คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทสี่ | ร้าวราน
บทสี่
เหอหนิเสวี่ยหลลลวอเา นาเินามเหอเยียนือไปยัห้อนอนออีฝ่ายอย่า่ายาย ไหนะมอบสมุบัีเล่มหนาให้เาถือ ะนเอวุ่นวายับารหยิบนมบัวหิมะออาลาหีบ แล้ววามันลบนานระเบื้อ
วาลมโอนาทอประายวาววาม รอยยิ้มบาเบาประับวหน้าาม เสมือนเ็สาวัวน้อยำลัรอบรออเล่นิ้นโปร ่อนะหยิบนมบัวหิมะเ้าปา้วยท่าทาเพลิเพลิน
มันนับเป็นภาพหายา หลัาเหอหนิเสวี่ยล้มป่วยเมื่อลาฤูหนาว นาแทบไม่เยยิ้มอีเลย
บาทีราวหน้า เาอาแบ่นมบัวหิมะแ่นามาหน่อย
เหอเยียนือ้มมอสมุบัีเล่มหนา พลาอมันแน่นว่าเิมเล็น้อย แล้วเหลือบมอแผ่นหลัแสนส่าามอนา
เหอหนิเสวี่ยยัหลใหลนมบัวหิมะเ่นเิม ไม่ิเลยว่าทุอย่าะ่ายายนั หรือว่านาอาวาแผนลวบาอย่าเพื่อลบหลัเา...
อย่าไร็าม เหอหนิเสวี่ยทราบแน่นอนว่าเาโหเรื่อารท่อบทลอนอเียนป๋าย ไม่อย่านั้นนาหรือะร้ออสมุบัีามารา ยิ่นาไม่แสท่าทาอะไรออมา้วยแล้ว มันยิ่สมวรหวาระแว
ถึอย่านั้น ารโหพวนั้นล้วนล่าวออมาเพราะเห็นแ่นา สุภาพอเหอหนิเสวี่ยสำัว่ามานั เมื่อเทียบับารเล่าเรียนพลัธาุอเาแล้ว เหอเยียนือสามารถยอมรับมัน
ปลายนิ้วมือเรียวยาวสัมผัสลบนสมุบัี วามอยารู้อยาเห็นมามายนไม่อาวบุมภายใ้ท่าทาอันสบนิ่ หาเิว่ามันเป็นแผนลวอเหอหนิเสวี่ยริ ๆ ไม่เท่าับว่าเาเสียนมบัวหิมะแ่นาไปอย่าไม่มี่าหรอหรือ
ั่วะอารหลลืมท่ามลาวามปรารถนาแรล้า เหอเยียนือ่อย ๆ เปิสมุบัีเล่มหนาอออย่าเื่อ้า ่อนพานพบับัร้ายาเป็นราแร
ยามเหอเยียนือละสายาาสมุบัี เหอหนิเสวี่ยำลัมอเา้วยสายาวาววามราวอัมี ริมฝีปาอนายับยิ้มบาเบา แล้วล่าวเสียราบเรียบ
“เ้าบอว่าะยอมแลนมบัวหิมะับารูสมุบัี แน่นอนว่าารแอบูสมุบัีย่อมไม่ใ่ารแลเปลี่ยนอพวเรา”
“...”
“เ้าทำพลาแล้ว”
เาลในหลุมพราอเหอหนิเสวี่ยโยสมบูร์
มันะลายเป็นบทเรียนไม่มีวันลืมอเหอเยียนือ วามผิพลาเพียรั้เียวสามารถสูเสียทุอย่า หาเาวบุมวาม้อารอนเอมีหรือะพลาท่าแ่นา
เาลอบถอนหายใยาวเหยีย แววาเ็มไป้วยวามหุหิมาล้นนไม่อาหลบ่อน ยามเยหน้ามอลับเห็นเพียแผ่นหลับอบบาและท่าเินแสนส่าามอนา
วามผิพลาลำับแรือเาประมาทเินไป ไม่าิว่าเหอหนิเสวี่ยะมีลูไม้แพรวพราวมามาย วามผิพลาลำับสอือเหอเยียนือำ้อยอมรับว่านาลาว่าเา
เหอหนิเสวี่ยหยุปลายเท้าลใ้้นท้อบริเวนอานเรือน วหน้าามแหนมออท้อบานสะพรั่ ่อนยื่นมือออไป้านหน้าหมายรอรับลีบแสนบอบบาอมัน
“อาเสวี่ย...”เหอเยียนือเปล่เสียเรียนา พลาเหอหนิเสวี่ยหันลับมามอ แล้วมอบสมุบัีเล่มหนาให้เาถืออีรั้
“มันอันรายนะ”นาล่าวเสียแผ่วเบา ะเฝ้าถนอมลีบอท้อบนฝ่ามือ “วามทะเยอทะยานอเ้ามันอันรายเินไป มันอานำพาุบอันเลวร้ายมาหาเ้าในสัวัน”
เหอเยียนือพยายามบิำพูอนา ทว่าเาลับยัไม่เ้าใวามหมายอมันเ่นเิม “เ้าหมายถึอะไร”
“เ้าไม่อาเ้าใมันอย่าถ่อแท้ นว่าเ้าะสัมผัสมัน้วยนเอ”เหอหนิเสวี่ยถอนหายใยาวเหยีย ปล่อยให้ลีบอท้อลอยออไปามแรลม “วามทะเยอทะยานอเ้ามีแ่าร้าวเินไป้าหน้า เพื่อลายเป็นนยอเยี่ยมยิ่ว่าเิม ัวนในวันหน้า้อีว่าวันวาน”
“แล้วมันผิพลารไหนัน”เหอเยียนือถาม
“มันผิพลารเ้าไม่สามารถหัห้ามนเอ ปล่อยทุอย่าเลื่อนามวามทะเยอทะยานและวามปรารถนาอันแรล้า สุท้ายเลยหลุมพราอนอื่นอย่า่ายาย”นาหันลับมาเผิหน้าับเหอเยียนือ ่อนมอเา้วยสายาว่าเปล่า “เพียสมุบัีเล่มเียว เ้ายัไม่สามารถหัห้ามวามปรารถนานเอ นลในลลวอ้า”
พื้นานอเหอเยียนือเป็นนลา หลัทบทวนำพูนาะหนึ่ วาำลับอเาทอประาย ระหนัถึวามหมายและวามห่วใยานา
เหอเยียนือพยัหน้า พลาอสมุบัีเล่มหนาแน่นว่าเิมเรื่อย ๆ นมันเริ่มยับเยินและผิรูปร่า หา อนนั้นเหอหนิเสวี่ยลับลูบหัวเาอย่าแผ่วเบา วามรู้สึมามายเบาบาล
“้า้อลายเป็นนยอเยี่ยมว่าใร เพื่อสืบสานวามฝันอท่านพ่อ”เหอเยียนือเอ่ยเสียแผ่วเบาล แววาอเาหม่นหมอลเล็น้อย “เ้าเอ็ิเหมือนท่านแม่ ไม่้อารให้้ารารำมานเินไป”
“ผิแล้ว”นายับรอยยิ้มหวาน “ท่านแม่เป็นมาราอเ้า นาย่อมห่วหาเ้าเป็นธรรมา ะ้าเป็นพี่สาวอเ้า ารสนับสนุนและัเือนเ้านับเป็นวามถู้อ”
“...”
“ไม่ว่าอย่าไร พวเราล้วนห่วใยเ้า”
เายมืออเหอหนิเสวี่ย ่อนเปล่เสียราอบาลำอ “อือ”
“เ้าเอาสมุบัี—”น้ำเสียอนาาหาย วาลมโเบิว้าเล็น้อย พลารอยยิ้มหวานบนวหน้าเริ่มาหาย
ยามเาหันลับไปมอยัทิศเียวับนา เหอเยียนือพานพบมาราำลัยืนมอพวเาาทาบานหน้า่า
“ท่านแม่เป็นนระูลหลานั้นหรือ”นาถามเสียแผ่วเบา ยมือออบเหอเยียนือ “้าเือบลืมไปเสียแล้ว”
“...”
“เ่นนั้น ท่านน้าอเ้าเป็นแม่ทัพหลาน—หลานหยาหล”
เาไม่เยเห็นนายับเลื่อนไหวมานานเท่าไหร่แล้วนะ ?
อานับแ่ลาฤูหนาวเมื่อปลายปี ินระยะยาวนานราวสามเือน
ทุวันล้ายไหลผ่านไปอย่าเื่อ้า เพียเฝ้ามอนา้าเียนอนแสนว่าเปล่า แลเห็นเปลือาอนาปิสนิท เสมือนพานพบวามสบสุราวำลัหนีหายเาไปไลแสนไล
แม้นบรราหมอหลว่าบอว่ายัมีวามหวัรออยอยู่ อเพียระยะเวลาสามปีสำหรับทำยาแ้พิษ นาย่อมสามารถลืมามอเา้วยนเอเหมือนเ่นเย
ถึอย่านั้น มันลับน่าหวาลัวเหลือเิน
ระยะเวลาสามปีไม่น้อยเลย โยเพาะเมื่อวิาำ้อมาอยู่ร่าอเหอหนิเสวี่ย
“นาทราบแล้วว่า้าเป็นพี่สาวอเ้า”ฮูหยินเหอล่าวเสียราบเรียบ พลาทิ้ัวนั่ล้าายหลานหยาหล วาลมโเหม่อมอท้อฟ้าหม่นหมอ “ไม่นานหยาฝนลมา”
“นาอบเยียนือพอสมวร”หลานหยาหลหลับาล ทาบฝ่ามือลบนลาแผ่นอ “นาเห็นเาเป็นเหมือนน้อายอนเอ ไม่่าาฝ่าบาท”
“้อเป็นน้อายแบบไหนถึล้าวายาพิษพี่สาวนเอ ไหนะยัเินัพรมาับไล่วิาอนา หมายให้วิาับสลาย”นาแ่นรอยยิ้มเย็นา มอหยาฝนำลัโปรย “หาเ้าไม่ัสินใย้ายวิานามาร่าอหนิเสวี่ย เห็นทีับสลายนับแ่ลาฤูหนาว”
“แล้วท่านเอ็นูนาหรือไม่”หลานหยาหลลืมามอวหน้าระ่าใสอพี่สาว ยัแลเห็นรอยยิ้มบาเบาประับวหน้า “เสียใไหม อนัสินใ่วยเหลือ้า”
“้าเยวอนอพระพุทธอ์ให้หนิเสวี่ยหายี หาสุท้ายลับพานพบเพียวามผิหวั ำ้อยอมรับวามริ เฝ้ามอนาทุ์ทรมานลอทั้ปีเพราะอาารป่วย”ฮูหยินเหอสูหายใเ้า พยายามวบุมัหวะารหายใเป็นปริ “อนนาาย นอาวามเสียใและเ็บปว ้าลับพบวามีใผสมอยู่้วย หนิเสวี่ยอ้าทรมานมานานมาแล้ว นาสมวรพบวามสบสุเสียที”
“...”
“ทว่า้าลับไม่อาละทิ้วามอาวร์ ผลสุท้ายเลยยอม่วยเหลือเ้า อเพียเห็นร่าายอนายับเลื่อนไหวอีรั้ ่อให้เป็นนอื่น็ไม่เป็นไร”นาเผยอยิ้มหวาน ่อนเปล่เสียหัวเราะร่วนแ่ับเสียฝน “มันือวามเห็นแ่ัวอย่าร้ายาเียวละ”
หลานหยาหลโลหัวล “้าเอ็ไม่่าัน ระหนัีว่าีวิแสนสบสุในหัวเมือะวันออเหมาะับนามาว่า แ่ลับเลือปิา้าหนึ่หลอนเอไปวัน ๆ”
ฮูหยินเหอโลหัวลเ่นเียวัน “ว่าแ่เ็ในท้ออนาะไม่เป็นไรแน่หรือ”
“เ็นนั้นรอบรอพลัธาุล้ำ่าเลยรอพ้นายาพิษ”เาเหยียัวร ่อย ๆ ยื่นมือออไปสัมผัสหยฝนหนาวเย็น “ยามฝน นาอบท่อบทลอนหนึ่อเียนป๋าย”
“...”
“หัวใ้าร้าวราน หยน้ำาไหลราวัรอน หาวามอาวร์ลับว้าไล”
“เาเหมยฮวาทราบหรือไม่ว่าอ์หิเสวี่ยหรำลัั้รรภ์”นาถามเสียเรียบ ทว่าหลานหยาหลลับทำเสมือนไม่แยแสมันเท่าไหร่นั
วหน้าหล่อเหลายัเรียบเย ่อนอบเสียเย็นา “มีวามำเป็นอะไร้อบอุหนูเา นาหาใ่ภรรยาหรือนในรอบรัวอ้าเสียหน่อย”
“ูเหมือน่าวลือว่าสามเือน่อน เ้าเียนหมาย่อว่าบิาอเาเหมยฮวาะเป็นวามริ”ฮูหยินเหอหลุบา่ำล “ปริแล้วเ้ามัปิบัิับนาอย่าสุภาพเสมอมา”
“เพราะนา้าวล่วเ้ามา่อน เิมหนัสือเล่มนั้น้าส่ืนลับให้นาแล้ว”หลานหยาหลแ่นรอยยิ้มหยัน วาู่มทอประายวาววาม “ทว่านาลับอาศัยอน้าออไปรบ ลอบส่หนัสือเล่มนั้นให้พ่อบ้านหวั โยอ้าว่าเป็นอสำั เียวฮุ่ยบอว่าอนอ์หิอ่านมันรอบแร นาถึับระอัเลือออมาำโ ราววามหวัทั้หมพัทลาย”
นาเบิาว้าเล็น้อย ไม่าิว่าเาเหมยฮวาะหาล้านานั้น พลาส่ายหน้าเบา ๆ“่าโ่เลานั”
“มันนับเป็นบทเรียนเล็น้อย เมื่อเทียบับารระทำอุหนูเา”เาหลับาลอีรั้ หมายฝัลบวามรู้สึมามายอนเออย่าแนบเนียน ทว่ามันลับยาะหยุยั้ “้าำลัโรธอยู่ลอเวลา แม้นโรธเลียนมามาย ทว่าลับโรธแ้นนเอยิ่ว่าใร”
ฝนำลัหยุ
หลานหยาหลแหนหน้ามอท้อฟ้ามัวหมอ เหล่าเม้อนโยัไม่าหาย มันบบัแสสว่าาวอาทิย์ โลเบื้อล่าล้ายหม่นหมอลหลายส่วน ทว่าเสียท่อบทลอนเียนป๋ายอนายััเป็นระยะไม่ยอมหยุ
ปลายเท้าเรียวยาวเหยียบลบนแผ่นระเบื้อ ่อนพยายามรวบายเสื้อลุมนสัว์เปียปอนหลบ้านใน หวั่นเรเหลือเินว่านาะสัเเห็น แล้วเหลือบมอึ้นมาบนหลัา
อย่าไร็าม นายัไม่ระหนัถึารอยู่อเา เหอเยียนือ่อย ๆ วาหัวลบนัอุ่นอนา ่อนนาะลูบหัวฝ่ายร้ามเบา ๆ พร้อมท่อบทลอนอเียนป๋าย
วหน้าามอนาเ็มไป้วยรอยยิ้มบาเบา วาลมโทอประายวาววาม น้ำเสียอนานุ่มนวลเป็นอย่ายิ่ นเหอเยียนือล้ายำลัลุ่มหลับมัน
เาทิ้ัวนั่บนหลัาอย่าแผ่วเบา ่อนหลับาล ถลำลึลในเสียท่อบทลอนเียนป๋ายอนา ะวามเ็บปวัร่อนหัวใเาอย่าไม่ปราี
‘หัวใ้าร้าวราน หยน้ำาไหลราวัรอน หาวามอาวร์ลับว้าไล’
เสวี่ยหร ้าเริ่มเ้าใวามเ็บปวอเ้าึ้นมาแล้ว...
ความคิดเห็น