[ Fic-All-Anime ] Yamamoto Family

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 ปลดปล่อยความทรงจำ...

Yamamoto Family

ตอนที่ 5 ปลดปล่อยความทรงจำ...

             ย้อนกลับไปช่วงที่โทชิโร่ยืนตาเหลือกขาวโพลนไม่ได้สตินั้น ในห้วงภวังค์แห่งจิตใจของเขานั้น กำลังแสดงให้เห็นว่าตัวของเขานั้นกำลังยืนอยู่กลางวงกลมแก้วที่สร้างจากเปลวเพลิงที่มหาศาล มันคล้ายกับว่าตอนนี้เขานั้นกำลังอยู่ใจกลางของดวงอาทิตย์ก็ว่าได้

             "{ยินดีที่ได้รู้จัก ผู้เหมาะสมคนใหม่}"

             เสียงของชายแก่ได้ดังขึ้นในหูของโทชิโร่ แต่นั้นไม่ได้ทำให้โทชิโร่สนใจอะไรมากนัก เขานั้นเคลื่อนสายตามามองจ้องไม้เท้าเก่าๆ ในมือของตนเอง

"ริวจินจักกะ(流刃若火-ดาบเพลิงชำระ)"  โทชิโร่ไม่พูดพร่ำอะไรมาก เขานั้นกล่าวชื่อของอีกฝ่ายออกมาทันที

             "{หึ... หากเจ้ารู้นามข้าแล้ว ก็พอเท่านี้แล้วกัน... จนกว่าจะพบกันครั้งหน้า ข้าจะสอนบังไคให้เจ้า ลาก่อน...}"

             สิ้นเสียงกล่าวของชายแก่ในโลกภวังค์จิตแห่งเปลวเพลิงนั้น โทชิโร่ก็กลับมาอีกครั้งพร้อมกับพลังที่เรียกว่า 'พลังวิญญาณ' และแน่นอนว่ามันเป็นพลังที่เกี่ยวกับวิญญาณ พร้อมกับความทรงจำบางส่วนของชายแก่คนหนึ่งที่เคยเป็นเจ้าของดาบฟันวิญญาณเล่มนี้ด้วย

             เมื่ออายุขัยมากเท่าไหร่ก็จะดึงศักยภาพความแข็งแกร่งของวิญญาณได้มากขึ้นเท่านั้น ทว่าโทชิโร่คือบุคคลสองโลก ดังนั้นอายุขัยทางวิญญาณของเขาจึงไม่ใช่ 14 ปี อย่างที่คิด แต่มันคือ 44 ปีกว่าๆ นั่นเองและนั่นก็ทำให้เขานั้นมีพลังวิญญาณที่เหนือกว่าทุกผู้คนในโลกใบนี้อีกด้วย...

ณ ปัจจุบัน...

"ฉันไม่สนใจว่าพวกแกจะเป็นอสูรเพราะสาเหตุอะไรใดๆ แต่ว่าการที่พวกแกมายุ่งเกี่ยวกับครอบครัวของฉันแล้ว... ฉันเองก็จะปล่อยเหล่าอสูรอีกต่อไปไม่ได้"  โทชิโร่กล่าวขึ้นมาแล้วจ้องไปในดวงตาสองอสูรนั่นตรงหน้าของเขา

"แกมองฉันอยู่รึเปล่า [คิบุตสึจิ มุซัน]"

             สิ้นเสียงกล่าวของโทชิโร่สองอสูรก็ถึงกับแสดงสีหน้าตื่นกลัวออกมาทันที พวกมันนั้นราวกับว่าได้ยินชื่อแห่งความตายก็ว่าได้ และเพราะถ้อยคำพูดของโทชิโร่นั้น ก็ได้ทำให้จ้าวแห่งอสูรอย่างมุซันนั้นต้องส่องดูผ่านดวงตาของอสูรทั้งสองทันที

"ฉันจะไม่ปล่อยแกเอาไว้แน่"  โทชิโร่กล่าวจบก็ใช้มือซ้ายยกไม้เท้าขึ้นมาตั้งขนานนาบไปกับพื้นดิน

ฟู่...

             เสียงของเปลือกไม้ที่ฉีกขาดดังขึ้น ก่อนที่ไม้เท้านั้นจะเปลี่ยนรูปร่างกลายเป็นดาบคาตานะเล่มยาวเล่มหนึ่ง จากนั้นมือขวาของโทชิโร่ก็เคลื่อนไปจับด้ามดาบเอาไว้

"จงเผาทุกสรรพสิ่งให้เป็นเถ้าถ่าน... ริวจินจักกะ"

ซู่มมมมมมมมมมมมม!!!!

             สิ้นเสียงกล่าวพร้อมกับการดึงดาบของโทชิโร่ออกมานั้น แรงกดดันอันมหาศาลของแรงดันวิญญาณก็พุ่งสูงขึ้นจนถึงขีดสุด สองอสูรถึงกับทนรับแรงกดดันนั้นไม่ไหวจนร่างของพวกมันทรุดลงไปกับพื้นดินทันที

             ตัวดาบของโทชิโร่รวมถึงร่างกายของเขานั้นต่างก็เกิดเพลิงที่โหมกระหน่ำลุกจุดติดขึ้นมาอย่างน่าเกรงขาม ในช่วงเวลานั้นจ้าวแห่งอสูรนามว่ามุซันนั้นถึงกับตื่นกลัวที่เห็นเปลวเพลิงมากมายแบบนั้น

             อดีตเมื่อนานมาแล้ว ดาบกับเปลวเพลิงคือสิ่งที่ทำให้จ้าวแห่งอสูรหวาดกลัวจนขี้หดตดหายมาแล้ว และครั้งนี้ก็เช่นกัน แถมมันยังดูรุนแรงน่ากลัวกว่าแต่ครั้งอดีตที่เคยพบเจอมาอีกด้วย

"จบเพียงเท่านี้"

             โทชิโร่ไม่พูดพร่ามสิ่งใดต่อ เขาสับดาบจากบนลงล่างด้วยแขนขวาเพียงข้างเดียวทันที

ตู้มมมมมมม!!!

             คลื่นระเบิดได้เกิดขึ้นพร้อมกับเปลวเพลิงที่ระเบิดไปทั่วบริเวณเป็นวงกว้าง แน่นอนว่าร่างกายของเหล่าอสูรนั้นแหลกสลายเป็นเถ้าถ่านไปดั่งคำปลดปล่อยดาบของโทชิโร่โดยไม่มีโอกาสได้ฟื้นคืนชีพอีกเลย

ตึก...

             โทชิโร่ได้เก็บดาบเข้าฝักดาบอย่างช้าๆ จากนั้นตัวดาบคาตานะโบราณเล่มยาวก็คืนกลับสภาพมาเป็นไม้เท้าเก่าๆ เช่นเคย

"สรุปแล้วฉันเป็นใครกันแน่?..."  โทชิโร่กล่าวออกมาอย่างสับสน

             หลังจากที่ปลดปล่อยดาบออกไปแล้วเมื่อครู่ อยู่ๆ ภาพความทรงจำต่างๆ ของชายที่ชื่อ [ยามาโมโตะ เก็นริวไซ ชิเง็นคุนิ] ก็พลันปรากฏขึ้นในหัวของโทชิโร่ทันที ซึ่งภาพความทรงจำเหล่านั้นดูสมจริงคุ้นเคยราวกับว่าเป็นตัวของเขาเองจริงๆ

             แม้แต่ยามสุดท้ายของชีวิตในฐานะ [หัวหน้าใหญ่แห่งสิบสามหน่วยพิทักษ์] ก็พลันปรากฏขึ้นในหัวสมองของโทชิโร่

             ความทรงจำต่างๆ ในหัวของโทชิโร่ผสมปนเปไปอย่างมั่วๆ ซั่วๆ ยิ่งหลังจากใช้พลังของ 'ริวจินจักกะ' ไปแล้ว อาการสับสนตัวตนก็พลันปรากฏขึ้นจนเขานั้นต้องยืนนิ่งเพื่อสงบสติกับความคิดทันที

             เมื่อยืนสงบสติสมองไปได้หลายสิบนาที โทชิโร่ก็กลับมาเป็นคนเดิมก่อนจะรีบพุ่งตัวกลับไปที่บ้านของตนเองทันที พอมาถึงสิ่งแรกที่เขาจำเป็นต้องทำคือ พาน้องสาวเพียงคนเดียวของเขาไปรักษาบาดแผลในหมู่บ้านก่อนเป็นอันดับแรก

             แม้ว่าจะกำจัดอสูรทั้งสองไปแล้ว แต่ไฟโทสะในใจของโทชิโร่ก็ยังลุกไหม้ไม่อาจดับมอดไปได้ง่ายๆ

             "เฮงซวยเอ๊ย!"  โทชิโร่สถบด่าในใจขณะที่ส่งน้องสาวของเขาไปรักษากับหมอแล้ว

             โชคชะตาที่กำลังพบเผชิญทำให้โทชิโร่ไม่อาจสงบอารมณ์ลงได้แม้แต่น้อย นั่นทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะด่ากราดออกมาในใจ

             เวลาผ่านไปเหล่า 'คาคุชิ' หรือจะเรียกว่าพนักงานของหน่วยพิฆาตอสูรนั้นก็มาหาโทชิโร่ที่กำลังนั่งเฝ้าดูอาการของน้องสาวที่ยังไม่ได้สติ

"มีอะไร?"  โทชิโร่กล่าวด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเฉยพร้อมกับใบหน้า

"พวกเราต้องการข้อมูลของคนร้ายที่มาบุกบ้านของคุณครับ"  หนึ่งในคาคุชิกล่าวออกมา

"พวกอสูรน่ะ"  โทชิโร่กล่าวตอบออกมาอย่างไม่สนใจ แน่นอนว่าคำตอบของเขาทำให้พวกคาคุชิต่างตกใจเบิกตากว้างขึ้น

"แล้วตอนนี้มันอยู่ไหน? ไปไหนที่ทิศใด พอจะให้ข้อมูลกับพวกเราได้ไหม?"  คาคุชิรีบถามออกมาทันที

"ตายไปแล้ว"  โทชิโร่กล่าวเสียงเรียบ

"ตาย? ยังไง? นักล่าอสูรคนไหนเป็นคนฆ่ามันกัน? อย่าบอกนะว่าตรงบริเวณป่าที่เกิดรอยเพลิงไหม้นั้นฝีมือของคุณน่ะ?"  คาคุชิถามขึ้น

"ตามนั้น..."  โทชิโร่กล่าวก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วหันไปหาเหล่าคาคุชิ

"ฉันต้องการเข้าหน่วยนักล่าอสูร"  โทชิโร่กล่าวออกด้วยใบหน้าจริงจัง

"อะ... เอ่อ.. เรื่องนั้นมันออกจะกระทันหันไปหน่อยนะขอรับ"  หนึ่งในคาคุชิกล่าวออกมา

"สถานที่คัดเลือกสุดท้าย หุบเขาฟูจิคาซาเนะจะเปิดเมื่อไหร่?"  โทชิโร่หลับตาขมวดคิ้วนึกความทรงจำเมื่อพบชาติก่อนออกมาแล้วถามออกไป

"อะ...อะ..อะไรกัน?... รู้ขะ..ข้อมูลลับพวกนี้ด้วยงั้นหรอ? คุณเป็นใครกันแน่?"  เหล่าคาคุชิเริ่มที่จะกลัวโทชิโร่แล้ว พวกจึงกล่าวถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นกลัว

"เป็นใคร? เป็นคนที่แค้นเคืองอสูรไงละ! บอกมาได้ว่าการคัดเลือกสุดท้ายจะเริ่มเมื่อไหร่? แล้วสถานที่อยู่ที่ไหนด้วย"  

             โทชิโร่กล่าวพร้อมกับปลดปล่อยแรงกดดันวิญญาณอ่อนๆ ออกมา ทำให้พวกคาคุชิตื่นกลัวหนักกว่าเดิมเข้าไปใหญ่

ชิ้ง! หมับ!

             ในช่วงเวลานั้นอยู่ๆ ก็มีเสียงดาบที่ถูกชักออกมาจากฝักดังขึ้น ก่อนที่คมดาบเล่มนั้นจะพุ่งเข้ามาโดยมีเป้าหมายคือหัวของโทชิโร่ ทว่ามือของโทชิโร่นั้นเคลื่อนไวจนไปคว้าแขนของอีกฝ่ายไว้ได้ทัน

             ชายที่ชักดาบหมายจะฟันใส่โทชิโร่นั้น เป็นชายหนุ่มผมขาวหม่น ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลเป็นมากมาย มองแวบเดียวโทชิโร่ก็รู้ได้เลยว่าไอ้หมอนี่ก็คือ 'เสาหลักวายุ-ซาเนมิ'

"เหอะ! แกคุณสมบัติได้... ผ่าน!"  ซาเนมิกล่าวก่อนจะดึงแขนกลับแล้วเอาดาบเก็บใส่ฝักไป จากนั้นเขาก็เดินออกไปจากห้องพักนี้

             เมื่อมีเสาหลักที่เป็นคนใหญ่คนโตขององค์กรยืนยันให้ขนาดนี้แล้ว เหล่าคาคุชิก็ทำได้แต่ต้องยอมให้โทชิโร่ติดตามไปยังสถานที่คัดเลือกรอบสุดท้ายเพื่อเป็นนักล่าอสูรอย่างจำใจ ซึ่งก่อนจะไปนั้นยังพอมีเวลาอีกราวๆ สามสัปดาห์

             ในช่วงเวลาสามสัปดาห์นั้น จะบอกว่านานก็ว่านาน จะบอกว่าสั้นก็ว่าสั้น... โทชิโร่ใช้เวลาสามสัปดาห์ไปกับการจัดการงานศพของครอบครัว และไม่รู้ว่าชะตาหรือความโชคดี พ่อกับพี่สาวของเขานั้นยังไม่ตายไปจากเหตุการณ์ครั้งนี้

             คนที่ตายนั้นมีเพียงเหล่าคนใช้ในตระกูล, คุณปู่, และคุณแม่ของโทชิโร่เท่านั้น ส่วนคุณพ่อกับคุณพี่สาวนั้นรอดตายเพราะทั้งคู่นั้นไปอยู่ในโรงพยาบาลนั้นเอง และสาเหตุที่ทั้งคู่อยู่โรงพยาบาลก็เพราะว่าพี่สาวที่ร่างกายอ่อนแอนั้นล้มป่วยจนต้องมานอนโรงพยาบาล

             แน่นอนว่าตามจริงแล้วคุณพ่อกะจะให้โทชิโร่มานอนเฝ้าไข้พี่สาวเหมือนปกติ แต่เพราะโทชิโร่กลับบ้านช้า จึงทำให้บิดานั้นต้องไปเฝ้าไข้พี่สาวแทน ทำให้ทั้งคู่รอดตายมาได้ราวปาฏิหารย์ แต่ว่าทั้งคู่ก็ไม่ได้ดีใจอะไรกับการรอดตายแม้แต่น้อย กลับกันแล้วพวกเขากับฝากฝังให้โทชิโร่ออกไปไล่ล่าสังหารให้พวกอสูรตกตายไปให้หมดได้ยิ่งดี...

โปรดติดตามตอนต่อไป...