ลำดับตอนที่ #5
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : MINI FIC NEW LOVE ตอนที่5 (ตอนจบ)
มินิฟิ NEW LOVE รัรั้ใหม่นั้นือนาย
อนที่5 (อนบ)
เ้าวันใหม่ทีู่เหมือนอะไรๆน่าะีึ้น วอนโฮลอไปที่ห้อยอนูเพื่อไปามให้ไปูพระอาทิย์ึ้น้วยันยามเ้าที่รีสอร์ทเหมือนเ่นเย ใวอนโฮ็ยัหวิวๆบอไม่ถูแ่เา็หวัว่าเ้านี้มันน่าะีว่าเมื่อืน
“ยอนู! ุื่นหรือยั? ยอนู!ไ้ยินผมมั้ย!?”
วอนโฮเาะประูเรียนยอนู แ่็ไร้ึ่วี่แววารอบรับ วอนโฮเาะประูเรียอยู่นาน็ไ้แ่วามเียบลับมา เาึรู้ว่า เ้าวันใหม่็ไม่ไ้มีอะไรีึ้นมาเลย
S.S. SEA รีสอร์ท (ห้อทำานผู้บริหารรีสอร์ท)
“ผมอปลพวุทั้สามนออาารเป็นพนัานรีสอร์ท ”
“ห๊ะ!! ุยอนูะ! พวเราผิอะไระอยู่ๆถึมาไล่พวเราออแบบนี้”
“พฤิรรมอพวุไม่เหมาะแารเป็นพนัานรีสอร์ท ผมให้เินเือนพวุล่วหน้าสามเือน ไปรับับินู และ่อานี้ไปพวุไ้พ้นาารเป็นพนัานอผมแล้ว”
“ุยอนูะ! ไม่นะะ!พวเราทำอะไรผิบอมาเถอะ่ะ พวเราพร้อมแ้ไ อย่าไล่พวเราออเลยนะะ”
“ใ่่ะ อย่าไล่พวเราออเลยนะะ พวเราะพันาและแ้ไปรับปรุัวใหม่ พวเราะไม่แอบไปอู้านอีแล้ว่ะ”
“เิอะไรึ้นรับ!?”
วอนโฮไ้เ้ามาที่ห้อทำานเพื่อามหายอนูแ่ลับมาไ้ยินเรื่อที่ยอนูำลัไล่พนัานออ
“ยอนู! ุมีเหุผลหน่อยไ้มั้ยพนัานสามนนี้มีวามผิอะไรร้ายแรนา้อไล่ออั้นหรอ? ารให้โอาสนเป็นสิ่ที่ีุลืมไปแล้วหรือไ ็ถ้าให้โอาสแล้วพวเาไม่ปรับปรุัว็่อยถึั้น.ไล่ออ แ่นี้อะไร มันอะไรอุเนี้ย!?”
ยอนูนิ่และไม่พูหรืออบำถามอะไรที่วอนโฮถามมาเลย ทั้ที่เหุผลริๆในารที่ไล่พนัานสามนนี้ออเพราะเรื่อที่พวเาพูถึยอนูับวอนโฮในวันนั้น เานิ่เียบและหันหน้าหนีไม่สบาวอนโฮ้วย้ำ
“พวุทั้สามนไม่้อออไปไหนทั้นั้น ไม่มีารไล่อออะไรแล้ว! ผม็มีสิทธิ์ในรีสอร์ทแห่นี้ผมสั่ให้พวุ ลับไปทำานอพวุามปิ ไม่ว่าพวุะทำอะไรมา ไปแ้ไปรับปรุมันสะ”
“่ะๆ ุวอนโฮ”
“อบุมา่ะุวอนโฮ พวเราะปรับปรุัว่ะ”
พนัานรีสอร์ททั้สามนเมื่อพูบ็ไ้รีบออไปาห้อทันที เหลือเพียแ่วอนโฮับยอนูภายในห้อทำาน
“ุไม่มีเหุผลเอาสะเลย ุโรธผมแ่ไปลับพนัานเนี้ยนะ!!? แน่ริ็ลับผมสิ! ไล่ผมออาที่นี่สิ! ไล่ผมเลย!ยอนู!!”
“ผม็เยบอุไปแล้วไม่ใ่หรอ? ว่าอย่ามายุ่ับผมและไปให้พ้น วามหมายมันไม่ไ้แปลว่าให้อยู่หรอนะ”
ยอนูพูบ็เินออาห้อทำานไปโยไม่สนใวอนโฮเลย้วย้ำว่าะรู้สึเสียใมาแ่ไหน
วอนโฮน้ำาลอเบ้ามันเ็บนาไปทั้ัว ารพูและน้ำเสียเย็นาไรวามรู้สึอยอนู่ารีลึลไปที่ใเามา มันเ็บและัเนเอามาๆว่าเาและยอนูไม่มีทาลับไปเป็นเหมือนเิมไ้อี เาไม่มีทาไ้เ้าใล้ยอนูอี่อไปแล้ว ารที่ฝืนอยู่แ่ไร้วามหมาย และารที่ทนอยู่แบบไม่มีัวนในสายา แล้วเาะอยู่ที่นี่ไปเพื่ออะไร
หลายวัน่อมา ที่ S.S. SEA รีสอร์ท
(บริเวล็อบบี้ภายในรีสอร์ท)
“เธอ!ิถึุวอนโฮเนอะ ทุเ้าะอบมาสูอาาศทีุ่มวิว อบแล้พวเราเวลาเอาาแฟไปเสริฟ์ให้แล้ว็ยิ้มหวาน”
“ใ่ๆ ิถึรอยยิ้มที่สใสอุวอนโฮัเลย เหาหู้วย”
“ทำไมอยู่ๆถึไ้บินลับี่ปุ่นไปสะั้น ูบรรยาาศสิ แปลๆเนอะเธอ”
“ริๆเธอ!”
“อุ๊ย!ุยอนู!”
“ไม่มีานทำันหรือไ!?”
“มี่ะๆ อโทษ่ะุยอนู พวเราไปทำานแล้ว่ะ”
ยอนูเินูวามระเบียบเรียบร้อยอรีสอร์ทและพนัานามปิ และเา็เินมาไ้ยินทุำที่พนัานพูถึวอนโฮ ัวเาเอพยายามะไม่นึถึ่วเวลาที่ผ่านมาแ่ภาพวามทรำพวนั้น็เ้ามาในวามิอเาอยู่ี ั้แ่วันนั้นวันที่เาพูไล่วอนโฮ ยอนู็ไม่ิว่าวอนโฮะไปาที่นี่ริๆ แ่อีใ็ิว่าีแล้วที่วอนโฮไ้ออห่าาัวเา แ่ทำไมวามรู้สึภายในใเหมือนวอนโฮอยวนเวียนอยู่ในใอเาลอเวลา ารเินไปรไหน็ามยอนู็มัะเห็นแ่ภาพนๆหนึ่ทีุ่นไปทั่วและอบยิ้มหวานให้นรอบ้า เสียอแเวลาัใแว่วผ่านหู เสียหัวเราะแห่วามสุั้อภายในใ เสียเาะประูปลุเาทุเ้าเริ่มมาสะิที่ใ ยอนูเริ่มไม่อบใัวเอเอามาๆแล้วอนนี้
หนึ่อาทิย์ผ่านไป
( บ้านพัหลัรีสอร์ท)
ริ...รี๊… ริ..รี๊… (เสียโทรศัพท์อยอนู)
“ฮัลโหล รับพ่อ?”
“ฮยอนอู! มันเิอะไรึ้น! เพื่อนพ่อโทรมาบอว่าวอนโฮะายหุ้น ไม่ร่วมทำรีสอร์ท้วยแล้วมันืออะไรฮยอนอู!?”
“ห๊ะ! ริเหรอรับพ่อ?”
“เออ!! เพื่อนพ่อบอมาหมแล้ว วอนโฮเาไม่เยมีเรื่อปิบัอะไรพ่ออเา เารู้สึอะไรแบบไหน็บอไปหม แนะแฮยอนอู พ่อไม่รู้หรอนะว่าแิอะไรอยู่ พ่ออยาให้แถามใัวเอีๆ ถ้าที่ผ่านมาแมีวามสุ แยิ้มไ้ แรู้ัวามสใส ั้นแ็ลอิูว่าแเป็นแบบนี้เพราะใร แอย่าเอาวามิใรมาใส่ในวามิอแสิ! ไม่ั้นแไม่มีทาิออและรู้ใัวเอหรอ ส่วนพ่อน่ะ แล้วแ่แทุอย่าฮยอนอู เพราะแลูพ่อ!! วอนโฮเป็นเ็ีพ่อ็เอ็นู เพื่อนพ่อ็ุยันรู้เรื่อ แอย่าิแทนนอื่น วริแ่ัวแเอ่อนอนนี้ เพื่อนพ่อบอมาว่าถ้าวอนโฮายหุ้นออแล้ว เา็ะไม่อยู่ที่ี่ปุ่นอี วอนโฮเมื่อ่อนเป็นนัท่อเที่ยวไม่เยอยู่ับที่อยู่แล้ว ไม่ไ้ามัวไ้่ายเหมือนอยู่ที่ี่ปุ่น ถ้าไม่อยู่ี่ปุ่น พ่อับเพื่อนพ่อ็ไม่รู้แล้วว่าอยู่ไหน!”
“พ่อรับ!!!”
“เอออะไร! อยู่ๆ็เสียั? พ่อำลัพู! ใหม!”
“พ่อส่ที่อยู่ที่ี่ปุ่นให้ผมเี๋ยวนี้เลยรับ! เร็วๆรับพ่อ!”
ประเทศี่ปุ่น ( บ้านวอนโฮ)
“ลมาแล้วหรอลู นี่ไนที่รอพบลู
มีอะไร็่อยๆุยันนะยอนู อาเ้าใ ั้นอาอัว่อนนะ”
“รับุพ่อ”
วอนโฮแปลใมาทีุ่พ่ออเาให้นึ้นไปามว่ามีนมารอพบนั้นือยอนู แ่็ไม่เท่าับที่ไ้ยินยอนูเรียุพ่ออเาว่า พ่อ
“วอนโฮ ือผม..”
วอนโฮเินหนียอนูออไปบริเวสวนอไม้้าหลับ้าน
“วอนโฮหยุ่อน! ผมอโทษ”
ยอนูึมือวอนโฮให้หยุเิน เพราะเา้อารุยับวอนโฮให้รู้เรื่อริๆ
“ผมอโทษวอนโฮ ผมรู้ว่าเรื่อที่ผมทำมันเห็นแ่ัว ทั้ๆที่ผมรู้ว่าุรู้สึยัไับผม แ่ผมลับไลุ่ไปแบบนั้น ผมไม่เยิถึิใอุเลยว่าะรู้สึเ็บปวมาแ่ไหน ผมมันิถึแ่ัวเอ ผมอโทษ ผมอยาแ้ไมัน ผมอยาแ้ไในสิ่ที่ผมทำพลาไป ให้โอาสผมอีรั้นะวอนโฮ”
“ุอโอาสอะไรอุหรอยอนู? ผมวรให้โอาสุในเรื่อไหน แล้วทำไมผม้อให้โอาสุ?”
“วอนโฮ ทำไมุถึพูแบบนี้?”
“ั้นุ็บอมาสิ!ว่าุอโอาสในารแ้ไใหม่เรื่ออะไร? ผมมีสิทธิ์อะไรที่ะไปให้โอาสุ!!ผมสำัอะไรนานั้นทีุ่ะมาอแ้ไ! ผมมันเป็นใร ผมมัน็แ่ผู้า…!.”
“ผมรัุวอนโฮ! ุือนสำัอผม ุือลมหายใอผม ผมไม่สนใวันพรุ่นี้แล้วว่ามันะเป็นแบบไหน และผม็ไม่สนแล้ว้วยว่านที่ผมรัะเป็นผู้ายหรือผู้หิ ผมสนแ่วันนี้เวลานี้มีแ่ผมับุ อย่าทีุ่เยบอับผม ผมะเินไปับุวอนโฮ”
“ยอนู! ไอ้นบ้า!! ไอ้นเลว!! ทำไม้อทำับผมแบบนั้น้วย ไอ้นใร้าย!!”
วอนโฮพูไปพร้อมทุบไปที่ออยอนู้ำไป้ำมา เมื่อยอนูมอูวอนโฮที่ำลัะร้อไห้่อหน้าเา เพราะ้วยวามโรธหรืออะไร็าม ยอนูึไ้ึวอนโฮมาอนมอ และในะนั้นเอวอนโฮ็ไ้อยอนูลับืนเ่นัน
“เราเินไปพร้อมันนะวอนโฮ เินไปลับผมนะ”
ยอนูพูบ็ไ้ลายอออาวอนโฮ เาใ้มือับไปที่แ้มวอนโฮ้วยวามละมุนพร้อมเ็น้ำาที่ไหลอาบแ้มให้วอนโฮ มือที่สัมผัสไปยัแ้ม่าอ่อนโยนารลูบไล้ไปมารบริเวแ้มเพื่อแสให้เห็นว่าเา้อารนรหน้ามานาไหน ยอนู่อยๆ้มลมอบูบอันแสนะิถึนี้แวอนโฮปาประบันอย่าแสนหวานวามละมุนในารบยี้ริมฝีปา่านุ่มนวล ารล้อยามไปับัหวะารูบอันและันอย่าเลิบเลิ้ม ยอนูแทบไม่อยาะปล่อยารูบนี้ออาปาวอนโฮเลย
“ยอนู!พอเถอะ เี๋ยวมีนมาเห็น”
“เห็นแล้วไ? ผมสนใแุ่นเียววอนโฮ”
“พอเลยนะ!เวลาแบบนี้ทำมาเป็นพูี ที่อนนั้นยัไล่ผมอยู่เลย!”
ยอนูเห็นวอนโฮพูแบบนั้น็ไ้อไปที่เอววอนโฮพร้อมรัและันให้วอนโฮเ้ามาใล้และแนบิับัวเอมาึ้น.
“ผมอโทษรับ ่อไปะไม่ทำแล้วรับ ไม่มีทาไลุ่วอนโฮเป็นไหนแล้วรับ”
ยอนูพูบ็ไ้หอมไปที่แ้ม้ายอวอนโฮทันที
“ยอนู!! พอไ้แล้ว”
ยอนูไม่ฟัที่วอนโฮห้าม เาหอมแ้มวอนโฮไปมาแบบหยอล้อ หอมแ้ม้าย หอมแ้มวา ้วยวามหมั่นเี้ยว นวอนโฮี้เียะิ้นและห้ามปราม ยอนูมอูวอนโฮที่อมยิ้มพร้อมเินอายหน้าแ ็ยิ่เอ็นู ใยอนูรัวอนโฮไปแบบเ็มๆแล้วริๆ ทั้ที่อนแรเาไม่ิที่ะมีวามรัใหม่้วย้ำ แ่เา็แพ้วอนโฮแล้วทุทา ทั้รอยยิ้มที่่าสใส วามน่ารัแบบธรรมาิ วามที่เป็น ิน โฮอ ทุอย่า ยอนููบไปที่หน้าผาวอนโฮอีรั้เพื่อแสให้วอนโฮรู้ว่าเายอมให้วอนโฮหมแล้วริๆ
“ลับรีสอร์ทับผมนะวอนโฮ ลับไปบ้านอเราันนะ”
วอนโฮอบรับยอนูโยารอมยิ้มและพยัหน้า วามเินอายอวอนโฮมีมาเินะพูออมาเป็นำพู เาสวมอยอนูแน่น้วยวามีใ เาไม่ิเลยว่าะมีวันนี้ วันที่ยอนูมอ้ามไปว่าเาเป็นผู้าย และรัในัวนที่เาเป็น
“ผมรัุนะวอนโฮ รัรั้ใหม่อผมนั้นือุ”
“ผม็รัุยอนู”
ยอนูและวอนโฮอันแน่น้วยวามเ้าใัน เมื่อยอนูรู้ใัวเอและล้ายอมรับให้มีรัรั้ใหม่เิึ้นเา็พร้อม้าวไป้าหน้า พร้อมับนๆหนึ่ที่ื่อ วอนโฮ
---------------------------------------------------------------
END
NEW LOVE บแล้วนะะอบุทุาริาม อบุทุอมเม้นที่ให้ำลัใ อบุมาๆ่ะ ิันมีแรและมีพลัในารพันาและแ่ฟิเรื่อ่อๆไปมาึ้นเลย่ะ ฝาิามเรื่ออื่นๆ้วยนะะ
อบุ่ะ
(ฝา special new love ้วยนะะ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น