ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 2 ความจริง
“คุณพ่อตัดบัตรเคดิตของเจียลี่ทำไมคะ!”
เสียงโวยดังขึ้นพร้อมกับลูกสาวคนโตที่เดินเข้ามาภายในห้องทำงานด้วยหน้าที่ขุ่นเคืองไม่น้อย
“หากลูกยอมแต่งงานพ่อจะให้ได้ทุกอย่าง”
“คุณพ่อยอมทำถึงขนาดนี้เลยหรือคะ”
เจียลี่มองหน้าบิดาอย่างผิดหวังหญิงสาวไม่คิดว่าสุดท้ายจะต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักหรือแม้แต่หน้าก็ไม่เคยเห็น
“พ่อทำเพื่อลูกๆ”
“ไม่จริง! คุณพ่อทำเพื่อตัวเองทั้งนั้น”
“หวังชานเย เขาคือหนุ่มอนาคตไกลจะสามารถดูแลลูกได้ดี”
ขอแค่ลูกสาวของเขาสบายเขาก็ไม่ต้องห่วงแล้วต่อจากนี้เขาจะไม่ทำพลาดอีก การที่ตระกลูหวังยื่นมือเข้ามาช่วยนับว่าเป็นบุณคุณที่สุดแล้วทำให้ธุรกิจของเขาเดินต่อไปได้
“คุณพ่อว่าเขาชื่ออะไรนะคะ”
เจียลี่ที่คุ้นหูกับชื่อของเขาแต่ก็คิดไม่ออก หรือเธออาจจะเคยเจอเขามาก่อนแต่จำไม่ได้หากเจอหน้าเธอจะต้องจำเขาได้แน่
“หวังชานเย นักธุรกิจหนุ่มเจ้าของเรือยอร์ชสุดหรู”
เจียลี่จึงนึกออกเพราะเธอเคยเจอเขาครั้งหนึ่งเธอที่พยายามจะเอาตัวเข้าไปใกล้ชายหนุ่มแต่ก็ไม่มีโอกาศคราวนี้คนที่เธอต้องแต่งงานด้วยคือหวังชานเยมีหรือที่จะปล่อยให้โอกาสหลุดมือไป
“ตกลงค่ะ เจียลี่จะแต่งงานกับคุณหวังชานเย”
“ลูกไม่ได้ล้อพ่อเล่นใช่ไหม”
“เจียลี่พูดจริงค่ะ”
จางเลี่ยงหลินแปลกใจที่ลูกสาวเปลี่ยนใจกระทันหักแต่ก็เป็นการดีที่เขาจะได้ไม่ต้องบังคับลูกสาวอีกต่อไป
สามวันแล้วที่เคลย์ตันไม่ติดต่อกลับมาจินนี่รู้สึกกระวนกระวายเพราะเป็นห่วงกลัวว่าเขาจะได้รับอันตรายหรือป่วยแต่พอส่งข้อความไปกลับไม่มีใครตอบกลับมา
เมื่อเข้ามายังเพ้นต์เฮาร์สุดหรูเหมือนไม่มีใครกลับมานอนที่นี่หญิงสาวจึงเดินไปหยิบเสื้อผ้าของเคลย์ตันขึ้นมาแต่มีกระดาษแผ่นเล็กหล่นลงมาที่พื้นมือบางจึงก้มลงไปเก็บแต่สายตาก็หันไปเจอกับชื่อของคนที่เธอรู้จักดี
“หวังชานเย เคลย์ตัน หวัง”
ไม่รอช้าหญิงสาวจึงเสิร์ชหาชื่อในอินเตอร์เน็ตมีภาพของเขาพร้อมประวัติมากมายที่โชว์อยู่ตรงหน้าน้ำตาของจินนี่ไหลลงมาที่ผ่านมาทำไมเธอถึงไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“พี่เคลย์ตันจะหลอกเราทำไมกัน ฮึก”
น้ำตาของความเสียใจหลั่งไหลออกมาชายหนุ่มปิดบังตัวตนของเขาเพื่ออะไรกัน เขาไม่ได้ตั้งใจหรือจงใจที่จะหลอกเธอกัแน่
“จินนี่มาตั้งเมื่อไร”
เคลย์ตันที่เดินเข้ามาพอดีแต่เห็นหญิงสาวยืนเงียบเลยทักทายแต่เห็นนามบัตรของเขาที่อยู่ในมือของหญิงสาวเขาคงจะพอเข้าใจ คงถึงเวลาแล้วสินะ
“มันอะไรกันคะ”
“...”
“พี่เคลย์ตันเงียบทำไมคะ ไม่ใช่สิต้องเรียกคุณหวังชานเย”
“เราเลิกกันเถอะ”
ความเงียบเข้ามาปกคลุมทั้งห้องได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของกันและกัน จินนี่ที่ทำอะไรไม่ถูกเพราะยังไม่ได้เตรียมใจกับเรื่องนี้
“เพราะอะไรคะ”
“พี่เบื่อ!”
เคลย์ตันพูดออกไปเพื่อให้คนตรงหน้าเสียใจจะได้ตัดใจจากเขาได้พอเห็นคนตรงหน้าร้องไห้เสียใจเขาอยากดึงเธอเข้ามาปลอบ
“พี่ไม่ยอมอธิบาย แต่มาบอกเลิกกันเราไม่รักกันตั้งแต่ตอนไหน ฮึก”
จินนี่ที่ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใครหญิงสาวแค่อยากฟังคำอธิบายจากปากของเคลย์ตันแต่เขามาบอกเลิกแถมไม่ยอมพูดอะไรเลยหรือที่ผ่านมาเธอคิดไปเองทั้งหมด
“พี่ไม่เคยรักเธอเลย ที่ทำไปก็เพราะว่าอยากได้”
“แค่นั้นใช่ไหมคะ?”
“ใช่ เก็บข้าวของออกจากห้องพี่ไปด้วย”
“พี่เคลย์ตันจำคำพูดของตัวเองไว้นะคะ วันไหนที่เสียใจจินนี่ขอให้พี่เสียใจมากกว่าจินนี่ร้อยเท่า ขอให้พี่อยู่อย่างทุกข์ทรมาน”
ปัง!
เคลย์ตันเดินออกไปแล้ว เขาไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอเลยสักนิดมีแต่เธอที่เสียใจอยู่คนเดียว
“จินนี่จะเกลียด เกลียดคุณ”
หญิงสาวนั่งร้องไห้กลับพื้นและฟุบหน้าลงปล่อยให้น้ำตารินไหลลงมาอย่างไม่อายฟ้าอายดิน เจ็บที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยรักเธอเลยสักนิดมีแต่เธอที่คิดไปเอง
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงที่หญิงสาวนั่งอยู่ตรงนั้นเมื่อคิดได้จึงลงมือเก็บของหญิงสาวหยิบเฉพาะของตัวเองลงกระเป๋าส่วนของที่เคลย์ตันซื้อให้เธอจะไม่มีวันเอาไปด้วยเด็ดขาด ความเจ็บครั้งนี้เธอจะจำไปอีกนาน
เมื่อหันไปเห็นรูปคู่ที่วางอยู่หัวเตียงจินนี่จึงหยิบมันขึ้นมาดูพร้อมกับหัวเราะทั้งน้ำตาและจัดการโยนมันทิ้งลงถังขยะอย่างไม่ใยดี เธอรักเขามากก็จริงแต่ในเมื่อเขาบอกว่าไม่รักเธอก็จะไม่ตามตื้อเขา
จินนี่ลากกระป๋าออกมาก่อนจะหันไปมองรอบๆ ห้องก่อนจะตัดสินใจวางคีย์การ์ดและของมีค่าที่เคลย์ตันซื้อให้ลงบนโชฟาและเดินออกไป ในขณะนั้นหญิงสาวไม่รู้เลยว่าเคลย์ตันนั้นแอบมองเธออยู่ตลอดเวลา
เสียงโวยดังขึ้นพร้อมกับลูกสาวคนโตที่เดินเข้ามาภายในห้องทำงานด้วยหน้าที่ขุ่นเคืองไม่น้อย
“หากลูกยอมแต่งงานพ่อจะให้ได้ทุกอย่าง”
“คุณพ่อยอมทำถึงขนาดนี้เลยหรือคะ”
เจียลี่มองหน้าบิดาอย่างผิดหวังหญิงสาวไม่คิดว่าสุดท้ายจะต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักหรือแม้แต่หน้าก็ไม่เคยเห็น
“พ่อทำเพื่อลูกๆ”
“ไม่จริง! คุณพ่อทำเพื่อตัวเองทั้งนั้น”
“หวังชานเย เขาคือหนุ่มอนาคตไกลจะสามารถดูแลลูกได้ดี”
ขอแค่ลูกสาวของเขาสบายเขาก็ไม่ต้องห่วงแล้วต่อจากนี้เขาจะไม่ทำพลาดอีก การที่ตระกลูหวังยื่นมือเข้ามาช่วยนับว่าเป็นบุณคุณที่สุดแล้วทำให้ธุรกิจของเขาเดินต่อไปได้
“คุณพ่อว่าเขาชื่ออะไรนะคะ”
เจียลี่ที่คุ้นหูกับชื่อของเขาแต่ก็คิดไม่ออก หรือเธออาจจะเคยเจอเขามาก่อนแต่จำไม่ได้หากเจอหน้าเธอจะต้องจำเขาได้แน่
“หวังชานเย นักธุรกิจหนุ่มเจ้าของเรือยอร์ชสุดหรู”
เจียลี่จึงนึกออกเพราะเธอเคยเจอเขาครั้งหนึ่งเธอที่พยายามจะเอาตัวเข้าไปใกล้ชายหนุ่มแต่ก็ไม่มีโอกาศคราวนี้คนที่เธอต้องแต่งงานด้วยคือหวังชานเยมีหรือที่จะปล่อยให้โอกาสหลุดมือไป
“ตกลงค่ะ เจียลี่จะแต่งงานกับคุณหวังชานเย”
“ลูกไม่ได้ล้อพ่อเล่นใช่ไหม”
“เจียลี่พูดจริงค่ะ”
จางเลี่ยงหลินแปลกใจที่ลูกสาวเปลี่ยนใจกระทันหักแต่ก็เป็นการดีที่เขาจะได้ไม่ต้องบังคับลูกสาวอีกต่อไป
สามวันแล้วที่เคลย์ตันไม่ติดต่อกลับมาจินนี่รู้สึกกระวนกระวายเพราะเป็นห่วงกลัวว่าเขาจะได้รับอันตรายหรือป่วยแต่พอส่งข้อความไปกลับไม่มีใครตอบกลับมา
เมื่อเข้ามายังเพ้นต์เฮาร์สุดหรูเหมือนไม่มีใครกลับมานอนที่นี่หญิงสาวจึงเดินไปหยิบเสื้อผ้าของเคลย์ตันขึ้นมาแต่มีกระดาษแผ่นเล็กหล่นลงมาที่พื้นมือบางจึงก้มลงไปเก็บแต่สายตาก็หันไปเจอกับชื่อของคนที่เธอรู้จักดี
“หวังชานเย เคลย์ตัน หวัง”
ไม่รอช้าหญิงสาวจึงเสิร์ชหาชื่อในอินเตอร์เน็ตมีภาพของเขาพร้อมประวัติมากมายที่โชว์อยู่ตรงหน้าน้ำตาของจินนี่ไหลลงมาที่ผ่านมาทำไมเธอถึงไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“พี่เคลย์ตันจะหลอกเราทำไมกัน ฮึก”
น้ำตาของความเสียใจหลั่งไหลออกมาชายหนุ่มปิดบังตัวตนของเขาเพื่ออะไรกัน เขาไม่ได้ตั้งใจหรือจงใจที่จะหลอกเธอกัแน่
“จินนี่มาตั้งเมื่อไร”
เคลย์ตันที่เดินเข้ามาพอดีแต่เห็นหญิงสาวยืนเงียบเลยทักทายแต่เห็นนามบัตรของเขาที่อยู่ในมือของหญิงสาวเขาคงจะพอเข้าใจ คงถึงเวลาแล้วสินะ
“มันอะไรกันคะ”
“...”
“พี่เคลย์ตันเงียบทำไมคะ ไม่ใช่สิต้องเรียกคุณหวังชานเย”
“เราเลิกกันเถอะ”
ความเงียบเข้ามาปกคลุมทั้งห้องได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของกันและกัน จินนี่ที่ทำอะไรไม่ถูกเพราะยังไม่ได้เตรียมใจกับเรื่องนี้
“เพราะอะไรคะ”
“พี่เบื่อ!”
เคลย์ตันพูดออกไปเพื่อให้คนตรงหน้าเสียใจจะได้ตัดใจจากเขาได้พอเห็นคนตรงหน้าร้องไห้เสียใจเขาอยากดึงเธอเข้ามาปลอบ
“พี่ไม่ยอมอธิบาย แต่มาบอกเลิกกันเราไม่รักกันตั้งแต่ตอนไหน ฮึก”
จินนี่ที่ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใครหญิงสาวแค่อยากฟังคำอธิบายจากปากของเคลย์ตันแต่เขามาบอกเลิกแถมไม่ยอมพูดอะไรเลยหรือที่ผ่านมาเธอคิดไปเองทั้งหมด
“พี่ไม่เคยรักเธอเลย ที่ทำไปก็เพราะว่าอยากได้”
“แค่นั้นใช่ไหมคะ?”
“ใช่ เก็บข้าวของออกจากห้องพี่ไปด้วย”
“พี่เคลย์ตันจำคำพูดของตัวเองไว้นะคะ วันไหนที่เสียใจจินนี่ขอให้พี่เสียใจมากกว่าจินนี่ร้อยเท่า ขอให้พี่อยู่อย่างทุกข์ทรมาน”
ปัง!
เคลย์ตันเดินออกไปแล้ว เขาไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอเลยสักนิดมีแต่เธอที่เสียใจอยู่คนเดียว
“จินนี่จะเกลียด เกลียดคุณ”
หญิงสาวนั่งร้องไห้กลับพื้นและฟุบหน้าลงปล่อยให้น้ำตารินไหลลงมาอย่างไม่อายฟ้าอายดิน เจ็บที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยรักเธอเลยสักนิดมีแต่เธอที่คิดไปเอง
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงที่หญิงสาวนั่งอยู่ตรงนั้นเมื่อคิดได้จึงลงมือเก็บของหญิงสาวหยิบเฉพาะของตัวเองลงกระเป๋าส่วนของที่เคลย์ตันซื้อให้เธอจะไม่มีวันเอาไปด้วยเด็ดขาด ความเจ็บครั้งนี้เธอจะจำไปอีกนาน
เมื่อหันไปเห็นรูปคู่ที่วางอยู่หัวเตียงจินนี่จึงหยิบมันขึ้นมาดูพร้อมกับหัวเราะทั้งน้ำตาและจัดการโยนมันทิ้งลงถังขยะอย่างไม่ใยดี เธอรักเขามากก็จริงแต่ในเมื่อเขาบอกว่าไม่รักเธอก็จะไม่ตามตื้อเขา
จินนี่ลากกระป๋าออกมาก่อนจะหันไปมองรอบๆ ห้องก่อนจะตัดสินใจวางคีย์การ์ดและของมีค่าที่เคลย์ตันซื้อให้ลงบนโชฟาและเดินออกไป ในขณะนั้นหญิงสาวไม่รู้เลยว่าเคลย์ตันนั้นแอบมองเธออยู่ตลอดเวลา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น