คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 2 (1)
บทที่ 2
แว!
“รี๊!”
ปาหยัระแทูบลมานหิสาวหน้าหาย สอมือระาเสื้อผ้าหล่อนนา้วยมือน หัวใวน้อยหล่อนวูบ
มือบาทั้ทุบทั้ัน เาไม่สะท้านสันิ ้ำยัมัวแู่ึลีบปานุ่มผิาารระทำอเาเมื่อรู่
น้ำาไหลผ่านหาา เสียใับารระทำอเานใเ็บ แพนี้ัวน้อยรูออไปามเรียวาเสลา ปราารสุท้ายือบราัพีสีมพูหวาน แนแ็แรสอเ้า้านหลัันให้นัวเล็หยัายเล็น้อยทั้ที่ปายันัวเนียอยู่บนวหน้าหวานไม่ผละออ
“อื้อ!”
หิสาวเบือนหน้าหลบเป็นพัลวัน แ่เายัามิไม่ลล่ะ มือแร่ันร่าเล็ให้นอนราบไปับเีย ไม่เท่านั้น เายัวามือไปามลำัวเปลือยเปล่าับรนั้น บีบรนี้นร่าเล็สะท้าน
“ผู้ายพวนั้นนวให้เธอบ่อยเหรอ มันถึไ้ให่นานี้”
พึมพำเสียเบาพลายำหน้าออวบแล้ว้มลไปลุลีับมัน้วยวามพึพอใ ายหนุ่มรวบยออเ้าเ็มปาทัู้ทั้ึเหมือนเ็ทาร
มือบาำผ้าปูที่นอนแน่น วาม่านสยิวส่ผลให้ายเล็บิเร้าไปมา มือบาผละออมาันไหล่ให้เาล่าถอยแ่อีฝ่ายลับแล้วัลิ้นเลียรอบานทั้ที่วายัับ้อวหน้าหล่อนอยู่
หิสาวไม่อาทานทนับสายาอเาไ้ ศีรษะเล็ทิ้ลบนหมอนใบหน้าหวานเหยเาวามปั่นป่วนใน่อท้อ
นิ้วเรียวลายาวาแผ่นท้อแบนเรียบไปลาาย่อนสอแทรนิ้วยาวบยี้สร้าวามทรมานให้แ่นใ้ร่า สิที่พมาเ็มร้อยบันี้ไม่หลเหลือถึสิบเปอร์เ็น์ ายหนุ่มยยิ้มเมื่อไ้ยินเสียหวานราแผ่ว
“ร้อนแรแบบนี้นี่เอ ถึล้ามาท้าหย่า”
ถ้อยำาบ้วัแว่วเ้ามาในหัว ทว่าอนนี้หิสาวมิอา่มอารม์เหนือธรรมาิอนไ้อี่อไป าเรียวถูับแยออาัน ใบหน้าหวานร้อนผ่าวเมื่อเห็นเา้มัารนเอ มือแร่ำแท่ร้อนอนเอแล้วรูึ้นลสอสามที่อนยับเ้ามาิ
“เ็บ”
ายหนุ่มเม้มปาแน่น เน้นเลือรลำอนูนเ่นาารเร็ไม่่าาหล่อน หิสาวเบือนหน้าหนีาภาพนั้น
ัวนอเา่อยๆสอผสานเ้ามาใหม่ ปาบาเบะออล้ายะร้อไห้ มันเป็นเ่นนั้นริๆ น้ำาหล่อนไหลออมาเป็นทา
“มันแน่น!”
“เอาออไป เ็บ”
แม่ัวีเริ่มยับเสียำรามัมาาลำอแร่ มือหนาลาาเรียวึร่าเล็ให้นอนีๆ ายหนุ่มพ่นลมหายใออมาแล้วแ่ัวนไว้แบบนั้น
หิสาวนอนหายใหอบ เหื่อเม็เบ้ผุบนมับนนมอ้มลไปเ็ให้ ปาหยับูบลบนเรียวปานุ่มอีรั้ ยัาัวนไว้อย่านั้นให้หล่อนไ้ปรับัว
สอมือยำออวบ ไ้ยินหล่อนรา ‘อือ’ ออมายิ่ทำให้อยาระแทระทั้นเ้าหาเสียเี๋ยวนี้ พาวัเป็นผู้หิผิวาวั แะนิหน่อยแเถือทั่วัว ผิับหน้าอและลีบอที่มีสีมพูอ่อนน่ามอ
ิมหัน์หยัาย สอมือับเอวบา่อยๆยับายเ้าออ้าๆ
“เ็บหรือเปล่า”
หิสาวเบือนหน้าหนีัปาพลาส่ายหน้า มันเ็บแ่มันมีวามรู้สึอื่นมาผสานอยู่้วย เสียลมหายใหนัหน่วามัหวะารระทบระทั่
“อ้ะ!”
าเรียวรั่วเอวสอบบาัหวะหล่อนเผลอไผลอบสนออย่าไม่ั้ใ นัวโำรามลั่นห้อ เสียสะท้านไปถึ้นบ แรบระแทหนัหน่วึ้นเรื่อย ๆ สอมือยับีบ้อนเนื้อลมลึอย่ามันมือ
“อ๊ะ...บะ...เบา...หน่อย...อื้อ”
สะโพสอบอัใส่อีสอสามที่อนร่าเล็ะระุเร็นน้ำหูน้ำาไหล เาพัให้หล่อนไ้หายใหายอไม่ถึสามนาทีบทรับทใหม่เริ่ม้นึ้นอีรา
ความคิดเห็น