ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    • ฟอนต์ THSarabunNew
    • ฟอนต์ Sarabun
    • ฟอนต์ Mali
    • ฟอนต์ Trirong
    • ฟอนต์ Maitree
    • ฟอนต์ Taviraj
    • ฟอนต์ Kodchasan
    • ฟอนต์ ChakraPetch
บ้าไปแล้ว! นายมันไม่ใช่จิตแพทย์เลยสักนิด! (นิยายแปล)

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 ผู้ป่วยคนนี้ รสนิยมของคุณช่างไม่ธรรมดา

  • อัปเดตล่าสุด 11 ส.ค. 67


“ลองดูสักตั้งก็ได้”

“ถ้าคุณสามารถบอกประสบการณ์ส่วนตัวของฉันได้อย่างแม่นยำ ฉันจะให้รางวัลคุณ 20 ดอกคาร์นิวัล”

รอฝนใต้ต้นซากุระ ตั้งแต่เด็กก็เต็มไปด้วยความท้าทาย

ในใจตั้งปณิธานไว้แน่วแน่

สาบานว่าจะเปิดโปงการหลอกลวงครั้งนี้ให้ได้

“คุณเกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวย สิ่งที่ไม่เคยขาดตั้งแต่เด็กก็คือเงิน”

เฉินหยูพูดช้าๆ: “เพราะว่า……”

“แค่นี้เหรอ?”

ไม่รอให้เฉินหยูพูดจบ รอฝนใต้ต้นซากุระทำหน้าดูถูก

“ยังกล้าพูดว่าไม่ได้ร่วมมือกันเล่นละคร โป๊ะแตกแล้วล่ะสิ”

รอฝนใต้ต้นซากุระสวมบทบาทเป็นนักสืบยอดนักประดิษฐ์ตัวเล็กๆ

บนใบหน้าเขียนด้วยตัวอักษรใหญ่ๆ

ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว

คุณเป็นคนโกหก

“ฉันเพิ่งสัญญาไปว่า ถ้าคุณบอกได้แม่นยำ ฉันจะให้รางวัลคุณ 20 ดอกคาร์นิวัล”

“คำนี้พิสูจน์ว่าฉันไม่ได้ขาดเงิน”

“แค่คิดวิเคราะห์นิดหน่อย ใครๆ ก็เดาได้ว่าฉันเกิดในครอบครัวร่ำรวย”

รอฝนใต้ต้นซากุระหัวเราะเยาะ

“666666 นักสืบตัวจิ๋วกลับมาแล้ว”

“ดูสิ ห้องนอนของเขาตกแต่งอย่างหรูหรา ชัดเจนว่าเป็นลูกเศรษฐี”

“ไปกันเถอะ ตอกตะปูให้จิตแพทย์คนนั้นเป็นคนโกหก เสร็จสิ้นการตรวจสอบแล้ว”

ทันใดนั้นข้อความก็เต็มหน้าจอ

เฉินหยูยิ้มเบาๆ

“สิ่งที่คุณภูมิใจที่สุดในชีวิตคือธงสีแดงที่มีคำว่า ‘ฮีโร่น้อย’ ติดอยู่ตรงหัวเตียงใช่ไหม?”

ตำแหน่งหัวเตียงแขวนธงสีแดงที่เริ่มจางลง

ที่มุมล่างซ้ายมีตัวอักษรห้าตัวเขียนไว้

มอบโดยหน่วยงานบางแห่ง

“ตอนคุณเรียนประถม ในทางกลับบ้านเพียงลำพัง คุณถูกจับตัวโดยคนลักพาตัวสองคน ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง”

“คุณแสร้งทำเป็นโง่ ทำให้คนลักพาตัวสูญเสียความระมัดระวัง”

“คืนนั้น คุณแอบหนีออกจากที่ซ่อนและหาหน่วยงานที่เกี่ยวข้องเพื่อรายงานเหตุการณ์”

“คุณยังช่วยนำทางให้ตำรวจจับคนร้ายสองคนนั้นได้”

“และในเวลานั้น คุณเป็นเพียงเด็กอายุ 7 ขวบ”

ทุกคำที่เฉินหยูกล่าว ใบหน้าของรอฝนใต้ต้นซากุระยิ่งตกตะลึงขึ้น

จนถึงจุดที่ปากเปิดกว้าง

เหมือนเจอผีอย่างไรอย่างนั้น

“เขาเป็นจิตแพทย์จริงๆ เหรอ?”

“ฉันว่ามากกว่านั้นเป็นหมอดูด้วยซ้ำ”

“สหาย สิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงเหรอ?”

“ไม่ต้องถามเลย คุณไม่เห็นสีหน้าตกใจของเขาหรือ?”

คนดูที่มีไหวพริบบางคน ได้รับคำตอบจากการแสดงออกของรอฝนใต้ต้นซากุระแล้ว

“อาจารย์ ท่านช่างเก่งกาจจริงๆ!!!”

รอฝนใต้ต้นซากุระตะโกนเสียงดัง พร้อมคลิกเมาส์อย่างรวดเร็ว

ส่งดอกคาร์นิวัลต่อเนื่องกัน

ทันใดนั้น ในห้องถ่ายทอดสดก็เต็มไปด้วยสีสัน

ดอกคาร์นิวัลที่มีมูลค่า 3,000 หน่วย นำมาไม่เพียงแต่รายได้ทางการเงินให้เฉินหยู

แต่ยังมีเพื่อนใหม่จำนวนมากที่เข้ามาด้วยเสียงลือเสียงเล่าอ้าง

“ผู้ป่วยคนนี้อย่าพูดเหลวไหล ฉันไม่ใช่หมอดู ฉันเป็นจิตแพทย์”

เฉินหยูเปลี่ยนทิศทางการสนทนา น้ำเสียงเริ่มมีความแปลกประหลาด

“แต่ต้องยอมรับ รสนิยมของคุณไม่ธรรมดาเลยจริงๆ”

เมื่อเห็นจำนวนผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดพุ่งทะลุหมื่นคน เฉินหยูตัดสินใจปล่อย “ระเบิดลูกใหญ่”

เมื่อคำนี้ออกมา เพื่อนๆ ในห้องถ่ายทอดสดต่างก็เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม

“พิธีกรจะมาเล่นลูกไม้กับพวกเราอีกแล้ว”

“ฉันชอบกินเต้าหู้เผ็ด นี่ก็ถือว่าเป็นรสนิยมที่แปลกไหม?”

“เผาพวกนอกรีตคนนี้ทิ้งซะ”

ต่างจากเพื่อนที่ส่งข้อความสุ่มๆ รอฝนใต้ต้นซากุระรู้สึกว่าหัวใจเต้นรัว

“พ่อแม่ของคุณยุ่งกับธุรกิจ ทำให้ครอบครัวของคุณไม่ค่อยได้เจอกัน”

“นานเข้า คุณเริ่มมีความต้องการทางอารมณ์ที่รุนแรง”

“เมื่อเวลาผ่านไป ความต้องการในเรื่องความรักเริ่มมีอิทธิพลต่อรสนิยมในการเลือกคู่ครองของคุณ”

“ต่างจากคนหนุ่มสาวทั่วไป คุณไม่ได้สนใจผู้หญิงที่ผิวขาวขายาวที่สวยงาม”

“แต่คุณชอบผู้หญิงที่อายุเกิน 30 ปี”

เฉินหยูมองไปที่จอภาพที่มีรอฝนใต้ต้นซากุระอยู่

แล้วปล่อย “ระเบิดลูกใหญ่” อีกครั้ง

“ตั้งแต่คุณโตเป็นผู้ใหญ่ คุณเคยตามจีบผู้หญิงอายุมากกว่า 30 ปีถึง 9 คน”

“ในจำนวนนี้มี 3 คนเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวที่หย่าร้างและมีลูกติด”

เมื่อคำนี้ออกมา ห้องถ่ายทอดสดเต็มไปด้วยข้อความ

“เพื่อนเอ๋ย รสนิยมของคุณไม่ธรรมดาจริงๆ”

“ตอนเด็กไม่รู้คุณค่าของป้า มองเด็กสาวเป็นเหมือนสมบัติ”

“แต่พอโตมารู้ว่าป้านั้นมีค่ามาก แต่ป้ากลับไม่สนใจ”

“พวกคุณสองคน สมเป็นต้นแบบของพวกเรา”

“พวกคุณไม่ต่างอะไรกับโจรในตำนาน”

“ป้า หนูหิว อยากกินข้าว”

“โลกแห่งจิตวิญญาณของเศรษฐีคนนี้ ช่างมีชีวิตชีวาจริงๆ?”

รอฝนใต้ต้นซากุระอยากจะหาที่หลบซ่อนตัว

ได้สัมผัสประสบการณ์ที่เรียกว่า “ตายโดยสังคมออนไลน์”

“หมอเฉิน ไม่ๆๆ ปู่เฉิน ขอร้องเถอะ อย่าพูดอีกเลย ถ้าพูดต่อไปฉันคงไม่มีหน้าอยู่ในแพลตฟอร์มนี้อีกแล้ว”

“พอแล้วๆ ทุกคนอย่าล้อเล่นเลย ตอนนี้เราเข้าสู่ช่วงปรึกษาปัญหากันดีกว่า”

เฉินหยูหยุดเรื่องเล่นๆ และเข้าประเด็น

“ปรึกษาปัญหาเหรอ? หรือว่าฉันป่วยจริงๆ?”

รอฝนใต้ต้นซากุระเผลอตามเฉินหยูไปโดยไม่รู้ตัว

เมื่อได้ยินว่าจะต้องปรึกษาปัญหา ก็คิดว่าตัวเองมีปัญหาทางจิตหรืออารมณ์

เฉินหยูยิ้มแล้วถาม: “ช่วงนี้คุณรู้สึกหดหู่ไหม?”

“เฮ้อ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รอฝนใต้ต้นซากุระทำหน้าตาเศร้าหมอง

“ไม่ใช่แค่หดหู่ แต่ยังเหมือนใจจะขาด”

ไม่รอให้เฉินหยูพูดต่อ รอฝนใต้ต้นซากุระเปิดใจทันที

เขากำลังตามจีบหญิงสาวอายุมากกว่าเขา แต่เธอกลับมีท่าทีไม่ชัดเจน

บางครั้งเธอก็ทักมา บางครั้งก็เย็นชา

ไม่ตอบข้อความหรือโทรศัพท์หลายวัน

“นี่มันไม่ใช่เหมือน ‘เฟ่ยหยางหยาง’* เหรอ?”

“ข้อความด้านบน มั่นใจหน่อย เอาคำว่า ‘เหมือน’ ออกไป”

“พวกคุณไม่มีความเห็นอกเห็นใจเลยเหรอ? ไม่รู้จักดูแลสัตว์ตัวเล็กๆ บ้าง”

“พี่ชาย ฉันขอแนะนำสองคำในฐานะผู้มีประสบการณ์: ‘เลียเก่ง’ จะทำให้คุณจนลงในเร็ววัน”

กลุ่ม “สุนัขเลีย” ที่มีประสบการณ์หลากหลายโผล่มาแสดงความคิดเห็นกัน

รอฝนใต้ต้นซากุระไม่ยอมแพ้: “ฉันไม่ใช่สุนัขเลีย เธอก็มีความรู้สึกต่อฉันนะ”

“วันวาเลนไทน์ที่ผ่านมา เธอโอนเงินให้ฉัน 520 หยวน”

“ครั้งหนึ่ง ฉันพาเธอไปกินข้าวที่ห้างใหญ่ เธอสั่งแค่ราเมนชามหนึ่งเท่านั้น”

เมื่อพูดถึงรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ กับหญิงสาวที่เขาชอบ รอฝนใต้ต้นซากุระยิ้มอย่างมีความสุข

“ผู้หญิงที่มีนิสัยดีขนาดนี้ จะเป็นผู้หญิงเลวที่เอาเปรียบสุนัขเลียได้ยังไง?”

รอฝนใต้ต้นซากุระถามด้วยความสงสัย

เมื่อเขาพูดเช่นนั้น เพื่อนๆ ในห้องถ่ายทอดสดเริ่มเปลี่ยนมุมมอง

ในยุคนี้หาผู้หญิงที่ยอมโอนเงินให้ก่อน แถมไม่เลือกสถานที่กินข้าวได้ยาก

“อืม ขอถามคุณสองคำถามหน่อยได้ไหม?”

เฉินหยูขัดจังหวะในตอนนี้

“ได้ คุณถามมาเลย”

“วันวาเลนไทน์นั้น ก่อนที่เธอจะโอนเงินให้คุณ 520 หยวน คุณโอนให้เธอก่อนเท่าไร?”

“ห้าแสนสองหมื่นหยวน”

เฉินหยูถามต่อ: “ตอนที่คุณพาเธอไปกินข้าวที่ห้าง เธอสั่งแค่ราเมน แล้วหลังจากนั้นเธอขออะไรจากคุณอีกไหม?”

“บัตรช้อปปิ้งในห้างมูลค่าหนึ่งแสนหยวน”

รอฝนใต้ต้นซากุระตอบอย่างตรงไปตรงมา

ห้องถ่ายทอดสดเงียบไปไม่กี่วินาที

ทันใดนั้นข้อความก็เต็มหน้าจอ

“ว้าว!”

“สมองของฉันตามไม่ทันจริงๆ”

“พี่ชาย ฉันก็จะโอนให้คุณ 520 หยวนบ้าง ขอ 52 หมื่นหยวนได้ไหม?”

รอฝนใต้ต้นซากุระไม่มีเวลามาตอบข้อความ ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล หันไปมองเฉินหยู

“เฉินหมอ คุณช่วยวิเคราะห์ให้หน่อยได้ไหมว่าเธอคิดอะไรอยู่?”

“ทำไมเธอถึงเย็นชาใส่ฉันบ้างครั้ง?”

เฉินหยูไม่ได้ตอบคำถามทันที แต่ถามกลับ: “คุณมีรูปของเธอไหม? ขอดูหน่อยสิ”

รอฝนใต้ต้นซากุระไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบหยิบรูปจากกระเป๋าเงินออกมาอย่างระมัดระวัง

เมื่อเห็นหน้าของผู้หญิงในรูป

ในห้องถ่ายทอดสดที่มีคนเกือบแสนคน ก็เกิดเสียงร้องขึ้นพร้อมกัน

ติดตามเรื่องนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

ความคิดเห็น

กำลังโหลด...

ความคิดเห็น

กำลังโหลด...
×