ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 4
โอ๊ยยรู้สึเหนื่อยัเลย….
เป็นวันใหม่ที่ื่นมาเหนื่อยนานี้ผมเอาหน้าฟุบเ้าับพวมาลัยรถพร้อมถอนหายใอย่าเหนื่อยหน่ายเมื่อืนผมเล่น้นอทั่วบ้าน็ไม่พบสิ่แปลปลอมภายในบ้านอวัแปลประหลาที่ส่มาหาผม็ยัอยู่ที่เิมเ้านี้ผมมีานที่้อทำอนเ้า้วยสิะลา็ไม่ไ้สุท้าย็้อับรถมาที่โรพยาบาลเ่นเย่อนะถอนหายใบ่นเหนื่อยับัวเอในรถ
“ลารึ่วันแล้วันวันนี้ไปื้อมือถือเรื่อใหม่"
พำพึมับัวเอเสร็็ลารถหยิบ้าวอที่ใ้ในารทำานออมา้วย่อนะปิรถล าเรียวยาวหุ่นิผอมหน่อยๆผิวสีาวเพราะไม่่อยโนแเผยออให้เห็นสู่สาธาระ แม้ะเป็นนไม่่อยพูและสุสิ่ับใรแ่็้อยอมรับว่า ุฟีม นั้นสวยมา ไหนะใสุ่าวน์ถือเอสารยิ่ับใหุ้ฟีมมีเสน่ห์นหลายๆน้อารทำวามรู้ัแ่น่าแปลที่ไม่มีใรล้าเ้าหาฟีมไ้เลยเหมือนับมีอะไรบาอย่าอยมออยู่
รืนนน
เสียประูเลื่อนอร้านาแฟัึ้น
“เอาโโ้เย็นไม่ใส่นม้นไม่ใส่น้ำาลแ้วหนึ่รับ"
สั่เรื่อื่มโปรับัวเอเสร็็นวมับที่รอะนอนน้อยเลยทำให้ปวหัวเพราะเหนื่อยบวับนอนน้อยทำให้ไม่รับรู้ารมีัวนออีฝ่ายที่เินมาอยู่้านหลัมือหนาและมีเส้นเลือามมือโผล่ึ้นมามือที่เย็นเียบราวับศพไ้แะไปที่หลัออผมทำให้ผมสะุ้และใน้อหันไปมอ
“หมอ…รูน”
“ฮิฮิ สวัสี”
รอยยิ้มอบอุ่นอหมอรูนเผยึ้นพร้อมับท่าทาประำัวที่อบทำให้ับผมโบมือไปมาทัทายเห็นแบบนั้นผม็ถอนหายใอีรั้่อนะบ่นอุบอิบับารหยอเล่นอหมอรูน
“ุหมอมาไม่ใหุ้่มให้เสียผมในะรับ"
“มาแบบมีเสียแล้วนะแุ่ฟีมไม่ไ้ยินเอ"
“ะมีไ้ไล่ะรับ!?”
“มีนี้ไ"
ผมเถียึ้นทำให้หมอรูนี้ไปที่ประูเลื่อนที่ะเปิอออัโนมัิหามีนเินผ่านเ็นเอร์พอเห็นหมอรูนี้ไปทาประู็ทำเอาผมพูไม่ออเพราะมันเป็นวามริที่หมอรูนว่าผมถอนหายใับัวเออีรั้ะนอนน้อยเลยไม่ไ้สนใสิ่รอบ้า พอัวเอเถียแพ้ผม็ไม่พูอะไร่อแ่แอบสำรวนรหน้าทำานมา้วยันะเ้าปีที่5 ผมพึ่มาสัเนรหน้า็วันนี้แหละ หมอรูนเป็นผู้ายทีู่ีมาเามัะมีรอยยิ้มที่อบอุ่นเสมอผมสีำผิวาวีเหมือนับศพัวสูนหัวผมอยู่ที่ออหมอรูนวาที่ยิ้มนายีลอเวลา สวมุสีเียวอโรพยาบาลทับ้วยเสื้อาวน์รอเท้าแะยอฮิอเหล่าหมอที่อบใส่ัน ผมสีำล้ำี้ฟูึ้นไม่เป็นทรแ่อย่าั้น็ไม่ไ้ทำให้หมอรูนหล่อน้อยล
“อย่ามอผม้วยสายาแบบนั้นสิรับผมเินนะ>/////<”
อุสามว่าหล่อพอเอท่าทาสาวน้อยเินอายทำเอาผมหันหน้าหนีทันทีหลายนบอว่าหมอเ่ๆมัแปลหมอรูนอยู่ในหมวนั้นแน่นอนร้อยเปอร์เน์
“โโ้เย็นไม่ใส่นม้นไม่ใส่น้ำาลไ้แล้วรับ"
เสียพนัานเรียให้รับเรื่อื่มัึ้นทำให้ผมผละสายาหันไปมอเรื่อื่มอัวเอผมไม่เุ่ยับใรและไม่ถนัวนุยึเินไปเอาโโ้และโ้หัวเิอัว่อนให้ับหมอรูนึ่หมอรูน็เพียส่รอยยิ้มอันอบอุ่นมาให้ับโบมือไปมา ่าเป็นนที่อารม์ีไ้ลอเวลาเหลือเินิในใพร้อมเินออาร้านาแฟสถานนี่อไปห้อทำานอผมนั้นเอ
“ฟีมนายลารึ่วันเหรอ?"
พี่พิสูน์หลัานอีนพูึ้นหลัาที่ทำานนะรึ่วันผมหันไปมอพี่ที่ร่วมาน้วยสสัยเห็นใบลาที่ส่ไปเมื่ออนเ้า
“รับพอีผมมีธุระ้อไปทำรับ"
ผมอบอย่ามีมารยาท่อนะหันไปที่หน้าออมหมายะทำานที่เหลือให้เสร็รึ่หนึ่แล้วะทำารเ็บอ
“ั้นาไปพี่วานฟีมส่เอสารให้หมอรูนไ้ไหมเราผ่านห้อหมอรูนพอี"
ึ
วานอีแล้วทำไมวานบ่อยัเลยเมื่อวาน็วานใ้ให้ไปเอาให้วันนี้็วานอีผมหน้าอนิหน่อยแ่็พยัหน้ารับและรับเอสาระพี่ร่วมานะปิเสธไ้ไในเมื่อทาลลับบ้านมัน้อผ่านห้อหมอรูนริๆและอนนี้็ใล้เวลาเลิานอเาเพราะเาลารึ่วัน เฮ้อ….ไหนๆ็ไ้เอสารส่ไปหาหมอรูนใ้เป็น้ออ้าแล้วลับเลยแล้วัน
“ั้นผมไปส่ให้หมอรูน่อนนะรับะไ้ไม่เสียเวลา"
“อืม"
ผมปิอมเ็บ้าวอและเินออาห้อทำานพร้อมถอนหายใอีรั้เพราะวามเหนื่อยล้า้วยแหละทำให้ผมรู้สึอยานอนอยาพัอาาศ่วเที่ยอเมือไทย็แรไอร้อนปะทะเ้าผิวอผมทำให้ผมอยาวิ่ลับไปที่ห้อทำานเพื่อาแอร์ให้หายร้อนเหลือเิน โถทาเินยาวอโรพยาบาลใน่วเที่ยยัมีนเินสวนันไปมาแ่ไม่วุ่นวายเหมือนั้นล่าอาีพอหมอรูนับผม้อทำานประสานันลอเวลา หมอรูนเป็นแพทย์ันสูรศพหรือแพทย์นิิเวที่ไม่ยอมทำานร่วมับใรทั้นั้นเ้าัวมีวามประส์ที่ะทำานนเียวเพราะวามสามารถที่เ่าอหมอรูนทำให้หมอรูนไ้ทำานนเียวอีทั้ไม่มีเพื่อนร่วมทีมเลยสันแถมไ้ห้อผ่าที่สามารถใ้ไ้นเียว้วยเพราะอยู่นเียวึไ้ใ้ห้อผ่าัที่ิับนัวิัยและพวเทนิารแพทย์แบบผมเวลาะส่้อมูลึเินไปส่ให้ัน่ายๆเินิเรื่อยเปื่อยไม่นาน็พาัวเอมาที่ห้ออหมอรูน รอบ่อนผมถือวิสาสะเินเ้าไปเอรอบนี้ผมะไม่เินเ้าไป
๊อ ๊อ ๊อ
ผมเาะประูหน้าห้อพร้อมร้อเรียหมอรูน
“ุหมอรับผมมาส่เอสาร"
โรม ุบ
เสีย้าวอลพื้นัและเสียอะไรบาอย่าร่วลน่าะเป็นเ้าอี้ผมยิ้มอ่อนับวามุ่ม่ามอหมอรูนะใเสียเรียอผมนเ้าอี้แล้วลอารเินมาที่ประู็ไ้ยินเสียน้าวอไปพลาๆ เาหล่อนะแ่เาุ่ม่าม
แ๊
“เอันอีแล้วน๊า….แฮะๆๆ"
ผมสีำที่ยุ่เหยิไม่เป็นทรมีสำลี้อนลมๆิบนหัวเสื้อผ้าหลุรุ่ยร่าสูเหนื่อยหอบสภาพูไม่ืเลย
เป็นวันใหม่ที่ื่นมาเหนื่อยนานี้ผมเอาหน้าฟุบเ้าับพวมาลัยรถพร้อมถอนหายใอย่าเหนื่อยหน่ายเมื่อืนผมเล่น้นอทั่วบ้าน็ไม่พบสิ่แปลปลอมภายในบ้านอวัแปลประหลาที่ส่มาหาผม็ยัอยู่ที่เิมเ้านี้ผมมีานที่้อทำอนเ้า้วยสิะลา็ไม่ไ้สุท้าย็้อับรถมาที่โรพยาบาลเ่นเย่อนะถอนหายใบ่นเหนื่อยับัวเอในรถ
“ลารึ่วันแล้วันวันนี้ไปื้อมือถือเรื่อใหม่"
พำพึมับัวเอเสร็็ลารถหยิบ้าวอที่ใ้ในารทำานออมา้วย่อนะปิรถล าเรียวยาวหุ่นิผอมหน่อยๆผิวสีาวเพราะไม่่อยโนแเผยออให้เห็นสู่สาธาระ แม้ะเป็นนไม่่อยพูและสุสิ่ับใรแ่็้อยอมรับว่า ุฟีม นั้นสวยมา ไหนะใสุ่าวน์ถือเอสารยิ่ับใหุ้ฟีมมีเสน่ห์นหลายๆน้อารทำวามรู้ัแ่น่าแปลที่ไม่มีใรล้าเ้าหาฟีมไ้เลยเหมือนับมีอะไรบาอย่าอยมออยู่
รืนนน
เสียประูเลื่อนอร้านาแฟัึ้น
“เอาโโ้เย็นไม่ใส่นม้นไม่ใส่น้ำาลแ้วหนึ่รับ"
สั่เรื่อื่มโปรับัวเอเสร็็นวมับที่รอะนอนน้อยเลยทำให้ปวหัวเพราะเหนื่อยบวับนอนน้อยทำให้ไม่รับรู้ารมีัวนออีฝ่ายที่เินมาอยู่้านหลัมือหนาและมีเส้นเลือามมือโผล่ึ้นมามือที่เย็นเียบราวับศพไ้แะไปที่หลัออผมทำให้ผมสะุ้และใน้อหันไปมอ
“หมอ…รูน”
“ฮิฮิ สวัสี”
รอยยิ้มอบอุ่นอหมอรูนเผยึ้นพร้อมับท่าทาประำัวที่อบทำให้ับผมโบมือไปมาทัทายเห็นแบบนั้นผม็ถอนหายใอีรั้่อนะบ่นอุบอิบับารหยอเล่นอหมอรูน
“ุหมอมาไม่ใหุ้่มให้เสียผมในะรับ"
“มาแบบมีเสียแล้วนะแุ่ฟีมไม่ไ้ยินเอ"
“ะมีไ้ไล่ะรับ!?”
“มีนี้ไ"
ผมเถียึ้นทำให้หมอรูนี้ไปที่ประูเลื่อนที่ะเปิอออัโนมัิหามีนเินผ่านเ็นเอร์พอเห็นหมอรูนี้ไปทาประู็ทำเอาผมพูไม่ออเพราะมันเป็นวามริที่หมอรูนว่าผมถอนหายใับัวเออีรั้ะนอนน้อยเลยไม่ไ้สนใสิ่รอบ้า พอัวเอเถียแพ้ผม็ไม่พูอะไร่อแ่แอบสำรวนรหน้าทำานมา้วยันะเ้าปีที่5 ผมพึ่มาสัเนรหน้า็วันนี้แหละ หมอรูนเป็นผู้ายทีู่ีมาเามัะมีรอยยิ้มที่อบอุ่นเสมอผมสีำผิวาวีเหมือนับศพัวสูนหัวผมอยู่ที่ออหมอรูนวาที่ยิ้มนายีลอเวลา สวมุสีเียวอโรพยาบาลทับ้วยเสื้อาวน์รอเท้าแะยอฮิอเหล่าหมอที่อบใส่ัน ผมสีำล้ำี้ฟูึ้นไม่เป็นทรแ่อย่าั้น็ไม่ไ้ทำให้หมอรูนหล่อน้อยล
“อย่ามอผม้วยสายาแบบนั้นสิรับผมเินนะ>/////<”
อุสามว่าหล่อพอเอท่าทาสาวน้อยเินอายทำเอาผมหันหน้าหนีทันทีหลายนบอว่าหมอเ่ๆมัแปลหมอรูนอยู่ในหมวนั้นแน่นอนร้อยเปอร์เน์
“โโ้เย็นไม่ใส่นม้นไม่ใส่น้ำาลไ้แล้วรับ"
เสียพนัานเรียให้รับเรื่อื่มัึ้นทำให้ผมผละสายาหันไปมอเรื่อื่มอัวเอผมไม่เุ่ยับใรและไม่ถนัวนุยึเินไปเอาโโ้และโ้หัวเิอัว่อนให้ับหมอรูนึ่หมอรูน็เพียส่รอยยิ้มอันอบอุ่นมาให้ับโบมือไปมา ่าเป็นนที่อารม์ีไ้ลอเวลาเหลือเินิในใพร้อมเินออาร้านาแฟสถานนี่อไปห้อทำานอผมนั้นเอ
“ฟีมนายลารึ่วันเหรอ?"
พี่พิสูน์หลัานอีนพูึ้นหลัาที่ทำานนะรึ่วันผมหันไปมอพี่ที่ร่วมาน้วยสสัยเห็นใบลาที่ส่ไปเมื่ออนเ้า
“รับพอีผมมีธุระ้อไปทำรับ"
ผมอบอย่ามีมารยาท่อนะหันไปที่หน้าออมหมายะทำานที่เหลือให้เสร็รึ่หนึ่แล้วะทำารเ็บอ
“ั้นาไปพี่วานฟีมส่เอสารให้หมอรูนไ้ไหมเราผ่านห้อหมอรูนพอี"
ึ
วานอีแล้วทำไมวานบ่อยัเลยเมื่อวาน็วานใ้ให้ไปเอาให้วันนี้็วานอีผมหน้าอนิหน่อยแ่็พยัหน้ารับและรับเอสาระพี่ร่วมานะปิเสธไ้ไในเมื่อทาลลับบ้านมัน้อผ่านห้อหมอรูนริๆและอนนี้็ใล้เวลาเลิานอเาเพราะเาลารึ่วัน เฮ้อ….ไหนๆ็ไ้เอสารส่ไปหาหมอรูนใ้เป็น้ออ้าแล้วลับเลยแล้วัน
“ั้นผมไปส่ให้หมอรูน่อนนะรับะไ้ไม่เสียเวลา"
“อืม"
ผมปิอมเ็บ้าวอและเินออาห้อทำานพร้อมถอนหายใอีรั้เพราะวามเหนื่อยล้า้วยแหละทำให้ผมรู้สึอยานอนอยาพัอาาศ่วเที่ยอเมือไทย็แรไอร้อนปะทะเ้าผิวอผมทำให้ผมอยาวิ่ลับไปที่ห้อทำานเพื่อาแอร์ให้หายร้อนเหลือเิน โถทาเินยาวอโรพยาบาลใน่วเที่ยยัมีนเินสวนันไปมาแ่ไม่วุ่นวายเหมือนั้นล่าอาีพอหมอรูนับผม้อทำานประสานันลอเวลา หมอรูนเป็นแพทย์ันสูรศพหรือแพทย์นิิเวที่ไม่ยอมทำานร่วมับใรทั้นั้นเ้าัวมีวามประส์ที่ะทำานนเียวเพราะวามสามารถที่เ่าอหมอรูนทำให้หมอรูนไ้ทำานนเียวอีทั้ไม่มีเพื่อนร่วมทีมเลยสันแถมไ้ห้อผ่าที่สามารถใ้ไ้นเียว้วยเพราะอยู่นเียวึไ้ใ้ห้อผ่าัที่ิับนัวิัยและพวเทนิารแพทย์แบบผมเวลาะส่้อมูลึเินไปส่ให้ัน่ายๆเินิเรื่อยเปื่อยไม่นาน็พาัวเอมาที่ห้ออหมอรูน รอบ่อนผมถือวิสาสะเินเ้าไปเอรอบนี้ผมะไม่เินเ้าไป
๊อ ๊อ ๊อ
ผมเาะประูหน้าห้อพร้อมร้อเรียหมอรูน
“ุหมอรับผมมาส่เอสาร"
โรม ุบ
เสีย้าวอลพื้นัและเสียอะไรบาอย่าร่วลน่าะเป็นเ้าอี้ผมยิ้มอ่อนับวามุ่ม่ามอหมอรูนะใเสียเรียอผมนเ้าอี้แล้วลอารเินมาที่ประู็ไ้ยินเสียน้าวอไปพลาๆ เาหล่อนะแ่เาุ่ม่าม
แ๊
“เอันอีแล้วน๊า….แฮะๆๆ"
ผมสีำที่ยุ่เหยิไม่เป็นทรมีสำลี้อนลมๆิบนหัวเสื้อผ้าหลุรุ่ยร่าสูเหนื่อยหอบสภาพูไม่ืเลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น