ลำดับตอนที่ #5
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : หลังจากงานแข่งขันรายการใหญ่
ร้านอาหารเอเียแห่หนึ่ใล้บ้านอเลโอพาร์ท เวลา 4 นาฬิา 43 นาที
หลัลับาานแ่ทั้สอ่านั่เียบรออาหารมาบริาร
พนัานสาวสวมผ้าันเปื้อนสีาวสะอาาเินออมาพร้อมามเรามิสอใบ
เธอวามันบนโ๊ะพร้อมะเียบไม้ไผ่และ้อนัน้ำุปอย่าประี
หิสาวสวมผ้าันเปื้อนล่าวภาษา่าประเทศามรูปแบบอร้านและ้มศีรษะให้เล็น้อย่อนเินาไป
เลโอ้มหัวามเธออย่าเป็นธรรมาิโยไม่รอ้าพลาเอียอเล็น้อยทาเลนนี
“พนัานนนั้นเาพูว่าอะไรนายรู้หรือเปล่า”
“นายถามผินแล้วนะเลโอ”
“อืมไม่เป็นไร พวเรามารีบินอาหารแล้วรีบลับันเถอะ..”
ทั้สอ้มหน้าับะเียบไม้อย่าทะมัทะแมโยไม่พูุยระหว่าัน
เลโอพาร์ทและเลนนีเริ่มใ้สิ่นั้นนล่อึ้นเล็น้อยและพยายามินมัน่อ
ผ่านมาสัระยะอาหาร็หมเหลือเพียุปำ้นอยู่ในาม
เลนนียมือึ้นสูเพื่อเรียพนัานมาิ่าอาหารอน
หลัาิเินเสร็เลโอพาร์ทและเลนนีึเินออมายืนทาหน้าร้านและแยย้ายลับบ้านอนเอ
เ้าวันรุ่ึ้นภายในห้อสี่เหลี่ยมผนัั้นสีาวสะอาา
มีนนั่อยู่บนโ๊ะทา้านหลัห้อริมหน้า่า
เสียบานเลื่อนประูัึ้นและปิล
เลโอแสสีหน้าแปลใเมื่อไ้เห็นายหนุ่มผมน้ำาลนั่อยู่
เาพลาล่าวทัทายอย่าใเย็นทันที
“มาเร็วันะวันนี้..”
“...”
“เฮ้ยนี่..เลนนีนายเหม่ออะไรอยู่”
ายหนุ่มผมน้ำาลส่ายหน้าอย่าเร็วและอบลับ
“อืม อโทษันำลัเหม่อริแหละ..”
“ไม่เห็น้ออโทษเลยนะ ็แ่ทัทายเล็น้อย”
เลโอโบมือไปมาและเินเ้าไปนั่อ่านหนัสืออยู่ประำำแหน่อย่าเียบ ๆ
โ๊ะเรียนอเลโออยู่แถวเียวันับเลนนีเมื่อเรียาทา้านหน้าสุอั้น
แสแยามเ้าเริ่มเปลี่ยนทิศทาเมื่อผ่านไป
ผู้สอนล่าวบบทเรียนเมื่อสัาเือนั นัเรียนที่เหลือหิ้วระเป๋าสะพายเินออรไปยัประูทันที
เธอล่าวทิ้ท้ายเอาไว้เล็น้อยโยเรียเลโอพาร์ทให้รออยู่
ายหนุ่มผมทอมอาเธอและพยัหน้าึ้นลเล็น้อยเพื่ออบรับ
เลนนีเินออไปยืนรอเลโออยู่ทา้านโถทาเินนอห้อเมื่อไ้สัาารััวารู
เสียพูุยัลอออมา้านนอเล็น้อยฟัไม่เป็นภาษา
หิวัยลานล่าว้วยน้ำเสียูหุหิเล็น้อยพลามอใบหน้าอายหนุ่ม
“เธอโเรียนพิเศษั้นหรือ ุนายวินเนโทรมาแ้ันเมื่อวัน่อน..?”
เลโอมอใบหน้าเธอ่อนอบลับ้วยน้ำเสียราบเรียบ
“อืมใ่..เมื่อวัน่อนผมรู้สึไม่่อยสบายัวึลับไปพัผ่อนที่บ้าน แ่ลืมโทรหาุเอนโ..”
“แน่ในะ..?”
“อืมใ่ามที่ผมบอุมาเรีย”
“วันหลัอย่าลืมละลไหม ใบานเรื่อเรียน่อว่ายัไยัว่าอยู่เลยนะนอื่นเาส่มาให้ันันหมแล้วแม้แ่เลนนีเพื่อนสนิทอเธอ”
“ลุมาเรียผมะไม่ลืม ำหนส่วันสุท้ายเมื่อไหร่”
“ัน็ไม่อยาะรีบเร่หรอนะ แ่ว่าเบื้อบนเาสั่มาอเป็นพรุ่นี้นะ”
“อืมลามนี้ เอันพรุ่นีุ้มาเรีย”
เลโอเลื่อนประูปิสนิทและรีบเินรไปยัทาเิน็พบับเลนนียืนพิำแพรออยู่รั้นเ็บอทำาเหล็แผ่นบาวาเรียราย
เายมือึ้นระหว่านั้น็เินเอื่อยเื่อยไปามทา ่อมาึเินออมาพ้นเโรเรียน
เลนนีพยายามะทัเพื่อวนุย แ่ลับเียบรึมไม่ล้าเนื่อาเห็นบรรยาาศมาลุ้าเลโอ
เมื่ออยู่้วยันมาั้แ่ยัเ็นเิบโนถึปัุบัน เา็รับรู้ไ้ว่าอนนี้เพื่อนอารม์ไม่ีเป็นอย่ามา
ารเินแบบไม่รู้ทิศทาและใบหน้าทีู่สบายนั้นลับแฝไป้วยวามหุหิและวามเสียใบาอย่า
ทั้สอเินไปามทานมาหยุรหน้าทาเ้าเมเนเอร์เ่า
เลโอเินไปหาพนัานและแลเินสเป็นเหรียหยอู้เมทันทีเมื่อมาถึ
เาเินไปนั่เบาะเ่าที่มีพวมาลัยแ่รถเื่อม่อับู้และมีอภาพายแสออมา
เลนนีไม่รอ้า เาแลเหรียและรีบวิ่ไปนั่เรื่อ้าน้าทันที
เสน่ห์อเรื่อเมเ่า็มี้อีอยู่นั่น็ือ..ทนมือ
เลโอใส่เียร์ระปุทา้าน้ายมือ้วยวามรวเร็วาม้วยหมุนพวมาลัยรถ เท้าเหยียบันเร่นมมิ
สายาอายหนุ่มผมทอ้อมอผ่านอภาพอย่าไม่ลละ อนนี้เาะไม่สนโลภายนอั่วะ
เลนนีรู้ัวีว่าฝีมือเลโออนเล่นเรื่อเล่นพวนี้เ่มาแ่ไหน
ภายในวิีโอเมเาไ้แ่ับามเพื่อนอย่า้า ๆ
หลัานั้นทั้สอ็ไ้เล่นเมที่เหลือมามายนเวลาล่วผ่านนถึ่วเย็นอย่ารวเร็ว
เลโอส่สัามือเพื่ออัวลับและเินแยทาใน่วถัมา
เลโอเินเ้าไปื้อ้อนนมปัและนมสาร้านสะวื้อแถวละแวนั้น
เาเินไปามทาเท้านในที่สุ็เินมาถึบ้านอย่าปลอภัย หลัาสัมผัสแท่เหล็บริเวประู็เปิออ
เสียประูับลอย่าเียบสนิท ทำให้เห็นภายในที่แ่อย่าเรียบ่ายและเป็นระเบียบ
เลโอเินไปสัมผัสบานับเรื่อทำวามเย็นเพื่อะแ่เย็นนมสที่ื้อมา
เสียบันทึัออมาาเรื่อเล่นเสียาทาห้อนั่เล่นทันทีหลัาเาสัมผัสอุปร์ภายในบ้าน ้อวามระบุาุนายวินเนถึุวินเนูเนียร์ ันลาหยุานเอาไว้ะไม่ไ้ลับบ้านหลายวัน.. ูแลสุภาพ้วยเลโอพาร์ท..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น