Fic SasuSaku Love me like you do รักฉันในแบบของเธอ

ลำดับตอนที่ #5 : Episode 3 : รอยยิ้ม

Episode 3 : รอยยิ้ม

ร่างสูงยังคงมองภาพเหตุการณ์นั้นได้อย่างหน้าตาเฉยก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่อยู่ข้างกายเพื่อนสนิทของเขาฮินาตะนั่นเองคนถูกจ้องสะดุ้งเฮือกก่อนจะเดินตัวสั่นไปหาซาสึเกะก่อนจะพูดด้วยหน้าแดงด้วยความประหม่า

“ฉ...ฉันฮิวงะ ฮินาตะเป็นแฟนนารุโตะคุงค่ะ!”

“....”

คนเป็นแฟนอย่างนารุโตะถึงกับมองค้างเมื่อเห็นปฏิกิริยาของแฟนสาว...ทำอะไรของเธอเนี่ย=w=

“ฉันจะเป็นแฟนที่ดีของนารุโตะคุงค่ะ ข..ขอความกรุณาด้วยนะคะ!”

“....”

ซากุระที่พอจะปะติปะต่อได้สิ่งที่ฮินาตะพูดนั้นก็อ๋อทันทีแล้วขำออกมา...ฮินาตะเธอทำเหมือนซาสึเกะคุงเป็น’เมียหลวง’เลยนะ=…=

“เอ่อ คือ =////=”

“อืม”ตอบสั้นๆได้ใจความ

สมกับเป็นซาสึเกะคุง=…=

เจ้าเหมียวที่ตะปบ(?)อาการมารุที่ร้องเอ๋งเป็นที่เรียบร้อยแล้วมันก็กลับมากระโดดอยู่บนไหล่เจ้านายดังเดิมก่อนจะใช้สายตาสีเขียวหันมาจ้องซากุระอีกครั้ง

‘ระวังตัวไว้ดีๆนะยะหล่อน’

นี่คือสิ่งที่ซากุระของเราสัมผัสได้=___=;;

“ซากุระจัง ซาสึเกะ!งั้นเราสองคนขอตัวก่อนนะ!”นารุโตะบอกพร้อมกับลากฮินาตะไปซะเฉย

“ด...เดี๋ยวสินารุโตะ!”ซากุระห้ามแต่ไม่ทันซะแล้วคู่รักข้าวใหม่ปลามันไปซะแล้ว

‘ไหงมาทิ้งฉันไว้กับซาสึเกะคุงสองต่อสองล่ะยะ!ฉัน...ประหม่าจนทำอะไรไม่ถูกแล้วนะ!!>////<’

ซากุระหายใจออกเต็มที่แล้วตบหน้าตัวเองเรียกสติดังเพียะ!ก่อนจะหันหน้าไปประจันกับร่างสูงด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยมแตกความมั่นใจนั้นก็ทลายลงไปในพริบตาเมื่อเธอเห็นนัยน์ตาสีรัตติกาล

ดวงตาที่ทำให้เธอสั่นไหวได้ตลอดเวลา....

เขามองเธออยู่ก่อนแล้วงั้นเหรอ...

“ซ...ซาสึเกะคุงอยากไปไหนรึเปล่าจ๊ะ!!”

“....ที่ไหนก็ได้”

“เอ๊?”

‘กรี๊ดดดด!ตอบแบบนี้แล้วฉันจะพาไปไหนดีเนี่ยT__T’

“....”

“ง...งั้นฉันพาไปเดินทั่วหมู่บ้านดีมั้ยก...ก็ไม่ได้กลับมาตั้งนานนี่เนอะ>…<”ซากุระเสนอความคิด

“...อืม”

“งั้นฉันจะนำทางเองนะ!>…<”

ร่างสูงแม้จะไม่ได้ตอบอะไรกลับมาแต่ก็ตามเธอไปอย่างเงียบๆซากุระยิ้มกว้างและแนะนำที่ต่างๆที่ถูกสร้างขึ้นใหม่ให้กับซาสึเกะซึ่งเจ้าตัวก็เหมือนจะสนใจพลางพยักหน้าไปกับเธอ

ไม่ได้อยู่กับซาสึเกะคุงนานแค่ไหนแล้วนะ...

ครั้งสุดท้ายที่อยู่กับเขา....

‘ถ้าเธอไปฉันจะตะโกนจริงๆด้วย!’

‘ซากุระ...’

‘.....’

‘ขอบใจนะ....’

จะว่าไปนั่นมันก็นานมาแล้วแหะ...

“เธอคิดอะไรอยู่งั้นเหรอ?”เสียงแหบเย็นชาดังขึ้น

“เอ๋!ฉันเหรอ!?”

“....”

“ฉันกำลังคิด...”

ฉันจะบอกนายได้ยังไงล่ะ...

“....”

“ไม่มีอะไรหรอกซาสึเกะคุง ฮ่าๆๆ!”

“.....”

“หม้าว!”เจ้าเหมียวส่งเสียงร้องออกมา

“อ๊ะ จริงสิ!เธอเจอคุโระที่ไหนเหรอ?”ซากุระเปลี่ยนเรื่อง

“เจอที่ป่าน่ะ”ซาสึเกะเดินไปนั่งที่ม้านั่งหินเช่นเดียวกับซากุระที่เดินตามเขาไป

“ป่าเหรอ น่าแปลกจังนะ”

“อืม”

“.....”

“......”

‘กรี๊ดดดดดดดด!เค้าเงียบอีกแล้ว!จะไปยังไงต่อล่ะเนี่ยยยย!T_T’ซากุระกรีดร้อง

“จะว่าไปฉันได้คุยกับซาสึเกะคุงที่นี่ครั้งแรกเลยสินะ”

“อ่า”

“ตอนนั้นน่ะฉันดีใจมากเลยที่ได้คุยกับซาสึเกะคุง”

“....”

“เป็นครั้งแรก...ที่ฉันได้รู้เกี่ยวกับซาสึเกะคุงกับนารุโตะมากขึ้น”

“....”

“ฮ่าๆๆตอนนั้นซาสึเกะว่าฉันด้วยจำได้รึเปล่า”

“....”

“ที่นี่เป็นที่ฉันกับซาสึเกะคุงเจอกันบ่อยๆเลยนะ”

“.....”

กว่าเธอจะรู้สึกตัวว่าพูดอะไรออกไปก็ถูกนัยน์ตาสีรัตติกาลจ้องอยู่ก่อนซะแล้ว...

พ...พลาดซะแล้วสิ

“ฮ่าๆๆๆ!อย่าไปสนใจเลยนะซาสึเกะคุง!”

“.....”

“เหมียวว”คุโระนั่งอยู่บนตักซาสึเกะร้องขึ้น

“หือ?มันหิวรึเปล่าซาสึเกะคุง”

“ไม่น่าใช่นะ”

“คุโระนี่ดุน่าดูเลยนะ”ซากุระหัวเราะ

“เธอคิดงั้นเหรอ”

“คิก มันเหมือนซาสึเกะคุงเลยนะ”ซากุระลูบหัวคุโระซึ่งมันได้แต่ทำตาค้อนใส่เธอเช่นเดิม

“แต่ฉันว่ามันเหมือน...”

“หือ?เหมือนใครงั้นเหรอ?”

“เปล่า....ไม่มีอะไร”

“เอ๊ =O=”

ซากุระเดินนำซาสึเกะไปเรื่อยๆทั่วๆหมู่บ้านที่สร้างขึ้นใหม่และแน่นอนว่าทุกที่ที่เธอเดินไปนั้นจะต้องมีสายตาหลงละลายเค้าอยู่เต็มไปหมด

“นั่นใครอ่ะแก หล่อมากเลย!”

“จริงด้วยทั้งขาว ทั้งสูง ทั้งเท่ อ๊ายยสเป็คฉันเลยย่ะ!”

“แต่เค้าเดินอยู่กับแฟนเค้ารึเปล่าน่ะ ดูสิ”

“จริงด้วยสิ ดูเหมาะสมกันดีนะ”

ซากุระหูผึ่งเมื่อได้ยินประโยคหลังนี่พวกเขาเข้าใจว่าฉันเป็นแฟนซาสึเกะคุงงั้นเหรอ!!อ๊ายย ชานนาโร่!!>////< นัยน์ตาสีเขียวมรกตเหลือบหันไปเห็นร้านขายของสัตว์ก่อนจะเหลือบมองคุโระ

“ซาสึเกะคุงทางนี้ๆ!”หญิงสาวลากแขนร่างสูงเข้าร้านทันที

“เธอจะทำอะ—“

“ปลอกคอเส้นละเท่าไหร่คะ?”

“!!”

“ห้าสิบเรียวจ้า”เจ้าของร้านตอบเธอ

“งั้นนน....โหเยอะแยะไปหมดเลยแหะเลือกไม่ถูกเลย”ซากุระเลือกปลอกคอ

นัยน์ตาสีรัตติกาลเผลอมองหญิงสาวโดยไม่รู้ตัวซากุระดูเหมือนจะสนุกที่ได้เลือกปลอกคอให้กับคุโระท่าทางสดใสร่าเริงของเธอตลอดเวลาแบบนั้นมัน....

“ซาสึเกะคุง ลองเลือกดูมั้ยจ๊ะ”ซากุระยื่นแผงปลอกคอไปให้ร่างสูง

“อืม...”

มือใหญ่หยิบเจ้าเหมียววางบนเคาท์เตอร์เพื่อจะเทียบกับมันว่าจะเข้ากันรึเปล่าดูเหมือนมันจะเข้าใจแล้วยอมนั่งอยู่เฉยๆพลางร้องเหมียวๆอยู่เป็นพักๆซาสึเกะเริ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อตัวเองยังไม่เจออันถูกใจเข้าซะที

นัยน์ตาสีมรกตจ้องชายหนุ่มที่ตั้งใจเลือกปลอกคอให้แมวอย่างเคร่งเครียดก็เผลอหลุดขำออกมาอย่างไม่ตั้งใจจนคนที่กำลังเลือกอยู่นั้นเหลือบตามามองเธอแล้วหันกลับไปทันที

‘น...นี่ฉันทำให้เขาโกรธรึเปล่าเนี่ยT__T’

“ฉันไม่นึกว่าการเลือกปลอกคอจะยุ่งยากขนาดนี้”ซาสึเกะบ่นออกมา

“งั้นซาสึเกะคุงชอบคุโระแบบไหนก็ให้ใส่แบบนั้นสิ”

ซาสึเกะเงียบไปราวกับใช้ความคิดอยู่ก่อนจะจ้องหน้าซากุระนิ่งประมาณหนึ่งนาทีคนโดนจ้องหน้าโต้งๆทำอะไรไม่ถูกแต่กลับประหม่าขึ้นมาซะเฉยๆพลางเบือนหน้าหนีสายตาคมกริบนั่น

ดวงตาสีดำหันหน้ากลับไปสนที่ปลอกคออีกครั้งก่อนจะเลือกปลอกคอสีชมพูเส้นเล็กที่มีกระดิ่งรูปดอกไม้แล้วจ่ายเงินทันที

“เอ๋ อันนี้เหรอซาสึเกะคุง”

“อืม นี่แหละ”ซาสึเกะใส่ให้คุโระเจ้าเหมียวร้องออกมาอย่างไม่พอใจ

จะว่าไปสีนี้มันก็ตัดกับขนดำของคุโระได้ดีเหมือนกันแหะ

“ขอบคุณนะจ๊ะ^^”เจ้าของร้านบอกพวกเธอซากุระกับซาสึเกะจึงยิ้มไปให้บางๆ

“คุโระดูจะไม่ค่อยชอบมันนะซาสึเกะคุง”

“หือ จริงเหรอ”ซาสึเกะหันไปมองเจ้าเหมียวที่อยู่บนไหล่

“แม้ว!!”

“ฉันว่ามันเหมาะกับแกดีนะ”

“แม้วว!!”

“คิก”ซากุระหัวเราะออกมา

“หัวเราะอะไรของเธอ?”

“ก็แหม....เพิ่งจะเคยเห็นซาสึเกะคุงโมเม้นนี้แหละ”

“....”

“ตอนไปทำภารกิจเนโกะมาตะตอนนั้นซาสึเกะคุงดูเหมือนจะไม่ค่อยเป็นคนรักสัตว์เท่าไหร่เลยน่ะสิ”(*อยู่ในตอน naruto shippuden 187 )

“ตอนนั้นมันเป็นภารกิจ”

“น...นั่นสินะ”

สุดท้ายเธอก็พาเขาเดินจนมืดค่ำเลยทีเดียวซาสึเกะเดินมาส่งเธอที่หน้าบ้านซากุระยิ้มก่อนจะหันไปขอบคุณร่างสูง

“แล้วซาสึเกะคุงจะไปนอนไหนล่ะ”

“เดี๋ยวฉันนอนตามโรงแรมแหละ”

“เอ่อ...เธอจะอยู่ที่นี่ชั่วคราวงั้นเหรอ”

“เปล่า ฉันก็เลือกไว้บ้างแล้ว”เอ๊ะ หมายความว่าไงละนี่

“งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะจ๊ะ!>..<”

“อืม ขอบใจสำหรับวันนี้นะ”

“จ้ะ บ๊ายบายนะซาสึเกะคุง”ซากุระยิ้มกว้างก่อนจะโบกมือให้ร่างสูงไม่ตอบอะไรกลับมาเพียงแต่พยักหน้าแล้วเดินไปแค่นั้น...

จริงสิ!เกือบลืม!!

“ซาสึเกะคุงงงงงงงงง!!!”หญิงสาวตะโกนเรียกชื่อเขา

“...?”คนโดนเรียกหันมามองแบบงงๆ

ร่างเล็กวิ่งตามเขามาแต่เท้านั้นดันไปสะดุดก้อนหินจนเกิดเธอเผลอร้องว้ายออกมาทำให้เธอนั้นถลาไปคว้าตัวร่างสูงกอดเข้าเต็มเปา

‘กรี๊ดดดด!ชานนาโร่!!!>///////<’

กลิ่นหอมจางๆจากตัวร่างสูงลอยมาเตะจมูกเธอ...หน้าเธอซุกอยู่กับแผงอกกว้างของร่างสูง...

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

เสียงหัวใจของหญิงสาวกำลังสูบฉีดอย่างรวดเร็วหญิงสาวได้แต่ก้มหน้าไม่ยอมเงยขึ้นมาเพราะถ้าเงยขึ้นมาเขาต้องเห็นแน่ๆ

ว่าหน้าเธอแดงจนจะเป็นมะเขือเทศแล้ว

“ซากุระ”เสียงเรียกชื่อเธอแทบจะทำให้เธอสติกระจุยไปในพริบตา

“....”

“ซากุระ”

‘อ๊ายย หยุดเรียกชื่อฉันซักทีชานนาโร่!T////T’

“เธอมีอะไรงั้นเหรอ?”

“ซ...ซาสึเกะคุง”

“....”

ซากุระดันตัวร่างสูงออกพลางหายใจเข้าปิดเต็มที่แล้วเงยหน้าก่อนจะบอกสิ่งที่เธออยาพูดมาตลอดทั้งวันนี้

“ยินดีต้อนรับกลับนะซาสึเกะคุง!”

“!!”

“แหะๆฉันอยากจะบอกเธอแค่นี้ล่ะ ขอโทษนะที่ฉันกอดเธอตะกี้น่ะ”ซากุระเกาแก้มแก้เขิน”งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ ฝันดีนะจ๊ะซาสึเกะคุง”

“ซากุระ”

“อะไรเหรอซาสึเกะคุง”

ด้วยความเงียบจากบริเวณรอบข้างกับลมที่พัดมาทางเธอและเขาที่ยืนอยู่กลางแสงไฟทำให้เธอมองเห็นหน้าหล่อเหลานั้นชัดกว่าเดิมเมื่อเขาพูดจบหัวใจเธอก็พองโตด้วยความดีใจแทบจะทะลุออกมา

“ขอบใจนะ”

รอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนของเขา...

แทบจะทำให้เธอบ้าอยู่แล้ว...

************************************************

ขอโทษค่ะที่มาช้าที่จริงจะมาแต่งให้นานแล้วแต่อิไรต์ผู้นี้เป็นไข้นอนซมอาทิตย์กว่าเต็มๆขออภัยด้วยนะคะพอดีไรต์เป็นไข้ทีนึงเป็นหนักจ้ะ(เซ็งกับตัวเอง)ฝืนมานั่งแต่งให้แล้วนะแต่พอจ้องคอมนานๆ...ตายแพร้บ!ตอนนี้ไรต์ก็เริ่มจะหายดีแล้วนะคะก็มาต่อให้ช้าหน่อยขออภัยจริงๆค่ะ ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะที่รอไรต์กันอยู่T-T จากตอนที่แล้วหลายคนหมั่นไส้น้องคุโระของเราซะจริง 55555

สปอย!!ยังไม่อ่านควรข้ามไปเลย!!

(คลุมดำนะจ๊ะ)

ที่จริงอยากอัพช่วงที่ไม่สบายมากๆไรต์อยากแชร์ความรู้สึกตอนอ่าน นารุโตะ ไกเดน ตอนหนึ่งมากค่ะตอนแรกที่อ่านที่ใจแทบสลายเลยค่ะ!สงสารหนูสลัด!อ๊ากอิเกะแกทิ้งลูกเมียไปได้จั๋งใด๋กัน!T_Tไรต์นี่น้ำตาไหลเป็นน้ำสลัด(?)ยังติดช่วงโกลเด้นวีคของยุ่นอีกแหม่ ลงแดงกันเซ่!ไรต์นี่ก็นั่งวิเคราะห์แต่พอเจอคำตอบแล้ว โล่งงงง คริๆ ใครบอกสลัดลูกคารินยะ!ได้พ่อกับแม่มาเต็มๆซะขนาดนั้นที่เหมือนแค่แว่นย่ะ!ชานนาโร่!! T__T

ทีมบ้าน SS นี่สั่นคลอนครั้งใหญ่ทีเดียว=..= ล่าสุดนี่อยากให้นางไปลากพ่อนางกลับจริงๆ!บอกพ่อด้วยกลับมาจ่ายค่าบ้านค่าหนี้! 55555555 พอๆและเม้าเยอะเกินเจอกันตอนหน้าค่ะ

บ๊ายบี >…<