คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 5
“ลแล้วใ่ไหมว่าะแ่าน”
“แ่านแล้วเี่ยวอะไรัน” สาวน้อยเอ่ยถาม่อนะาโ รีบันแผ่นอว้าอเาออ เธอรับรู้ไ้ถึผิวเรียบึอเา หัวใหนุ่มเ้นแรนหัวใอเธอ้อเ้นแรามไป้วย
“่อนแ่านเ็วัน้อเ้าหอัน่อน” เป็นธรรมเนียมที่บ้านป่าแห่นี้ ่อนแ่านเ็วัน้อเ้าห้อหอัน่อน อยู่ินันันผัวเมียเพื่อสร้าวามุ้นเยและเยินับารเสพสมร่วมรั พอแ่านันริๆ ะเิวามเหนื่อยล้าเพราะ้อวิ่วุ่นทั้วัน้อนรับแเหรื่อ หัวถึหมอน็หลับเป็นาย
“มัุบอว่าแ่ันเยๆ ไม่นอน้วยัน”
“บอแล้วไว่าถ้าไม่ยอม็ะไม่บัับ”
“แ่อนนี้ลุศัิ์ำลับัับมัุอยู่นะ”
“เปล่า แ่ลอหยั่เิูถ้าไม่อบะถอยให้”
“ั้นถอยไป่ะ”
“ยัไม่ลอะรู้ไ้อย่าไรว่าไม่อบ” เาอรัแนบแน่นล้วมือเ้าไปในเสื้ออระเ้าอเธอเพื่อเล้นลึปทุมถันอวบอิ่ม
พันศัิ์ราเสียแหบพร่าเมื่อไ้สัมผัสแะ้อนวลเนื้อสาว ลิ่นายอเธอหอมรุนเา้อุมูลไปหาที่ผิวเนียนละเอีย มัุิ้นหนีนัวอ่อนระทวย มือหนาที่นวเฟ้นไปทั่วร่าสอลึเ้ามาฟอนเฟ้นทำให้เธอร้อนวูบวาบไปหม ไหนะปาร้อนอเาอีที่ทำเอาเธอราไม่เป็นส่ำ ลิ้นร้อนลามเลียบูบไปมาอย่าถ้วนทั่ว ทั้วหน้า ลำอและลามลมาถึเรียวแนเนียนละเอียนถึออวบอิ่ม
“อ๊ะ! ลุศัิ์ พอ่อน่ะ” เธอปิเสธเาเสียหอบ แรหนีแทบไม่มี น่าแปลที่ับายอื่นเธอสู้นแทบาใ แ่ับพันศัิ์เธอลับัวอ่อนระทวยยามโนเล้นลึนหอบสะท้าน
“ไม่อบเหรอ” เาันเธอไปิับฝาบ้านึ่เป็นไม้ไผ่สานลายนแ้ว บิาอเธอเ่เรื่อเรื่อัรสานทุนิ
พันศัิ์ถลเสื้ออระเ้าอเธอึ้นเหนือราวนมแล้วบเม้มยอถันสีสอเ็สาว
“มัุไม่อบ อื้อ...” เธอปิเสธเสียสั่นยามเามุเ้ามาทาายเสื้อัยอถันสีหวานอเธอเบาๆ เาับและูายนื้นหมา ้านในเธอสวมแ่เสื้อบาๆ อีัวไม่ไ้สวมั้นในเลยทำให้เาู่โมโนมเนื้ออวบอิ่มอเธอไ้โย่าย
“ลุศัิ์ ไม่เอานะะ”
“ลอ่อนไม่อบ่อยหยุ” เารุเร้าหนัเน้นูบี้หัวนมสีหวานนร่าสาวสะท้านหอบระเส่า ่อนะถลเสื้ออเธอึ้นแล้วึออทาศีรษะ
ใอสาวน้อยอยาให้หยุ แ่มันุไม่อยู่แล้วริๆ เมื่อเาเลื่อนปาลไปยัหน้าท้อเนียนอเธอ ผ้าถุทอมือผืนสวยถูปลลไปออยู่ับ้อเท้า เธอะรุบเอาไว้ไม่ทัน ะรุบไ้แ่ศีรษะอเาที่ปลุม้วยผมหนาประบ่าแทนเมื่อเาุใบหน้าเ้ามาลามเลียวามหอมหวานละมุนอเธอแบบแนบิสนิทเนื้อ
เธออ้าปาร้อราเสียหลเมื่อเาับาอเธอแยออาัน เรียวลิ้นร้อนร้ายสาระายปาไล้อยู่ับลีบบุปผาหอมรุ่น ิ่ไสีหวานถูบบี้้วยิวหาร้อนรุ่มทำเอาเธอิ้นพล่านแทบาใ เาวาเลียูรัลืนินน้ำหวานที่หลั่รินออมา
เ็สาวหอบหายใสะท้าน เาเลื่อนมือึ้นมาฟอนเฟ้นเ้านมอวบอิ่มอย่าเท่าเทียม ปาร้อนยัุอยู่ับวามหอมหวานอเ็สาว พอเธอหุบาเ้าหาันเา็เลื่อนมือมายำสะโพผายับาเธอแยโย้ให้เาุหน้าเ้าหาไ้โย่าย
ลิ้นร้อนอเาลามเลียอย่า่ำอ ไ้ฟัเสียสั่นระริที่ร้อราไม่เป็นส่ำพร้อมทั้ร่าอวบอิ่มที่ส่ายไปมา้วยวามรัวนิพร้อม้วยเสียหอบหายใรุนแรนั้นทำให้เาลลิ้นหนัึ้นนเธอิ้นพล่าน
มัุิเท้าเล็ๆ ับแผ่นหลับึบึน เธอแหนเยใบหน้าึ้นหวีร้อ้วยวามสุเสียวเสร็สมาปาอเาเป็นรั้แร
เาูลืนหยาน้ำทิพย์ที่หลั่รินออมานหมสิ้น เธอทิ้ัวลนั่หอบสะท้านหลับาเผยอปาเหมือนผ่านารวิ่สีู่ร้อยมาหยๆ
เาบเบียเรือนายแร่เ้ามาหา เธอหนีไม่ไ้เพราะเาแทรายเ้ามารหว่าาพร้อมับล็อร่าเธอเอาไว้ เ็สาวส่ายหน้าไปมา อนนี้เธออ่อนล้าเินว่าะิ้นหนี
หนุ่มให่ับประอวามเป็นายแ็ึเ้าเสียสีับร่อบุปผาอเธอเบาๆ อย่าไม่รีบร้อน เธอร้อราเม้มปาเ้าหาัน้วยวามรัวน หายใหอบรุนแรอีรั้อย่าหัห้ามไม่อยู่
“อะ! อื้อ...” เธอร้อพร้อมทั้ทาบมือนิ่มบอบบาับอว้าอเา ร่าายถูเบียอัไปนเ้าับฝาบ้านเ็มแร
เ็สาวปรือามอ่อนะัปาเบาๆ พันศัิ์ทอสายามอแล้วยับายรุเร้าเ้าหา เธอเผยอปาร้อ ส่ายหน้าไปมาัวสั่นระริ
เาไม่พูแ่ทำให้เธอยิ่วาบหวามเ้าไปให่้วยารสอมือเ้าไปในลุ่มผมนุ่มสลวย รวบท้ายทอยเล็ๆ อเ็สาวเอาไว้แล้วเบาๆ ให้เธอมอวามเป็นายอเาที่สอแทรเ้าไปภายในวามุ่ม่ำ
เ็สาวร้อราเสียหลับภาพเบื้อหน้า ายสาวอเธอถูำแร้วยแ่นายให่โแ็ึที่บุรุเ้ามาเพื่อเื่อมประสานเป็นหนึ่
ความคิดเห็น