Hey guys!! ผู้ชายคนนี้ผมจอง(Fic Hoozuki yaoi)

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 : อย่ามายุ่ง

ตอนที่ 4

ฮาคุทาคุ talk:

"โฮซุกิ?!! "

คู่สนทนาที่เพิ่งได้สติจากการช็อกเมื่อครู่รีบเดินตามคนที่เดินหนีนำหน้าตนไป อยากถาม...เหตุใดจึง ดูเศร้าศร้อยเยี่ยงนี้...โฮซุกิข้าจะเข้าข้างตัวเองได้มั้ย ว่าเจ้าอาจจะมีใจให้ข้าสักเล็กน้อย อย่างน้อยในดวงใจที่อกซ้ายของเจ้า ข้าคิดเช่นนั้นได้หรือไม่ โฮซุกิ…..

"ไม่ต้องเข้ามาใกล้ข้าขอรับ และ...อย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีก!!!" ร่างเพรียวสมส่วนหันมาตะโกนใส่หน้าข้าพร้อมระเบิดอารมณ์อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

โฮซุกิ talk:

 ทั้งๆที่ปกติจะกักเก็บอารมณ์ได้แท้ๆ ทุกออย่างมันไม่เป็นเหมือนปกติเมื่ออยู่ต่อหน้าชายคนนี้ ทั้งที่ปกติไม่เคยชอยคำพูดหวานหู ทั้งที่ไม่เคยแสดงอารมณ์ด้านนี้มาก่อน ทำไมกันนะ...มันถึงผิดไปจากเดิมเมื่ออยู่ต่อหน้าของเค้า รู้มั้ย..นายทำให้ตัวชั้นทันไม่เหมือนเดิมเลย มาปั่นปวนในหัวชั้นทำไมกันนะ? ฮาคุทาคุ

ฮาคุทาคุ talk: "เดี๋ยว!! โฮซุกิ นายเป็นอะไรไป" ทำไมถึงโมโหแบบนั้นล่ะทุกทีถึงเจ้านั่นจะโมโหแค่ไหนก็ไม่เคยตะโกนด่าแบบนี่มาก่อนส่วยมากจะใช้กำลังกายมากกว่า(?)

ทั้งสีหน้าแสนเศร้า ทั้งคำพูดที่ผิดไป

เจ้า………..เป็นอะไรไปนะ

และที่สำคัญ...ทำไมข้าถึงเป็นห่วงเจ้าขนาดนี้กันนะ

โฮซุกิ...เจ้าเข้ามาในหัวของข้าเกือบทุกครั้งเลยนะ

"ข้าบอกไม่ได้มายุ่งและไม่ต้องมาให้ข้าเห็นหน้าอีกขอรับ..!!" ริมฝีปากบางเฉียบเอ่ยถ้อนคำเย็นชาออกมา "ทำไมล่ะ?!! ทำไมชั้นถึงมาหานายไม่ได้ล่ะ ชั้นทำอะไรให้นายไม่พอใจกัน??!!! บอกชั้นมาสิ โฮซุกิ!!!"

".....ทุกเรื่องขอรับทั้งหน้าของท่านมันก็ทำให้ข้ารำคาญได้ อย่ามายุ่งกับข้า!!"

 คำพูดเย็นชาที่เอ่ยออกมาจากริมฝีปากบางเฉียบเจ้าไปกรีดแทงหัวใจในอกซ้ายของคนตัวสูง

"ทำไมล่ะ ทำไม ทำไมตลอดมานายถึงเกลียดชั้นล่ะ บอกชั้นมาสิ!! โฮซุกิ!!!"

 เสียงตะคอกที่เคยออกมาจากปากคนตัวสูงเป็นครั้งแรกที่มาพร้อมกับอารมณ์ในหลายๆอารมณ์ปนเป

ทั้งเศร้า....เพราะคนตรงหน้าบอกไม่อยากเห็นหน้าตน

ทั้งโมโห....เพราะคนตรงหน้าที่เมินเฉยตน ทั้งเสียใจ....เมื่อคิดถึงว่าจะไม่ได้เจอหน้าคนๆนี้อีกครั้งแล้ว

ทั้งน้อยใจ....ทั้งที่กับคนอื่นยังสามารถคุยได้ ยังยิ้มให้ได้...

ความรู้สึกมันปนกันไปหมด ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรเขาถึงเป็นอย่างนี้

...แต่มันเป็นไปทั้งหมดเพราะคนตรงหน้าเค้า

โฮซุกิ part:

จะมาถามข้าทำไมล่ะ!! ทั้งๆที่ท่านก็น่าจะรู้คำตอบนี่ ทั้งตลอดที่ผ่านๆมา....

เลิกมาให้ข้าเห็นหน้าเถอะ ถือว่าข้อขอร้องได้มั้ยขอรับ ปล่อยข้าไปเถอะ

แค่นี้ ข้าก็เจ็บปวดมากแล้วนะขอรับ

เจ็บ.....เพราะรู้ว่าคนตรงหน้าไม่ได้รักตน

เจ็บ.....เพราะรู้ว่าเกลียดตนมากขนาดไหน

เจ็บ.....เพราะรู้ว่าคนตรงหน้าไม่คิเแม้แต่จะชายตามองตนโดนไม่เกลียดชัง

เจ็บ.....เจ็บทุกครั้งเมื่อคิดถึงความจริงเหล่านี้ที่กันโหมกระหน่ำจิตใจตน

ขอร้องขอรับ ขอเวลาให้ข้าทำใจ....เพื่อครั้งหน้าเวลามาเห็นหน้าข้าจะได้ไม่ต้องเจ็บอย่างนี้อีกครา..... เมื่อตอนที่เราอาจจะได้พบกันครั้งหน้า ข้าอาจจะยิ้มให้ท่าน....ในฐานะของ'คนรู้จัก' ฉะนั้น...อย่ารั้งข้าไว้เลยขอรับ . . . . .

"ไม่ ไม่เอานะ ข้าไม่ยอม!! ข้าอยากเจอหน้าเจ้านี่ อยากเห็น อยากคุย อยากอยู่กับเจ้า ถึงแม้ว่านายจะเอาแต่ทำร้ายร่างกายข้าก็เถอะ แต่ว่า แต่ว่า ข้ายังอยากจะเจอเจ้าอยู่ดี!!! เหตุผลแค่นี้มันยังไม่พออีกรึ โฮซุกิ " เสียงตะโกนบอกเหตุผลที่แม้แต่คนที่กล่าวออกมายังไม่อาจรู้ถึงคำพูดเหตุผลที่ตนโพล่งตะโกนออกไปได้....

รู้แค่ว่าในใจนี้อยากจะเจอหน้าคนตรงหน้า ไม่อยากให้เมินตน

อยากจะได้ยินเสียงดื้อรั้นเอาแต่ใจนั้นพูดกับตน

ถึงแม้บางครั้งจะเป็นแค่ถ้อยคำประชดประชัน คำด่าที่หยาบหู

แต่ว่า

.......... ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน....เขาถึงดีใจเมื่อนึกถึงคนๆนี้ ที่ได้เห็นคนๆนี้

โฮซุกิ part:

เจ้าบ้า...เจ้ากำลังจะทำให้ข้าดีใจอยู่นั ที่เจ้าพูดมานั่นน่ะ ......มันอย่างกับการสารภาพรักไปเลยไม่ใช่รึ เจ้ามาพูดอย่างนี้มันทพำให้ข้าแบบดีใจนะ มันจะทำให้ข้าตัดใจจากเจ้ายากขึ้นนะ