THE ANSWER IS …YOU คำตอบของผมคือ…คุณ (Kangteuk)

ลำดับตอนที่ #5 : ตามหาซิน..คิมฮีชอล

รถยนต์คันหรูจอดแทบหน้าผับที่เขียนชื่อว่า”โอ้ลั๊นล๊า มาหาเจ๊สิ”

มันเป็นสถานที่หรูเรียบที่สุดเท่าที่อีทึกเคยเห็นมา

ขนาดผับดังๆที่อเมริกายังไม่สวยขนาดนี้เลย

“ เจ๋ง แฮะ” อีทึกพึมพำ

“ เข้าไปกันเถอะครับ” ซีวอนลูบน้ำเย็นเข้าหาอีทึกเขาคงต้องพยายามตามใจเพื่อนใหม่คนนี้มากๆหน่อย..ถ้าเขารู้จักกับซินจริงก็เข้าทางวอนล่ะ!

“ ก๊อก ก๊อก ก๊อก เปิดประตู  เปิดออกดูชีวิตซิน” ซีวอนร้องเพลงเป็นโค้ดลับที่ซินบอกกับเขาว่าเป็นโค้ดที่รู้กันเฉพาะเขากับซินเท่านั้น

“ หืมส์ ซีวอนหรอ เข้ามาสิ” เสียงหวานนั้นตอบกลับก่อนจะเปิดประตูให้ร่างสูงเข้าไป

“ โอ๊ะ ! สะดุดรักซิน~” ซีวอนแกล้งล้มถลาจนร่างบางๆของซินต้องเข้ามาประคอง

“ -  - วอนชอบเล่นอะไรอย่างนี้อยู่เรื่อย” ซินพยุงคนหล่อขึ้นมา

“ >  < ,, อ้าย คนอะไรน่ารักชะมัด” อีทึกพร่ำเพ้ออยู่ในใจเมื่อเห็นซีวอนแสดงมุขแป็ก

“ อ้าวนั่น ใครน่ะ” ซินชี้ไปที่อีทึก

“ แกจำฉันไม่ได้รึไงหา” อีทึกโวย

“ จ…”

“ ฮีชอล ไอ้เพื่อนเลว จำเพื่อนไม่ได้หรอก แง้ๆๆ ทึกกี้อยากตาย”

“ ทึ..”

“ แกต้องจำฉันให้ได้โดยไวไม่งั้นขอให้แกเกิดเป็นแมวชื่อฮีบอมห้าร้อยชาติ”

“ ไอ..”

“ แง้ ฉันนับถึงสามถ้ายังจำฉันไม่ได้ล่ะก็นะ “

“หนึ่ง”

“ ท..”

“สอง”

“ คุณต้องสติแตกไปแล้วแน่ๆ ซีวอนขอตัวนะ ฉันขอคุณกับคุณทึกกี้ทึกแกะอะไรนี้ก่อน” ว่าแล้วซินก็ลากอีทึกไปที่ห้องน้ำของผับ

“ ทึก อีทึก ใจเย็นๆสิ” ร่างบางตีไหล่เพื่อนของตน

“ แกหลอกฉันมาตลอดยี่สิบกว่าปีว่าแกชื่อฮีชอล จริงแล้วแกชื่อซิน ใช่ไหม ซิน ซิน!”

“ โว้ย! ฟังฉันบ้างสิ ฉันชื่อ ฮีชอล คิมฮีชอล เพื่อนแกนั่นแหละ” ซินพูดเบาๆ

“ ไม่จริง แกโกหก ก็คุณซีวอนเขา”

“ ไอ้แก้มบุ๋มจอมแป็กนั่นอะหรอ ฉันโกหกชื่อมันต่างหาก แกก็รู้ว่าใครที่ฉันไม่เล่นด้วยฉันไม่เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงให้เขาเห็นหรอก”

“แม้กระทั่งชื่อ..”

“อื้ม..ฉันเลยหลอกเขาไป แต่ว่าเวลาฉันอยู่ต่อหน้าคุณซีวอนแกต้องเรียกฉันว่าซินนะ ฉันไม่อยากให้คุณซีวอนรู้สึกไม่ดีที่ฉันโกหกเขา”

“ ถ้าแกไม่ชอบ..ทำไมแกไม่ปฏิเสธไปตรงๆอ่ะ หรือเขารวยเลยเลี้ยงไว้”

“ จะบ้าเรอะ! ฉันเคยลองบอกดูแล้วว่าไม่ได้ชอบ เขางี้ร้องไห้จะเป็นจะตายซะให้ได้ ฉันก็เลยต้องบอกเขาว่าล้อเล่นน่ะ - - เฮ้อ” ซินหรือฮีชอลถอนหายใจยาวๆ(ในเรื่องขอบรรยายว่าฮีชอลแล้วกัน)

“ งั้นแกกับเขาก็ยังไม่ได้เป็นแฟนกันอะดิ๊” อีทึกตาลุกวาวขึ้นมาทันที

“ ก็ใช่..ทำไมหรอ”

“ ฉัน..ขอนะ”

“ =__= ฉันไม่ใช่แฟนเขาซะหน่อยจะเอาก็เอาไปเหอะ “ ฮีชอลปัดมือไล่อีทึก

โอ้! ไม่นึกเลยว่าฮีชอลจะเป็นคนนำพามาให้เจอกับซีวอนสวรรค์ทรงโปรดจริงๆ

“ ฉันว่าเราออกไปได้แล้วล่ะ คุณซีวอนสุดหล่อคงรอนานแล้ว” อีทึกพูดเสียงเบิกบานพลางเดินทิ้งสะโพกราวกับนางแบบซูเปอร์โมเดล

“ ไอ้ติ่มซำค้างปีมาทำอะไรที่นี้ไม่ทราบ” เมื่อทั้งสองออกไปก็พบซีวอนกำลังกัดกับใครสักคนที่ดูดีไม่แพ้กัน

“ แล้วมายุ่งอะไรด้วยไอ้แป๊กขี้เก๊ก” คนๆนั้นก็ตอบอย่างเผ็ดร้อนไม่แพ้กัน

“ ฮันกยอง” เสียงหวานของฮีชอลทำให้บุคคลมาใหม่ต้องหันมองราวกับต้องมนต์

“ ฮี..เอ้ย ซิน” ชายร่างสูงโปร่งดวงตาดำขลับยิ้มอย่างกับคนเจอเพรชล้ำค่า

“ ฮี..เฮ้ย ! เขารู้..” อีทึกทำตาโตพลางหันไปพูดกับฮีชอล

ฮีชอลขยิบตาให้อีทึกเป็นสัญญาณว่ารู้กัน

“ผมเอาดอกไม้มาให้ครับ”  ฮันกยองพูดพลางยื่นดอกกุหลาบสีแดงสดมาให้ฮีชอล

“ ขอบใจนะ สวยจัง” ฮีชอลรับดอกกุหลาบจากฮันกยองพลางเอามาดอมดม

อีทึกมองแล้วก็รู้ทันทีว่าคนที่ฮีชอลไว้ใจก็คือฮันกยอง คนที่รู้ชื่อจริงของฮีชอลนั่นเองพวกเขาคงจะตกลงเสร็จสรรพแล้วล่ะมั้ง

“ ถ้าคุณชอบผมจะเอามาให้ทุกวันเลยนะครับ” ใบหน้าหล่อนั้นยิ้มหวาน

“ > < เกรงใจฮันจัง” ฮีชอลตีที่ไหล่ฮันกยองเบาๆพวงแก้มเปลี่ยนเป็นสีชมพูเรื่อ

“ คุณอีทึกครับ ผมว่าได้เวลาอันสมควรจะกลับบ้านแล้วล่ะครับ” ซีวอนทุบโต๊ะปังอย่างไม่พอใจก่อนที่จะเดินนำหน้าไปที่รถคันหรูของตัวเองเพราะไม่ต้องการเห็นภาพบาดใจ

“ รอเดี๋ยวซิ ซีวอน ซีวอน!” ลีทึกพูดพลางจ้ำอ้าวไปตามซีวอน

“ ผมล่ะเจ็บใจไอ้ฮันหน้ามังกือนั่นจริงๆ “ ซีวอนระบายความในใจขณะรถติด

“ ทำไมหรอ”

“ มันน่ะชอบแย่งความรักจากคุณซินไปจากผมน่ะสิครับ แล้วดูท่าว่าคุณซินจะสนใจมันมากกว่าผมด้วย ผมไม่เข้าใจจริงๆเล้ยยยย”  ซีวอนพล่ามพลางทุมพวงมาลัยรถอย่างหัวเสีย

“ ฉันว่า..บางทีซินเขาอาจจะไม่ได้ชอบนายก็ได้นะ..ทำไมนายไม่ลองมองคนใกล้ๆตัวดูล่ะ” อีทึกรวบรวมความกล้าพูดออกไป

“ ใครหรือครับ คังอินหรอ” ซีวอนเคาะพวงมาลัยพลางทำท่านึก

“ ไม่ใช่ใกล้กว่านั้น”

“เฮียเย่กับเจ๊เรียวหรอ”

“ ใกล้กว่านั้นอีกสิ”

“ คุณลุงคนใช้หรอครับ”

“โถ่ ใกล้แบบใกล้มากเลยอ่ะ เข้าใจคำว่าใกล้ไหม ใกล้เหมือนที่ฉันนั่งกับนายเนี้ย”

“ ใครอ่ะ” ซีวอนขมวดคิ้วสายตาบ่งบอกว่าไม่รู้จริงๆ

“ เอาเหอะ นายอาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย กว่าจะรู้ตัว” อีทึกยักไหล่แสร้งทำไม่สนใจ

โถ่..ทำไมบื้อขนาดนี้นะ เซ็งจริง

“ เออ..ว่าแต่ซินกับฮีชอลเพื่อนคุณน่ะตกลงใช่คนเดียวกันรึเปล่าครับ” ซีวอนถามพลางค่อยๆขับรถหลังจากไฟเริ่มเขียว

“ ไม่หรอก อาจจะเป็นแค่มุมกล้องน่ะ ^^เราไม่รู้จักกันสักนิด..แต่ซินเขา..คุยกับฉันได้ถูกคอกันดี”

อีทึกเอ่ยขึ้นคิดถึงสิ่งที่ฮีชอลขอเขาไว้

ซีวอนยิ้มก่อนจะเปิดเพลงคลอเบาๆทำให้ทั้งสองกลับสู่โหมดเงียบ

..” ซีวอน..ได้เวลาที่คุณจะมาเป็นของฉันแล้ว” อีทึกคิดพร้อมๆกับแผนชั่วร้ายแวบขึ้นมาในหัวของเขา

___________

กรี๊ดดด!!ดังๆสิบสามที ไรเตอร์หายไปนานมากก TTเนื่องจากทำแผ่นที่เขียนพล็อตเรื่องหาย

พร้อมๆกับหัวที่ตื้อตัน ตอนนี้กลับมาอัพแล้ว ^^ดีใจจังได้กลับมาแล้ว

ใจจริงอยากอัพมากแต่ติดที่ว่าหัวตื้อแถมลืมพล็อตไปหมดแล้ว ฮือๆ

ขอโทษทุกคนเลยและขอบคุณทั้งคนอ่านและคอมเม้นทุกๆอันเลยนะจ๊ะ

โอกาสงามๆถ้าสมองไม่ตื้อก็จะมาอัพไหมเนอะ

 
ถึงตอนนี้จะมีข่าวต่างๆนาๆที่ไม่ค่อยน่าปลื้มเท่าไหร่สำหรับเอสเจ

แต่ก็ไม่อยากให้แฟนๆของพวกเขาท้อแท้ ถึงเรื่องนี้จะไม่ได้ตลกอะไรมากมาย

แต่หวังว่าอาจจะทำให้คนที่ได้แวะเวียนเข้ามาอ่านยิ้มได้บ้าง

ยิ้ม..เพื่อต้อนรับการกลับมาของพวกเขา

อัลบั้มสี่ต้องดังระเบิด เย้ๆ