ลำดับตอนที่ #5
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5 การเคลื่อนไหวของราชสำนัก
ทาเินให่ภายในพระราวัออัลเรนอร์เ็มไป้วยิรรม่าๆ ผ้าทอที่แสภาพถึาร่อสู้ที่ยิ่ให่อวีรบุรุษและสัว์ในำนานที่ประับประาามผนั ส่อแสระยิบระยับาโมไฟริสัลและทอำ ลิ่นอี้ผึ้และหินอ่อนัเาฟุ้ลอยในอาาศ
ไอัส แบล็ธอร์น เินเ้ามาพร้อมับทูลิเลียน เวโลรา โยมีทหารแห่ไฮเวลุ้มันอยู่้าๆ ารเยือนอย่าเป็นทาารอพวเาในอัลเรนอร์รั้นี้มีเป้าหมายเพื่อสรุปารประุมสันิภาพที่ำลัะมาถึและรับรอระเบียบปิบัิสำหรับทั้สอฝ่าย วามึเรียแฝอยู่ในทุารับมือและำทัทาย แ่วามำเป็นทาารเมือในารรวมพลั่อ้านไนท์วิน์นั้นเหนือว่าวามัแย้เ่าๆ ในอนนี้
เสนาบีออัลเรนอร์ึ่เป็นายเร่รึมมีเราสั้นที่ัแ่เรียบร้อยทัทายพวเา้วยน้ำเสียที่ราบเรียบ “เราไ้เรียมห้อพัไว้สำหรับะผู้แทนอท่านแล้ว ะที่ปรึษาอษัริย์ะพบุในห้อโถในไม่้า”
ไอัสพยัหน้า้วยวามสุภาพ “พวเราาบึ้ในวามมีน้ำใออัลเรนอร์”
สีหน้าอเสนาบียันิ่เย แ่วามสสัยแฝอยู่ในวาอเา วามัแย้ระหว่าอัลเรนอร์และไฮเวลที่ยาวนานหลายศวรรษไม่อาลืมไ้่ายๆ ทว่า วามสุภาพภายนอยัอยู่เหนือเมื่อพวเาเินลึเ้าไปในพระราวั
พวเาเินผ่านุ้มประูโ้ประับ้วยลวลายอันวิิรามเ้าไปในห้อโถว้าวาึ่เหล่า้าราบริพารเินไปมาพูุยันอย่ารึรื้น ไอัสสัเเห็นผ้าไหมและผ้าไหมลายปัที่พลิ้วไสวและปิ่นปัผมประับ้วยอัมีระยิบระยับ ึ่แ่าอย่าสิ้นเิาสไล์ที่เน้นประโยน์ใ้สอยมาว่าอไฮเวล นรับใ้ถือถาไวน์ผสมเรื่อเทศและนมอบหวานๆ เินท่ามลาฝูนอย่าล่อแล่วและำนา
ลิเลียนแะที่ศออไอัสแล้วระิบเบาๆ “ำไว้นะ เ้าาย ารทูสำัที่สุ เรา้อารพวเาเป็นพันธมิร”
ไอัสพยัหน้า เามอไปรอบๆ พยายามเรียมัวสำหรับบาทสนทนาเล็ๆ น้อยๆ ในะนั้นหิสาวสูโปร่ที่มีผมยาวสีเินเินเ้ามา เลี้อร์เรลล่า ไลแนรา หนึ่ในุนนาสำัออัลเรนอร์ เธอยื่นมือออมาเพื่อทัทาย
“เ้าายไอัส ทูเวโลรา ยินี้อนรับ” เธอล่าวอย่าสุภาพ “เรายินีทีุ่เินทามาถึไ้อย่าปลอภัย ่วเวลานี้เป็น่วเวลาที่ยาลำบา”
ำพูอเธอแสวามสุภาพ แ่ท่าทีที่เธอมอพวเาลับเ็มไป้วยวามระมัระวั ไอัสโน้มัวไป้าหน้าและูบมืออเธอ “่วเวลานี้้อารวามสามัี ้าออบุที่รับรอพวเรา ท่านหิ”
“แน่นอนอยู่แล้ว” เลี้อร์เรลล่าอบ้วยแววาที่ไอัสอ่านไม่ออ “เราไ้ยิน่าวลือว่าษัริย์ไนท์วิน์ะโมีอีรั้ ไม่้อสสัยเลยว่าไฮเวล็รู้สึันเ่นเียวับเรา”
ลิเลียนยิ้มอย่าอ่อนโยน “นั่นเป็นเหุผลที่ทำให้เราสออาาัร้อสร้าพันธมิรที่แ็แร่ึ้นแน่นแฟ้นยิ่ึ้น”
่อนที่เลี้อร์เรลล่าะอบำพูนั้น ทหารประาศารมาถึอลอร์เเมียน โเรล บุลที่มีอำนาในราสำนัออัลเรนอร์ ายวัยสามสิบปลายๆ แ่ายอย่าสมบูร์แบบในเสื้อโ้ำมะหยี่ั้นี เิาึ้นเล็น้อยอย่ามั่นใ ลอร์เเมียนเป็นที่รู้ัาุยืนท่าทีแ็ร้าว่อไฮเวล เามัสนับสนุนารรุรานมาว่าารทู
เาทัทายไอัส้วยารโ้ำนับอย่าเป็นทาาร “เ้าายแบล็ธอร์น วามเมาอพระบิาอท่านนั้น... น่าประหลาใเมื่อพิาราาประวัิศาสร์อเรา”
ไอัสใ้โทนเสียที่เย็นาและเป็นลา “เวลาับัน้อใ้ใที่เปิว้า”
ริมฝีปาอลอร์เเมียนยึ้นเล็น้อย “ใ่แล้ว วามสิ้นหวัอาบัับให้เรา้อเลือทาใทาหนึ่ แ่อย่าเ้าใ้าผิเ้าาย อัลเรนอร์ะไม่ยอม้มหัวให้ับไฮเวล หรือไนท์วิน์” เาหันลับทันทีและรวมเ้าับฝูนโยไม่รอำอบ
ลิเลียนถอนหายใ “นี่เป็นาร่อสู้ที่ยาลำบา เราไม่สามารถที่ะไปยั่วยุเาให้โรธไ้”
ไอัสบรามเล็น้อย แ่เาบัับัวเอให้ยิ้มอย่าสุภาพ “เราวรทำให้แน่ใว่าประุมเพื่อสันิภาพำเนินไปไ้ เมื่อทั้สอษัริย์ไ้เผิหน้าัน พวเาอาะมอเห็นเหุผล”
มุมลับอพระราวั
หลายั่วโม่อมา หลัาที่้อเ้าร่วมารทัทายและพิธีารอย่ายาวนาน ไอัส็พบว่าัวเออยู่ในทาเิน้าน้า เพื่อหา่วเวลาสบาารเมือที่วุ่นวาย ทหารยามยืนอยู่ที่ปลายทั้สอ้าอทาเิน สายามมอไป้าหน้าและถือหอไว้รหน้า
เาเอนัวพิหินอ่อนเย็นๆ ปล่อยลมหายใอออย่า้าๆ ารเราำเนินไปอย่าราบรื่น ไม่มีารเป็นศัรูอย่าเปิเผยนถึอนนี้ แ่วามึเรียที่่อนเร้นอยู่นั้นไม่อาปิเสธไ้ เาิว่าพวอัลเรนอร์ะเ้าใถึอันรายาไนท์วิน์ริ ๆ หรือไม่
านั้นเสียฝีเท้า็ั้อัวาน เาเยหน้าึ้นมอเห็นนัวิาารร่าเล็สวมแว่นาำลัรีบวิ่ผ่านไปพร้อมับม้วนำราเ็มแน เธอเือบะทำำราเหล่านั้นหล่น เมื่อเธอรู้ว่าไอัสำลัมอูอยู่ เธอหลบสายาและ้มศีรษะโ้อย่ารวเร็ว
“ออภัย้วยฝ่าบาท” เธอระิบเบาๆ “้า… ้าำลัรีบส่มอบสิ่เหล่านี้ให้ับนับันทึ” เธอสวมราออัลเรนอร์บนผ้าลุมอเธอ ึ่บ่บอว่าเธอเป็นนัวิาารหรือนัเียนมือใหม่
วามอยารู้อไอัส “ม้วนหนัสือเี่ยวับอะไร?”
“อ๋อ… มันเี่ยวับลำับวศ์ระูลและารอ้าอิเวทมนร์” วาอเธอเหลือบมอ้วยวามัวล “ารที่ษัริย์ไนท์วิน์แอบแฝัวเ้าไปในห้อสมุเมื่อสัปาห์ที่แล้ว ทำให้เรา้อสำรวเอสารในลัเอสารอเราอย่าละเอียถี่ถ้วน ษัริย์อัลเรนอร์ะ้อารปป้อหรือ่อนสิ่ที่อาเป็นที่สนใอเา”
หัวใอเาเ้นเร็วึ้น “ไนท์วิน์บุ้นประวัิรอบรัวเหรอ? ่าวลือเป็นเรื่อริเหรอ เาำลัามหาใรบานที่มีสายเลือพิเศษน่ะเหรอ?”
เธอพยัหน้าอย่าลัเล “ใ่แล้ว และไม่ใ่แ่เรื่อลำับวศ์ระูลเท่านั้น แ่ยัมีเรื่อราวเี่ยวับปราาร์แสวาว้วย มีาราเา... เอาล่ะ ้าไม่วรพูมาเินไป”
“ไ้โปร” ไอัสล่าวเสียนุ่ม “สิ่ใ็ามที่ท่านสามารถบอไ้อา่วยปป้ออัลเรนอร์และไฮเวลาวามทะเยอทะยานอไนท์วิน์ไ้”
เธอลัเลใ สายาอเธอเหลือบมอไปรอบๆ ทาเินที่เือบะว่าเปล่า ยเว้นเพียทหารยามที่ยืนห่าออไป เธอเล่าอย่าเบาๆ “บันทึอเราล่าวถึสายเลือที่ยัหลเหลืออยู่ไม่ี่สายึ่รั้หนึ่เยใ้เวทมนร์แห่สวรร์ ระูลสาร์บอร์นเป็นหนึ่ในนั้น พวเาถูทำลายหลายั่วอายุนแล้ว หามีลูหลานเหลืออยู่ พวเาะ้ออยู่ในอันรายร้ายแร”
วามทรำแวบึ้นมา ไอย์ลา่อสู้ับโร แววาอเธอที่เ็มไป้วยวามเ้มรึม เธออาะเป็นทายาทอระูลสาร์บอร์น? เาไม่มีหลัาน แ่ิ้นส่วนอปริศนายัึเาไปในทิศทานั้น “มีารพบเห็นหรือ่าวลือเี่ยวับทายาทอระูลสาร์บอร์นหรือไม่?”
บรรารัษ์ส่ายหัว “ไม่มีสิ่ใที่พระราวัรู้ มี่าวลือว่าพวเาถูเนรเทศหรือถู่า แ่เป็นเพราะษัริย์ไนท์วิน์เื่อว่ามีนรอีวิอยู่ นั่นือเหุผลที่เาโมีห้อเอสารอยู่เรื่อย ถ้าเาสามารถิามทายาทที่ยัมีีวิอยู่ไ้ เา็อาะ… ใ้พลัอพวเาไ้”
ไอัสใ้มือถูมับอเา ารเปิเผยนี้ยืนยันถึวามสำัอสถานาร์ที่สูมา “อบุ” เาพูเสียเบา พร้อมับยิ้มเล็น้อยเพื่อปลอบใ “เ้า่วยมาว่าที่เ้ารู้เสียอี”
เธอโ้ำนับอย่ารวเร็วและรีบออไปโยถือม้วนำราไว้ที่อ ส่วนไอัสยัยืนพิหินอ่อนอยู่ หาไอย์ลาเื่อมโยับสายเลือสาร์บอร์นริๆ เธอำลัอยู่ในอันรายอย่ายิ่ ทว่าเาะยืนยันไ้อย่าไร และเาะทำอย่าไรเมื่อรู้วามริ?
ารเยี่ยมเยียนหอพยาบาล
ไอัสลับมารวมัวับลิเลียน ในำหนาร่วบ่าย พวเาวาแผนที่ะเยี่ยมมวอร์ารรัษาออัลเรนอร์ ึ่เป็นสถานที่ที่ทหารและาวเมือที่ไ้รับบาเ็บาาร่อสู้เมื่อไม่นานมานี้ำลัเ้ารับารรัษา ารเยี่ยมเยียนนี้เป็นารแสออถึวามปรารถนาีอไฮเวล ในลานที่สว่าไสวพร้อมน้ำพุ หัวหน้าแพทย์ึ่เป็นายสูอายุสวมุลุมเรียบ่าย ำลัรายานเี่ยวับสถานาร์ที่ายแนให้พวเาฟั
“พวทหารโรอไนท์วิน์ไม่มีวามเมา” แพทย์ล่าว้วยน้ำเสียเร่รึม “เราเยเห็นบาแผลาเวทมนร์ำ รอยไหม้ประหลาที่ไม่อบสนอ่อารรัษาามปิ หา่าวลือเรื่อพลัเวทย์เป็นเรื่อริ ็อาส่ผลระทบ่อวิธีารรัษาออำลัแล้ว”
ไอัสมวิ้วนึถึปลอแนสีำอพวโรและวามล่อแล่วที่โหร้ายในป่าไลนโเรียน “เรา็เยเห็นพวมันเหมือนัน” เาสารภาพ “พวมันโมีอย่ารวเร็วและหายัวไปในป่าลึ”
เาเินามแพทย์ผ่านแถวเียใ้ระเบียที่มีหลัาลุม ผู้บาเ็บนอนอยู่ในสภาพทุ์ทรมาน่าันไป แนถูพันผ้าพันแผล เนื้อหนัไหม้เรียม วาที่เ็มไป้วยวามหวาผวา วามรู้สึผิแล่นพล่านไปทั่วร่าอไอัส ในะที่ไฮเวลและอัลเรนอร์้อเผิสรามันมาหลายั่วอายุน แ่เหล่าทหารและาวบ้านธรรมาเหล่านี้้อรับเราะห์ และอนนี้วามโหร้ายอไนท์วิน์ทำให้พวเา้อทนทุ์ทรมานมาึ้นทวีู
ลิเลียนแะแนอเา้วยสีหน้าเร่รึม “ยิ่เป็นเหุผลที่เรา้อผลัันเรื่อประุมพันธมิรให้สำเร็”
ไอัสพยัหน้าอบรับ ะที่พวเาเินออาห้อพยาบาล วามเร่่วนในใเาทวีึ้น ีวินมามายอยู่ในอันราย และเาะไม่ยอมให้เรื่อารเมือมาัวา
สภาอษัริย์
ใน่วบ่ายแ่ ๆ ไอัสและลิเลียนถูเรียัวให้เ้าเฝ้าษัริย์อาาเรธแห่อัลเรนอร์และะที่ปรึษาั้นสู ึ่ประุมันในห้อประุมที่มีเพานสูและประับ้วยหน้า่าระสีเรียรายอยู่ ษัริย์ทรมีใบหน้าเร่รึม ผมสีเทาแมเิน และทรสวมอาภร์สีน้ำเินเ้มปัิ้นทอ รอบโ๊ะยาวที่เ็มไป้วยเอสารมีบรราที่ปรึษายืนประุมันอย่าเร่เรีย
ษัริย์อาาเรธทรทัทายพวเา้วยน้ำเสียสั้นระับ “เราไ้รับแ้ว่าไฮเวล ้อารวามร่วมมือที่แน่นแฟ้นยิ่ึ้นเพื่อ่อ้านไนท์วิน์ ถู้อหรือไม่?”
ลิเลียนโ้ำนับ “ใ่ ฝ่าบาท เราอเสนอารลาระเวนร่วมันามแนวายแนและารแบ่ปัน่าวรออย่าสม่ำเสมอ เป้าหมายสูสุอเราือารทำสนธิสัาป้อันร่วมันอย่าเป็นทาาร”
เสียระิบระาบัึ้นในหมู่สภาออัลเรนอร์ ลอร์เเมียนึ่อยู่ที่นั่น้วย มวิ้ว “แล้ว่าใ้่ายล่ะ? ไฮเวลไม่่อยทำอะไรที่ทำ้วยใบริสุทธิ์ แล้วพวท่านาหวัอะไรอบแทน”
ไอัส้าวไป้าหน้า น้ำเสียอเาสบนิ่และลั่นรอถ้อยำอย่าพิถีพิถัน “พวเราเพียอเส้นทาาร้าที่ยัเปิอยู่และสัมปทานบาอย่า เ่น ารเ้าถึแม่น้ำลีส์เพื่อารนส่เสบียธัพื เป็น้น ฤูาลเ็บเี่ยวอเราไ้รับผลระทบในปีที่แล้ว ารเสริมำลัให้ันและันะทำให้เราทัู้่เรียมพร้อมมาึ้นในาร่อ้านารรุรานอไนท์วิน์”
วามเียบที่ึเรียามมา ที่ปรึษาอาวุโสนหนึ่อษัริย์ลูบเราอเาอย่ารุ่นิ อีนหนึ่ือเลี้อร์เรลล่า ไลแนรา ้อมอไอัสั่ำลัวิเราะห์วามริใอเาอย่าลึึ้
ในที่สุ ษัริย์อาาเรธ็เาะนิ้วลบนโ๊ะ “โปรเสนอรายละเอียเป็นลายลัษ์อัษร เราะพิาราและัสินใว่าอัลเรนอร์ยอมรับไ้หรือไม่ แ่อเือนไว้่อนว่าารยอมรับอเราึ้นอยู่ับารที่พระราาอท่านลที่ะหยุารยายินแนในพื้นที่ายแนที่เป็น้อพิพาททั้หม”
ไอัสพยัหน้ารับ “้าะนำ้อำหนอพระอ์ไปแ้ให้ทราบ ฝ่าบาท”
ารประุมสิ้นสุล้วยวามืบหน้าที่ยัไม่ัเน ษัริย์อาาเรธไม่ไ้แสท่าทีเป็นศัรูอย่าเปิเผย แ่็ไม่ไ้ท่าทีเปิว้านั วามระมัระวัเป็นสิ่สำั
ารเผิหน้าที่ไม่าิ
เมื่อถึเวลาที่ไอัส้าวออาห้อประุมสภา็ลาืนแล้ว เาแยทาับลิเลียน เพื่อัารเอสารบาส่วนให้เรียบร้อย โยบอับเธอว่าเา้อารสูอาาศบริสุทธิ์ หลัาที่รู้สึเหนื่อยล้าาารเินบนเส้นทาารเมือ เาเินเร่ไปามสวนอพระราวั เาถูึู้วยเสียใบไม้ที่เสียสีันรอบแรบ...แร่...อย่าผ่อนลายและแสสลัวาโมไฟท่ามลาพุ่มไม้ที่ไ้รับารูแลแ่เป็นอย่าี
ทาเินที่ส่อสว่า้วยแสเทียนทอยาวผ่านสระน้ำที่สะท้อนเา โยพื้นผิวอสระระยิบระยับ้วยแสันทร์ รูปปั้นอษัริย์ในอีออัลเรนอร์ั้ระห่านอยู่ท่ามลาวามเียบสั ไอัสหยุยืนใล้น้ำพุเล็ๆ ที่มีรูปนาเืออุ้มวาวไว้ ึ่เป็นสัลัษ์ที่แสถึำนานัรวาลที่เวทมนร์เยไ้รับารไ้รับารยย่อที่นี่
วามเียบสบในสวนโอบล้อมเาเอาไว้ เาถอนหายใยาวๆ ปล่อยให้วามึเรียหลุลอยไปาัวอเา หาารเราประสบวามสำเร็ อาเป็นุเปลี่ยนในศึนอเลือระหว่าอัลเรนอร์และไฮเวล แ่ภัยุามที่แท้ริ พลัที่เพิ่มึ้นอไนท์วิน์ แฝัวอยู่นอเหนือานั้น และแล้ว็มีวามเป็นไปไ้ที่ทายาทแห่สาร์บอร์นะเินเร่ไปในินแนเหล่านี้โยไม่ไ้รับารปป้อ
เาเริ่มนึถึไอย์ลาอีรั้ ารที่เธอยืนยันว่าเธอสามารถูแลัวเอไ้ วามมุ่มั่นที่เียบแหลมในวาอเธอ รอยยิ้มเล็ๆ ที่เ็มไป้วยวามประประันปราึ้นที่ริมฝีปาอเา เธอรู้สึัเือับวามพยายามอเาที่ะปป้อเธอ แ่ในะเียวัน่อสู้เีย้าเาโยไม่ลัเล
เสียฝีเท้าบนรวััหวะวามิอเา เาหันไปเห็นทูเวโลราำลัเินมาหา ถือะเียในมือ “เ้าายไอัส ้าำลัามหาท่านอยู่”
เาพยัหน้าเล็น้อยและ้าวออาน้ำพุ “้า้อารเวลาสัรู่เพื่อิทบทวน”
สายาอเธอหันไปที่รูปปั้น “เี่ยวับสาร์บอร์นหรือเี่ยวับสนธิสัา?”
“ทั้สออย่า” เาอบรับ
เธอเินเ้ามาใล้ พูเสียเบา “้าิว่าท่านวรทราบ มี่าวลือในหมู่บรรารัษ์ออัลเรนอร์ว่า มีนัเินทานหนึ่มุ่หน้าไปยัป่าไลนโเรียน บานสสัยว่าเธออาะำลัามหาอโบราที่เี่ยว้อับระูลสาร์บอร์น บรรารัษ์เอ็ไม่สามารถยืนยันไ้ แ่พวเารู้สึหวาลัว”
ไอัสหัวใเ้นแรึ้น “เมื่อไหร่ัน?”
“สัปาห์ที่ผ่านมา”
ัหวะเวลานั้นใล้เียรับารพบเออเามาเินไปนรู้สึไม่สบายใ “พวเาพูถึื่อไหม?”
เวโลราส่ายหัว “ไม่่ะ แ่มี่าวลือว่าเธอเยไปที่ห้อสมุเ่าอนลาืน เพื่อ้นหาบันทึทาลำับวศ์ระูล แล้วเธอ็หายัวไป”
มีบาสิ่บาอย่าบอไอัสัเนมั่นใึ้นว่า “อาะเป็นเธอ ไอย์ลา” เาหายใออ้าๆ “ถ้าเธอเป็นาวสาร์บอร์น ไนท์วิน์ะไม่หยุามหานว่าเาะพบเธอ หรือไม่็่าเธอเสีย”
สีหน้าอเวโลราเปลี่ยนเป็นเร่รึม “ถ้าเป็นอย่านั้น เราะ้อ้นหาเธอให้พบ่อน เพื่อวามปลอภัยอเธอ และเพื่อวามปลอภัยอทั้สออาาัร”
ไอัสพยัหน้า พลาิหาวามเป็นไปไ้่าๆ นานา “เรา้อับาูทุำพูเี่ยวับสิ่ประิษ์อระูลสาร์บอร์น หรือารพบเห็นในแถบนั้น เธออาะไปที่าปรัหัพั วิหาร หรือสถานที่ใ็ามที่อาะเปิเผยถึเรื่อราวอเธอ”
เวโลราวามือบนแนอเา “แล้วถ้าเราพบเธอล่ะ? ษัริย์ไฮเวละอนุาให้เธอไ้รับารุ้มรอในไฮเวลหรือไม่?”
เาสบาับเธอ้วยวามแน่วแน่ “้าเื่อว่าท่านะอนุา ท่านไม่ใ่ผู้ปรอที่โหร้าย ท่านะเ้าใเหุผล หามันหมายถึารัวาไนท์วิน์”
เธอบีบแนเาเบาๆ “ั้นเรา้อหวัว่าเราะหาทาพบเธอทันเวลา”
พวเายืนนิ่อยู่ในวามเียบ แสาะเียในสวนส่อประายไปที่ใบหน้าที่เร่รึมอพวเา วาวระยิบระยับในท้อฟ้ายาม่ำืนอยู่เหนือศีรษะ ไอัสรู้สึถึแรผลัันบาอย่าในใ ราวับมีบาสิ่ระุ้นให้เารู้สึเร่รีบเหมือนับว่าเหล่าท้อฟ้าำลัระิบว่าเหุาร์่าๆ ำลัมาบรรบัน สร้าเส้นทาที่ทั้สออาาัรไม่อาหลีเลี่ยไ้
สายลับอษัริย์ไนท์วิน์
โยที่ไอัสหรือเวโลราไม่รู้ว่ามีร่าหนึ่ยืนอยู่หลัรั้วสู โย่อนัวอยู่ในเาอสวนหลัพุ่มไม้สู ใบหน้าอเาถูลุม้วยหมวลุมรึ่หนึ่ แ่แสสลัวเผยให้เห็นปลอแนสีำ เาั้ใฟั วาที่แหลมมเป็นประาย้วยวามสนใมุ่ร้าย เมื่อารสนทนาสิ้นสุล เา็เินาไปโย้าวเท้าเินเสียเบาๆ บนรว
เรือ่ายสายลับอษัริย์ราฟาเอลแห่ไนท์วิน์เ้าถึแม้แ่พระราวัออัลเรนอร์ สายลับนนี้ไ้ยิน้อมูลมาเพียพอแล้ว หิสาวในป่าไลนโเรียน อามีเลืออสาร์บอร์น ไนท์วิน์้อาร้อมูลนั้นทันที
สายลับแอบย่อเ้าประูหลัสวนอย่าเียบๆ และหายัวไปในถนนที่ปลุมไป้วยวามมืในเมือหลวออัลเรนอร์ ารไล่ล่ารั้ใหม่ไ้เริ่ม้นึ้นแล้ว
่ำืนอันไม่สบอไอย์ลา
ไลาพระราวั ไอย์ลานอนอยู่ในหอูาวที่พัทลายล วาเบิว้ามอเพานในวามมื หัวใระวนระวาย เหุาร์ในวันนั้นาย้ำในใอเธอ แสเรือรอที่น่าลัวบนแท่น สมุบันทึบรรพบุรุษเธอและวามรู้ที่ว่าพลัอรอบรัวเธออาทำลายเธอไ้หาเธอใ้มันในทาที่ผิ
ทุรั้ที่ลมพัผ่านผนัที่แร้าว็ทำให้ีพรอเธอวูบไหว เธอรู้สึโเี่ยว ราวับมีีวิเพียั่วพริบาในวามมืมิอหินเ่าและเถาวัลย์ที่เลื้อยพัน วาม่วนอนไม่ยอมรอบำเธอเลยแม้แ่น้อย และเมื่อใ็ามที่เธอเผลอหลับ ฝันร้าย็เ้ารอบำเธอ ภาพอเาอันมหึมาพุ่เ้าหาเธอ ภาพเาแห่วามน่าสะพรึยื่นมือมาหาเธอ ะที่แสาวเผาผลาผ่านเส้นเลืออเธอ
ใน่ว่อนรุ่สา เธอึลุึ้นนั่ ึผ้าลุมเ้าหาัว อาาศเย็นยะเยือแผัผิวอเธอ เธอุเทียนเล่มหนึ่ เปลวไฟเล็ๆ สั่นไหวไปามลม วามทรำเี่ยวับไอัสารในาร่อสู้ในป่า วามล้าล้าหาและปป้อ ผุึ้นในวามิอเธอโยไม่ั้ใ มัน่วยทำให้ิใเธอมั่นึ้นและอบอุ่นอย่าประหลา เธอปลายนิ้วไปที่มับ ั้สมาธิ ไอย์ลา
เธอ้อเินหน้า่อไปและเรียนให้มาึ้น ทหารอไนท์วิน์อาำลัามล่าเธออยู่ เธอภาวนาว่าพวเาะไม่พบาปรัหัพันี้ หาพวเาพบ...
ไม่ เธอะไม่ปล่อยให้วามลัวมาัวาเธอ เธอมาไลนานี้แล้ว เธอะทำมันให้สำเร็ เธอรวบรวม้าวออันน้อยนิอเธอและเรียมัวออเินทาในเ้ารู่ โยั้ใที่ะิามเบาะแส่อไปในบันทึอเอลิเรียน ระแห่สวรร์ในเทือเาทาอนเหนือ ที่ไหนสัแห่ใล้ับายแนไฮเวล นี่อาเป็นโอาสที่ีที่สุอเธอในาร้นพบวิธีวบุมพลัอเธอ
ะที่เธอำลัเ็บอ เสียลมพัผ่านรอยร้าวบนผนั ทำให้เปลวเทียนสะท้าน ในเาที่สั่นไหว เธอิว่าเห็นแสระยิบระยับา ๆ ใล้แท่นบูา เหมือนละออฝุ่นาวที่หมุนวน สิ่นั้นทำให้เธอรู้สึนลุ ว่ามันเป็นแ่ินนาารอเธอหรือไม่?
เธอัวสั่นเล็น้อย เธอเอามือหน้าอัวเอ รู้สึถึัหวะารเ้นอหัวใที่สม่ำเสมอ ไม่ว่าอะไระเิึ้นับเธอบนเทือเา เธอแน่ใว่ามันะำหนะารรมอเธอหรือไม่็ทำลายเธอนหมสิ้น
แสแรอรุ่อรุ่อยๆ ปราึ้นเหนืออบฟ้า ทาสีให้ับาปรัหัพั้วยสีทอาๆ ไอย์ลาูม้าอเธอออาป่าและึ้นหลัม้า เธอเหลือบมอหออยที่พัทลายเป็นรั้สุท้าย เธอเร่ม้าให้วิ่ไป้าหน้า วามแน่วแน่ที่ะ้นหาวามริเี่ยวับวามลับอเธอ ที่ทิ้ไว้เบื้อหลัือ้อนหิน แท่นบูาอันเียบันอหอูาวที่ยัสะท้อนวามทรำอแสาวที่เยส่อสว่าและอาะส่อแสอีรั้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น