[Fic iKON] Once Upon A Time #DoubleB[จบ]

ลำดับตอนที่ #5 : Episode 4

Episode 4

                 ถึงจะเกิดเรื่องเมื่อวานยังไงวันนี้เป็นเช้าวันใหม่ที่ฮันบินต้องไปเรียนแล้ว ตอนนี้ฮันบินกำลังนั่งทานอาหารเช้าที่แม่บ้านเตรียมไว้ให้ ตั้งแต่ลงมาจากห้องฮันบินก็ไม่เห็นดาร่า พอถามแม่บ้านก็ได้คำตอบกลับมาว่า ดาร่าออกไปทำธุระตั้งแต่เช้าตรู่ ยอมรับจริงๆว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานทำให้ฮันบินกลัวมาก มันเกิดอะไรมากมายภายในจิตใจของเขา ตั้งแต่จำความได้ฮันบินไม่เคยไม่หาเรื่องใครก่อน ไม่เคยต่อยตีกับใครยกเว้นพวกที่เข้ามาหาเรื่องเขาก่อน แล้วพวกนั้นต้องการอะไรถึงได้มาทำร้ายเขาขนาดนี้ หรือว่าเขาควรจะหาคำตอบจากเรื่องนี้ด้วยตัวเองกันนะ ระหว่างที่นั่งคิดอะไรเพลินๆ ฮันบินเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่มันบอกเวลาว่าจุนฮเวจวนจะมารับเขาแล้ว ฮันบินเลยลุกขึ้นก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วเดินไปที่ประตู

“จะไปเรียนแล้วหรอเด็กน้อย” เมื่อเปิดประตูออกไปฮันบินก็เจอกับจีวอนที่ตอนนี้มายืนอยู่หน้าประตูบ้านของเขาเมื่อไรก็ไม่รู้

“คุณมาทำอะไรที่นี้?” ฮันบินถามก่อนจะถอยออกห่างจากประตู

“ฉันอยากจะมาขอโทษเรื่องเมื่อคืนที่แกล้งนายแรงไปหน่อย” ฮันบินมองหน้าจีวอนด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ

“ช่างเถอะครับ แต่ไหนแต่ไรมาคุณก็เป็นแบบนี้” ฮันบินบอกก่อนจะมองหน้าจีวอน ฮันบินรู้ว่ายังไงจีวอนก็คงเข้ามาที่บ้านของเขาไม่ได้ถ้าไม่มีใครเอ่ยปากให้เชิญเข้ามา อยู่ในบ้านนี้ล่ะเขาปลอดภัยที่สุด

“ไม่คิดจะเชิญฉันเข้าบ้านเลยหรือไง?” ฮันบินสายหัวแทนคำตอบก่อนจะมองไปที่หน้าบ้านในใจหวังว่าให้จุนฮเวมาสักที

“นายคงอยากรู้สินะว่าทำไมพวกนอกรีตพวกนั้นถึงมาเล่นงานนาย ฉันกำลังตามสืบอยู่ อยากรู้มั้ย? ถ้าอยากรู้ก็เอาเบอร์โทรศัพท์นายมาสิ ได้เรื่องอะไรแล้วฉันจะส่งข้อความไปบอก” จีวอนบอกจะส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้ฮันบิน ฮันบินลังเลอยู่ในความคิด ใจหนึ่งก็อยากจะให้เพราะเขาอยากรู้เรื่องที่เกิดขึ้น อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากเพราะไม่อยากจะไปยุ่งเกี่ยวกับจีวอน

“เหอะน่าเด็กน้อย ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรนายแล้ว” จีวอนพูดขึ้นมาอีกครั้ง คนตัวเล็กช่างใจอยู่แปบหนึ่งก่อนจะหยิบเศษกระดาษในกระเป๋าขึ้นมาพร้อมกับเขียนเบอร์โทรศัพท์ลงไปแล้วส่งให้จีวอน

“อย่าเรียกผมว่าเด็กน้อยอีก ผมชื่อฮันบิน” จีวอนรับกระดาษใบนั้นไปก่อนจะพยักหน้ารับรู้ในสิ่งที่ฮันบินบอก

“ขอบใจ ได้เรื่องอะไรแล้วฉันจะบอก ไปล่ะ” จีวอนพูดก่อนจะไปจากตรงนั้นเป็นเวลาเดียวกับที่รถของจุนฮเวมาจอดที่หน้าบ้านพอดี

“เฮ้ย! ยืนทำหน้าเอ๋ออยู่ได้ มารับแล้วเว้ย!” จุนฮเวตะโกนบอกฮันบินทำให้เขารีบวิ่งมาที่รถขอ

ตัวเอง

“เป็นอะไรรึป่าววะ?” จุนฮเวถามฮันบินที่กำลังซ้อนท้าย

“ไม่มีอะไร ไปเหอะเดี๋ยวสาย” ฮันบินบอกก่อนจะตัดสินใจไม่บอกเรื่องที่จีวอนมาหาเขาที่บ้านในเช้านี้ เพราะถ้าบอกไปมีหวังจุนฮเวได้ถามยาวๆแน่ จุนฮเวได้แต่พยักหน้าก่อนจะออกรถของตัวเองไปตามถนน ฮันบินเคลื่อนมือลงไปจับกระเป๋ากางเกงก่อนจะพบว่าโทรศัพท์ของตัวเองสั่นพอหยิบมันออกมาดูก็พบกับข้อความที่ทำให้ฮันบินงงไปอีกว่าส่งมาเพื่ออะไร

‘ตั้งใจเรียนนะเด็กน้อยJ

                                          จาก จีวอน’

ààààà

            ซิโค่เดินเข้ามาในร้านกาแฟแห่งหนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปนั่งตรงมุมในสุดของร้าน ก่อนจะสั่งกาแฟร้อนทันทีเมื่อพนักงานเดินมารับออเดอร์ก่อนจะนั่งมองผู้คนในร้าน จริงๆเมืองนี้มันก็ไม่ได้มีแค่ แวมไพร์ หมาป่า หรือแม่มด มันเป็นเมืองของการท่องเที่ยวที่เต็มไปด้วยเทศกาลแห่งดนตรี เสียงเพลงและจิตกรรม ไม่แปลกที่จะมีมนุษย์จะเข้ามาเที่ยวที่นี้อยู่เป็นประจำ แต่ส่วนมากจะแค่มาเที่ยวแล้วก็จากไป ไม่ค่อยมีใครมาอยู่ที่นี้นานๆนักหรอก แล้วอีกอย่างถ้าเผลอฆ่านักท่องเที่ยวมากเกินไปจนคนภายนอกสงสัยก็เสี่ยงต่อการที่จะมีตำรวจเกิดขึ้นมาในเมืองนี้ หลังจากที่นั่งรอไปได้ซักพักคนที่ซิโค่นัดก็เปิดประตูเข้ามาในร้าน เขาเป็นผู้ชายผิวขาว ตัวสูงใหญ่ ซิโค่มองหน้าเขาก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเดินมาถึงโต๊ะก่อนจะผายมือให้นั่งลง

“ทำไมถึงอยากเจอฉัน?” นั้นคือคำพูดแรกของแทอุน หมาป่าที่อยู่ในฝูงพ่อของจุนฮเว ว่ากันว่าแทอุนไม่ถูกกับจุนฮเวซักเท่าไร สองคนนี้เป็นคู่กัดกันมาเสมอ

“มาถึงก็จะชวนเข้าเรื่องเลยหรือไง? สั่งอะไรก่อนมั้ย?” ซิโค่บอก

“ไม่ล่ะ มีเรื่องอะไรก็พูดมา”

“ฉันล่ะสงสัยจริงๆว่าหมาป่าอย่างพวกนายเจ็บมากมั้ยว่ากลายร่างตอนพระจันทร์เต็มดวง” ซิโค่บอกก่อนจะยกกาแฟขึ้นดื่ม แทอุนยังคงเงียบเพื่อจะให้ซิโค่พูดต่อ

“มันจะดีกว่ามั้ยถ้ามีสิ่งที่ช่วยให้พวกนายไม่ต้องกลายร่างเป็นหมาป่าตอนคืนพระจันทร์เต็มดวง แถมมันยังช่วยให้นายกลายร่างเป็นสิ่งที่นายเป็นเมื่อไรก็ได้ตามที่ใจนึก” ซิโค่บอกของที่ล่อตาล่อใจแทอุนออกมา ก็จริงอยู่คนที่เป็นหมาป่าจะต้องกลายร่างทุกคืนที่พระจันทร์เต็มดวงโดยที่พวกเขาไม่สามารถเลี่ยงได้เลยซักนิด ผิดกับแวมไพร์ที่สามารถเดินกลางแสงแดดได้เพียงแค่ดื่มน้ำจากการแสกคาถาป้องกันแสงแดด

“นายต้องการอะไร?” แทอุนมองหน้าซิโค่

“ช่วยฉันยึดเมืองนี้ แล้วแหวนจันทราจะเป็นของพวกนายรวมทั้งฝูงหมาป่าที่อยู่ในเมืองนี้จะเป็นของนาย” ซิโค่ยื่นข้อเสนอที่มีอยู่ในใจออกมา ทำให้แทอุนนิ่งคิดไปชั่วขณะ มันก็ดีหากพวกเขาได้แหวนจันทรามา มันจะดีต่อพวกหมาป่าอย่างมากที่จะได้ไม่ต้องมาทรมาณทุกคืนที่พระจันทร์เต็มดวง ถ้าได้มันมามันจะช่วยฝูงเขาอย่างมากเลยนะ แทอุนนิ่งคิดกับผลที่จะได้และผลที่ตามมา มันคุมมั้ยกับการที่จะได้มา และคำตอบของเขาก็คือ

“ได้ ฉันตกลง มีแผนว่าไงล่ะ?”

ààààà

หลังเลิกเรียนวันนี้ ฮันบินกับจุนฮเวตกลงกันว่าทั้งคู่จะไปฝึกต่อยมวยกันที่ยิม ยิมนี้ฝูงของจุนฮเวเป็นคนก่อตั้งขึ้น เพื่อจะให้นักท่องเที่ยวทั่วไปหรือแม้แต่หมาป่าแวมไพร์ได้ใช้เป็นที่ออกกำลังกาย เมื่อเดินเข้ามาก็จะพบกับเวทีมวยที่ตั้งอยู่กลางห้อง แล้วถ้ามองไปรอบๆห้องแล้วก็จะพบกระสอบทรายกับเครื่องออกกำลังกายวางเรียงกันอยู่ ฮันบินเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะเดินมาเตะต่อยกระสอบทรายเป็นการวอร์มก่อน จุนฮเวรับหน้าที่เป็นคนจับกระสอบทรายให้ฮันบิน เนื่องจากที่ฝูงมักจะให้เขาฝึกเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว วันนี้เขาเลยมาเป็นเหมือนครูที่จะมาสอนฮันบินอีกที

“พอก่อนก็ได้” จุนฮเวพูดให้ฮันบินพักได้ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินไปหยิบขวดน้ำผิดกับฮันบินที่ลงไปนั่งพักทันที

“นายต่อยได้ดีขึ้นนะ” จุนฮเวบอกก่อนจะยื่นขวดน้ำให้ฮันบิน

“แน่นอน ฉันเก่งใช่มั้ยล่ะ?” ฮันบินบอกก่อนจะยกน้ำขึ้นดื่ม

“แต่ก็ยังเก่งไม่พอที่จะเอาชนะความกลัวอยู่ดี” จุนฮเวพูดก่อนจะยักไหล่

นั้นเป็นเรื่องที่ฮันบินหนีไม่ได้ทุกที ความกลัวที่ว่าก็คือกลัวพวกต้นตระกูล ฮันบินเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว จุนฮเวสอนให้ฮันบินเตะต่อยตั้งแต่เด็กเพื่อที่จะเอาไว้ใช้กับคนที่มาแกล้ง ฮันบินกล้าท้าตีท้าต่อยกับทุกคนยกเว้นพวกแวมไพร์ต้นตระกูล

“งั้นให้ฉันเป็นคู่ซ้อมให้เอามั้ย เผื่อนายจะหายกลัวขึ้นมาบ้าง” เสียงของบุคคลที่สามดังขึ้นมาจากหน้าประตูทำให้ทั้งคู่หันไปมองก่อนจะพบว่าเป็นมินโฮที่เดินเข้ามา

“คุณมาทำอะไรที่นี้?” ฮันบินถามออกไป

“ฉันก็มาเป็นคู่ซ้อมให้นายไง เอาน่า ฉันจะอ่อนให้” มินโฮพูดก่อนจะตบบ่าฮันบินแล้วยืนขึ้นไปรอฮันบินบนเวที ฮันบินหันไปมองจุนฮเวเหมือนเป็นเชิงขอความคิดเห็น จุนฮเวได้แต่ยักไหล่เป็นการตอบ ฮันบินตัดสินใจขึ้นไปยืนบนเวที ไม่ใช่ว่าเขาไม่กลัวมินโฮแต่เข้ากลัวจีวอนมากกว่า

“ถ้าจะเป็นคู่ซ้อมกับผมคุณห้ามใช้ความเร็วของแวมไพร์” ฮันบินบอกก่อนจะมองหน้ามินโฮที่ตอนนี้กำลังพยักหน้ารับ จุนฮเวเดินเข้ามาอยู่ที่ขอบเวทีก่อนจะมองไปที่ทั้งคู่ที่ตอนนี้กำลังจะแลกมัดกัน

     ฮันบินเปิดฉากปล่อยมัดใส่มินโฮก่อนแต่มินโฮก็หลบได้ทันแถมยังผลักตัวฮันบินได้อีก นี้ขนาดฮันบินห้ามให้มินโฮใช้ความเร็วของแวมไพร์นะมินโฮยังเร็วได้ขนาดนี้สงสัยว่าฮันบินต้องเพิ่มความเร็วมากกว่านี้แล้ว คิดได้แบบนั้นฮันบินเลยตั้งตัวใหม่พร้อมกับพุ่งเข้าหามินโฮอีกครั้ง ฮันบินศอกเข้าที่ฝีข้างของมินโฮแต่เขาหลบทันก่อนจะต่อยมาที่ด้านขวาของฮันบินบ้างซึ่งฮันบินก็หลบทันเหมือนกัน ทุกครั้งที่ทั้งคู่โจมตีเข้าหากันจะหลบได้หมด ดูเหมือนว่าความเร็วของฮันบินจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนจุนฮเวที่ดูอยู่เริ่มแปลกใจขึ้นมา ไม่ใช่ว่ามินโฮไม่รู้สึกว่าความเร็วของฮันบินเพิ่มขึ้น ตอนนี้เขาจึงใช้ความเร็วของแวมไพร์เข้ามาช่วยด้วย มินโฮใช้ความเร็วของแวมไพร์เข้าไปอยู่ที่ด้านหลังก่อนจะยกขาเตะฮันบินแต่ยังไม่ทันที่จะโดนฮันบินหันมาจบขาของมินโฮแล้วเหวี่ยงมินโฮเข้ากับลูกกรงตรงขอบเวทีแล้วตามเข้าไปต่อยซ้ำอีกหนึ่งมัด จุนฮเวยืนมองภาพตรงหน้าอย่างอึ้งๆ ฮันบินไม่เคยมีความไวขนาดนั้นเพราะอย่างที่รู้กันว่าฮันบินเป็นมนุษย์ แล้วความเร็วของแวมไพร์จะไวกว่ามนุษย์หลายเท่า แต่สิ่งที่จุนฮเวเห็นเมื่อกี้ความเร็วของฮันบินมีพอๆกับแวมไพร์เลยก็ว่าได้ แถมเหมือนว่าจะไวกว่าด้วยซ้ำ ตัวมินโฮเองก็รู้ดีว่าฮันบินเหมือนจะไวกว่าเขาตอนที่สู้กันเมื่อกี้มันก็ทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้

“วู้ว! วันนี้ฉันต้องกลับไปเขียนในไอดารี่แล้วว่าฉันต่อยแวมไพร์หนึ่งในต้นตระกูลได้แล้ว” ฮันบินโห่ร้องอย่างดีใจ

มินโฮยกมือเช็ดเลือดที่ซึมออกมาจากมุมปากก่อนจะเอามาดูแล้วขมวดคิ้ว ฮันบินเนี้ยนะต่อยปากเขาจนเลือดออก เด็กคนนั้นไปเอาแรงมาจากไหนเพราะแวมไพร์ต้นตระกูลจะมีความแข็งแกร่งมากกว่าแวมไพร์ปกติมาก แต่มนุษย์อย่างฮันบินสามารถต่อยให้เขาปากแตกได้ น่าเหลือเชื่อใช่มั้ยล่ะ

“ฮ่ะๆ เห็นมั้ยฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ได้น่ากลัวเหมือนไอ้บ๊อบบี้หรอกนะ” มินโฮพูดก่อนจะเดินมาใกล้ฮันบิน

“ผมก็ว่างั้น คุณน่าจะคบได้ล่ะมั้ง” ฮันบินบอกออกไปก่อนจะยิ้มให้ มินโฮยิ้มให้กลับก่อนจะพบว่าโทรศัพท์ตัวเองสั่นเพราะมีคนโทรเข้ามา

“โอเคฉันจะรีบไป” มินโฮพูดก่อนจะกดวางสาย

“ไว้จะมาเล่นด้วยอีกนะคิมฮันบิน” มินโฮบอกก่อนจะรีบไปหาคนที่โทรมาหาเขาทันที

“นายทำแบบนั้นได้ยังไง?” จุนฮเวถาม

“ก็ต่อยมวยตามปกติไง ถามมาได้ไอ้นี้” ฮันบินบอกก่อนจะเก็บข้าวของใส่กระเป๋าตัวเอง

“แต่ความเร็วของนายเกือบจะเท่ากับมินโฮเลยนะ” จุนฮเวพูดในขณะที่ตัวเองกำลังเก็บของเหมือนกัน

“นายจะบ้ารึไง ฉันอาจจะเร็วขึ้นก็จริงแต่ฉันไม่เร็วเท่ามินโฮหรอก” ฮันบินบอกก่อนจะสะพายกระเป๋าไว้ที่หลัง แต่สิ่งที่ฮันบินบอกออกมามันทำให้จุนฮเวขมวดคิ้วขึ้นมา

“ป่ะ กลับบ้านกัน” ฮันบินเดินมากอดคอจุนฮเวก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกไปพร้อมกัน จุนฮเวทิ้งความสงสัยนั้นไปโดยคิดในใจว่าตัวเองคงตาฝาดหรือไม่ก็คิดไปเอง ไม่มีทางที่ฮันบินจะเก่งขนาดนั้นเพราะยังไงฮันบินก็เป็นมนุษย์นินะ

ààààà

To Be Continued

ààààà

Talk :: ตอนที่ 4 แล้วว ฮันบินของเราดูแปลก เดี๋ยวจะแปลกมากกว่านี้อีก ตัวละครใหม่ตอนนี้ยังไม่เฉลยเนอะ ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะคะ ไปพูดคุยกันได้ในทวิตเนอะ เราฉีดยาแล้วไม่กัด ... ขอบคุณค่า *^*