Even the world is crumbling / ต่อให้โลกย่อยยับ

ลำดับตอนที่ #5 : การเดินทางที่น่ารำคาญ / 4

แต่เรื่องซวยที่ไม่ทันได้คิดก็บังเกิด เพราะผมใช้สมาธิไปกับการขับรถจนไม่ทันจะระวังว่าไอ้ข้างหลังมันจะของขึ้น   จู่ๆผู้ชายสองคนด้านหลัง ก็เดินเข้ามาประกบที่เบาะ พร้อมวัตถุบางอย่างที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี มันขู่ผม ด้วยปืนพกสั้น เอามาสะกิดที่แก้มข้างหนึ่งของผมเบาๆ ผมคิดอยู่ในใจ ไม่น่าไปไปเปรี้ยวใส่มันเลยจริงๆ แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการว่าผมกลัวในสิ่งที่พวกมันทำนะ ผมรู้อยู่เต็มอกว่ามันไม่ยิงผมแน่ เพราะถ้าผมตายตรงนี้ พวกมันเองก็ไม่รู้หรอกว่าเมืองผมอยู่ตรงไหน แต่ถ้ามันเกิดโง่ยิงขึ้นมาจริงๆ ก็ต้องบอกว่าเป็นโชคดีที่ได้ตายก่อน

“ บอกทั้งหมดในสิ่งที่คุณรู้ เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์เครื่องนั้น” หัวหน้าของพวกมันขู่

“ ถ้ายังอยากให้ส่งถึงเมือง กลับไปนั่งเงียบๆ ถึงที่ปลอดภัยแล้วคุณอยากรู้อะไรผมจะเล่า” ผมบอกพวกมันโดยไม่เหลือบไปมอง

“ ถ้าเกิดพวกผมไม่เชื่อล่ะ” ไอ้คนที่ยืนประกบแต่ไม่ได้ถือปืนพูด

  “ คุณก็จะรู้ ว่าก่อนเพื่อนคุณตาย พวกนั้นรู้สึกยังไง” ผมปัดกระบอกปืนให้พ้นไปจากหน้า แล้วตั้งใจทำหน้าที่ของผมต่อไป

“ บอส ผู้ชายคนนี้พูดจริง เขาไม่ได้โกหก “ หญิงสาวหน้าหงิกพูดเหมือนจะอ่านความคิดผมออก

ผมส่ายหัวเซ็งๆ... เหลืออีกครึ่งชั่วโมงฟ้าจะมืด ผมตัดสินใจตัดออกนอกเส้นทาง เพื่อร่นเวลาให้สั้นลง

“ อีก 3 กิโล เราต้องเปลี่ยนเส้นทาง ถ้ายังวิ่งเส้นหลัก เผมคิดว่า ราจะตายกันอยู่บนถนน แต่ทางที่ผมเลือกก็ไม่แน่ว่าจะมีปัญหาอะไรข้างหน้า พวกคุณจะเอายังไง” ผมตะโกนถาม

“ เส้นไหนดีกว่า ก็เอาตามนั้นแหละ” หัวหน้ากลุ่มตอบ

“ จัดไป”

พูดจบ ผมหักเลี้ยวเข้าข้างทางในป่ารกที่เคยเป็นถนนมาก่อนทันที ระยะทางที่เหลือก่อนถึงเมืองคือราวๆ 75  กิโลเมตร แสงสุดท้าย น่าจะประมาณ อีก 1 ชั่วโมง 15 นาที ....” ชิบหายยย จะทันไม๊วะ ”   

ผมทำเวลาของผมได้ดีนะ แสงแดดเกือบจะหมดแล้ว เหลืออีกไม่ไกลเท่าไหร่ ถ้าไปถึงเราจะทันพอดีแบบ เฉียดเส้นตาย เฉลี่ยแล้วผมเหยียบ 300 กิโลเมตรต่อชั่วโมง คือว่าวิ่งกันจนเครื่องแทบระเบิด มันมีไอ้ช่วงที่ต้องชะลอความเร็วอยู่เป็นระยะๆ แต่ก็จัดว่าเป็นการวิ่งเดนตายที่ใครได้ยินต้องทึ่ง คือไปไหนก็โม้เรื่องนี้ได้ยันแก่ .....ทุกอย่างเกือบจะสมบูรณ์แบบอยู่แล้ว ถ้าผมขับผ่านเนินสูงตรงหน้าไปได้ ความเร็วที่ผมใช้ทำเอารถคันโตเหิรเป็นเครื่องบินกันเลยทีเดียว แต่ที่มันซวยคือด้านล่าง ดันเป็นหล่มโคลนขนาดใหญ่ เสียงกระแทกพื้นและการทรงตัวที่ผิดธรรมชาติ มันทำให้ผมรู้เลย ว่าสิ่งที่ผมกลัวมาตลอดได้เกิดขึ้นแล้ว

ณ บัดนาว

รถผมติดแหงกอยู่ในกองขี้โคลน โดยมีปัญหาที่ใหญ่กว่า คือเกียร์ต่ำของรถ ทำรอบไม่ได้........

สามนาทีหลังจากพยายามอย่างถึงที่สุด ผมหันกลับไปบอกพวกนั้นว่า “ เราไปต่อไม่ได้แล้ว ”