้าหนี แสดงว่าตอนนี้ดงเฮกำลังงอน 

            “ ป่าวนะ...แฮะๆ พี่ล้อเล่นน่ะ พี่ชอบกินอมยิ้ม พี่เลยต้องพกติดตัวมาทุกวัน พี่เป็นโรคติดอมยิ้มน่ะ “ ฮันเกิงเกาหัว 

            “ งั้นพี่ก็มีแค่อันเดียวน่ะสิ งั้นเดี๋ยวคราวหน้า ผมจะซื้อคืนให้นะครับ “ ดงเฮหันมาก่อนจะทำตาโต

            “ ไม่ต้องหรอก พี่มีอีกเยอะนะ ในกระเป๋าน่ะ วันเดียวพี่กินวันละอัน พี่อยู่ไม่ได้หรอก  อย่างน้อยต้อง2-3 อัน ^^ “   

            “ โอ้โห o [ ] o “ ดงเฮยังคงอึ้ง

            “ ไปเรียนต่อกันดีกว่า เน๊อะ “ ฮันเกิงลุกขึ้นพลางดึงแขนดงเฮให้ลุกขึ้น แต่ดงเฮกลับไม่ยอมลุกตาม

            “ ผมไม่อยากไป เดี๋ยวเพื่อนๆจะว่าผมอีก “ ดงเฮเอาอมยิ้มเข้าปาก พลางเอานิ้วจิ้มดิน จึกๆ 

            “ เค้าคงไม่ว่าเราแล้วหล่ะ เพราะมีพี่อยู่ใกล้ๆนาย เค้าก็ไม่กล้าว่าเราแล้วหล่ะ เชื่อสิ “ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นไปมองร่างสูงก่อนจะลุกขึ้นตาม แล้วเดินออกไปพร้อมกับร่างสูง 


      70%

 

 

             “ อื้อ~  ที่ไหนเนี่ย...ทำไมห้องมีแต่สีขาว เอ๊ะ รึว่าโรงพยาบาล ตายๆ ชั้นมาอยู่ที่ไหนได้ไง ต้องเผ่นๆ “ ฮยอกแจค่อยย่องลงมาจากเตียง ก่อนจะค่อยๆเดินไปที่ประตู 

            “ จะไปไหน ? “ เสียงทุ้มดังขึ้นจากประตูอีกฟาก ฮยอกแจหันหลังกลับไปทันที “ ฮึ! จะไปไม่มีลานะ “ คิอบมเดินเข้ามาใกล้ฮยอกแจ

            “ เอ่อ..คือ ต้องรีบไปเรียนน่ะ แฮะๆ ไปละนะ “ ฮยอกแจยิ้มแหยๆ พร้อมกับโบกมือ ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่ประตู แต่ถูกคิบอมดึงเสื้อเอาไว้ซะก่อน 

            “ นายจะไปไหน ตอนนี้ 4โมงกว่าแล้ว ชาวบ้านเค้าเลิกเรียนกันหมดแล้วล่ะ “ 

            “ ฮะ..ตายล่ะ แล้วดงเฮจะอยู่ยังไงเนี่ย..ชั้นต้องไปรับน้องกลับบ้านแล้ว “ ฮยอกแจลนลาน

            “ จะออกไปได้ยังไง ฝนยังตกอยู่เลย น้องนายเค้ากลับบ้านได้อยู่แล้ว “ คิบอมปล่อยมือจากคอเสื้อ

            “ น้องชั้นจะเป็นยังไงบ้างนะ ชั้นเป็นพี่ที่แย่จริงๆ “ ฮยอกแจนั่งลงกับพื้น ก่อนจะยีหัวให้ยุ่งเหยิง

            “ นายจะกังวลไปทำไม น้องนายเค้าโตแล้ว “ คิบอมนั่งยองๆลงตรงหน้า 

            “ นายรู้ได้ไงว่าน้องชั้นโตแล้ว “ ฮยอกแจถามด้วยความสงสัย 

            “ เอ่อ...ชั้นก็ต้องรู้สิ ชั้นเป็นประธานนักเรียนนะ จะไม่รู้ได้ไง “ คิบอมหลบสายตาของฮยอกแจ

            “ รู้สึกว่า นายจะไม่ค่อยทำตัวเย็นชากับชั้นเลยนะ “ ฮยอกแจเหน็บคิบอม “ เอ่อ..ที่นี่ที่ไหน “ (เพิ่งจะมาถามนะ - -* )

            “ ห้องพัก “ คิบอมตอบ ทำให้ฮยอกแจยิ้ม “ ชั้นยังพูดไม่จบ ห้องนี้เป็นเป็นห้องพักส่วนตัว...ของชั้น “ ฮยอกแจหุบยิ้มทันที ก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วถอนหายใจออกมาเบา ๆ

            “ ดงเฮจะเป็นยังไงบ้างนะ ถ้าฟ้าร้องขึ้นมาดงเฮจะทำยังไง ? “ ฮยอกแจนึกถึงน้องชายของตน 

            “ ไปนอนพักอีกซักนิด ไป ... เดี๋ยวจะป่วยหนักกว่าเก่า น้องนายต้องเสียใจแน่ๆถ้ารู้ว่า เป็นห่วงน้องจนไม่มีเวลาดูแลตัวเอง “ ฮยอกแจลุกขึ้นแล้วเดินไปที่เตียงตามที่คิบอมสั่ง ก่อนจะเอาผ้าห่มคลุมโปง 

           

                        ในช่วงเวลาเดียวกันนั้นเอง 

            “ ดงเฮ..เรายังไม่กลับบ้านอีกเหรอ ? “ ฮันเกิงที่เดินลงมาเจอดงเฮพอดีถามขึ้น 

            “ ฮะ..พี่ผมเข้าไม่ยอมมารับซักที “ ดงเฮก้มหน้าพลางกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง

            “ นี่! อย่าไปกัดมันสิ เดี๋ยวเลือดออกนะ “ ฮันเกิงรุดเข้าไปหาดงเฮ “ ดูสิเป็นรอยหมดเลย “ ฮันเกิงลูบริมฝีปากบางๆที่เป็นรอยแดงเบาๆของดงเฮ “ ไปนั่งเล่นที่หอพี่ก่อนมั๊ย..พอฝนหยุดตกแล้วเดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน “ ฮันเกิงถาม

            “ จะดีเหรอฮะ...เดี๋ยวพี่ของผมเค้าจะเป็นห่วงเอา พี่ผมเค้านัดไว้ตรงนี้อ่ะฮะ “ ดงเฮชี้แจง

            “ แต่ฝนตกหนักขนาดนี้ เค้าคงต้องรอให้ฝนหยุดเหมือนกันนั่นแหละ  แต่ดูแล้วอีกนานกว่าฝนจะหยุดไปนั่งเล่นที่หอของพี่ก่อนจะดีกว่านะ “ ฮันเกิงหยิบร่มสีดำในกระเป๋าขึ้นมา ก่อนจะกางออกแล้วจับมือดงเฮให้เดินออกไปด้วยกัน  

           

           

 fre nix