(Fic BTS) Dear [ Evil ] friend KookMin FT. VGA 18+

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5 :เค้าที่เดินเข้ามา กับ ความรู้สึกที่เธอกำลังนอกใจ

บทที่ 5  

:เค้าที่เดินเข้ามา กับ ความรู้สึกที่เธอกำลังนอกใจ

สนามบินXX

( ปูซาน)

ตึก

ตึก

!!

“ครับแม่ ผมมาถึงแล้วครับ  / เดียวผมเรียกแท็กซี่ให้ไปส่ง แล้วเจอกันนะครับ”  

ผมวางสายจากแม่  ก่อนที่จะเดินไปโบยแท็กซี่ที่หน้าสนามบินให้ไปส่งยังบ้านแม่ของผมเอง   ซึ่งเหตุผลผมมาที่นี่ก็เพราะว่าพี่สาวแท้ๆของผมกำลังจะแต่งงานไปอยู่อังกฤษกับแฟนของเค้า  แล้วนี่ก็คงเป็นครั้งสุดท้ายมั้งที่ผมจะได้เจอหน้าพี่  เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าอีกเมื่อไหร่ถึงจะได้เจอกันอีก

 ครื้น..!!

ล้อรถจอดสนิท  ผมควักเงินจ่ายให้กับแท็กซี่  ก่อนที่ผมจะเปิดประตูก้าวเท้าเดินลงมาจากรถ  ม่านตามองไปที่ซุ้มดอกไม้สวยๆ   รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของผมก่อนที่ผมจะเดินลากกระเป๋าเข้ามาในบ้าน

“แม่ครับ”

“จีมิน...มาแล้วหรอลูก” แม่โผล่ตัวเข้ากอดผมด้วยความดีใจ   ก่อนที่จะล่ะตัวออกจากผม  แววตาจ้องมองผมด้วยความรัก  พร้อมกับมือที่กุมข้างแก้มของผมเอาไว้เบาๆ

“คิดถึงจังลูก..แล้วนี่จองกุกแฟนลูกไม่มาด้วยหรอ”

“พอดีจองกุกติดติวหนังสืออยู่กับเพื่อนที่คณะที่ครับแม่  ผมเลยมาคนเดียว”  ผมตอบ

“งั้นหรอ..!! ไม่เป็นไร  งั้นจีมินเข้าไปพักก่อนนะลูก  แม่จัดห้องเอาไว้ให้ลูกเรียบร้อยแล้ว”

“ครับ”  ผมตอบ พร้อมกับพยักหน้าให้แม่เบาๆ   ก่อนจะยกกระเป๋าขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง

.

.

แก๊ก...!!

“เออพี่เยรินครับ...เลนกล้องนี่มัน......”

O_O

“จีมิน”

“แทฮยอง ทำไมถึง”

เราสองคนได้แต่มองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ  นิ่งเหมือนต้องมนต์สะกด  ก่อนที่พี่สาวของผมจะเดินเข้ามาจากทางด้านหลังของผมเอง

“พากันนิ่งอยู่นั่นแหละ...เข้าไปในห้องซิจีมิน จะมียืนขว้างประตูอยู่แบบนี้ทำไม ตกใจที่พี่พาหนุ่มหล่อเข้ามาไว้ในห้องเราหรอ”

“พี่เยริน...” ผมรีบหันหน้าไปทำหน้าค้อนใส่พี่สาวของตัวเองทันที

“พี่ล้อเล่น..พอดีพี่เห็นว่าแทฮยองรับงานถ่ายภาพ แล้วเราก็รู้จักกัน พี่ก็เลยให้เค้ามาถ่ายภาพในงานให้น่ะ..แต่ถ้าน้องพี่อยากจะให้เค้าถ่ายภาพให้เป็นพิเศษก็คุยกันเองนะ พี่ไปหามาร์คก่อนแหละ ตามสบายจ๊ะ”

ผมถึงกับส่ายหน้าให้กับความบ้าของพี่สาวตัวเองเบาๆ  ก่อนที่จะเดินลากกระเป๋าเข้ามาในห้อง  แล้วทรุดตัวลงที่ปลายเท้า  พร้อมกับถอดเสื้อนอกที่ใส่มาออก

เหลือเพียงแต่เสื้อยืดสีขาวบางๆที่อยู่ด้านในเท่านั้น  ก่อนที่จะเอนหลังนอนราบลงไปกับเตียง 

“เฮ้อ....”

“เหนื่อยหรอ..” แทฮยองถามผม  ก่อนที่จะเดินมานั่งเช็คกล้องอยู่ข้างๆผม

“ป่าว..แล้วนึกยังไงถึงรับงานนี้อ่ะ  ไกลก็ไกล  คุ้มหรอ”

“ไม่คุ้มหรอก..แต่อยากเจอหน้าใครบางคน  ก็เลยมา” แทฮยองมันตอบผม  ในขณะที่สายตาพุ้งความสนใจไปที่กล้องที่มันกำลังถืออยู่

“เออ..ว่าจะถามตั้งนานแล้ว  มึงเรียนม.เดียวกับที่กูเรียนหรือเปล่า  ทำไมกูถึงไม่ค่อยเห็นมึงเลย”

“เรียนซิ..ที่มึงไม่ค่อยเห็นกู เพราะมึงไม่ค่อยสนใจกูมั้ง”

“ประชดเก่งเหมือนเดิมเลยนะ..งั้นออกไปกินข้าวกัน กูหิวแล้ว”

ผมบอก  ก่อนที่จะดันตัวเองลุกขึ้นมาจากเตียง  แล้วเอื้อมมือไปข้อมือของแทฮยองเอาไว้พร้อมกับรอยยิ้ม..

ซึ่งผมก็รู้นะ ว่าผมจะเป็นตัวของตัวเองได้ก็ต่อเมื่อ ผมอยู่ต่อหน้าคนๆนี้เท่านั้น  ส่วนจองกุกน่ะหรอ...มันรู้สึกว่าผมต้องใส่หน้ากากเข้าหาเค้ามากกว่า

.............................................................

( แทฮยอง )

ร้านอาหารxx

แชะ...!!

“อาหารมาแล้วคะ..”  

อาหารมาเสริฟแล้ว  แต่ผมยังอยากเก็บรูปสวยๆของคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าของผมเอาไว้อยู่เลย

“มึงเลิกถ่ายกูได้แล้ว ตั้งแต่กูมาถึงบ้าน มึงถ่ายภาพกูเป็นร้อยแล้วมั้ง” จีมินเงยหน้าขึ้นมาว่าผม  ก่อนที่จะเอื้อมมือมากดมือของผมลง

“ก็กูอยากถ่ายนิ..อยากให้มึงมาเป็นนายแบบส่วนตัวให้กูซะด้วยซ้ำ”  ผมบอก ก่อนที่จะเหลือบสายตาขึ้นมาทำหน้าค้อนใส่เค้า

“ถ้ามึงอยากจะมองกูขนาดนั้น มึงจะมองกูผ่านเลนกล้องทำไมว่ะ...กูก็นั่งหัวโด่ให้มึงมองอยู่ตรงหน้าแล้วนี่ไง”

“งั้นหรอ..แต่มึงก็ไม่ได้นั่งให้กูมองหน้ามึงได้ตลอดนิ..หลังจากจบงานพี่สาวมึง  เราสองคนก็ต้องบินกลับโซล  แล้วกลับไปใช้ชีวิตที่แทบจะไม่รู้จักกันเหมือนเดิม”

“นิมึงพูด เหมือนกับว่ามึงกำลังหึงกูอยู่เลยรู้ตัวไหม”

“ก็หึงอ่ะดิ”

ทันใดนั้นเองที่บทสนทนาของเราจบลง  ก่อนที่จีมินจะนิ่งแล้วเหลือบสายตาก้มลงไปมองโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆ

“เฮ้ย..! จีมินก็ล้อเล่น  กูขอโทษ มึงโกรธกูหรอ”

“จองกุกกำลังนอกใจกู...”

จีมินเงยหน้าขึ้นมาบอกกับผมทั้งน้ำตา  ก่อนที่จะยื่นโทรศัพท์ของเค้าให้กับผมดู..

โมเม้นที่บอกว่าแมวไม่อยู่หนูร่าเริงมันเป็นแบบนี้นี่เองซินะ

#เดียวดูแลให้

“เฮ้ยจีมินใจเย็น  มันอาจจะไม่มีอะไรอย่างที่มึงคิดก็ได้”

“ไม่มีอะไรงั้นหรอ มึงดูให้ดีๆซิแทฮยอง กุมมือกันแน่ซักขนาดนั้น มึงยังบอกว่าไม่มีอะไรอีกงั้นหรอ../  ไม่รู้แหละ กูจะกลับโซล กูจะกลับไปดูมันให้เห็นกับตา”

เค้าไม่ฟังอะไรผมเลย  ก่อนที่จะดันตัวเองลุกขึ้น  แล้วเดินพรวดพราดออกไปจากร้าน

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน...มึงเอาหัวใจกูไปแล้ว  มึงยังเหยียบย้ำทำลายหัวใจของกูอีกงั้นหรอ  ( จอนจองกุก )

(  จีมินคือคนที่กูรักที่สุด กูจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งเค้าไปจากกูเด็ดขาด )

รักที่สุด

รักที่สุดงั้นหรอ จอนจองกุก

แล้วตอนนี้มึงกำลังทำเชี้ยอะไรอยู่...ไอ้คนสารเลว

.

.

สวนสาธารณะ

ฮึก...ฮึก......ฮือ........!!!

จีมินกำลังยืนหันหลังร้องไห้อยู่ใต้ต้นไม้  ก่อนที่ผมจะเดินไปหยุดอยู่ที่ด้านหลังของเค้า  

พร้อมกับค่อยๆเอื้อมมือจะไปแตะไปที่ไหล่ของเค้า  ก่อนที่จีมินจะรีบหันหน้ามาโผล่กอดผมเอาไว้ทันที   พร้อมกับเสียงสะอื้อนที่ดังอยู่ข้างหูของผม

นี่ขนาดจีมินยังไม่รู้ว่าคนๆนั้นเป็นใคร  ยังเสียใจมากขนาดนี้

แล้วถ้าเค้ารู้ว่า..คนที่กำลังหักหลังเค้า  คือ เพื่อนสนิทของตัวเองล่ะ  จีมินจะเป็นยังไง..!!

“ทำไมจองกุกต้องทำกับกูแบบนี้อ่ะแทฮยอง  เค้านอกใจกู  เค้านอกใจ  ทำไม....ฮึกฮึก...”

ผมไม่ได้พูด หรือตอบอะไรกับจีมินทั้งนั้น 

ได้แต่ปล่อยให้เค้ายืนร้องไห้อยู่บนอกผม  แล้วระบายออกมาให้พอใจ  ดีกว่าให้เค้ารับรู้อะไรที่มันเจ็บปวดมากกว่านี้

“ไม่เป็นไรนะ..ไม่เป็นไร..”  ผมยกมือขึ้นมาโอบกอดจีมินเอาไว้  ก่อนที่จะยกมืออีกข้างขื้นมาลูบที่หัวของเค้าเบาๆ

บ้านตระกูลปาร์ค

พอกลับมาถึงบ้าน  จีมินก็แสร้งทำตัวเป็นปกติ  เค้าหัวเราะและยิ้มให้กับ แม่ และ พี่สาว  เหมือนกับว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทั้งๆที่ในใจ มันกำลังร้องไห้ออกมา

“นี่ก็ดึกมากแล้ว  ผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับแม่  พี่เยรินอย่านอนดึกนะ ด้วยพรุ่งนี้หน้าโทรมไม่รู้ด้วย”

“แม่ดูดิ..”

“555 ไปนอนเถอะลูกจีมิน  แทฮยอง พรุ่งนี้ต้องเหนื่อยกันอีกเยอะ” 

“ครับ/ครับแม่”

จีมินโผล่ตัวเข้าไปหอมแก้มแม่   ก่อนที่จะเดินนำหน้าผมขึ้นไปบนห้องนอน

ถึงจีมินจะไม่พูดอะไร  แต่ผมก็รู้ว่าเค้ากำลังเจ็บอยู่   

ตุบ..!!

ร่างเล็กๆล้มลงไปบนที่นอน  ก่อนที่จะนอนหันหน้าหนีผมไปทางอื่น และทันทีที่ผมล่ะสายตาออกมา  เสียงสะอื้นของจีมินก็เริ่มดังขึ้นเบาๆข้างหูของผมทันที   เนื้อตัวสั่นระริกเล็กน้อย ก่อนที่ผมจะรีบหันกลับไปดึงตัวจีมินเข้ามาโอบเอาไว้ 

มึงจะรู้ไหมจองกุก

ว่ามึงกำลังทำให้คนที่เค้ารักมึงมากที่สุด  เสียใจ

.

.

[ โซล ]

หอพักxx

อะอะ.อะอะ..อ้า...!!

เสียงครางของจองกุกและยุนกิระงมไปทั่วห้อง   ก่อนที่จองกุกจะทรุดตัวลงมานอนหมดแรงข้างๆคนร่างบางที่กำลังนอนเหนื่อยหอบอยู่ข้างๆ  เหนื่อยชุ่มตัวของพวกเค้าไปหมด  ก่อนที่ยุนกิจะพลิกตัวมาซบที่อกของจองกุก  พร้อมกับมือเล็กที่ลูบไล้ไปบนแผ่นอกแกร่ง..

“ว่านี้กูทำให้มึงพอใจแล้ว งั้นพรุ่งนี้เราออกไปช็อปปิ้งกันนะ พอดีมีนาฬิกาออกมาใหม่เรือนล่ะ 2 แสนกว่าบาทเอง มึงซื้อให้กูหน่อย”

“ได้ซิ! มึงอยากได้อะไร กูจะจัดให้ .. แต่มึงต้องสัญญากับกูก่อนนะ ว่าจะทำตัวเป็นเด็กดี ไม่ทำอะไรให้กูเดือดร้อน”

“OK. ยุนกิรับปาก ว่าจะเป็นเด็กดี..”

“งั้นเราไปต่อกันในห้องน้ำเถอะนะ”

ร่างสูงดันตัวเองลุกขึ้นจากเตียง   ก่อนที่จะอุ้มตัวของยุนกิไปที่ห้องน้ำ..

ท่ามกลางค่ำคืนที่เต็มไปด้วยน้ำตาของใครอีกคน...ที่กำลังถูกพวกเค้าหักหลัง

[ ปูซาน ]

เช้าวันรุ่งขึ้น   ร่างเล็กลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับคราบน้ำตาที่มันยังคงติดอยู่บนขนตาซีกเล็กๆอยู่เลย   ในใจคิดเพียงแต่อยากให้ทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่ความฝัน

จองกุกยังเป็นเหมือนเดิม จองกุกไม่ได้นอกใจเค้า...

จีมินนอนนิ่งพร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาของตัวเองอยู่ซักพัก  ก่อนที่แทฮยองจะลืมตาตื่นขึ้นมา 

ม่านตามองไปที่ใบหน้าเล็กๆที่กำลังเหม่อลอย  ก่อนที่จะเอื้อมมือเรียวไปกุมข้างแก้มนั้นเอาไว้

“ยังคิดมากเรื่องแฟนมึงอยู่หรอ”

“กูจะต้องทำยังไงแทฮยอง..กูไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ยิ่งกูคิด กูก็ยิ่งอยากจะเป็นบ้า..ถ้าทำได้ กูอยากจะให้ทุกอย่างมันเพียงแค่ความฝันซะด้วยซ้ำ”

“คิดมากแบบนี้..ถ้ากลับถึงโซลแล้ว มึงไม่อยากกลับห้อง จะให้กูพามึงไปเที่ยวก่อนก็ได้นะ”

“ไม่ต้องหรอก / รีบไปอาบน้ำ แต่งตัวกันเถอะ สายแล้ว”

ร่างเล็กรีบปาดคราบน้ำตาออกจากใบหน้าของตัวเอง  ก่อนจะดันตัวเองลุกขึ้นจากเตียง   แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป..

ภายในงานของปาร์คเยริน ( พี่สาวของจีมิน)

ถึงมันจะเจ็บ  !! แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คนมากมาย  เค้าทำตัวเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าเล็กๆ มันเหมือนกับหน้ากากที่คอยปิดบังความเศร้าของตัวเองเอาไว้  จนลืมไปว่า สิ่งที่ปิดไม่ได้ก็คือ ดวงตาที่สะท้อนความในใจของเค้าเอง

แชะ..!!

ปุ่มชัตเตอร์ถูกกด  ก่อนที่ร่างคมจะล่ะสายตาออกจากเลนกล้อง  เมื่อจีมินหันมองเค้า  พร้อมกับรอยยิ้ม

ก่อนที่จะหันไปพูดคุยกับเพื่อนของเค้าต่อ..

พิธีเริ่มขึ้นจนมาถึงนาทีที่เจ้าสาวต้องโดนดอกไม้   จีมินได้แต่ยืนมองพี่สาวของตัวเองอย่างชื่นชม  ก่อนที่แทฮยองจะเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ

ม่านตาเหลือบหันไปมองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ  ก่อนที่จะค่อยๆเอื้อมมือที่อยู่ข้างตัวออกไป..เพื่อจะจับมือของจีมินเอาไว้

ตุบ...!!

จู่ๆ ช่อดอกไม้ที่พวกสาวๆต่างพากันแย่งแทบตาย  ก็มาตกอยู่ตรงหน้าของจีมิน   ร่างเล็กได้แต่ก้มลงมามันพร้อมทั้งน้ำตา

ก่อนที่จะหันหลัง  แล้วรีบเดินออกไปจากงาน

“จีมินเดียวก่อน...” แทฮยองพยายามจะรีบตามออกไป  แต่ไม่วายที่จะหยิบช่อดอกไม้นั้นไปด้วย..

ภายในสวน...

“จีมิน...ปาร์คจีมินมึงอยู่ไหน”  

ร่างคมตะโกนเรียกชื่อเจ้าของช่อดอกไม้นี้มาตลอดทาง   ก่อนที่จะชะงักอยู่ด้านหลังของจีมิน  

จากใบหน้าที่เมื่อจะมีความสุข..แต่ตอนนี้มันแปลเปลี่ยนเป็นความผิดหวังที่เข้ามาแทนที่   แม้เจ้าของตัวจริงของ ปาร์คจีมิน  ปรากฏตัว..

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของจองกุกเบาๆ  ก่อนที่เค้าะรีบเดินเข้ามาถึงตัวจีมินเข้าไปกอดเอาไว้ 

ท่ามกลางสายตาของแทฮยองที่มองดูอยู่...

“มึงมาที่นี่ได้ยังไงจองกุก...ติดติวหนังสือกับเพื่อนไม่ใช่หรอ”  จีมินถามเสียงแข็ง ในขณะที่ข้างแก้มซบไปที่อกของจองกุก

“คิดถึง..ก็เลยมา” ร่างสูงตอบ...ม่านตาเหลือบไปเห็นแทฮยองที่ยืนอยู่ทางด้านหลังของจีมินพอดี  ก่อนที่เค้าจะค่อยๆล่ะตัวออกจากแฟนตัวเล็ก..”ไหนๆกูก็บินมาหามึงถึงที่นี่แล้ว เรามาถ่ายรูปเป็นที่ระลึกกันเถอะนะ” 

ร่างสูงบอกกับจีมิน  แล้วเดินตรงเข้าไปหาแทฮยองที่กำลังยืนมองอยู่  

ก่อนที่จะเอื้อมมือไปตรงหน้าของร่างคม  พร้อมกับเหลือบสายตามองไปที่ดอกไม้นั่น..

“หมดเวลาทำหน้าที่พระเอกของมึงแล้วแหละแทฮยอง” ร่างสูงเอ่ยปากทันที ก่อนที่จะดึงดอกไม้ช่อนั้นมาจากมือของแทฮยอง แล้วหันไปแสร้งยิ้มให้กับจีมิน “ ถ่ายรูปให้กูกับเมียหน่อยนะ แทฮยองเพื่อนรัก

พูดจบ  จองกุกก็เดินกลับไปหาจีมิน  ก่อนที่จะเอื้อมมือไปโอบไหล่ร่างเล็กเอาไว้จนแนบสนิท พร้อมกับช่อดอกไม้ที่ถึงอยู่ในมือ

ก่อนที่แทฮยองจะยกกล้องขึ้นมา  มองจองกุกกับจีมิน ผ่านเลนกล้องของตัวเอง..  น้ำใสๆไหลออกมาจากตา  ก่อนที่ปุ่มชัตเตอร์จะถูกกด

( อีกไม่นาน ! พวกเราก็จะเรียนจบกันแล้ว แต่กูกับมึงก็จะเป็นเพื่อนรักแบบนี้กันตลอดไปนะ แทฮยอง )

.

.

5 ชั่วโมงก่อน

ตุบ..!!

บิลมากมายถูกโยนลงมาที่โต๊ะ  ก่อนที่จองกุกจะเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าจิน พี่ชายแท้ของตัวเอง

“อะไรเนี่ยพี่จิน..โมโหอะไรแต่เช้า”

“แหกตาดูจองกุก..นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ มีปัญญาซื้อนาฬิกาให้คู่นอนมึงตั้ง 3 แสน  แต่แค่ปัญญาซื้อตั๋วบินไปหาเมียมึงที่ปูซานแค่นี้  ทำไมมึงทำไม่ได้”

“แล้วพี่จะให้ผมไปทำไม..พรุ่งนี้จีมินก็กลับมาแล้ว”

“นั่นมันงานแต่งของพี่สาวเค้านะเว้ยจองกุก จีมินต้องไปเจอหน้าคนในครอบครัว แล้วพวกเค้าก็จะต้องถามถึงมึง โดยเฉพาะแม่เค้า  แล้วมึงคิดดูว่าจีมินมันจะรู้สึกยังไงที่มึงโกหกมัน เพื่อเอาเวลามาปนเปอกับคนอย่างมินยุนกิแบบนี้”

จินพูดด้วยอารมณ์  ก่อนที่จะเก็บโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา   ก่อนที่จะโทรไปจองตั๋วไปปูซานให้กับจองกุกทันที

“อีก 1 ชั่วโมงเครื่องจะออก ไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วโทรไปยกเลิกนัดกับคู่นอนของมึงด้วย”

ปั้ง..!!

ประตูปิดกระแทกลง  ก่อนที่จองกุกจะปาหมอนลงไปที่พื้นด้วยอารมณ์หงุดหงิด

ฟริ้ว.........!!

[ ปูซาน ]

ร่างสูงก้าวเท้า  เดินเข้ามายังสถานที่จัดงาน   ก่อนที่เค้าจะเห็นจีมินเดินพรวดพราดออกมาจากข้างในงานพอดี  จีมินดูน่ารักมาก ในชุดสูทสีขาว

เค้าคิดไม่ผิดเลย ที่โทรยกเลิกนัดกับยุนกิ  แล้วบินมาหาจีมินที่นี่

“จีมิน”

O_O

ม่านตาของจีมินจ้องมองคนที่อยู่ตรงหน้า  พร้อมกับน้ำตาที่มันกำลังจะไหลออกมา

ก่อนที่จองกุกจะรีบเดินเข้ามาดึงตัวเค้าเข้าไป  กอดเอาไว้..

ถึงจะรู้ว่าจองกุกกำลังนอกใจ   แต่เค้าก็ไม่อยากที่จะปล่อยมือออกจากคนๆนี้เลย  

มันเป็นเพราะเค้าเอง  ที่ทำหน้าที่เมียไม่ได้พอ  จองกุกเลยไปมีคนอื่น..

ร่างเล็กมัวโทษแต่ตัวเอง  ก่อนที่จะหลับตาลงแล้วยกมือขึ้นไปโอบกอดตอบจองกุก...โดยที่ไม่รู้เลยว่า  แทฮยอง วิ่งตามเค้าออกมาด้วย..

อีกนานไหม

ที่มึงจะยอมรับความจริงซักที่ จีมิน 

ตัดฉับ++++++++++

อ่านจบแล้วอย่าลืม คอมเม้น ด้วยนะคะ ^^.

ปล. ไม่คอม โกดนะ 5555.

 

เครดิต:Nleeนูน่าไรต์