คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 3: คฤทธิ์
“ุะ...ลู... ลูมีเลือออ!” เฮเลนะโนบอสามีในะที่มือำลัใ้เ็มียาสูบน้ำยาสีอำพันออมาายาอีวหนึ่
หิลานรีบียาเ็มที่สอเ้าที่้นออลูสาว เธอและสามีมอไปามรอยเลือบนพื้น เลือที่ไหลอาบาอพริ้เพราไหลมาาไหนันนะ? สอสามีภรรยามอเรื่อยไปา้นาเรียวบา พวเาเพิ่สัเเห็นว่าท้ออลูสาวที่ลุ้มลั่แฟ่บแบนลไปมา...
หลานอพวเาลอออมาแล้ว!
สอสามีภรรยามอหน้าัน ทัู้่มีใบหน้าที่เร่เรียึ้นมาทันที... ในเมื่อเ็ทารเิออมาแล้วทำไมไม่มีเสียร้อสัแอะ?
ร่าอผู้เป็นลูสาวสบล แม้พริ้เพราะยัไม่ปิเปลือาลแ่าสีแาน็อ่อนแสล แล้ว่อย ๆ ลายเป็นสีฟ้าสวยเ่นเิม เฮเลนเินไปหยิบโ่เส้นใหม่มาพันธนาารอและสอมืออลูสาวมัโยเ้าับประูเหล็ที่เป็นประูเื่อมลสู่ั้นใ้ิน
บรรพปล่อยมือออาท่อนเหล็พิเศษที่ออแบบมาสำหรับับัวลูสาวโยเพาะานั้นพยัหน้าบุ้ยใบ้ให้เฮเลนเินลไปูในห้อใ้ินว่าเิอะไรึ้นับหลานอเา
เฮเลนส่ายหน้าพรื เธอยัไม่พร้อมที่ะเห็นาศพอทารน้อย บรรพึัฟันแล้วเป็นนเินลไปยัั้นใ้ินเสียเอ
“อย่าเ้าใล้พิ์” ายหนุ่มวัยลานออำสั่ับภรรยา้วยวามเป็นห่ว่อนเินลไปามบันไลาัน
บรรพหายไปรู่ให่นเฮเลนร้อนใ ในะที่พริ้เพรา็ูึมะทือราวนโนสะิ เฮเลนสัเูลูสาวอัวเอ
ออพิ์ที่หัพับไปเมื่อวานลับมาเป็นปริเหมือนเิมแล้วราวับไม่มีอะไรเิึ้น มันเป็นไปไ้อย่าไรัน?
เฮเลนมวิ้วแล้วนิ่ิ วามเร็วในารรัษาัวอพริ้เพราพันาไปไลมา มันเร็วนาที่ว่าบาแผลสาหัสสามารถผสานและฟื้นฟูไ้ภายในเวลาไม่นานนั
“เฮเลน!” บรรพเรียภรรยาเบา ๆ เระทำให้ลูสาวอนระหนแล้วบ้าลั่ึ้นมาอีรั้
เฮเลนหันไปมอสามีที่บันี้ลับึ้นมายัั้นบนพร้อมร่าเล็ที่เ็มไป้วยรและราบเลือ ูเหมือนสายสะือที่เื่อมระหว่าพริ้เพราและทารน้อยะถูเธอระาออ้วยมือเล็ ๆ อเธอเอ... หาเธอยัมีวามเป็นแม่ฝัอยู่ในิใ้สำนึ หิสาวไม่อยาให้ลูัวเอไ้รับอันราย หลัาลอลูึรีบัาับทารน้อยและิ้นรนเอาัวออมาให้ห่า
“เ็ผู้าย... ปริ” บรรพยิ้มให้เฮเลนแล้วยื่นทารน้อยให้นเป็นยายอุ้ม
เ็ัวแูบอบบาำลัหลับสนิท น่าแปลที่ทารเิใหม่ลับไม่ส่เสียร้อสันิ หาเป็นทารนอื่นที่ไม่ส่เสียร้อเฮเลนอนุมานแล้วว่าทารนั่นไม่รอีวิ แ่นี่เ้าัวน้อยเหมือนะหลับปุ๋ย เฮเลนอุ้มหลานน้อยในอ้อมอ เ้าหนูเหมือนะหรี่ามอหน้ายายอัวเอ
...าสีฟ้า ลูอพิ์... หลานอเธอ... เามีวาสีฟ้าสว่าไสวทั้สอ้า
“ลู...” เสียอพริ้เพราเปล่ออมาแผ่วเบาเมื่อเห็นมาราอุ้มทารน้อยในอ้อมอ
เฮเลนมอลูสาว้วยสายาเวทนา พริ้เพราเหมือนะอยาูหน้าลูน้อยอเธอ
เฮเลนนิ่ิอยู่รู่หนึ่่อนะอุ้มเ็น้อยเ้าไปใล้ ๆ ลูสาวเพื่อให้เธอไ้ยลโมทารายนัยน์าฟ้า
“เฮเลน... อย่า...” บรรพพยายามเือนภรรยา
“ถึยัไพิ์็เป็นแม่เ็นะะุ แม่ย่อมรัลู อย่าน้อยให้พิ์ไ้อยู่ใล้ลูสัรั้ ให้เ็ไ้รับวามรัาแม่่อนที่่อานี้เาะไม่ไ้รับไออุ่นาแม่อี” เฮเลนทัท้วสามี
เธอและบรรพเยุยันแล้วว่า้อทำใเรื่ออพริ้เพรา อแ่หลานอพวเาลอออมาานั้นพวเา้อัใปล่อยพริ้เพราไป่อนที่เธอะลายเป็นสัว์ประหลา
พริ้เพราไ้แ่ยื่นหน้าเ้ามาใล้ทารน้อยเพราะทั้สอมือถูมั้วยโ่รวนแน่นหนา วาสีฟ้าเหมือนมีหยาน้ำาเลือบอยู่ เธอ้มหน้าลหอมแ้มนิ่มที่มีราบเลือเปื้อนอยู่
ภายในเสี้ยววินาทีนั้น วาสีฟ้าสวยอพริ้เพรา็เปลี่ยนเป็นสีแาน!
หิสาวอ้าปาโว์ฟันมแล้วัลไปที่เบ้าา้าวาอทารน้อยทันที!
รึบ!
เสียฟันระแทโนส่วนะโหลอเ็น้อย ลูาสีฟ้าวเล็ราวลูแ้วเปื้อนเลือิออมาามปาอผู้ที่ึ้นื่อว่าเป็นแม่แลูสยสยอ เ้าเ็น้อยร้อไห้้า เฮเลนใรีบึร่าหลานเ้ามาหาัว ไม่ิว่าพริ้เพราะัินแม้ระทั่ลูัวเอ!
เมื่อพริ้เพราไ้รับเลือ็ลั่ึ้นมาอีรั้ เธอระาโ่รวนัแรราไปทั่วห้อ หิสาวพยายามเอื้อมมือไว่ว้าเ็น้อยที่ำลัร้อระม ประูเหล็ที่หิสาวถูล่ามิอยู่เริ่มยับโยเหมือนะพัออมาไ้ทุเมื่อ
บรรพรีบระโนไปที่โ๊ะทำานอเา เาเปิลิ้นัโ๊ะทำานแล้วหยิบเอาปืนล็อ 9 มม.อเาออมาแล้วรีบวิ่เอาปาปืน่อไปที่หัวอลูสาวอเา
เฮเลนส่ายหน้า มือยัโอบประอหลานน้อยไว้แนบอ
“อย่า่ะุ! อย่า!” เสียหิวัยลานบอสามีสั่นสะท้าน
“มันไม่ใ่พิ์อี่อไป...” บรรพัฟันพู่อนหลับา
เปรี้ย!
เสียระสุนัสนั่นผ่านะโหลอันเปราะบาอร่าอรร วาสีแานเบิโพล่อนที่ร่าเล็ะทรุลับพื้น
“เหมือนสิ่มีีวิส่วนให่... ทุส่วนอร่าายถูวบุม้วยสมอเป็นหลั เมื่อไม่มีสมอ ร่าาย็ไม่ถูวบุม” บรรพพู่อน้มหน้าปาน้ำาที่่อย ๆ หลั่ออมาอนเอ เาฝืนพูเหมือนไม่ไ้พูถึลูสาวัวเอ
“ุทำแบบนี้ไ้ยัไ? นั่นลูุนะ!” เฮเลนะโนลั่น ริอยู่พวเาเยลันแล้วว่าหลัาเ็ลอออมาพวเาะัใปล่อยพริ้เพราไป แ่ารปล่อยไป... ับาร่า้วยมืออพวเาเอมัน่าันนั
“หรือุะรอให้พิ์ินลูัวเอ? รีบรัษาหลาน่อนเถอะ เพิ่ลอโนไปนานั้น... โอาสรอ...” บรรพพยายามัฟันพูแล้วปรี่เ้าไปูทารน้อยในอ้อมออเฮเลน แ่เมื่อเห็นสภาพอทารน้อยทั้เาและภรรยา่า็้อใ
“มันเป็นไปไ้ยัไ?” บรรพพึมพำออมาแล้วเยหน้าึ้นมอภรรยาที่มีสีหน้าอัศรรย์ใไม่่าอะไราเา
ทารายหยุแผเสียร้อไห้มาไ้สัรู่ พวเามัวแ่่ออยู่ับาราไปอลูสาวึไม่ทันสัเ หาเสียเียบไปนานนานี้มีวามเป็นไปไ้อย่าสูว่าทารน้อยะสิ้นใไปเสียแล้วเพราะบาแผลที่ไ้รับนั้นรร์มิใ่น้อย
บันี้ทารายนิ่เียบ... ไม่ใ่เพราะเสียีวิ แ่เป็นเพราะเาเหมือนะหลับปุ๋ย รอยแผลเหวอะหวะที่ถูมาราัแหว่หายไปลับผสานเป็นเนื้อหนัามเิม
บรรพหันไปมอาศพอลูสาว ้า ๆ ร่าบายัมีลูาวเล็ุ่มเลืออหลานายอยู่บนพื้น
ายวัยลาน่อย ๆ ถ่าเปลือา้าวาที่โนัอทารึ้น บันี้มันเหมือนเนื้อหนัที่ไม่เยผ่านอันรายใ ๆ มา่อน... และใ้เปลือานั้น็มีลูาอีวอยู่ ราวับมันไม่ไ้ถูัระาออไป!
วานั้นสีแเพลิ!
สีอวาูราวับไฟลุวาบ่อนที่มันะมอแสแล้วเปลี่ยนเป็นสีฟ้าราวท้อฟ้ายามิมหัน์ฤู
“หลานอเรา... ่าไม่าย!” บรรพล่าวับภรรยา
เฮเลนมวิ้วเหมือนิหนัแล้วพยัหน้ารับำเป็นเิเห็น้วย
“่อไปนี้เ็นนี้ะื่อ ‘ฤทธิ์’” บรรพั้ื่อให้หลานาย วาเาเหมือนมีประายอวามหวับัเิึ้น...
หาวัน้าหน้าแพนโร่าทำสิ่ที่อาทำให้มนุษยาิเือร้อน หลานอเานนี้อาเป็นุแรัษาีวินทั้โล
“ื่อภาษาไทยหรือะ? แปลว่าอะไรัน? ำนี้ันไม่เยไ้ยิน” เฮเลนถามสามี
“K-H-A-L-I-D มาาภาษาอารบิ แปลว่า...
อมะ... ่าไม่าย!”
ความคิดเห็น