ลำดับตอนที่ #5
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ฉันเป็นเจ้าหญิง
ันเป็นเ้าหิริๆ ? ันไม่ไ้ฝันไปใ่ไหม? บัวมพูหลับารุ่นิ ะนอนเปลือยายให้หิรับใ้หวีเส้นนที่แทบมอไม่เห็นบนร่าายอยู่บนที่นอนผ้าไหมสีาวา้าในห้อพัอปราสาทหินอ่อนสุอลัาร์แบบโบราที่ไม่โบราในเวลานี้
แว... แว... เสียแว็์ำัเส้นนัึ้น้ำแล้ว้ำเล่าพร้อมวามรู้สึเ็บนิแสบหน่อย ้อยอมรับว่านทำมือเบามา ทว่า่อให้เบายัไ ารถูถอนนเือบทั้ัวแบบนี้นถูถอน็ยั้อเ็บอยู่ี
“ท่านหิ ผิวเนียนามเหลือเินเ้า่ะ”
เรยา หิรับใ้ส่วนัวอบัวมพูหรือท่านหิทาลีน่า ล่าวื่นมนายหิอนาไม่าปาะระาแผ่นผ้าที่วาทาบราบน้ำผึ้ึ่ยึเส้นนบาเบาบนผิวาวผ่อออมาอย่าละเมียละไม
“ใล้ะเสร็หรือยั” บัวมพูเริ่มมีอาารน้ำาเล็
เธอไม่เยแ้ผ้า่อหน้าใรมา่อนแม้แ่ผู้หิ้วยัน็เถิ ที่้อยอมเปลือย็เพราะวามอยามีผิวสวยไร้เส้นนแบบถาวร ส่วนเรื่ออาย้อมีแน่นอน ทว่ายัน้อยว่าวามรัสวยรัาม
ใระเื่อว่านยุึำบรรพ์สามารถำันถาวรไ้ริเพียรั้เียว นาวิทยารรมวามามล้ำสมัยในยุ .ศ.2017 ยัไม่สามารถ แ่แม่บุษรอเธอเป็นนอวผิวพรรนวลเนียนสวยใสให้เห็นับาว่าทำไ้ริ บัวมพูถึไ้ยอมสลัผ้าผ่อนให้นแปลหน้าลูบลำ
“เหลือแ่ะโลมน้ำมันหอมเท่านั้นเ้า่ะ” เรยายิ้มหวานให้บัวมพู
บัวมพูมอามหิรับใ้รุ่นราวราวเียวันที่เ็บอุปร์เสริมสวย้วยท่าทาล่อแล่ว อ่อน้อย ถ้าเรยาหลุไปอยู่ในยุ 2000 พร้อมับเธอ บัวมพูะเป็นนลทุนเปิร้านำันถาวรให้เรยาเป็นผู้เี่ยวาและสอนพนัาน มีหวัว่าอนา้อรวยเละยิ่ว่าแม่ปาหนันแน่นอน
หลัาที่เรยาออไปาห้อ็มีหิรับใ้นอื่นนำผ้าุบน้ำอุ่นมาเ็ทำวามสะอาให้เธอ รู่่อมา เรยาเินลับมาพร้อมับถือถาทอที่มีวน้ำมันหอมสีมพูอ่อนลิ่นอุหลาบหลาสายพันธ์
“น้ำมันหอมหรือ ลิ่นหอมมาเลย”
“ใ่เ้า่ะ ไม่เพียแ่หอม แ่น้ำมันุหลาบยับำรุผิวพรรไ้ีไม่แพ้น้ำนมเ้า่ะ”
เรยาวาถาทอลบนโ๊ะวาอ และหยิบวน้ำมันหอมรูปทรเหมือนวน้ำหอม j’adore touche de parfum ที่เธอใ้ประำึ้นมาเทลบนฝ่ามือแล้วะโลมทั่วร่าเล็บาสัส่วนอรรอ่อนหวานอบัวมพูอย่านุ่มนวล ่อนทำารนวน้ำมันหอมึมลสู่ผิว
“สบายริๆ ัะ่วแล้วสิ” บัวมพูพึมพำ
“ท่านหิ่าเหมือนเทพธิาัวน้อย น่าเอ็นูเหลือเิน” เรยาหัวเราะเบาๆ อย่าสำรวม ที่เห็นิริยายมือปิปาหาวอผู้เป็นนายหิ
“ันไม่เ็ี่หรือ” บัวมพูแล้ถาม้วยวามอยาล้อเล่น ทว่าหิรับใ้ลับไม่เ้าใสำนวนสมัยใหม่ที่เธอสื่อสาร
“ผู้ใือัน อะไรือเ็ี่เ้าะ” เรยาทำหน้า
“ัน็ือัว้า เ็ี่ือแบบนี้ๆ ”
บัวมพูทำไม้ทำมือเป็นรูปร่าผู้หิทรโเอวิ่วว่าระาษA4 สะโพินระเบิประอบำอธิบาย โยมีเรยาที่มอามและทำาเหลือ้วยวามประหลาใ
“ทรวทรอท่านหิามอ่อน้อยยาะหาใรเทียบ ไม่ไ้เ็ี่น่าเลียเ่นนั้นสันิเ้า่ะ” เรยาโบมือโบไม้ปิเสธ
“เ้าใแล้ว ่ามันเถอะ”
บัวมพูถอนหายใเฮือยาว แล้วทิ้แนราบล้าายเ่นเิมพร้อมับหลับาล้วยวามหน่ายเ็ พลาิถึอินเอร์เน็ ิถึวามรวเร็วทันใอเทโนโลยี วามบันเทิ เสียเพล ที่เยฟั โยเพาะอาหาร!
เธอวาแผนะออไปิน้ม่าไ่ ุ้แ่น้ำปลา ยำรวมมิร ้าวเหนียวหมูทอ พร้อมับแม่ปาหนันแท้ๆ แ่วามอยารู้อยาเห็นัวเียวทำให้้อมาโผล่ที่ยุึำบรรพ์ ออร่อยๆ พวนั้นลอยหายไปในพริบา ไม่ใ่สิ เธอ่าหาที่ลอยัวหายาออร่อยๆ พวนั้นเสียเอ และที่สำัเธอไม่รู้ว่าะไ้ลับไปโลที่เยอยู่ไหมแล้วีวินี้ ไม่รู้ะไ้ินอาหารไทยอีไหม
ส่วนเรยามีสีหน้าเหมือนะอยาัไร้อีว่า ‘่ามันเถอะ’ ืออะไร แ่ไม่ล้าเพราะเรใท่าที้อารวามสบอท่านหิทาลีน่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น