คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 3-1 เยื่อใย 牵连
เ้าพันปีที่แล้ว...
‘นาเป็นระูไปแล้ว เหลือเพียาระู... ฮ่า ๆ’
เสียแหลมเล็อนามารหัวเราะเหยียหยันฝ่าไอหยิน ปีศาอสรพิษลอยไปมาผ่านไอวิาสีำสนิทนับล้านนในหุบเหว
แท้ริแล้วเป็นแผนารอเผ่าปีศา ั้ใมาแย่ิหินศิลาึุ่่อนอยู่ในสำนัเียวเหยา ึเฝ้ารอารัสินโทษออาารย์ยินเฟิ เพื่อัเสี้ยนหนามัวาให้พ้นทาไปเสีย่อน ่อยลับมานำอสำัในภายหลัเมื่อไม่มีผู้ัวา
แผนารั่วร้ายอปีศาไม่อาสำเร็ลุล่ว เมื่อไป๋เหม่ยหลานทรยศสำนัเียวเหยา้วยำสารภาพอนา ทำให้ท่านอาารย์เป็นผู้บริสุทธิ์ รอพ้นทุ้อล่าวหา
หาไป๋เหม่ยหลานไม่ยอมรับผิเพียฝ่ายเียว เหล่าเียนอาวุโสอให้มีารไ่สวนวามริ นาและอาารย์ยินเฟิะถูัในห้อใ้ินเป็นอันับแร
้วยร่าายอยินเฟิึ่ถูพิษเหมัน์ อนรับหน้าที่าผู้อาวุโส ให้ไปนำอวิเศษาปีศารารีลับืนเทวโล นับว่าหนัหนาสาหัสในสถานทีุ่มั เาำเป็น้ออยู่ใล้เาไฟ ัลมปราเย็นออาร่าายทุเ้า่า เมื่อใไร้วามอบอุ่น เาะ้อทนทุ์ทรมานสาหัส วามหนาวเย็นัินผิวาย แม้ในระแสโลหิ็เ็มไป้วยละออเหมัน์
ไป๋เหม่ยหลาประาศนว่านาิับท่านอาารย์เินศิษย์ มิไ้มีปีศาบุรุเ้ามาแ่อย่าใ นาวาแผนทุอย่าและลมือ้วยัวอนาเอ
ถึแม้ว่าหลัานั้นไม่นาน สมบัิสำัไ้ถูสลับเปลี่ยนเป็นอลอเลียน ปีศาเป็นผู้้อสสัยเท่าับอาารย์ยินเฟิผู้หายัวไปอย่าไร้ร่อรอย หลัวันัสินโทษไป๋เหม่ยหลาน ไม่มีผู้ใพบเห็นอาารย์ยินเฟิ
ะมีไ้อย่าไร?
ยินเฟิะไปที่ไหนไล
ร่าผ่ายผอมในอาภร์าวิ่น ุาวสะอาบันี้เปรอะเปื้อนิน โลหิและเศษเนื้อ แ้มูบอบ เบ้าาลวลึ สภาพใล้เียโรระูในอ้อมแน วามเ้มแ็อร่าาย่อย ๆ หายไปเมื่ออยู่ในสถานที่รร้าเ็มไป้วยลิ่นอายอาาแ้นอปีศานับล้านนนานยิ่ึ้น
ลำแสสีนิลสนิทอยัินเนื้อหนัึ่สามารถฟื้นฟูไ้แม้บาเ็บ้ำแล้ว้ำเล่า ้วยบะที่บำเพ็เพียรมาเนิ่นนานนับแสนปีเทวโล
เียนระับปรมาารย์อารอพ้นาหุบเหวมารหรือไม่ แม้ระทั่ัวอเาเอ มิอาล่วรู้ะา
ยินเฟิำ้อเลือสัทาหนึ่ ในที่สุเาึัสินใเมื่อมอเห็นบุรุษเทพผู้หนึ่ฝ่าฝูปีศาลมารึ่หุบเหว แ่ไม่อาลมาลึว่า อี้เ๋อลับลายเป็นเทพปัษา ในร่านนานวลพยายามอ้าปาร้ออบาสิ่
‘ววิาอไป๋เหม่ยหลาน!’
ารสัวิาสัวให้ออาร่าทิพย์ไม่ใ่เรื่อ่ายาย แถมาร่าโรระูยิ่เป็นไปไ้ยา ยินเฟิอยู่ในหุบเหวแห่มารร้ายมาเนิ่นนาน พละำลัถถอยไปมา ร่าผ่ายผอมสั่นสะท้าน้วยวามหนาวาพิษบาแผลเิม ทั่วทั้ใบหน้าหล่อเหลารู้สึเพียวามหนาวเย็นอเหมัน์
อะไรทำให้เายืนหยัอยู่ไ้ หามิใ่เยื่อใยที่มี่อนา
ระทั่น้ำเสียแหบพร่าอ่อนโยนพร่ำเรียหานา วนเวียนอยู่เ่นนั้น “ไป่ไป๋...”
“ไป๋เหม่ยหลาน”
“ภรรยา”
นึถึอนที่ลั่นวาาว่านามิใ่ศิษย์อี่อไป เาไม่ไ้โหนา
ไป๋เหม่ยหลานมิไ้เป็นเพียศิษย์นโปร เาไม่เยมอนาเป็นศิษย์แม้สัรั้หนึ่
แม้นนัยน์าู่สวยเศร้าหมอ มอลับมาอย่าัพ้อ่อว่าเาใร้ายับนานั เาสมวรบปาัวเอ รึะายามนาไป สิ่เหล่านั้นล้วนไร้่าไร้วามหมาย
‘ท่านอาารย์ ไ้โปรเร่มือ ผู้อาวุโสสำนัเียวเหยาำลัมา พวเารู้เรื่อท่านแล้ว’
ไป๋เหม่ยหลานไม่อารอพ้นาหุบเหว นาอาไม่เหลือแม้ววิา้วย้ำ ทว่าเหล่าเียนสำนัเียวเหยาล่วรู้ว่าเาพยายามสัววิาอนาาร่าโรระูไ้อย่าไร ไม่ใ่เวลามาถเถีย
ยินเฟิสัวิาสีาวสะอาไ้ในที่สุ ท่ามลาปีศาผู้หิวโหย ัินไ้ทุสิ่แม้ระทั่ไอหยาสีาวบริสุทธิ์ มันพร้อมทำลายนไม่เหลือา
รู่นั้นววิาสีาวสะอาลอยไปถึมือเทพปัษา ่อนที่เหล่าเียนะมาถึ อี้เ๋อใ้ะอยปาาบลูแ้ว โผปีบินไปาหุบเหวร้า
‘หนึ่เล็อสรพิษ ้าแบ่ให้... แลับีวิท่านีไหม? ท่านอาารย์’
ยินเฟิรับ้อเสนอปีศาอสรพิษ ในวันที่ลมหายใรวยรินอร่าโรระูในอ้อมแน ริมฝีปาลบ้วยโลหิเฝ้าเรียหานา ไป่ไป๋...
ร่าบาเ็บสาหัสอยู่ในหุบเหวมาร มอไม่เห็นเป็นบุรุษเทพอี่อไป
เมื่อเารอพ้นาวามาย ำ้อรัษาสัา ลับมาสำนัเหยียนเ๋อ เ็บัวเียบเียบบนหุบเาลึลับ ที่พำนัอาศัยอเหล่าศิษย์ปีศา
“ารวะท่านอาารย์” สรีร่าบอบบาในอาภร์สีนิล้มศีรษะทำวามเารพ เหลือบามอบุรุษร่าำยำ อาภร์ามนั้นถัทอ้วย้ายทอำราวผู้สูศัิ์บนเมือมนุษย์ ทว่านัยน์าสีาและน้ำเสีย้าวร้าว่อว่า
“เ้ามา้าไป...”
“ออภัยที่ให้ท่าน้อรอ ท่านอาารย์ พว้าพบบุรุษเทพแปลหน้าระหว่าารเินทา เาผู้นั้นมีฝีมือร้ายามา”
“อที่้าให้ไป ใ้ไม่ไ้หรือ?”
“ไม่ไ้ผลีนั...”
านอิเรอยินเฟิือารเสสร้าสรรพาวุธ เาสามารถทำไ้แม้ารผสมยาพิษใส่ไว้ในลูแ้วเล็ลมเพื่อใ้ัารับเทพที่อบเ้ามาวาทา
ใ่แล้ว... เทพ... เียนผู้บำเพ็น่าลวโล โสมม ลั่ระเบียบวินัย พวนั้นทำร้ายไป๋เหม่ยหลาน เท่าับเป็นศัรูอยินเฟิ!
ความคิดเห็น