ลำดับตอนที่ #5
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [OS] ♡ คุณครูพี่มาร์ค ♡ [MarkMin]
Date - 05/09/2016 –
♡ คุณครูพี่มาร์ค ♡
โรงเรียนในยามเย็นไร้ซึ่งเสียงพูดคุยของนักเรียนอย่างที่เคยเป็น เมื่อในเวลานี้ท้องฟ้าทอแสงออกมาเป็นสีส้มเข้มราวกับอยู่ในช่วงรอยต่อระหว่างพลบค่ำ
ในเวลานี้ไม่ควรมีนักเรียนคนใดแล้ว แต่ทว่ายังคงมีร่างเล็กที่สวมยูนิฟอร์มของโรงเรียนยืนนิ่งพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาอย่างเป็นกังวล สายตาของเขาทอดมองไปยังโรงยิมตรงหน้าในเวลาที่ปราศจากผู้คนด้วยความหวาดกลัว
สมาร์ทโฟนที่สั่นไหวอยู่ภายในมือปรากฏชื่อของคนที่ออกคำสั่งให้เขาต้องมาที่นี่อย่างไม่อาจปฏิเสธได้ เจ้าตัวเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความกังวลใจอีกครั้งก่อนจะกระชับกระเป๋าเป้ใบโปรดและตัดสินใจก้าวเท้าเข้าไปภายในโรงยิม
เสียงลูกบาสที่กระทบกับพื้นดังก้องไปทั่วทั้งโรงยิม ก่อนที่จังหวะของมันจะหยุดเคลื่อนไหวไปเมื่อเจ้าของการควบคุมลูกบาสรับรู้ได้ว่าคนที่เขากำลังรอคงมาถึงแล้ว
มาร์ค ลี ใช้สายตามองไปที่ผู้มาเยือนคนใหม่อย่างเย็นชา ทว่าแฝงไปด้วยความไม่พอใจที่เขาไม่อาจปิดบังได้
"ค..ครู...เอ่อ...เรียกผมมาทำไมครับ?" เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาแต่กลับชัดเจนในเวลาที่โรงยิมเงียบสงบเช่นนี้
"ก็คิดว่ารู้เหตุผลที่ต้องมาแล้วซะอีก..." มาร์คพูดค้างไว้ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้เจ้าของประโยคคำถามนั้นและก้มใบหน้าหล่อเหลาให้อยู่ในระดับเดียวกันกับอีกคน "...นักเรียน นา แจมิน" ว่าจบร่างสูงก็เดินนำไปทางห้องพักนักกีฬาที่เต็มไปด้วยล็อคเกอร์ขนาบข้างสองฝั่ง แจมินกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินตามมาร์คไปอย่างไม่มีทางเลือก
บรรยากาศภายในห้องพักนักกีฬาเต็มไปด้วยเสื้อผ้ากองโตที่ยังไม่ได้จัดการทำความสะอาด แสงไฟภายในห้องค่อนไปทางสลัวมากกว่าสว่างอย่างที่ควรจะเป็น และความเงียบที่ก่อตัวขึ้นกลับดูน่ากลัวเสียจนแจมินนึกหวั่นใจ
“ครู…เรียกผมมาทำไมครับ…?” ปากเล็กตัดสินใจส่งคำถามเดิมออกไปอีกครั้ง
“เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอยู่กันสองคนไม่ต้องเรียกครู”
“ต…แต่…ถ้าใครมาได้ยิน…”
“เวลานี้ไม่มีหรอก”
“…ครับพี่มาร์ค”
ความรักที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ไม่อาจเปิดเผยได้ เมื่อครูฝึกสอนอย่าง มาร์ค ลี ได้มีโอกาสเข้ามาฝึกประสบการณ์วิชาชีพที่โรงเรียนแห่งนี้ ที่ที่มีนักเรียนอย่าง นา แจมิน เรียนอยู่และเป็นระดับชั้นที่อยู่ในความรับผิดชอบในการจัดการเรียนการสอนของเขา
ความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นอย่างไม่อาจควบคุมได้ในจิตใจของมาร์คและแจมิน แต่ทว่าทุกอย่างก็ต้องถูกปิดเป็นความลับเมื่อสถานะในตอนนี้ไม่ใช่สิ่งที่เหมาะสมเท่าไรนัก…
“ล…แล้ว…พี่มาร์คเรียกแจมมาทำไมครับ?” ประโยคคำถามเดิมถูกส่งออกไปเป็นครั้งที่สาม
มาร์คพ่นลมหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเปล่งเสียงออกมา “การที่เรื่องของเราต้องปิดเป็นความลับ ไม่ได้หมายความว่าแจมจะปล่อยให้ใครเข้ามาทำแบบนั้นได้นะ”
แจมินรำพึงในใจอย่างเป็นกังวลกับข้อสันนิษฐานที่โดนเรียกตัวมาที่นี่อย่างกะทันหัน เมื่อชั่วโมงเรียนในภาคบ่ายตอนช่วงวิชาพละศึกษาที่สอนโดยมาร์คเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อย ข้อเท้าของแจมินแพลงจากการฝึก และเพื่อนชายคนสนิทอย่างเจโน่ที่มาร์คและแจมินต่างรู้ดีว่าอีกฝ่ายวางแจมินไว้ในสถานะที่มากกว่าสิ่งที่แสดงออกได้เข้ามาช่วยเหลือไว้
“แจมบอกพี่มาร์คไปหลายครั้งแล้วนะครับว่าระหว่างแจมกับเจโน่มันไม่มีอะไร” แจมินรู้ดีว่ามาร์คยื่นคำขาดให้เขาเลิกยุ่งกับเจโน่ตั้งแต่เริ่มต้นคบหากันในสถานะคนรัก แต่เพราะเจโน่คือคนที่ดูแลแจมินมาตั้งแต่อยู่มอต้นจึงไม่ง่ายนักถ้าหากจะต้องตัดความสัมพันธ์แค่เพราะสิ่งที่มาร์คร้องขอ
“แล้วจำเป็นต้องให้มันประคองจนแทบจะกอดกันไปห้องพยาบาลเลยหรือไง?!” น้ำเสียงนั้นแสดงออกถึงความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน
“พี่มาร์ค…เจโน่ก็แค่…ดูแลแจมตามประสาเพื่อน…”
“เพื่อน! เพื่อนบ้าอะไรวะ นี่มองไม่ออกเลยเหรอไงว่ามันคิดอะไรอยู่?!” มาร์คเดินเข้ามากระชากแขนแจมินจนร่างบางเซถลาไปตามแรงดึง
“แจมว่าเราอย่าเพิ่งคุยกันดีกว่าถ้าพี่มาร์คยังอารมณ์ร้อนอยู่แบบนี้” แจมินเดินถอยออกมาแต่กลับถูกมาร์คออกแรงกระชากเข้าไปอีกครั้ง
“ปล่อยแจมนะพี่มาร์ค!” ร่างบางดิ้นรนเพื่อเอาตัวรอดจากพันธนาการของมือแกร่งที่โอบรอบตัวเขาไว้จนไม่สามารถไปไหนได้
“ทำไมถึงชอบทำให้โมโหนักนะ นา แจมิน!!!” เจ้าของชื่อยังคงต่อต้านการกระทำของมาร์คอย่างต่อเนื่อง จนเจ้าตัวเผลอสบถออกมาด้วยความโมโหก่อนจะดันร่างของแจมินจนแผ่นหลังนั้นแนบชิดกับตู้ล็อคเกอร์
โดยไม่รอช้า…มาร์คประกบริมฝีปากไปที่อีกคนก่อนจะใช้มือแกร่งบีบคางนั้นให้เผยอปากเพื่อเปิดช่องทางให้เขาเข้าไปรุกล้ำอย่างนึกเอาแต่ใจ
“อื้ออออ~” แจมินส่งเสียงออกมาเมื่อมาร์คกัดริมฝีปากของเขาก่อนจะฝังใบหน้าลงที่ซอกคอขาวและขบเม้มจนเกิดรอยคิสมาร์กอย่างต้องการประกาศในทุกคนรู้ว่าแจมินมีเจ้าของแล้ว
“พี่มาร์ค…” แจมินเรียกคนรักด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงเล็กน้อยในขณะที่มาร์คยังคงฝังใบหน้าไปที่ซอกคอขาวนั้นไม่หยุด “แจมไม่มีใครจริงๆ แจมมีแต่พี่มาร์คนะ…” จบประโยคแสนน่ารักนั้น คนเป็นพี่ก็ประทับริมฝีปากลงไปอีกครั้งอย่างดูดดื่ม
“อ…อื้อ~” ทันทีที่มือของมาร์คปลดเปลื้องเสื้อยูนิฟอร์มนักเรียนของแจมินและโยนมันไปกลางห้องพักนักกีฬาก็ปรากฏร่างกายขาวเนียนต่อสายตาของมาร์คที่ยากจะอดใจไม่ให้เอื้อมมือไปสัมผัสมันอย่างเบามือ
“พี่มาร์ค…หายโกรธแจมก่อน…แจมกับเจโน่ไม่…” ทว่าเสียงนั้นก็ถูกกลืนหายไปก่อนจะแทนที่ด้วยเสียงครางแห่งความวาบหวาม
แผ่นหลังที่เปลือยเปล่าของแจมินแนบลงที่แผ่นเหล็กอันเย็นเฉียบของล็อคเกอร์ภายในห้องพักนักกีฬา แต่อุณหภูมิที่อยู่รอบตัวเขาในตอนนี้กลับร้อนระอุเสียจนเหงื่อเม็ดเล็กเริ่มผุดขึ้นที่ใบหน้าหวานจากกิจกรรมที่กำลังเกิดขึ้น
“พี่มาร์ค…หายโกรธแจม…”มาร์คใช้นิ้วชี้มาแตะที่ริมฝีปากแจมินราวกับต้องการให้หยุดพูด ก่อนที่เขาจะใช้สายตามองอีกคนด้วยความเจ้าเล่ห์ราวกับเสือที่ต้องการจะกินเหยื่อ
“รู้ตัวด้วยเหรอว่าควรขอโทษที่ให้ผู้ชายคนอื่นถึงเนื้อถึงตัวขนาดนั้น”
“แจมก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองผิดหรอก แต่เพราะเป็นพี่มาร์ค…แจมยอมขอโทษก่อนก็ได้” ปากรั้นเชิดขึ้นเล็กน้อยและใบหน้าน่ารักของแจมินก็ทำให้มาร์คเผลออมยิ้มออกมา
“ถ้าอยากจะขอโทษจริงๆก็มีวิธีนะ…” มาร์คว่าในขณะที่ค่อยๆเอื้อมมือไปที่สะโพกของแจมินและออกแรงลูบไล้มันเบาๆ
“แต่ที่นี่มันโรงยิม!” แจมินเอ่ยออกมาทันทีเมื่อพบว่าสายตาของมาร์คกำลังสื่อถึงสิ่งใด
“ก็เปลี่ยนบรรยากาศ…”
“พี่มาร์ค!”
“หรือจะให้ครูหักจิตพิสัยให้หมดเลย?”
“ครูบ้าอะไร ไร้จรรยาบรรณที่สุด!”
“นักเรียนอย่าง นา แจมิน ก็เลยไม่มีทางเลือกไงครับ : )”
“เหนื่อย…” แจมินว่าออกมาก่อนจะปิดเปลือกตาลงเบาๆ
“งั้นนอนนี่เลยไหม พี่มีกุญแจห้องพักนักกีฬานะ”
“หึ~ จะไม่ได้นอนน่ะซิ”
มาร์คหัวเราะออกมาให้กับความรู้ทันของคนรักก่อนจะประทับริมฝีปากไปที่หน้าผากมนของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน
“แจม…”
“ครับ?”
“พี่ขอโทษนะที่ชอบอารมณ์ร้อนแล้วก็อารมณ์ร้ายกับเราบ่อยๆ”
“หื่อ…ไม่เป็นไรหรอก”
“พี่แค่ควบคุมตัวเองไม่ได้น่ะ ยิ่งเวลาแจมต้องอยู่ใกล้ผู้ชายคนอื่นพี่ยิ่งทำไม่ไหว”
แจมินถอนหายใจออกมาก่อนจะลืมตาเพื่อประสานสายตากับมาร์ค “ถ้าไม่เชื่อใจคนอื่นก็ไม่เป็นไรนะครับ แต่พี่มาร์ค…แค่เชื่อใจแจม… ได้ไหม?”
“แล้วทำไมต้องน่ารักจนคนสนใจขนาดนี้ด้วยนะ พี่หล่ะกลุ้มใจจริงๆ”
“เลิกหึงโหด แล้วเก็บอาการเวลาอยู่ในสถานะครูพละด้วย”
“อ่า…ให้ตายเถอะ…งั้น…แจมก็ช่วยเชื่อในตัวพี่นะ รอพี่อีกหน่อย สักวันพี่จะดีพอให้แจมไม่เหนื่อยใจที่ต้องคบกับพี่เลย”
“เชอะ!” ถึงจะว่าแบบนั้นแต่แจมินก็ฝังใบหน้าลงที่อกแกร่งของมาร์คอย่างออดอ้อน ก่อนจะเอื้อมมือไปกอดอีกคนไว้ราวกับต้องการบอกว่าเขารับรู้ว่าสิ่งที่มาร์คทำทุกอย่างล้วนมาจากความรักที่มีให้ทั้งสิ้น
“รักนะนักเรียนนา แจมิน”
“รักนะคุณครูพี่มาร์ค”
♡♡♡♡♡
-----The End ♡-----
Writer Talk : ฮือออออ TT ฟิควูบ 5555555555 คุยเรื่องครูพละมาร์ค ลีกับแก๊งมาร์คมินชิปเปอร์แล้วก็ไปแต่งมาแบบงงๆ ฟิคกากแงงงงงง อ่านไปอย่าถือสาหาความ 5555555555 ขอโทษในความใจบาปด้วยนะสังคม รักรีดเดอร์ทุกคนจ้า จุ๊บๆ ♡
#LoveStoryMM0213
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น