หวงรักวิศวะตัวร้าย I To the man that I Love

ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 05

หลังจากทะเลาะกันด้วยเรื่องของความรู้สึกที่โดนอีกฝ่ายหักหลัง สองพี่น้องก็ไม่คุยกันอีก ส่งผลให้วันจันทร์อลีนาต้องนั่งรถไปโรงเรียนกับพี่ชายชั่วคราว

"อุ้มนั่งรถเมล์ไปก็ได้ รบกวนพี่ศิเปล่าๆ "

"ไม่เป็นไร พี่อยากออกไปขับรถเล่นเช้า ๆ อยู่พอดี" ชายหนุ่มเดินไปเปิดประตูฝั่งข้างคนขับให้เธอ ความจริงเขาได้รับไหว้วานจากเพื่อนให้ทำหน้าที่รับส่งน้องสาวไปโรงเรียนจนกว่าเธอจะหายโกรธ ชายหนุ่มถือคติที่ว่าอยู่บ้านท่านอย่างเอาแต่นอนตื่นสาย แค่ตื่นเช้าไปส่งน้องสาวเพื่อนก็ไม่ใช่เรื่องยุ่งยากอะไร

"บอกทางด้วยนะ"

"พี่ศิขับรถตรงไปเลี้ยวขวา เจอไฟแดงเลี้ยวซ้าย ขับตรงไปเรื่อย ๆ ประมาณ สามกิโลเมตรก็ถึงโรงเรียนแล้วค่ะ" อลีนาบอกทางตามคำขอแต่อีกฝ่ายหัวเราะขำใส่เธอเสียอย่างนั้น "พี่ศิขำอะไร"

"เปล่าๆ ไม่คิดว่าจะบอกกันตรงนี้ ค่อยๆ บอกตามทางก็ได้ พี่จำไม่ค่อยเก่ง" เขาเคาะตรงขมับตัวเองเบา ๆ เป็นเชิงบอกว่าหัวไม่ค่อยดี

"อ้อ งั้นก็ตรงไปก่อน ออกปากซอยเลี้ยวขวา" เธอก็คิดว่าเขาจะให้บอกตอนนี้เสียอีก

"โอเค ไปกันเลยนะ ไม่ลืมอะไรใช่ไหม" ชายหนุ่มแอบสำรวจชุดนักเรียนของเธอ สังเกตจากความคมกริบของแขนเสื้อและกระโปรงก็พอจะคาดเดาได้ว่าน้องสาวของเพื่อนเป็นคนเจ้าระเบียบ ดวงตาคมหยุดตรงป้ายชื่อสีแดงตรงหน้าอกจึงเผลอเรียกออกไป "อลีนา"

"คะ อ้อ" คนถูกเรียกครางรับโดยอัตโนมัติโดยไม่รู้ว่าเขารู้จักชื่อจริงของเธอได้อย่างไร แต่พอเห็นสายตาเขากำลังมองตรงป้ายชื่อบนเสื้อถึงได้เข้าใจ

"ชื่อเพราะดี" เขาเอ่ยชม

"ขอบคุณค่ะ ว่าแต่พี่ศิชื่อจริงว่าอะไรเหรอ"

"ลองทายดูไหม"

"ทายได้ แต่ขอคำใบ้หน่อย"

"ขึ้นต้นด้วย ศ"

"ศิริ"

"หวัดดี เธอตอบผิดแล้ว" ชายหนุ่มแกล้งเลียนแบบเสียงเอไอของระบบปฏิบัติโทรศัพท์แบรนด์ดัง

"งานยากละ เฉลยเลยได้ไหม" เธอเป็นคนเล่นเกมไม่เก่ง ไม่ชอบทายใจใคร ไม่ชอบปริศนาคำทาย ยอมรับว่าไม่มีทักษะเดาใจใครเลย หากเป็นได้อยากให้พูดตรงไปตรงมาเสียมากกว่า แต่ดูเหมือนพี่ชายคนนี้จะชอบเล่นเกมทายใจ

"ดาว ภาษาอังกฤษเรียกว่าอะไร"

"สตาร์" คนตอบขมวดคิ้วมุ่น พยายามไขปริศนาชื่อจากคำใบ้ของเขา เมื่อบวกกับคำใบ้แรกบอกว่าขึ้นต้นด้วยตัวอักษา ศ จากสตาร์ก็กลายเป็น "พี่ชื่อศตาเหรอคะ"

"เกือบถูกละ ยังเหลืออีกพยางค์หนึ่ง"

"ใบ้อีกหน่อย" เด็กสาวเริ่มสนุกกับการใบ้คำของอีกฝ่าย ไม่คิดว่าเธอจะจริงจังกับการค้นหาชื่อจริงของเขามากขนาดนี้ แต่มันรู้สึกสนุกยังไงก็ไม่รู้

"คำว่าไม่มีเลย ภาษาอังกฤษเขียนยังไง"

"ก็ N-O-N ค่ะ อ้อ อุ้มรู้แล้ว พี่ศิ ชื่อศตานนท์ถูกไหม"

"ใช่ เก่งมาก ถึงโรงเรียนแล้วครับนักเรียน"

"กว่าอุ้มจะรู้ชื่อพี่ศิ ใช้เวลานานมาก" กลับกันเขารู้จักชื่อเธอเพียงแค่อ่านมันจากชื่อที่ปักบนเสื้อของเธอ

"รู้สึกไม่แฟร์ใช่ไหมละ"

"พี่รู้ได้ไง"

"สีหน้าเราบอกหมดแหละ เดี๋ยวตอนมารับให้ทายนามสกุลเอาไหม"

"ยาวไหม"

"ก็ห้าพยางค์"

"โห ยาวมาก ขอไม่รู้ดีกว่า" คนมีความอดทนน้อยขอยกธงขาว

"ยอมแพ้ง่ายจัง" ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ เอื้อมมือปลดล็อกเข็ดขัดนิรภัยให้กับเธอ คาดเดาว่าอีกฝ่ายคงลืมไปแล้วว่าต้องลงจากรถ "นักเรียนเข้าโรงเรียนได้แล้ว เข้าเรียนสายจะโทษพี่ไม่ได้นะ"

"งั้นอุ้มไปเรียนก่อนนะ ขอบคุณมากค่ะ" เด็กสาวพนมมือกลางอกขอบคุณอีกฝ่าย แต่ไม่คิดว่าเขาจะยื่นมือมาวางบนศีรษะเป็นการรับไหว้

อลีนาโดนความอบอุ่นพุ่งเข้าใส่หัวใจเต็มแรง นักเรียนคนนี้ไม่มีกระจิตกระใจจะเรียนหนังสือแล้ว

"ตั้งใจเรียนนะ ตอนเย็นพี่มารับ"

"พี่ศิใจดีจัง ทั้งขับรถมารับส่ง อุ้มขอเป็นน้องสาวพี่ได้ไหม" อลีนาออดอ้อน ทำตาใสซื่อมองอีกฝ่าย

"แน่ใจนะว่าอยากเป็นน้องสาวพี่" ชายหนุ่มถามกลับยิ้ม ๆ

คนขอเป็นน้องสาวนิ่งคิดครู่หนึ่ง แล้วก็ได้คำตอบว่าเธอมองเขาเป็นแค่พี่ชายไม่ได้จริง ๆ 

"ไม่เอาดีกว่า พี่ศิไม่เหมาะเป็นพี่ชายอุ้มจริงๆ แหละ" ก็เธอไม่อยากให้เขาเป็นพี่ชาย

"กลัวพี่มีแฟนเหมือนไอ้อ้นเหรอ"

"อื้อ" แต่ลึก ๆ ในใจ เธอแอบหวังสถานะอื่นให้ตัวเองแล้ว "อุ้มไปเรียนก่อนนะ ตอนเย็นเจอกันค่ะ"