Art of THE MASK วุ่นรักโรงเรียนหน้ากาก อลหม่านงานวิจิตรศิลป์ [Yoai]

ลำดับตอนที่ #5 : Date today 5

Date today 5

   "แฮ่กๆ....พี่...อ๊ะ"

   "...ใจเย็นๆครับ...อ่า อย่ารีบร้อน..."

แผล่บ...ฟึ่บ

   ภายในห้องสี่เหลี่ยมแสงแสนเงามัว สมองของจิงโจ้แถบจะหยุดดับขาวโพลนไปทั้งหมด เขาตกใจมากกับเหตุการณ์แบบนี้... ถึงจะกลัวและไม่ชอบการกระทำไร้ยางอายแบบนี้เลยก็ตาม แต่..แต่ทำไม...หัวใจของเราถึงรู้สึกแปลกๆนะ.. ทั้งที่ถูกลิ้นชมพูของอีกฝ่ายลุกล้ำถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมเราถึงรู้สึก..ชอบมันแปลกๆ?

  "ไม่..พี่...อ๊ะ ม..ไม่เอา ปล่อย..ผม"

จุ้บ...

   "อืออออ"

   "..พี่รู้....ว่าน้องโจ้ก็คงรู้สึกดีเหมือนกัน.... พี่ชอบน้องนะครับ..."

ผลัก!

   "ม..ไม่!! พี่ระฆังที่ผมรู้จักมัน..มันไม่ใช้แบบนี้ ชอบบ้าอะไรกันล่ะ!! ผมไม่เห็นเข้าใ----!!??"

   แรงของจิงโจ้ที่ยังคงเหลืออยู่ถูกปล่อยผ่านมือทั้งสองผลักระฆังอย่างแรงจนชนผนัง ปากที่บอกกับใจตอนนี้มันต่างกันยิ่งกว่าอะไร... ผมรู้ว่าคนตรงหน้าคือพี่...ผมรู้ว่าคนตรงหน้านี่...คือพี่จริงๆ...แต่ผมรับไม่ได้ที่จะเจออะไรแบบนี้

   ยังไม่ทันจะว่ากล่าวแต่อย่างใด ริมฝีปากอุ่นก็เช้ามาประกบโดยเฉียบพลัน ลิ้นร้อนแทรกผ่านมาเก็บเกี่ยวความหวานของโพรงปากทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อยกับความรู้สึกที่แปลกไป

   "อ่ะ...อึก"

จุ้บ..ฟึ่บ

   "อ่า ผ่อนคลายครับ...ผ่อนคลาย"

   มือหนาของระฆังดักกดจิงโจ้ลงกับพื้นอย่างแรง แต่ไม่ทำให้เจ็บแต่อย่างไร ฝ่ามืออ่อนลุกล้ำเข้าจับองคชาตสีนวลที่ตอนนี้แข็งทื่อจนน่าที่จะปลดปล่อย มืออีกข้างกดต่ำลงที่หน้าอกบางอย่างเบา คลึงอย่างสม่ำเสมอทำให้ร่างเล็กหลุดเสียงครางออกมาได้

   "อ๊าา อ๊ะ...พ..พี่ พอเถอะ..ผมขอร้อง...นะ"

   "ไม่ครับ..."

ฟุ่บ

  "อ๊าาา อึก...พี่ระฆัง..."

   "น้อยไปครับ...น้อยไป.."

ฟึ่บ

   "อึก..อ่าาา ไม่พี่...อย่า...อุ๊ก"

ผลัก..จุ้บ....

   มือน้อยๆจิกเข้าที่คอร่างแกร่งอย่างจงใจให้หัวเสีย แต่กลับผิดขาดเรียกสัญชาตญาณดิบในตัวร่างสูงแทน ร่างของจิงโจ้ถูกกดค่อมหนักยิ่งกว่าเดิม ไรผมสีดำอารามสะท้อนแสงเปื้อนเหงื่อหยาดลงบนใบหน้าร่างเล็ก รู้สึกได้ถึงไออุ่นของคนตรงหน้า...เปลือกตาของจิงโจ้แทบจะคลอหลับเพราะอ่อนแรง แต่ดวงต้องเบิกกว้างอีกครั้งเมื่อระฆังตรงหน้าทอดเสื้อเชิ้ตตนออกเผยให้เห็นหน้าท้องแกร่งชุ้มไปด้วยเหงื่อ ใจเต้นระส่ำระส่ายไม่เป็นจังหวะ...อาการแบบนี้... เขาเรียกว่ากลัวหรือต้องการมากๆกันแน่

   "อึก..นี่พี่...จะทำอะไรน่ะ..."

ควับ

   "...ไม่ต้องห่วงนะครับ...เราเป็นผู้ชายกันทั้งคู่ เรื่องเเบบนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก..."

เพียะ!!

   "คนบ้า!!บ..บ้าที่สุด!!! พี่..พูดได้ไงกัน ฮึก ว่าไม่ใช้เรื่องใหญ่...พี่ทำผมแบบนี้แล้วพี่ไม่สนใจหัวใจผมบ้างเหรอ!!?? ผม..รักพี่...มากแค่ไหน ฮึก ไม่รู้เลยเหรอ?"

   "!!!???"   

   "นี่..ไม่ใช้พี่ระฆังคนที่ผม...รักและรู้จัก.... ขอร้องล่ะพี่...สร่างเมาซักทีเถอะ.....รู้ตัวเถอะนะ.. ว่าพี่ไม่ใช้คนแบบนี้ นะ ฮึก.."

   หัวใจถูกปลดปล่อยความรู้สึกออกมาโดยไม่รู้ตัว ร่างกายของระฆังหยุดนิ่งคิดทบทวนทุกสิ่งดูอีกครั้ง เขายังไม่สร่างเมาแต่ยังคงรู้ดี...ว่าทำแบบนี้แล้วผิด เขารู้ว่าสิ่งที่กระทำไปในตอนนี้มันจะทำให้ระยะห่างของเขาทั้งสองมีมากกว่าที่เห็น อาจจะตัดขาดกันไปเลยก็ได้...

   "พ..พี่...พี่ระฆัง"

   แต่ก้นบึ้งของหัวใจของระฆังมันสั่งให้ทำ ทำในสิ่งที่เขาหวังมาโดยตลอด ทั้งนึกคิด นึกฝัน นึกอยากอย่างไรมันก็ไม่ได้ ตอนนี้...เขาได้ปลดปล่อยมันออกมาหมดแล้ว ทั้งความรู้สึกและนิสัยที่เเท้จริง เตรียมใจมาเมื่อครู่แล้วว่าทำแบบนี้จะไม่มาเจอหน้ารุ่นน้องคนนี้อีก... แต่จากสิ่งที่จิงโจ้กล่าวออกมานั้น ความคิดชั่ววูบก็ดับหายไป ทั่วทั้งห้องเหลือเพียงเสียงหอบของร่างเล็กที่ปนกับเสียงสะอึกสะอื้นที่ยับยั้งไม่อยู่ ความใจหายและความรู้สึกผิดก็เข้ามาควบความคิดอกุศลนั่นไป น้ำตาเอ่อล้นออกมาด้วยความไม่รู้ตัว สองมือปิดกั้นไว้ไม่ต้องการให้อีกฝ่ายเห็น

   "น้องโจ้...พ..พี่....พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ! พี่...ขอโทษที่คิดว่าการกระทำที่พี่ทำลงไปนั้น จะไม่ส่งผลกระทบต่อตัวน้อง พี่คิดผิด...ความคิดชั่ววูบของพี่...มันพาไป...พ..พี่...พี่ขอโทษ ฮึก"

   "พี่..."

ฟุ่บ!!

   "?"

   "...ทำต่อเถอะครับ...ผมทนได้ ความรู้สึกที่พี่กักเก็บมาตลอด ปลดปล่อยมันที่ผมก็ได้ ผม.. จะคอยรับความรู้สึกของพี่ทั้งหมดไว้เอง นะครับ"

   "ฮึก น..น้องโจ้ ฮึก..."

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

   "อะไรกัน ฉันไม่อยากจะยุ่งอะไรกับเจ้าขนุนทั้งนั้น...ยุ่งชะมัดเลยพวกนายนี่..."

   "..เมามากจนคุยไม่รู้เรื่องเลยนะครับ คุณมังกร"

   "โอ๊ยยยยย ทำไมนายถึงคุยยากขนาดนี้นะ! ขนาดเมาแล้วก็ยังปากแข็งอยู่อีก!! โอ้ยยๆๆๆ"

   "แหะๆ ก็นั้นพี่อีกาดำนะคะพี่มังกร คุยยากจะตาย"

   มังกรแทบอยากจะเอาหัวชนฝาตายตรงนั้นทันที ขนาดเอาไวน์คนคออ่อนอย่างอีกาแล้วก็ยังแม้ที่จะปลิปากบอกความจริงแต่อย่างใด หัวใจของคนคนนี้เขาทำด้วยหินหรือไงกัน? พระเจ้าหนอพระเจ้าจะสร้างคนปากไม่ตรงกับใจมาเพื่ออะไรกันคะ มังกรคิดแล้วก็กุมขมับจดจ้องคนที่ยังคงนอนคาอกน้องสาวตนอยู่ ผ่านมากว่าสิบนาทีแล้วก็ยังไม่มีที่ท่าที่จะได้คำขอโทษจากปาก

   "...ผมว่า--- อุ๊ก!"

ตุบ!

   "อ..ไอ้อีกา!!?? ทำอะไรของนายเนี่ย!"

   "..หนวกหูน่ะ.."

   "ใจเย็นค่ะพี่โดรน หนูว่าพี่อีกาเค้าคงไม่ได้ตั้งใจหรอกนะคะ ถ้าตั้งใจก็คงจะเพราะความเมาเนี่ยแหละ"

   โดรนที่กำลังจะเปิดปากแสดงความเห็นเมื่อเห็นท่าทีครุ่นคิดออกอีกฝ่าย แต่ไม่ทันที่จะได้เดินไปหาร่างสาว กลับมาสะดุดต้นขาของเพื่อนหนุ่มเมาแอ๋คนนี้แทน ทันใดนั้นเอง...มังกรก็คิดอะไรออกมาได้

   "นี่อีกา!! นายชอบใคร!!"

   "..?..ถามไปแบบนี้มีจุดประสงค์อะไรครับเนี่ยคุณมังกร ขนาดถามว่าคิดยังไงกับน้องทุเรียนยังไม่ตอบเลย"

   "คนเมาน่ะถ้าถามอะไรเกี่ยวกับหัวใจเดี๋ยวก็ตอบมาเองแหละ....ตอบมาสิ อีกา"

    หญิงสาวเดินสาวเท้าเข้าไปหาชายหนุ่มตัวเล็ก นิ้วบางเชยคางอีกฝ่ายขึ้นมาเพื่อสบตา แต่เหมือนอีกฝ่ายจะพยายามหลบหน้าหนีหล่อนจึงกำต้นแขนไว้แน่นเรียกให้หันกลับมาอย่างแรง จนอีการ้องเจ็บออกมาเบาๆ

    "จ..เจ็บ"

บีบ...

    "จะตอบดีๆมั้ยคะ..."

    "...."

    ความเงียบเริ่มเข้าปกคลุม หยดเหงื่อหยาดเยิ้มทั่วใบหน้าอีกาดำเต็มไปหมด อยากจะเช็ดก็เช็ดไม่ได้...สิ่งที่อีกฝ่ายถามคือแรงกดดันที่ดีเยี่ยม มังกรส่งเสียงหัวเราะ หึๆ เบาๆในลำคอก่อนจะหมุนข้อมืออีกาจนแดงช้ำ สุดท้ายแล้วปากเนียนใสก็ยอมปลิออก

   "พ..พอเถอะ ฉัน..บอกก็ได้"

ฟุ่บ

   "บอกสิ.."

   "อึก..."

   "พี่..."

   อีกาเผือกกัดฟันตัวเองกรอดใหญ่ อยากจะไปปัดมือพี่ที่เคารพรักแล้วกอดมันให้แน่น แต่ก็รู้ดีว่าจะทำให้เรื่องเสียหมดจึงได้แต่ข่มใจไว้... ข่มใจแล้วรอฟังคำตอบจากพี่ชายสุดที่รัก คำตอบที่เธออาจจะได้พี่สะใภ้ในอนาคต เธอรับได้หากเป็นผู้หญิงที่เขารัก ยอมรับได้หากเป็นคู่ชีวิตของพี่ชายที่จะเติมเต็มชีวิตครอบครัวครั้งใหม่...หัวใจอีกาเผือกเต้น ตึกตัก ตื่นเต้นแทนการตอบของพี่ชายตัวเองเหลือเกิน

   "ฉ..ฉัน...ชอบ"

   "..."

   "อึก ฉันชอบน้องทุเรียน!! ฉันชอบน้องเค้ามาก...อยากจะเข้าไปคุยด้วยดีๆซักครั้ง..แต่.. ปากฉันมัน...ไม่ตรงกับหัวใจของตัวเองซักที...อยากจะ.... ทำความเข้าใจกันให้มากกว่านี้แทนที่...พวกเราสองคนจะมาทะเลาะกัน"

   ''!?"

   ทั้งสามถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ หัวใจของอีกาเผือกหล่นวูบไปอยู่ที่ปลายเท้า หัวเข่าทั้งสองแทบจะทรุดลงไปนั่งที่พื้นอย่างหมดแรง มังกรหลังจากได้คำตอบก็ทำได้เพียงแค่อ้าปากค้าง ส่วนโดรน...เขาก็พอจะรู้นะ ว่าเดี๋ยวนี้เพื่อนหนุ่มของเขาเหล่ไปมองเเถว ม.4 บ่อยๆ แต่...ไม่รู้ว่าที่เหล่ไปมองนี่เพราะสนใจเด็กนั้นหรอก

   "ฉันน่ะ...อยากจะคุยกับเด็กคนนั้น อยากจะรู้จักชื่อ...นิสัย...จนสุดท้ายก็ได้รู้ ตอนที่พวกเราทั้งหมดไปหาสมาชิกเข้าชมรมในวันนั้น...แต่ ม..มัน... มันเริ่มต้นไม่สวยอย่างที่ฉันคิดไว้เลยซักนิด"

   "อ..อย่าบอกนะ ว่าที่ตอนนั้นบอกว่าให้น้องเค้าเข้าชมรมเพราะเกรดกิจกรรมตก นั่น...เรื่องโกหก?"

   "..."

   ไม่มีเสียงตอบกลับ... ใบหน้าหน้ากากทมิฬพยักหน้าเบาๆก่อนจะแสร้งก้มหน้าหลบหนีความอาย คนเมายังไงก็คือคนเมา...หากสร่างเมาแล้วสุดท้ายก็จะลืมเรื่องที่พูดเองนั้นแหละ โดรนคิดกับตัวเองในใจก่อนลมหายใจจะพ่นออกมารอบที่สอง มือหนายกขึ้นรวบตัวเพื่อนชายแล้วตบบ่าเบาๆ

ฟุ่บ...

    "เฮ้อ ฉันเข้าใจนายดี แต่ทำไมนายไม่ยอมพูดความจริงไปล่ะ? ทำไมไม่ลองคุยกับน้องเค้าดีๆ?"

   "ถ้านายเข้าใจฉันดี!!...แล้วจะถามเพื่ออะไรกันล่ะ..."

    "...บอกฉันมาเถอะ ฉันเพื่อนนายนะ"

    "ฉันจะคอยรับฝังด้วยอีกคนละกัน"

    มังกรเข้ามาแทรกผ่านระหว่างโดรนกับคนตัวเล็ก ฝ่ามือน้อยที่เคยบิดข้อมือเจ้าตัวเปลี่ยนมาเป็นการลูบหัวป๋อยๆเเทน ถึงอีกาจะตื้นตันแต่ก็ไม่ชอบอยู่ดี สบัดแขนหนีมายืนอยู่ข้างๆน้องสาวแบบเด็กๆเหมือนว่ามีแค่เธอคนนี้เท่านั้นที่ลูบหัวได้

    "แล้วฉัน..จะไว้ใจพวกนายได้ไงกัน"

    "ไม่ต้องห่วงค่ะพี่ หนูก็จะช่วยพี่อีกหนึ่งเเรง...คอยให้กำลังใจพี่ อยู่ห่างๆนะคะ ดังนั้นไว้ใจพี่มังกรกับพี่โดรนเค้าเถอะ"

    "อีกาเผือก......โอ๊ะ"

    เรี่ยวแรงอ่อนเพลียจนแทบยืนไม่ไหว เข่าอ่อนของอีกาทรุดลงไปกับพื้น โชคยังดีที่อีกาเผือกยังรับไว้ทันไม่อย่างนั้นเขาคงได้เข้าห้องพยาบาลรอบสองแน่ สติเริ่มเลือนรางเนื่องจากไวน์เริ่มแผลงฤทธิ์ ร่างกุมขมับตัวเองเบาๆรู้สึกได้ว่าร่างกายร้อนรุ้มผิดปกติ ก่อนอีกาจะรู้สึกได้ตัวเองปวดหัวหนักแค่ไหน

    "พ..พี่ เป็นอะไรไป"

    "ปวด..ปวดหัว"

    "เอาแล้วไงล่ะ ฤทธิ์ที่แท้จริงของไอ้ไวน์นี่เผยซะเเล้ว นี่อีกา..ถ้านายได้บอกอะไรกับน้องทุซักอย่าง...อยากจะบอกว่าอะไร?"

    เมื่อเริ่มรู้ว่าอีกไม่นานอีกฝ่ายต้องหมดสติเป็นแน่ มังกรจึงรีบปากกากับกระดาษออกจากถุงพลาสติกอย่างรวดเร็ว ทางฝ่ายเพื่อชายก็ไปช่วยพยุงกับอีกาเผือกด้วยอีกคนช่วยพากันแบกมานั่งที่โซฟา ร่างกายที่ดูเหมือนตัวเล็กแล้วไม่หนัก...แต่พอรับแรงจากร่างกายนี้เเล้วก็ผิดน่าดู

   "บอก...บอก..บอกอะไรงั้นน่ะเหรอ..."

   "อือ"

   "...."

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

    "อึก อ๊าาา..."

    "อึก...น้องโจ้ ผ่อนคลาย...ผ่อนคลายนะ"

    "อ..อื้อ...อ๊ะ"

    อากาศมิได้อบอ้าวแต่อย่างใด... แอร์ทำงานตามปกติปลดปล่อยความเย็นของมันเป็นธรรมดา แต่..ตอนนี้ร่างกายของชายหนุ่มทั้งสองร้อนผ่าวดุจอยู่กลางไมโครเวฟ มือหนาของระฆังล่วงลึกไปในชายเสื้อหลุดลุ่ยจับที่ยอดดอกสีเชอรี่ทำเอาจิงโจ้เสี้ยวซ่านครางออกมาในลำคอ

    "อ..อ๊าาาา พ..พี่ระฆัง พ..พอเถอะ ผมไม่ไหว..แล้วนะ"

    "ใจเย็นๆ..ครับ...ต่ออีกหน่อยเถอะ"

    "ก..ก็ไ--- อ๊ะ!..."

    คราวนี้ฝ่ามือหนาเปลี่ยนเป้าหมายจากยอดอก มาเป็นอวัยวะที่แข็งชูชัน ริมฝีปากกดจูบไปรอบๆต้นคอขาวแสดงความเป็นเจ้าของโดยชำนาญ ก่อนจะย้ายจูบไปวนรอบๆแผลเป็นแผลนึงตรงหัวไหล่ของจิงโจ้ ถึงระฆังจะชะงักเล็กน้อยแต่ก็ยังทำมันต่อไป...แผลนั้นถึงจะหายเจ็บแล้วก็ตาม แต่เมื่อไปกดมันอีกครั้งก็เจ็บน่าดู

ฟุ่บ

    "อ้ะ..เจ็บมั้ยครับ?...."

     "อ..อื้อๆ อ๊าาา อึก"

     "...Cause I give you all...of me.."

แผล่บ...

     "And...you give me all...of you"

     ทำนองเพลงถูกเอื้อนเอ่ยออกมาไม่เป็นภาษา แต่มันก็ไพเราะพอที่จะทำให้อีกฝ่ายเคลิ้มรับจูบสุดน่าลิ้มรสได้ มือบางของจิงโจ้เผลอกดจิกที่ไหล่ขวาระฆังไปอย่างแรง ทำเอาร่างสูงร้อง ซีด ออกมาเบาๆ

    "ซีด...อ๊ะ"

ฟุ่บ

    "L..Let's take our time tonight....,boy"

จูบ...

    "Above us...all star are watchin'..."

    "ท่อนแรก...ร้องผิดนะครับ"

    "....ตั้งใจ..ต่างหากล่ะครับ"

    รสจูบทุกสัมผัสเริ่มดูดดื่มขึ้นเรื่อยๆ รอยมือและรอยจูบทุกการสัมผัสเริ่มเด่นชัดทั่วทั้งร่างกายของชายทั้งสอง บทเพลงบรรเลงผ่านลูกคอของจิงโจ้ มีการปรับเปลี่ยนท่อนเนื้อร้องให้เข้ากับเหตุการณ์ ระฆังถอนจูบตรงยอดอกออกแล้วหันมาปลดลมข้างหูรุ่นน้อง

    "So baby...let's just trun down the light....And close the door"

     "...ให้ผมไปปิดเลยมั้ยล่ะครับ...ไฟน่ะ.. หรือประตูก่อนดี"

ฟึ่บ...จุ้บ..

     "อ๊าาา...อึก ฟ..ไฟดีกว่า"

พรึ่บ

     "แค่นี้...แล้วต่อที่ห้องนะครับ..."

............................................................................

คุยกันก่อน

     สวัสดียามมึนเมาขอรับกระผม ขณะนี้ไรต์ได้เมาหนักมากไปพร้อมๆกับตัวละครแล้วล่ะจ้ะ ขอขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาอีกครั้งนะคะ เหมือนจะมีคนติดตามมากขึ้นเพราะเราเพิ่มแท็กล่ะ 555 ตอนSexคู่ระฆังและน้องโจ้ก็จบกันไปแล้ว หวังว่าจะมีคู่Sexระหว่างเฮียกากับน้องทุมาแน่ๆ (มั้งนะ) แต่ยังไงๆก็ขอขอบคุณทุกคนอีกครั้งนะค้า~บายค่ะ

ขอขอบคุณเพลง All Of Me และ Versace On The Floor เปลี่ยนคำไปนิดหน่อยหากสังเกตุได้ 555  

Let's take our time tonight,girl เปลี่ยนจาก girl เป็น boy คร้าบผม เพื่อกระตุ้นพี่กระดิ่งรุกหนักม้ากกกกขึ้น