DEMONS - 2jae marknior

ลำดับตอนที่ #5 : demons 04

part 4






 

"เรื่องมาก หรือจะให้ฉันเฝ้าหน้าห้องน้ำห้องห้ะ!!"

เสียงทุ้มตะหวาดกลับจนยองแจแทบอยากจะซ่อนตัวเข้ากับประตู รีบส่ายหัวรัวๆพลางยอมสงบปากสงบคำลง เสียงดังทำบ้าอะไรเล่า.. 

และเพราะเสียงของแจบอมทำให้รุ่นพี่สองคนหน้าทีวีรู้สึกตัวตื่น ชานซองงัวเงียขึ้นมามองเขาทั้งคู่ยองแจเลยถอยตัวกลับเข้าไปในห้องน้ำเพราะความเกรงใจ เขาไม่อยากทำให้คนอื่นเดือดร้อนเพราะเขาหรอกนะ แล้วนี่ต้องอาบแบบล็อคประตูไม่ได้จริงๆใช่ไหมเนี่ย 

“พี่อาบเลยครับ เดี๋ยวผมเฝ้าให้” 

เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงของยูคยอมเดินเข้ามา เจ้าตัวยืนอิงกรอบประตูพลางเลื่อนมือมาจับหูจับเอาไว้ รอยยิ้มจางๆส่งมา ทำให้ยองแจใจชื้นขึ้นมามาบ้าง

“ขอบคุ-”

“ไอ่ยูคไม่ต้อง”

คำขอบคุณหายเข้าไปลำคอเพราะแจบอมเดินมาขัด มือหนาถือเชือกมาเส้นหนึ่งก่อนหันไปส่งสายตาให้ยูคยอมกลับที่เดิม แต่คนเป็นน้องยังคงยืนกรานที่จะยืนอยู่อย่างนั้น 

“อีกห้านาทีจะซ้อม จะยืนเฝ้าอยู่ตรงนี้งั้นสิ..”

กดเสียงต่ำบังคับให้ถอยออกไปอีกครั้ง ยูคยอมเลยจำใจเดินออกจากหน้าห้องน้ำอย่างช่วยไม่ได้ แจบอมหันมาส่งสายตาคมให้ร่างเล็กก่อนจะใช้เชือกคล้องเข้ากับหูจับประตู

“นายจะทำอะไรน่ะ”

“……”

คนตัวโตไม่ตอบอะไรพลางปิดประตูห้องน้ำจนเสียงดัง ยองแจผงะถอยหลังไปเล็กน้อย คิ้วเรียวขมวดมุ่นด้วยความตกใจ

อย่าบอกนะว่าล็อคจากข้างนอก.. 

“แจบอม!”

ตั้งสติได้ก็รีบพุ่งตัวไปเปิดประตู แต่มันไม่สามารถเปิดออกได้อย่างที่ควรจะเป็น มือเรียวเลยออกแรงเขย่าประตูเล็กน้อยเพราะกลัวจะเสียงดังไปรบกวนคนอื่นอีก และมันก็เหมือนเดิม.. 

ไอ่.. ไอ่บ้า แจบอม.. 

ยองแจยืนแยกเขี้ยวใส่ประตูห้องน้ำด้วยความโมโหราวกับว่ามันมีหน้าอิมแจบอมติดอยู่ เพราะทำอะไรไม่ได้เลยตัดใจที่จะโวยวายออกไป หลังจากนี้ถ้าอาบน้ำเสร็จคงมาเปิดให้ละมั้ง.. 

จมูกเล็กถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางเดินไปวางเสื้อแขนยาวไว้บนราวแขนก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อผ้าออกช้าๆ ดวงตาเรียวกวาดมองสภาพห้องน้ำไปเรื่อยๆ มันคงเป็นเรื่องปกติที่ชมรมกีฬาจะมีห้องน้ำในตัว แต่ว่ามันก็ควรจะมีสภาพดีหน่อยไม่ใช่รึไง อีกอย่างโรงเรียนก็เป็นถึงโรงเรียนนานาชาติห้องน้ำก็ไม่ได้มีสภาพเลวร้ายเท่าไร แค่เขียนของบซ่อมประตูห้องน้ำก็คงได้มาง่ายๆทำไมไม่ทำ 

แต่ก็นะ.. ดูจากสมาชิกชมรมแต่ละคนคงจะไม่ซีเรียสเรื่องนี้ 

เสียงสายน้ำจากฝักบัวไหลลงมากระทบพื้นดังขึ้น ยองแจจัดการชำระร่างกายตั้งแต่หัวจรดเท้าทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง ไม่นานร่างเล็กก็ทำให้ตัวเองสะอาดหมดจด และเสื้อแขนยาวสีดำก็ได้มาอยู่บนตัวเขาเรียบร้อย 

ยองแจก้มสำรวจตัวเองก่อนที่จะออกจากห้อง รู้สึกขัดตานิดหน่อยเพราะเสื้อและกางเกงดูไม่เข้ากัน กางเกงน้ำเงินสั้นเหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อยพอมันไม่ได้ใส่คู่กับเสื้อนักเรียนมันก็ดูแปลกๆ.. 

แต่เอาเถอะ ยังดีกว่าอยู่ในสภาพคลุกฝุ่น มือเรียวพยายามทำให้ผมตัวเองแห้งโดยการขยี้ไปมาให้พอหมาดๆ แค่นี้ก็คงใช้ได้แล้วแหละ.. 

กึก.. 

ทว่าเขาคงลืมไปว่าประตูมันล็อคจากข้างนอก.. ยองแจเขย่าประตูแรงๆสามสี่ครั้งแต่มันก็ไม่เปิดออก เสียงพูดคุยด้านนอกเงียบไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ คงเป็นตอนที่กำลังอาบน้ำแน่ๆ 

‘อีกห้านาทีจะซ้อม จะยืนเฝ้าอยู่ตรงนี้งั้นสิ..’

คำพูดของแจบอมเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วแวบเข้ามาในหัวทำเอายองแจต้องขมวดคิ้วแน่น ทุกคนในชมรมออกไปซ้อมในขณะที่เขาอาบน้ำอยู่งั้นหรอ.. บ้าน่า.. แล้วไม่คิดจะมีใครอยู่เปิดประตูให้เลยรึไงกัน!

มือเรียวตรงเข้าไปพยายามประตูอีกครั้งแต่ดูเหมือนว่าเชือกนั้นมันจะมันแน่นเกินไป 

“ขอโทษนะครับ.. มีใครอยู่ข้างนอกไหม..”

“……”

“แจบอมม!!”

“……”

ไม่มีเสียงตอบรับจากคนอื่นๆถึงแม้ยองแจจะตะโกนสุดเสียงแล้วก็ตาม..

.

.

.

หัวทุยอิงเข้ากับผนังเป็นเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมง เส้นผมสีน้ำตาลปรกลงมาตามแรงโน้มถ่วงทำให้ยองแจต้องพลิกท่านั่งเพื่อไม่ใช้ปลายผมทิ่มตาเข้าให้ เสียงลมหายใจแผ่วเบาดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ.. 

ทำไมไม่มีใครเข้ามาในห้องชมรมบ้างเลย..

คนตัวเล็กนั่งขัดสมาธิกับพื้นห้องถือเสื้อนักเรียนตัวเองไว้แน่นนั่งรอเวลาให้ใครซักคนเข้ามา หรือไม่ก็ให้ใครก็ได้ฉุกคิดได้ว่าเขาอยู่ในห้องน้ำนี้.. 

และการที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งนิ่งๆทำให้ยองแจอยากจะลุกไปฝากหมัดไว้บนหน้าใครซักคน คนๆนั้นคงไม่พ้นแจบอม.. ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนมัดทำไมถึงไม่มีสำนึกว่าต้องมาแก้มัดบ้างเลย.. 

มือบางกำแน่นนึกสมเพศตัวเองที่โง่ให้แจบอมแกล้งซ้ำแล้วซ้ำเล่าถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะอยู่ให้ห่างอีกคนให้มากที่สุด แต่โชคชะตาก็ไม่ค่อยจะเข้าข้างเท่าไร ในเมื่อแทบทุกวันเขาต้องเจอใบหน้าคมนั้นจ้องแต่จะหาเรื่องกันไม่เว้นวัน 

ความเมื่อยล้าเข้าครอบงำหลังจากปลุกปล้ำประตูให้เปิดอยู่นานสองนาน อากาศอับชื้นในห้องที่ไม่มีหน้าต่างยิ่งทำให้ร่างกายรู้สึกเพลียผิดปกติ หนำซ้ำยังตะโกนเรียกจะเสียงแหบเสียงแห้งก็ไร้ประโยชน์ ดวงตาเรียวหนักอึ้งขึ้นมาและยากที่จะบังคับให้มันเปิดตลอดเวลาได้

ยองแจค่อยๆผ่อยหลับตาลง สติเลือนลางไปช้าๆพวงแก้มเนียนแดงเรื้อเพราะอากาศอบอ้าวในห้องที่มีช่องระบายใต้ประตูเพียงน้อยนิด

.

.

.

ร่างสูงโปร่งเดินกลับเข้ามาในห้องชมรมเพราะนึกขึ้นได้ว่าทิ้งใครบางคนไว้ในห้องน้ำ แจบอมหยิบผ้าขนหนูผื่นเล็กเช็ดเหงื่อบริเวณใบหน้าลวกๆก่อนจะออกปากเรียกร่างเล็กเบาๆ

“ ไอ่เตี้ย..”

“….”

และก็ไร้เสียงตอบรับอย่างที่คาด เห็นแบบนั้นเลยค่อยๆแกะเชือกออก และเสียงเปิดประตูก็ไม่ได้ทำให้ยองแจรู้สึกตัว คนตัวเล็กนั่งกอดเข่าอิงผนังห้องน้ำ เรียวปากบางเผยออกเล็กน้อยเพราะหายใจไม่สะดวก 

แจบอมยืนมองภาพนั้นอยู่ซักพักก่อนจะตัดสินใจขยับเข้าไปนั่งยองๆลงตรงหน้า จ้องมองเส้นผมนุ่มเปียกลู่ไปด้วยเหงื่อเล็กน้อย ขนตายาวเรียวเป็นแพ ริมฝีปากหยักสีหวาน 

ไอ่หมอนี่ไม่สมควรจะเกิดมาเป็นผู้ชายจริงๆนั้นแหละ.. 

แจบอมจดจ้องร่างเล็กอยู่นานก่อนจะสะบัดหัวแรงๆสองสามที ใช้หลังมือตะปปแก้มแดงนั้นเบาๆจนอีกคนค่อยๆปรือตาขึ้น

“เห้.. ไม่ใช่ว่าเป็นไอ่ตุ้ดนิทราไปแล้วรึไง..”

ยองแจเบิกตากว้างเมื่อเห็นใบหน้าคมอยู่ในระดับเดียวกับ โชคดีที่ไม่ได้เอาหน้าเข้ามาใกล้ให้เขาตกใจไปมากกว่านี้ พลันหันไปมองที่ประตูห้องน้ำก็เผลอลุกพรวดหวังจะออกจากห้องน้ำบ้าๆนี้ให้เร็วที่สุด 

“เดี๋ยวๆ ไม่คิดจะขอบคุณกันก่อนรึไง..”

คนตัวโตในชุดบาสสีแดงลุกขึ้นยืนกั้นทางออกก่อนที่เขาจะได้เป็นอิสระ ดวงตาเรียวหรี่มองแจบอมด้วยความโมโห

“ยังต้องให้ขอบคุณอีกหรอ..”

“เสื้อก็เสื้อฉัน ห้องน้ำก็ห้องน้ำชมรมฉัน”

“ก็เพราะนายไม่ใช่รึไงที่ทำให้ฉันต้องมาใช้ข้าวของของนาย”

“หึ.. แล้วไม่ชอบหรอ..”

รอยยิ้มที่สาวๆหลายคนได้เห็นคงละลายลงไปกองอยู่กับพื้นนั้นทำให้ยองแจคิ้วกระตุก สำหรับเขาแล้วมันเป็นรอยยิ้มเยาะเย้ยถากถาง คิดว่าทุกคนจะหลงใหลในนิสับเถื่อนๆแบบนี้มากหรอ.. ร่างเล็กกัดฟันแน่นพยายามไม่โวยวายออกไปเพราะตอนนี้เรี่ยวแรงแทบจะไม่มี 

“ฉันไม่มีอารมณ์จะทะเลาะด้วยหรอกนะ..”

“คิดว่าฉันอยากคุยกับนาย?”

“ว่างมาก็ไปหาเรื่องหมาหน้าโรงเรียนเอานะ ฉันไม่ว่าง”

“ยองแจ!!”

แจบอมดันอีกคนเข้าไปข้างในทันที แผ่นหลังเล็กกระแทกกับผนังจนเกิดเสียงยองแจหลุบตาลงต่ำเมื่อสายตาคมจ้องลึกเข้ามา เพราะอารมณ์โมโหก่อนหน้าเลยทำให้เผลอพูดแรงๆออกไปแบบนั้น 

ไม่ใช่ทุกครั้งที่ยองแจจะตอบกลับแรงๆนอกจากจะโกรธมากจริงๆ ครั้งนี้แจบอมเองก็รู้..

“แจบอม.. ขอเถอะ.. ฉันอยากออกไปข้างนอก”

พูดเสียงแผ่ว ยอมอ่อนข้อตัดบทไป ไม่มีแรงจะมาทะเลาะด้วยจริงๆนั้นแหละ อยากออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกเต็มที่ อากาศชื้นๆในนี้มันทำให้เขาหมดแรง 

“นายไม่ได้อยากอยู่กับฉันสองต่อสองหรอกหรอ..”

“ฉันไม่ได้ชอบนาย...”

“งั้นสิ.. ก็อย่าไปเที่ยวอวดใครต่อใครละว่าใส่เสื้อฉันอยู่ เสร็จแล้วก็ซักล้างแอลกอฮอล์มาคืนฉันด้วยแล้วกัน” 

“..ซักด้วยน้ำร้อนด้วยเลยเป็นไง”

“ก็ดี..”

แจบอมพูดเสียงเรียบพลางเบี่ยงตัวให้คนตัวเล็กได้เดินออก ยองแจจ้องสีหน้าไม่ทุกข์ร้อนตรงหน้านิ่งๆก่อนจะสาวเท้ากระแทกไหล่หนาออกไปทันที

นายไม่ได้อยากอยู่กับฉันสองต่อสองหรอกหรอ..

ไอ่บ้า.. พูดออกมาได้ยังไงวะ.. 

_______________

ฟุบ..! 

ผืนเตียงยุบลงไปตามแรงกระแทก ยองแจทิ้งตัวนอนบนเตียงทันทีที่กลับถึงห้อง หลังจากออกจากชมรมบาสมาได้ก็ต้องซ้อมร้องเพลงเอาเป็นเอาตาย กลับมาถึงห้องเลยหมดสภาพไม่เป็นท่า

ในที่สุดวันที่แสนจะเหลือล้าก็หมดลง ฮ้าา..

กลิ่นหอมจางๆจากเสื้อที่ใส่อยู่ลอยขึ้นมา ร่างเล็กยู่จมูกให้กับกลิ่นตัวคุ้นเคยของคนบางคน รอให้มีแรงลุกออกจากเตียงก่อนนะ จะต้มน้ำร้อนซัก เอาแอลกอฮอลใส่สักสามขวดให้สีแม่งซีดไปเลย คอยดู!

แต่ก็ทำได้แค่คิดเท่านั้นแหละ ตอนนี้ไม่มีแม้แต่แรงจะขยับนิ้วด้วยซ้ำ 

ร่างเล็กคว้าเอาตุ๊กตาตัวเอาเข้ามากอดมุดหน้าซุกหมอนนิ่มตั้งใจจะหลับซักงีบแล้วค่อยตื่นมาทำการบ้าน แต่แล้วเสียงจากห้องข้างก็ทำเขาต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่

"ยองแจจจจ มาช่วยฉันทำมื้อเย็นหน่อย~~~" 

วันนี้มันวันอะไรเนี่ย..

.

.

.

"นึกคึกอะไรเนี่ยพี่จินยอง" 

ยองแจกำลังนั่งเท้าคางมองคนเป็นพี่จัดแต่งหน้าอาหารอย่างขมักเขม่น หลังจากถูกเรียกมาให้ช่วยเป็นลูกมือโดยที่เขายังไม่ได้แม้แต่จะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยซ้ำ 

"เอาน่า นานๆทีไง" 

"แล้วพี่ทำเยอะแยะขนาดนี้จะกินหมดหรอ" 

"ก็ไม่ได้กินกันสองคนซะหน่อย" 

"หืมม.. ญาติมาหรอ" 

อาหารหน้าตาน่ากิน ดูมีความพิถีพิถันเป็นพิเศษเรียงรายอยู่บนโต้ะจนอดที่จะกลืนน้ำลายลงคอไม่ได้ เห็นแบบนี้ก็รู้สึกมีแรงขึ้นมาทันทึ 

"ป่าว มาร์คน่ะ" 

"เห.."

"ทำไม..?"

น้ำเสียงดูแปลกใจของร่างเล็กทำให้จินยองต้องถามซ้ำ

"เปล่า.. ก็แค่สงสัย เป็นอะไรกับพี่มาร์คป่ะเนี่ย ไม่ใช่แค่เพื่อนสนิทแล้วมั้ง.." 

"อะไร.. ก็เพื่อนสนิทนั้นแหละ ทำไมเล่า" 

"ตั้งแต่เมื่อตอนเที่ยงแล้ว ทะเลาะอะไรกันยังกับแฟน" 

"นี่ ก็ตามประสาเพื่อนแหละน่า"

จินยองชะงักมือที่จัดแต่งอาหารอยู่หันมาทำหน้างอใส่คนเป็นน้องจนยองแจต้องหัวเราะออกมาเบาๆ 

"ฮ่าๆ ก็ได้ๆ แล้วเมื่อไรพี่มาร์คจะมาอะ แล้วผมจะเป็นกขค.ไหม" 

"เดี๋ยวก็คงมาแล้ว แล้วก็ไม่เป็นกขค.อะไรทั้งนั้น ไป..ยกไปไว้บนโต๊ะนู้น" 

คนตัวเล็กลอบยิ้มก่อนจะยกจานไปคำสั่งของจินยองไปที่ห้องนั่งเล่น ปกติแล้วจินยองไม่ใช่คนใจเย็นถึงขนาดมานั่งทำอาหารคนเดียวทีละจานแบบนี้ พี่ชายเขาน่ะเป็นคนใจร้อนเกือบจะไฮเปอร์ด้วยซ้ำ ร่างเริงอารมณ์ดี คุยเก่งยิ้มเก่ง ใครเห็นใครก็รักทั้งนั้น 

คงไม่แปลกที่มาร์จะเป็นสนิทจินยองได้ เพราะจินยองเป็นคนเดียวที่ทำให้มาร์คพูดมากขึ้น ยิ้มมากขึ้น ต่างจากเมื่อก่อนที่นิ่งซะจนนึกว่าเป็นใบ้ซะอีก

"แล้ววันนี้พี่มาร์คจะนอนนี่ด้วยเปล่าอะ" 

"..คงงั้นมั้ง" 

"อืมม" 

ยองแจพยักหน้าหงึกหงักเป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงประตูดังขึ้นพร้อมกับแขกคนสำคัญ 

ทว่าแทนที่จะเป็นใบหน้าคมคายของมาร์คที่เดินเข้ามากลับเป็นใบหน้าเรียบนิ่งสายตาดุดันของคนที่เขาไม่อยากจะเจอที่สุดในเวลานี้แทน

"อ้าวแจบอม มาพอดีเลย" 

คนมาใหม่ทำแค่เพียงพยักหน้ารับนิ่งๆให้กับเจ้าของห้องก่อนจะปลดกระเป๋าลงบนโซฟา

ยองแจยืนอ้าปากค้างราวกับว่ากำลังเห็นสิ่งมหัสจรรย์ของโลก แจบอมเดินผ่านหน้าเขาไปหาจินยองในครัวก่อนจะตามมาด้วยมาร์คที่ในมือหอบหิ้วถุงบางอย่างเข้ามาด้วย 

อิมแจบอม!! มาได้ไง!

"ยองแจ สวัสดี" 

"อ..เอ่อ.. ครับ.." 

ถ้อยคำทักทายของมาร์คไม่ได้ทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์น่าขนลุกได้เลย ทำไมพี่จินยองไม่บอกว่าหมอนี่จะมาด้วย.. !

"ยองแจมาช่วยตรงนี้หน่อยสิ"

ร่างเล็กปั้นหน้างอให้กับเสียงเรียกของจินยองโทษฐานไม่ยอมบอกก่อน เห็นแบบนั้นจินยองเลยเดินมาหายองแจแทน 

"ทำไมพี่ไม่บอกว่าแจบอมจะมาด้วย.."

"เอาน่ายองแจ.. วันนี้มีของโปรดนายด้วยนะ" 

จินยองพูดยิ้มๆพลางโอบเอวบางเป็นเชิงขอโทษ 

"พี่ก็รู้ว่าหมอนั้นไม่ชอบผม"

"คิดมาก มาช่วยพี่เอาของใส่ตู้เย็นดีกว่า มาร์คซื้อขนมมาเยอะแยะเลย" 

จินยองกระซิบเสียงเบาก่อนจะดันหลังเล็กนั้นให้เข้าไปในครัว ยองแจเลยต้องฮึดฮึดไปจัดการเอาของที่มาร์คซื้อมาใหม่เข้าตู้เย็นอย่างช่วยไม่ได้ 

เดี๋ยวค่อยหาทางปลีกตัวทีหลังก็ได้วะ.. ให้ร่วมโต๊ะกับแจบอมอีกรอบละก็ ขอบาย.. 

"ยังใส่เสื้อฉันอยู่อีกหรอ.."

ไม่ทันไรเสียงทุ้มก็โพลงขึ้นมา ถือว่าเป็นคำทักทายที่ยินดีซะจริง ดวงตาเรียวต้องตะหวัดมองต้นเสียงด้วยความไม่พอใจ เห็นแจบอมคาบบุหรี่ยื่นท้าวตู้เย็นค้ำตัวเขาอยู่

"ฉันก็แค่มาช่วยพี่จินยองก่อน ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวจะถอดออกแน่" 

"หึ.." 

แจบอมแค่นหัวเราะเหมือนว่าสิ่งที่ยองแจพูดมันเป็นเพียงข้ออ้าง 

ไม่รู้ว่าจะเข้าข่ายโรคจิตรึเปล่า ในเมื่อทุกครั้งที่เขาเห็นยองแจแสดงท่าทางเหมือนอยากจะต่อยหน้าเขาอยู่ตลอดเวลานั้นมันทำให้ร่างสูงพอใจมากทีเดียว ยองแจเหมือนเด็กที่พยายามจะเอาชนะแต่มันก็ไม่มีทางสำเร็จ 

"พี่จินยองเดี๋ยวผมมานะ!"

"ไปไหน?" 

"ผมจะไปเปลี่ยนเสื้อหน่อย ตัวนี้ใส่แล้วรู้สึกไม่ดีชิบ" 

.

.

.

ซ่าาา.. 

ละอองน้ำกระเด็นออกจากกาละมังไปทั่วทิศทาง ยองแจโยนเสื้อแขนยาวสีดำลงไปลวกๆ ตามด้วยผงซักพอกประมานสองช้อนโต 

"จะซักให้สะอาดเลย" 

ปากบางยกยิ้มมุมปากก่อนจะย้ายตัวเองเข้าไปอยู่ในกาละมังนั้น เท้าเรียวออกแรงขย้ำเสื้ออย่างเต็มรัก 

เขาบอกจินยองว่าขอตัวมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ทั้งสามคนกินได้ตามสบาย อีกอย่างรู้สึกอิ่มมาจากโรงเรียนบ้างแล้ว แน่นอนว่ายองแจโกหก ยอมอดกินข้าวเย็นแสนอร่อยดีกว่าต้องไปนั่งร่วมโต๊ะกับอิมแจบอม 

เกือบๆหนึ่งช่วงโมงแล้วที่หนีมาอยู่ในห้องตัวเอง ปานนี้คงกินอิ่มจนพุงกางกันแล้ว ต่างจากคนตัวเล็กที่ตอนนี้ท้องเริ่มส่งเสียงประท้วง แต่อะไรก็ไม่สำคัญเท่าการระบายอารมณ์กับเสื้อของแจบอมถึงแม้ว่าพระอาทิตย์จะลับขอบฟ้าไปนานแล้วก็ตาม ถ้าสีไม่ซีดยองแจจะไม่ยอมกินข้าวเลยคอยดู 

"นี่แหนะๆ..! ” 

คนตัวเล็กยังคงใช้เท้าย้ำๆไปตามเสื้อด้วยความอารมณ์ดี 

หมั่นไส้.. ต้องซักแบบนี้แหละถึงจะเหมาะกับเจ้าของเสื้อพันธ์นั้น  

"ไอ่ตุ้ด! กล้าดียังไงทำกับเสื้อฉันแบบนั้นน่ะห้ะ!!" 

เห้ย.. 

คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือกเพราะจู่ๆเสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้นและยังไม่ทันทีจะได้หันไปมองว่าเจ้าของเสียงนั้นจะใช่คนเดียวกับที่คิดรึเปล่า ร่างบางก็ลอยขึ้นจากกะละมังแทบจะทันที 

กลิ่นบุหรี่และเบียร์อ่อนๆปะทะปลายจมูกยิ่งทำให้ยองแจมั่นใจว่าเป็นใครไปไม่ได้นอกจากอิมแจบอม 

"ย๊าาา!! ปล่อยนะ!!!"

"เดี๋ยวนี้กล้าทำขนาดนี้เลยใช่ไหม!!!"

ยองแจกำลังห้อยหัวลงมาจากไหล่หนา แจบอมช้อนตัวคนตัวเล็กขึ้นใช้มือข้างหนึ่งรวบขาทั้งข้างไว้ มืออีกข้างเอื้อมลงไปหยิบเสื้อของเขาขึ้นมาช้าๆ หยดน้ำและฟองจำนวนมากไหลลงมาตามริ้วผ้า

"นายจะทำให้มันสกปรกมากกว่าเดิมรึไง.."

"ปล่อยฉันลงอิมแจบอมม!!" 

ยองแจโวยวายลั่น กำปั้นเล็กทุบลงเข้าที่แผ่นหลังแกร่งรัวๆ เหม็นกลิ่นบุหรี่อีกต่างหาก!!

"นายนี่มันน่าจับโยนลงตึกจริงๆ"

ไม่พูดเปล่า ร่างสูงเดินไปเปิดระเบียงห้องออกทำเอายองแจใจกระตุก รีบคว้าชายเสื้ออีกคนไว้แน่น ถ้าเผื่อว่าแจบอมจะโยนเขาลงจากตึกจริงๆ

"นี่นายย! จะทำแบบนั้นจริงๆรึไง!!" 

"ไอ่ปัญญาอ่อน.."

คนตัวโตทำแค่เอาเสื้อที่มีฟองฟอดเต็มไปหมดมาฟาดไว้กับขอบระเบียงพลางวางอีกคนลง ทันทีขาเรียวแตะถึงพื้นยองแจก็ถอยร่นไปยืนชิดอีกฝั่ง ปากอิ่มเผยอหอบน้อยๆ จ้องมองร่างสูงด้วยความระแวง 

"ซักให้ฉันดีๆเดี๋ยวนี้.." 

สายตาคมชายตามองเสื้อของตัวเองเป็นเชิงบังคับ กลีบปากบางเม้มเข้าหากันก่อนจะพ่นลมหายใจพรืด 

"ก็เมื่อกี้ก็ซักให้อยู่ไง" 

"ใช้เท้าซักเนี่ยนะ!?"

"ก็อยากได้สะอาดๆมากไม่ใช่รึไง.." 

เสียงหวานบ่นอุบเบาๆ เบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ คนอะไรชอบตีหน้าเข้มทำเสียงดุ เหอะ.. 

แล้วนี่..

"เข้ามาในห้องคนอื่นได้ยังไง!"

"ฉันจะนอนที่นี่ วันนี้.."

ห้ะ !!!!?

———————

จบไปอีกตอนน คร่อกกก.. 55 

ใครที่รอมาร์คเนียร์อยู่ ตอนหน้านะๆๆ ><

#demons2jae เลยจ้าา

ปล. มีคนรู้ด้วยว่าเปลี่ยนเพลง ver.ใหม่
เขินแปปแฟนพันธ์แท้ไปนะ 5555
? cactus