[Yaoi]..Defiant love--รักนะคุณพ่อของผม--[TVXQFIC]

ลำดับตอนที่ #5 : ....หายหน้าไปนาน--ทัมมัยเหมือนจะใส่ใจยูซูมากมายเลยวะ!! 55+

Chapter 5 :

                          ร่างสูงก้าวออกจาห้องน้ำ ตาเรียวมองไปยังร่างเล็กที่นอนขดตัวบนโซฟาตัวยาวซึ่งมีที่เหลือเฟือ

-หนาวสินะ...- มือเรียวติดกระดุมเสื้อเม็ดสุดท้ายก่อนจะจับมันลงภายใต้กางเกงให้เรียบร้อย ร่างสูงหยุดยืนมองผู้ที่อาศัยใหม่อย่างลืมตัว

คนอารั๊ย แก้มชมพูเชียว ขนาดตอนหลับก็ยังน่ารัก...

ดูท่าทางก็ไม่มีพิษสงอะไรหนิ

“ทำไมถึงคิดออกจากบ้านได้น่า...เด็กน้อย”มือเรียวขยี้ผมนิ่มอย่างเอ็นดู รอยยิ้มอบอุ่นส่งให้โดยที่ร่างเล็กนั้นไม่รู้ตัว ยูชอนจับผ้าห่มห่มให้จุนซู

-อีกสักพักคงตื่นล่ะมั้ง-

“หาอะไรกินเองได้มั้ยเนี่ย”ปากหนาบ่นเบาๆ ก่อนจะหยิบเงินพร้อมโน้ตสั้นๆวางไว้ให้แล้วเดินออกไปอย่างสบายใจ

มีจุนซูมาอยู่ด้วย...เอาวะ ฝึกไว้มีลูกจะได้ชิน

ในห้อง~

                    ร่างเล็กกระชับผ้าห่มมากขึ้น ปากบางแย้มยิ้มอ่อนๆทั้งที่ยังหลับตา

“คุณพ่อ~”

                          ยูชอนจะรู้มั้ยน่า ว่าที่เค้าด่าเพื่อนตัวเองทุกวัน เขากำลังจะโดนเข้าเองในไม่ช้านี้แหละ

*--

“นี้ยุนโฮ ตื่นสิ”มือเล็กเขย่าแขนร่างสูงที่นอนอู้จริงๆ หน้าหวานยู่อย่างขัดใจ  ตาเรียวมองใบหน้าคมที่กำลังหลับอยู่

ภรรยา

ภรรยา

อ๊า เขินจัง

                          แจจุงบิดกายขวยเขินอยู่คนเดียว ยุนโฮที่งัวเงียตื่นมองร่างบางที่นั่งยิ้มคนเดียวอย่างนึกขำ

“เป็นอะไรน่ะแจจุง”เสียงทุ้มถามเจอหัวเราะ

-คิดเรื่องเมื่อคืนอยู่ล่ะสิ-

“อ่ะ ตื่นแล้วเหรอ”ใบหน้าหวานยิ้มซะคนมองแทบละลายตายไปคาตรีนสวย

ฟอดดดด

“สวัสดีตอนเช้าครับคุณภรรยา”เสียงทุ้มเอ่ยพร้อยรอยยิ้มอบอุ่นที่แจจุงชอบนักหนา แต่วันนี้ยุนโฮดู...หล่อเป็นบร้า

“..แต่เช้าเชียวนะ”มือเล็กปิดแก้มตัวเองอย่างเขินๆ ยุนโฮมองภาพน่ารักนั้นอย่างลืมตัว จนกระทั่งมือเล็กสะกิดเขายิกๆด้วยใบหน้ากังวลและจริงจัง

“คุณพ่อ....!!”

“หืม เมื่อกี้เรี ยกว่าไงนะครับ”

“เอ่อ ยุนโฮ...”ดวงตาสีนิลจ้องหน้าคมอย่างเขินๆ

“...แล้วเมื่อกี้เรียกผมทำไมเหรอ”

“คือ แจจุง อยากให้เรื่องนี้เป็นความลับน่ะฮะ”

“...ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน”ยุนโฮพยักหน้าเห็นด้วย เพราะเค้าเองก็คงให้เหตุผลไม่ได้ว่าทำไมแจจุงถึงหายและที่สำคัญถ้าทุกคนรู้ว่าแจจุงหายแล้ว..เรื่องไปอยู่โรงเรียนปกติมันจะต้องร้ายแรงกว่าเดิมแน่ๆ

“ใช่ เพราะฉะนั้น ห้ามทำตัวเป็นพิรุธนะฮะ”แจจุงบอกร่างสูงด้วยหน้าตาจริงจัง เอาเอายุนโฮหัวเราะคิก

“ขำอะไรฮะ”

“ก็ดูสิ เพิ่งเคยเห็นแจจุงทำหน้าเครียดแบบนี้นะ ปกติ..ออกจะ...”

“ออกจะ...??”

“ไม่ค่อยปกติน่ะ...”ยุนโฮอ้อมแอ้ม ไม่รู้จะใช้อะไรบรรยายดี เขาแกล้งร่างบางไปอย่างงั้นแหละ ไม่ว่าแจจุงจะทำอะไรก็ที่หนึ่งเรื่องความน่ารักเสมอ

“เห่ออ คุณพ่อน่ะ”

“เรียกแบบนั้นอีกแล้วว”ยุนโฮทำแก้มพองลมเคืองๆ แจจุงหัวเราะเบาๆ ก่อนจะสวมกอดร่างหนาไว้ ไม่นานมือใหญ่ก็กอดตอบเขาเหมือนกัน

“ก็กลัวเผลอนี้นา ถ้าอยู่ต่อหน้าคุณปู่คุณย่า  แจจุงกลัวจะเผลอน่ะฮะ”

-ไม่แปลกหรอกท่าจะเผลอ เค้ายังเคยได้ยินเลย ดีนะวันนั้นคุณพ่อคุณแม่ไม่ทันสังเกต-

“ก็ได้ แต่ตอนนั้นน่ะ ต้องเรียกผมว่ายุนโฮ เข้าใจนะ^ ^”ปากหนาพูดเบาๆ ตาคมมองหน้าหวานอย่างเจ้าเล่ห์และแฝงความหมายอย่างว่าจนร่างบางอย่างจะตีอกหนาสักเพี๊ยะ

“ทะลึ่ง!!”

“ฮ่าๆ”

“เอ่อ จริงๆแล้วแจจุงมีเรื่องจะขอร้องอีกอย่างฮะ”เสียงหวานทำให้ร่างสูงต้องงุนงง

-          อยากได้อะไรล่ะเจ้าตัวเล็ก ทำตาแบ๊วแบบนั้นอีกแล้ว ไม่เอาน่า!!! –

“แจจุงอยาก เรียนที่โรงเรียนปกติ….”

‘ได้โปรดเถอะฮะ ผมไม่อยากโง่อีกแล้ว’สายตาหวานมองตาคมอย่างออดอ้อน หน้าหวานซุกไปมาบนอกแกร่ง

“ไม่ได้เด็ดขาด!!”ยุนโฮปฏิเสธเสียงแข็ง

-          ยอมได้ที่ไหนกัน แค่นี้แจจุงก็อยากจากเขาแล้ว อ๊ากกก ยอมไม่ได้!!!-

“ฮึก..คะ..คุณ พ่อใจร้าย..”น้ำตาใสๆคลอบนขอบตากลมอย่างน้อยใจ ร่างบางพลิกตัวหันข้าง สองมือเล็กปิดหน้าปิดตาตัวเอง

-เอาแล้วไงกรุ-ยุนโฮมองหน้าหวานที่ซุกกับมือตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจ

-ยังไม่ทันไรแววเสียเมียกรุออกแล้วคร๊าบพี่น้อง-

“...แจจุง..”ยุนโฮจับมือเล็ก แจจุงมองหน้าคมอย่างบึ้งตึง

“แจจุงจะไม่กลับบ้านของเราอีก!!!”

“ไม่ได้นะแจจุง!!!!!!!”

“ทำไมจะไม่ได้ แจจุงจะอยู่ที่นี้กับคุณปู่ คุณย่า เข้าโรงเรียนประจำ!!”เสียงหวานพูดเด็ดขาดอย่างไม่กังวลใดๆ

“เฮ้อ~ แจจุง เข้าใจผมหน่อยสิ”

“ไม่!!”ร่างบางลุกขึ้นยืน ตาหวานยังมองยุนโฮอย่างโกรธเคือง

-นี้ แจจุงหายบ้าแล้วจริงๆใช่มั้ยครับเนี่ย –

“ทำไม ถึงอยากอยู่โรงเรียนปกติล่ะ”ยุนโฮจับร่างบางให้นั่งตักตัวเอง หน้าหวานเบ้นิดๆให้รู้ว่าตนไม่ได้เต็มใจจะนั่งสักนิด

“แจจุง ไม่อยากอยู่คนเดียวนี้นา แจจุงก็อยากมีเพื่อนบ้าง เพื่อนที่ปกติ แจจุงอยากเหมือนคนอื่นๆ อยากอ่านหนังสือพิมพ์ได้แบบคุณปู่ อยากเขียนหนังสือได้ ...แต่แจจุงทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง...นะฮะ คุณพ่อให้แจจุงเรียนที่โรงเรียนปกติเถอะนะฮะ”

-ก็จริงเว้ย เกิดให้แจจุงอยู่คนเดียว แล้วกลับมาบ้าเหมือนเดิมล่ะ โฮกกกกก ยอมไม่ได้เด็ดขาด-ร่างสูงครุ่นคิดตามคำพูดชวนเคลิ้มของแจจุง

“...ก็ได้!!!”ยุนโฮตกลงทั้งๆที่หน้ายังบึ้งอยู่ ผิดกับร่างเล็กทีได้ยินแล้วกระโดดพลุ่งดีใจสุดๆ

“เย้!!!!!!!!”

“น้อยๆหน่อย แจจุง”

-กุไม่ได้เต็มใจสักน๊อยยย-

“แจจุงรักยุนโฮที่สุดเล๊ยยยยยย จุ๊ฟ~*”ปากบางสัมผัสเบาๆที่ริมฝีปากหนา แล้วดันตัวออก แต่มือของยุนโฮไวกว่า เมื่อมีโอกาสจึงรีบเกี่ยวเอวคอดให้กลับมามอบจูบลึกซึ้ง

“ได้ของถูกใจขนาดนี้จะให้แค่จุ๊บเองเหรอ หื้มม ใจร้ายไปหน่อยม้างง”ยุนโฮหัวเราะในลำคอ

“ยุนโฮ!!”ปากบางเรียกชื่อคนหน้าหื่นที่ทำท่าจะกดเค้าลงบนเตียงอีกรอบ

/ม่ะ เมื่อคืน ก็เอาไปแล้วนี้นา/

“..อีกสักครั้งแล้วกันนะ”

“อ๊า มะ ไม่อ๊าววววววว”

*---

“ไปโรงเรียน!!!”

“ใช่ฮะ โรงเรียนผมจะเปิดเทอมอาทิตย์หน้านี้”

“แล้วนายก็ต้องไปโรงเรียนใช่มั้ย—โอเค ชั้นจะไปส่งให้ตอนเช้า มันก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรนี้นา”ยูชอนถอนหายใจ ก่อนจะยื่นอาหารที่อุ่นแล้วให้ร่างเล็กที่รับมันแต่สีหน้าไม่เต็มใจนัก วันนี้เค้าก็กินแต่ไอ้อาหารสำเร็จแบบนี้ทั้งวันแล้วนะ!!

“มีสิฮะ---ผมยังไม่ได้จ่ายค่าเทอม...”จุนซูบอกพร้อมตักอาหารเข้าปาก

“ค่าเทอม~~~~~~~~”

-นี้กุได้ลูกจริงๆใช่มั้ยครับพี่น้อง-

“ใช่ฮะ”

“พ่อแม่เราล่ะ ทำไมเค้าไม่จ่ายให้”

“ก็ผมหนีออกจากบ้านมาแล้วไงฮะ”

“ก็กลับไปสิ!@!”

“ไม่ ผมไม่กลับ”

“ถ้าอย่างนั้น นายก็ไม่ได้เรียนหนังสือนะ!!”

“ผมจะหางานทำ!!”

“เฮ้ย ตัวแค่เนี่ย ใครจะไปจ้างนาย!! งานมันไม่ได้หาง่ายๆหรอกนะ”ยูชอนแอบขำล้อๆ หน้ากลมยู่ลงอย่างไม่พอใจ

“งั้น คุณหมอก็ออกให้ผมสิ!!!”

“จะบ้าเหรอ”มือเรียวดีดเบาๆที่หน้าผากมน ว่าพูดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ แม้เค้าจะมีเงินมากพอที่จะอุปการะจุนซู แต่ทำแบบนั้นมันเหมือนเป็นการส่งเสริมร่างเล็กให้หนีออกจากบ้านนี้ -ไม่ได้ๆ

“งั้นคุณหมอก็หางานให้ผม”ปากบางพูดเหมือนมันเป็นเรื่องง่ายๆ

“มันเรื่องอะไรของชั้นเล่า!!!”ยูชอนเริ่มหน้าเครียด เห็นเด็กรักเรียนทีไรอยากจะอุปการะทุกทีเลยวุ้ย

“หรือคุณหมอจะไม่ให้ผมเรียนหนังสือ ผมน่ะ อนาคตของชาติเลยนะฮะ คุณหมออยากได้ชื่อว่า-ทำลาย-อนาคตของชาติกันล่ะฮะ”

“ดูมัน ย้อนเหร๊อออ”มือเรียวตีท้ายทอยบางอย่างเอ็นดูในความแก่แดดของเด็กคนนี้ แต่ปากอิ่มก็ยิ้มบางๆ-ก็จริงอ่ะ เขาก็ไม่ได้ใจร้ายที่จะไม่ให้เจ้าตัวเล็กนี้ไม่เรียนหนังสือสักหน่อย

“แล้วคุณหมอจะออกค่าเทอมให้ผมมั้ยฮะ”จุนซูทำตาบ๊องแบ๊วใส่ ทำงานทำเงินอะไรล่ะ เค้าทำอะไรเป็นซะที่ไหน

“ก็ด้ายย เราเรียนที่ไหนล่ะ”

“โรงเรียนนานาชาติK ฮะ”จุนซูบีบแขนเรียวยาวอย่างอ้อนๆ

“อ๋อออ อื้มม ................................ห๊ะ เมื่อเก้นายว่าโรงเรียนอะไรนะ!!!!”ยูชอนแทบสำลักความสบาย

“นา”

“นา”

“ชาติ”

“K”

“ฮะ!!”

“โฮกกกก พูดเล่นใช่มั้ยเจ้าตัวเล็ก!!!!!!!!!”ยูชอนโวยวาย ก็ไอ้โรงเรียนที่จุนซูพูดมามันธรรมดาซะที่ไหนกันเล่า โรงเรียนที่มีแต่พวกลูกไฮโซ คุณหนูน้อยไปเรียนกันทั้งนั้น!!!!

“พูดจริงสิฮะ”ปากบางยังคงยืนนหนักแน่น ทำเอายูชอนจะเป็นลม

“ได้ข่าวว่า ค่าเทอม เป็นล้านใช่มั้ย??”

“ใช่ฮะ!!!”

“อ้วกกกกกกกกกก”

“คุณหมอ!!!!!!!!”จุนซูรีบพยุงร่างสูงที่นั่งทรุดน้ำตาจะไหลไม่ไหลแหล่ อาการคำเดียวคือ-อึ้ง—อึ้ง---และโคดอึ้งงง

*---

                          ยุนโฮลงเรียนให้แจจุงที่โรงเรียนนานาชาติK เหมือนจุนซูเป๊ะๆ เพราะยูชอนแนะนำมา ร่างสูงบอกข่าวร่างบางถึงการเปิดเรียน แต่สำหรับแจจุงมันลำบากมากที่สุดเพราะต้องปูพื้นฐานกันใหม่ ตั้งแต่การจับดินสอเลยด้วยซ้ำ แต่ร่างบางดูจะตั้งใจมาก จนคนสอนยิ้มอย่างภูมิใจ—ก็ไม่ใช่ใครหรอก นอกจากคุณพ่อคนเก่ง ชองยุนโฮเรานี้เอง

“อย่าตั้งใจเกินไปสิแจจุง เดี๋ยวคุณปู่คุณย่าจะสังเกต...”ยุนโฮกระซิบข้างใบหูบ้าง เส้นผมถูกทัดไว้หลังหู ใบหน้าหวานหันมามองยุนโฮอย่างงงๆ เพราะกำลังตั้งใจกับตัวหนังสือมากมายบนหน้ากระดาษ

“ฮะ??”แจจุงเอียงคอสงสัย ท่าทางน่ารักนั้นทำให้ยุนโฮอยากจะหอมแก้มเนียนๆนั้นสักฟอด

“อย่าตั้งใจมากเกินไปสิ...เดี๋ยวพวกเค้าจะสงสัยเอา”ยุนโฮกระซิบเบาๆ แจจุงมองไปยังคุณปู่คุณย่าที่ส่งยิ้มให้เขา ก่อนจะยิ้มเผล่ตอบไปอย่าแนบเนียน

“โอ้ยยย!!! แจจุงขี้เกียจแล้ว ไม่เรียน ม่ายอาววววว”มือเล็กปัดกระดาษจนกระจายเพื่อความสมจริง แถมนิ้วเรียวยังตวัดปากกาทัดหู ทั้งสองข้าง และตามด้วยกานโยนยางลบแบบโปรเจคไตล์ลงตู้อโรวาน่าตัวละแปดแสนพอดีเป๊ะ!!

ตุ๊ม!!!

“แจจุง หลานโยนอะไรลงไปในบ่อปลา!!!!!!!!!”คุณปู่ต้องวุ่นวายกับหลานชายที่ว่าจะสงบดีสักวันอีกครั้ง ร่างท้วมเดินไปยังตู้ปลาแสนรัก

“ฮ่าๆๆ คิกๆๆ”แจจุงหัวเราะคิกคัก ตาหวานมองยุนโฮเป็นเชิงรู้กัน มือเล็กแอบแท็คกับมือเรียวแบบไม่มีใครเห็นก่อนร่างบางจะวิ่งไปสวมกอดคุณปู่ที่ทำให้ต้องวุ่นวายใจอย่างออดอ้อน ยุนโฮแอบหัวเราะในการกระทำแสนเจ้าเล่ห์นั้น ก่อนจะต้องหลบทางให้สาวใช้มาเก็บข้าวของ

-ให้พักมั้งก็ได้น่า แต่ยังไงเค้าต้องสอนแจจุงเรียนทั้งคืนแน่ล่ะ ใกล้เปิดเทอมเข้ามาทุกทีแล้วนี้- ไม่ใช่แค่แจจุงเท่านั้นที่ได้พัก การมองร่างบางวิ่งไปนั้นมานี้ ก็เป็นการพักผ่อนของร่างสูงเช่นเดียวกัน แผ่นหลังบางช่างน่าทะนุถนอม

-เฮ้ออ เมื่อไหร่จะยอมกลับบ้านของเรานะแจจุง-

*---

“ฮ้าววววววววว”ปากห้อยหาวหวอด หลังจากหาข้อมูลการแพทย์ใหม่ๆไปได้สักพัก ตาเรียวมองหาร่างเล็กที่เมื่อสักพักนั่งดูทีวีไม่ยอมไปนอน ขาเรียวยาวก้าวช้าๆไปยังเป้าหมายที่หลับสนิทโดยไม่ปิดทีวี

“คิดว่าบ้านชั้นรวยขนาดนั้นเลยหรือไงน้า!!”ปากหนาพึมพำ ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่มีเงินหรือรวยจนล้นฟ้าแบบยุนโฮ ยูชอนทำงานหาเลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่เด็ก เงินที่ใช้อยู่ทุกวันก็คือเงินเก็บที่ได้จากการทำงาน ซึ่งมันก็มากพอที่จะให้เขาได้ใช้ชีวิตสบายๆอีกหลายปี-แต่ ตั้งแต่มีจุนซูเข้ามา เงินเขาก็ถูกถอนไปเยอะแยะเลยแฮะ โดยเฉพาะ ค่าเทอมอันแสนโหดนั้น คิดแล้วแค้น อยากอ้วกกก(=_=!!!)

“ตื่นไปนอนในห้องดีดีสิ เจ้าตัวเล็ก”ยูชอนสะกิดแก้มนิ่ม อยากจะบีบให้หายหมั่นเขี้ยว

“อื้ออ~”จุนซูบิดหน้าหนี ทำให้คนมองต้องอมยิ้มบางๆ ก่อนจะตัดสินใจ อุ้มเจ้าตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน

“ตัวเบาจังแฮะ หรือกุเลี้ยงไม่ดีวะ!!!”ยูชอนตัดสินใจแล้วว่า-ต่อจากนี้เค้าคงต้องใส่ใจเรื่องอาหารการกินให้มากขึ้นแล้วล่ะมั้งเนี่ย

“คุณพ่อ...”ยูชอนมองเรียวปากบางสีชมพูอ่อนที่ละเมอถึงพ่อตัวเอง มือเล็กยังคงเกี่ยวชายเสื้อเค้าแน่นโดยอัตโนมัต

“ให้ตายสิ เฮ้ออ”ร่างสูงทิ้งตัวนอนลงข้างๆ จะดึงมืออกก็กะไร เพราะตอนนี้เค้าก็เหนื่อยมากมาย

“—“

“หลับซะนะ เด็กน้อย”ปากหนาประทับเบาๆบนหน้าผากมน ก่อนจะกอดร่างเล็กไว้

-โอยย นุ่มจริงๆเลย  ให้ความรู้สึกดีกว่าหมอนข้างเยอะแยะเลย ฮิฮิ -

*---

ซอรี่มากมายค๊าบบบบ

พ่อแม่พี่น้อง ชาวฟิคทั้งหลายยย

หายหน้าไปนานมากเลยชิ้มิ้ค่ะ

ส้มทามงานที่รร.น่ะค่ะ

เหนื่อยเกินจิงๆ

แต่วันนี้ไม่อัพไม่ได้ คนทวงเยอะมากกก

555+

กราบงามๆเลยค่ะ ขอโทดจิงๆน้า

ไม่พุดมากแล้ว เหมือนจะไม่สบายเลย เหอะๆ

ไปแล้วค่า บ๊ายบาย!!!