[FICBTS] Secret love of Bangtan รักลับๆของพี่กับผม JINKOOK

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 Good morning Baby Rewrite 100 %

*** คอมเม้นกันด้วยนะจ้ะ เรื่องเป็นยังไง ตัวละครเป็นไง บอกไรท์ด้วยนะ พอดี เพิ่งหัดแต่งวายเรื่องแรกเลย เอาเป็นว่าเหมือนเดิมนะ 1เม้น เท่ากับ 1 กำลังใจ ครบ ห้าเม้นเมื่อไหร่ มาอัพต่อแน่นอน ****






ตอนที่ 4 Good morning Baby 

ดิ๊งด่องง ~~~~~

เสียงนาฬิกาปลุกที่แสนจะน่ารักของ เจ้าของห้องปลุกให้ผม ตื่นจากความฝันอันแสนหวาน แต่ทว่า ร่างบางของผมทำไมตอนนี้มันถึงหนักอึ้ง ยิ่งกว่ามีก้อนหินมาทับเอาไว้ มือทั้งสอง พลางเอื้มคว้า ค้นหาตัวการ แท้ที่สุด มันก็คือ ขาทั้งสองข้างของจีมิน !!!! ที่กำลังเกทับร่างของผมอยู่ ไอ้หมอนี่มันร้ายจริงๆ ขนาดท่านอนยังวางอำนาจเลย ผมจึงรีบดันตัวเองขึ้นจากเตียง ก่อนจะใช้มือเล็กยกขาของจีมินออกจากตัวผม แต่ทว่า..


 

“ โอ้ยย ทำไมหนักแบบนี้วะ ”
 

ขาท่อนใหญ่ของเขามันช่างเป็นอุปสรรคเสียจริง ต่อให้ผมออกแรงแค่ไหนก็ไม่สามารถย้ายมันออกไปได้

“ คิกๆๆ ”

เสียงหัวเราะของร่างสูงที่นอนด้านข้างๆ ทำให้ผมรู้แจ้งว่านี่มันเป็นการจงใจแกล้งผมชัดๆ

“ ปาร์คจีมิน เอาแขนท่อนยักษ์ของมึงลงไป กูหนักเว้ยย !!! ”

“ คร่อกก ~~ ”

จีมินไม่ได้สนใจคำพูดของผม และยังคงทำเป็นแกล้งหลับต่อ

“ จะเอามันลงไปดีดี หรือจะให้กูดึงขนหน้าแข้งมึงห่ะ ?? ”

เอิ่ม =-= ดูเหมือนว่าเขาจะกลัวคำพูดของผมหรอกนะ แต่จะทำไงได้ เพราะผมไม่รู้จะใช้วิธีใดกับคนๆนี้อีกแล้ว

นอกจาก……..จับขึงแล้วดึงขน ฮิฮิ

“ โอ้ยยย เล่นอะไรของมึงเนี่ย ?? กูเจ็บนะ ”

“ ฮ่าๆ เป็นไงละ อยากแกล้งกู ”

ร่างสุงรีบรั้งขาท่อนใหญ่ของตัวเองกลับ ก่อนจะโอดโอย เพราะโดนผมรั้งขนหน้าแข้งออกมาสะกระจุกใหญ่ ฮ่าๆๆ

“ ใจร้ายยยโคตรๆ รู้งี้ให้นอนอยู่หน้าหอสะก็ดี ชิส์!!! ”

“ แหมแค่นี้ทำเป็นทวงบุญคุณ”

ผมบอกคนขี้งอน ก่อนที่จะรีบลุกขึ้นและตรงเข้าไปยังห้องน้ำ เพื่อทำธุระส่วนตัวทันที  เวลาผ่านไปสักพัก ผมและจีมินก็อยู่ในชุดนักศึกษาทั้งคู่ โชคดีที่ตัวผมกับเขาตัวไม่ต่างกันสักเท่าไหร่ เลยสามารถใส่ร่วมกันได้
 

“ นี่มึงจะไม่ง้อจริงๆใช่ไหม ?? งอนมึงอยู่นะเว้ยย ”
 

“ ไม่มีเหตุผล ”

ผมเริ่มต่อรองกับคนขี้อ้อนตรงหน้า ก่อนจะหยุดเดินเพื่อให้เขาได้คิดหาข้อแก้ตัว

“ ข้อหนึ่ง มึงทำร้ายกู ข้อสอง มึงแกล้งกู ข้อสาม มึงดึงขนหน้าแข้ง ที่กูปลูกไว้ ข้อสี่ ข้อนี้ยังไม่ได้คิด แต่ข้อสุดท้ายสำคัญมาก ก็คือ เพราะมึงน่ารัก !! ”

คนตรงหน้าเริ่มเล่นลิ้นแต่เช้า จีมินเริ่มจะออกลายขึ้นทุกวัน หื่นกามขึ้นทุกชั่วโมง

“ รู้งี้น่าจะถอนให้ หมดสะก็ดี ป่าดงดิบของมึงจะได้ โล่งสบายหูสบายตา ”

“ ใจร้ายย จอนจองกุก คนใจดำ !!! เสียแรงที่กูอุส่าห์ไปรับและยังให้นอนร่วมที่ห้องอีก ”

“ เออๆๆ เอาเป็นว่ากูจะเลี้ยงข้าวมึงเพื่อ ง้อละกัน แต่ตอนนี้ขอไปเรียนก่อนละกัน !! ”

ผมเริ่มรำคาญจีมิน ที่เอาแต่ ยกเรื่องบุญคุณอันน้อยนิดของตัวเองมาพูด

“ เยสส !! นั่นแหละที่ต้องการ ตั้งใจเรียนนะจ้ะ จองกุกกี้  ”.

จีมินพูดเสร็จก่อนจะใช้ทักษะนักกีฬา หลบมือเรียวๆของผมที่กำลังจะฟาดเขา

ฮ่า~~~~~~ โรงเรียนของเราน่าอยู่ คุณครูไปม๊อบทุกวัน

ผมเดินเข้ามายังตึกคณะของตัวเอง ก่อนจะรีบเข้าตรงที่หลายๆคนกำลังมุงดูกันอยู่
 

“ เห้ย คนนี้ไงแก ”

“ จริงหรอวะ แม่งหน้าตาก็ดี ไม่น่าขายตาเลย ”

“ หน้าตาโคตรสวยเลยวะ ราคาเท่าไหร่วะ กูชักสนแล้วว  คืนนี้คิวว่างไหมจ้ะ ??”

เสียงของทุกๆคนหันมามองที่ผมกันสายตาเดียว พร้อมกับพูดประโยคแปลกๆออกมา นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตผมกันแน่ ผมจึงรีบแทรกตัวเข้าไปอ่านป้ายประกาศนั่นทันที

นักเรียน แลกเปลี่ยน คณะผัดเผ็ด สาขาต้มกะทิ

ชื่อย่อ จอน จอง กุก [นี่มึงย่อแล้วหรอ ??? ]

ขายตัวให้กับเสี่ย ทุกเย็นหลังเลิกเรียน

ภาพและหลักฐาน บลาๆๆ

เห้ยยนี่มันรูปผมเมื่อวาน ตอนที่โดนลุงแก่ๆของไอ้ซอกจินมันจับขึ้นรถนี่ ทำไมข่าวถึงออกมาเป็นแบบนี้ได้

“ จองกุก ทำไมเพิ่งมาเนี่ยย ?? คนในรูปนั่นใช่นายจริงๆหรอ ?? นายไม่ได้เป็นอย่างที่ข่าวบอกใช่ไหม ?? “
 

เสียงของเจโฮป ที่วิ่งมาหาผมด้วยอาการรีบร้อน ผมรู้แน่ชัดว่าการคิดอะไรต่ำแบบนี้ ต้องเป็น ฝีมือของ เด็กโตสมองฝ่อ คนเดียวของที่นี่    คิมซอกจินน !!!!!!

ปั๊ง !!! ประตูห้องเรียนถูกเปิดออกด้วย อารมณ์โมหะของผม ก่อนที่จะตรงไปยัง ร่างสูงต้นเหตุทันที

“ มึงมาแล้วหรอวะ กูนึกว่าวันนี้ขาดเรียนสะแล้ว เพราะโดนเสี่ยจัดหนักเมื่อคืน  ฮ่าๆๆๆ ๆ”

พลั๊วะ !!!

ทันทีที่ไอ้ซอกจิน อ้าปากพูดประโยคแสนสกปรก หมัดเล็กๆของผมก็พุ่งตรงไปยังปากปีจอของหมอนั่นทันที ทำเอาร่างสูงตรงหน้าถึงกับล้มไปอย่างไม่เป็นท่า

“ มึง ไอ้ลูกหมา !!! มึงอยากตายใช่ไหมวะ ถึงกล้าต่อยกู !!! ”

“ เออ คนสกปรกอย่าง นาย ฉันก็ไม่ยอมเหมือนกัน เข้ามาดิวะ ”

แต่ในขณะที่สงครามของผมกับซอกจินกำลังจะเกิดขึ้น กลับถูกอาจารย์ที่ปรึกษามาขัดจังหวะสะก่อน

“ หยุดเดี๋ยวนี้ !! คิมซอกจิน จอนจองกุก ที่นี่ห้องเรียนนะ ไม่ใช่สนามมวย !!  พวกเธอสองคนตามฉันมาที่ห้องปกครองเดี๋ยวนี้ !!!!! ”

 

ณ. ห้องฝ่ายปกครอง ~

ฟาบ!!

เสียงไม้เรียว ที่กำลังปะทะกับก้นน้อยของคิมซอกจิน มันยิ่งทำให้ผมสะดุ้งเฮือกใหญ่

“ ฉันถามทำไมไม่ตอบห่ะ ?? ว่า มันเกิดอะไรขึ้น ??  แล้ว ใบประกาศนี่มันคืออะไร ”

อาจารย์คนสวย วางไม้เรียว ก่อนจะยื่นใบประกาศ ให้ซอกจิน เพื่อถามความเป็นไป

“ โธ่อาจารย์ ตีผมทำไมกันเนี่ย ผมเป็นลูก เจ้าของธุรกิจยักษ์ใหญ่นะ ตีก้นแบบนี้มันทำให้เสียหน้าหมดเลย ”

ซอกจินเริ่มบ่น อุบอิบ ก่อนจะหยิบไม้เรียวนั้นมาหักทิ้งเสีย

“ ย่าห์ !! คิมซอกจิน ฉันรู้ว่านายรวย แต่ฉันสอนศิษย์ทุกคนเท่ากัน ไม่เคยแบ่งจากฐานะ ดังนั้นต่อให้นายเป็นเจ้าแห่งโลก ฉันก็จะตีนาย เพราะนายเป็นลูกศิษย์ฉัน  แล้วเธอละจอนจองกุก มาเรียนอาทิตย์แรก ก็สร้างปัญหาสะแล้ว อยากจะให้ฉันส่งตัวเธอกลับไหม ??  ”

ผมรีบสะบัดหน้าทันที เมื่อได้ยินข้อเสนอที่ไม่พึงประสงค์ของอาจารย์ ต่างจาก ไอ้ซอกจินที่ทำหน้าเห็นด้วยอย่างยิ่ง

“ เอาเป็นว่าครั้งนี้ ฉันจะปล่อยพวกนายไปก่อนะละกัน แต่ถ้ามีครั้งหน้าฉันจัดหนักพวกนายแน่ !!!! ”

“ เยส !!!! ”

คิมซอกจิน ดีใจออกหน้าออกตาทันที เมื่อรู้ว่า อาจารย์จะไม่เอาโทษตน

“ แต่………. นายสองคน ต้องไปทำความสะอาด ตึก วิทย์ หลังเลิกเรียนเป็นเวลา หนึ่งเดือนเต็มๆ แล้วก็ไปจัดการ กำจัดใบประกาศำไร้สาระ นี่ออกจาก มหาวิทยาลัยให้หมด !!!! ”

“ ไม่นะ !! ”

“ ไม่นะครับ ”

ผมกับซอกจิน อุทานออกมาพร้อมกัน เมื่อได้ยินว่าต้อง ทำความสะอาดตึกวิทย์นั่นร่วมกันเป็นเวลาหนึ่งเดือน

ตึกวิทย์ มันเป็นตึกร้างที่ไม่มีเปิดการเรียนการสอน ขนาดแม่บ้านยังไม่กล้าขึ้นไปทำความสะอาดเลยด้วยซ้ำ เป้นที่คนกล่าวขานกันว่า เป็นสถานที่สุดท้ายของ อาจารย์และนักศึกษาคู่หนึ่ง ที่รัก กัน แล้วพากันมาผูกคอตายที่นี่ มันคือป่าช้า ดีๆนี่เอง  วันดีคืนดี หากผ่านก็อาจจะเห็นขาปริศนาห้อนโตงเตง ออกมาบ้าง บางทีก็ห้อยหัว คอยาวลากดินบ้างง ย้าก!!!! แค่คิดก็เสียวสันหลังแล้ว  แล้วนี่ทำไมต้องให้ผมไปกับ ไอ้ซอกจิน ที่คล้ายคลึงกับปีศาจอีกด้วยย    ป่าช้า กับ ปีศาจจจ ผมจะมีชีวิตรอดไหมครับบ อาจารย์ !!!!!!!




 

เสียงสัญญานดังเตือนว่าถึงเวลาหมดการเรียนการสอนของวันนี้ นักศึกษาทุกคนต่างส่งเสียงไชโยโห่ร้อง ที่ได้กลับไปพักผ่อน ซึ่งแตกต่างกับผมโดยสิ้นเชิง ที่รู้สึกว่าใกล้ถึงเวลาที่ต้องไปปฎิบัติภารกิจ ล่าท้าผี ที่ตึกวิทย์

 

“ จองกุก วันนี้มึงว่างป่าววะ ?? ”
 

ซูก้า หนุ่มหน้าหวาน เอ่ยถามผม ขณะที่ตัวเองกำลังเก็บสัมภาระอยู่  

 

“ กูกำลังจะถามมึงพอดีเลย ว่าวันนี้ว่างไหม ?? ”
 

ผมตอบกลับเพื่อนตัวเองด้วยคำถามที่คล้ายคลึงกัน พร้อมกับยื่นมือของตัวเองไปจับที่แขนซูก้าเบาๆ ทำเอาร่างบางตรงหน้าถึงกับเอะใจเล็กน้อย
 

“ อย่าบอกนะ…จองกุก..ว่าจะให้กูเป็นเพื่อนไปทำความสะอาดด ….ไม่เด็ดขาดดดด !!! ”
 

ยังไม่ทันที่ถามผมจะเอ่ยปากขอร้อง ซูก้าก็ตอบปฎิเสธออกมาราวกับรู้ดีอยู่แก่ใจ

 

“ มึงจะปล่อยให้กูไปคนเดียวจริงๆหรอว่ะ นี่เพื่อนนะเห้ยยย !! ไม่รักกันบ้างหรอ ??? ”
 

“ รักมึงก็จริงนะ  แต่กูกลัวววมากกว่า ขอโทษวะ ”
 

“ โครตใจร้ายเลยวะ  ถ้ากูโดนผีหลอกตายนะ กูจะไปหักคอมึงคนแรกแน่นอน ”

 

ผมพูดเชิงน้อยใจ ก่อนจะหย่อนก้นลงโต๊ะเรียนตัวเดิม

 

 

หนึ่งชั่วโมงต่อมา หน้าตึกวิทย์สุดหลอนน บวกกับท้องฟ้าที่เริ่มลับขอบฟ้า
 

“ โอ้ยย จองกุกนะจองกุก ทำไมต้องลากกูมาที่แบบนี้ด้วย มันน่ากลัวนะเห้ยย !!! ”
 

แน่นอน เสียงของซูก้าที่บ่นอุบอิบตลอดทาง ที่ตอนนี้ถูกผมลากตัวมาเป็นเพื่อนจนได้ 
 

“ เออน่ามึงกลัวกูก็กลัว เหมือนกัน ป่ะ..เข้ากันไปได้แล้วว ”
 

“ ห่ะ ??มึงเข้าใจอะไรผิดหรือป่าว กูมาเป็นเพื่อน แต่ไม่ได้จะเข้าไปในตึก ดังนั้นมึงเอาไปเลย ”

 

ซูก้าปฎิเสธเสียงแข็ง ก่อนจะโยนอุปกรณ์ทำความสะอาดทั้งหมด มาไว้ที่ผม นี่แหละเพื่อนแท้ในยามยากจริงๆ

 

“ จะไม่เข้าไปเป็นเพื่อนกูจริงๆหรอ ซูก้า ??? ”
 

ผมเอ่ยถามร่างบางอีกครั้ง เผื่อเขาจะเปลี่ยนใจบ้าง
 

“ อย่าเลย รอมึงอยู่ข้างนอกดีกว่า เผื่อมึงโดนผีหลอกจริงๆขึ้นมา กูจะได้วิ่งหนี   เอ้ยย !! วิ่งตามคนมาช่วยได้ทัน ”
 

โถๆๆ เพื่อนผมช่างมีน้ำใจจริงๆ ยิ่งฟังแล้วยิ่งซาบซึ้ง         เฮ้ออ คนเดียวก็คนเดียววะ ว่าแต่ไอ้ซอกจินทำไมยังไม่มาอีกนะ คิดจะอู้งานแล้วทิ้งผมคนเดียวจริงๆหรอเนี่ย ??? ผมรวบรวมความกล้า ก่อนจะหอบอุปกรณ์ทำความสะอาด เดินเข้าไปยังในตึกนั่น โดยมีซูก้าส่งเสียงเชียร์แว่วตามหลังมา

 

เจอบรรยากาศรอบนอกว่าหลอนแล้ว พอเข้ามาข้างใน หลอนกว่ายกกำลังสอง ตึกไม้เก่าๆที่ชำรุด บวกกับฝุ่นหนาเตอะยาวเป็นคืบ โต๊ะเก้าอี้ที่ชำรุดที่โยนทิ้งมาให้ตึกนี้เก็บไว้ โหลเล็กโหลน้อยที่บรรจุ สัตว์แปลกประหลาดนานาพันธุ์ ผมรีบเดินไปเปิดไฟที่มีอันน้อยนิด ให้ได้แสงสว่างบ้างเพียงเล็กน้อย ก่อนจัดการลงมือทำความสะอาดทัน เพราะยิ่งทำไวงานจะได้เสร็จไว ฮิฮิ จองกุก ไฟว์ทิ้งงง !!!!!!!!!!!

 

แคร่กกกๆๆ 

 

ในขณะที่ผมกำลังง่วนกับการเป็นภารโรงของตึกนี้ ก็มีเสียงประหลาดดังขึ้น เป็นระยะ เสียงมันคล้าย กับอะไรลากกับพื้นสักอย่าง ที่กำลังเข้ามาทีละนิด

 

อิ๊บอ๋ายแล้ววว ~~~
 

ผมพยายามตั้งสติ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลแล้ว เพราะร่างทั้งร่าง กำลังสั่นสะท้านยิ่งกว่าเข้าเข้าทรงสะอีก เสียงมันเข้ามาจวนจะใกล้เต็มที สองมือผมกำไม้กวดไว้แน่น ก่อนจะลับตาพริ้ม ในใจพลางท่องพุทโธ พุทโธ

 

“ จอนนน จองง กุกกกกกกกก ”

 

เฮ้ยยยย ผีมาแล้ววว ผมควร ทำไงดี ทำไงดี ?? ร่างที่สั่นเทาของผมถูกมือเย็นเฉียบ แตะที่บ่า ก่อนที่ผมจะรีบพลิกตัว แล้วฟาดไม้กวาด ไม่ยั้งใส่ผี ทันที   ฉันจะตีแกให้ตายอีกรอบแน่ ไอ้ผีบ้า ย้ากกกกกกกกก !!!!!!!!!!!!!!!!!


 

 

“ โอ้ยยย กูเจ็บนะเว้ยยย !!! ”
 

ผี ร้องเจ็บบ  !!! เห้ยยย หรือว่า คน ?? ผมพยายามตั้งสติ ก่อนจะ ลืมตาช้าๆ เพื่อดูบุคคลด้านหน้าว่าเป็นใคร 

 

.” คิมซอกจิน !! “ 
 

“ เออ กู เองง  แม่งฟาดมาได้ไงวะ เจ็บนะเว้ยย ”
 

ร่างสูงโวยเสียงดัง มือทั้งสองของเขาได้แต่กุมขมับของตัวเองไว้
 

“ ก็ ใครใช้ให้นาย มาแกล้ง ฉันละ ?? ”
 

“ มึงคิดว่าคนอย่างกูนี่หรออ ?? แกล้ง มึงคิดผิดแล้วละ ไอ้ลูกหมา เพราะตัวกู ทำจริง สถานเดียว !!! ”

 

ไอ้ซอกจินเริ่มขู่ผมอีกครั้ง ก่อนจะ หยิบไม้ถูพื้นโยนมาให้ผม


 

 

“ หน้าที่มึง คือทำความสะอาดตึกนี่ทั้งหมด ส่วนกูจะคอยตรวจความสะอาดเอง ”
 

“ ได้ไง ?? อาจารย์ก็สั่งให้นายทำเหมือนกัน ”
 

“ แต่กูไม่อยากทำ มึง มี ปัญ หา อะ ไร ไหม ??? ”
 

ซอกจิน ย้ำ ชัดถ้อยชัดคำ ก่อนจะเดินไปนั่ง ดูผม อย่างสบายใจเฉิบ นิสัยเลว และยังเผด็จการอีก ผมขอแช่งให้มันไม่มีเมีย !!!! หรือไม่ก็ขอให้มันโดนเมียทิ้ง ชิส์ !!


 

 

เวลาผ่านไปสักพัก ตึกวิทย์ก็เริ่มสะอาดขึ้นอย่างผิดหูผิดตา เพราะหยาดเหงื่อแรงกาย ยิ่งกว่าพี่ไมค์ ภิรมย์พร คนสู้ชีวิต อย่างผม [คนเดียว ] ซอกจินซึ่งหลับปากอ้ามาตลอด ก็รู้สึกตัวขึ้นทันที ก่อนจะจับจ้อง [จับผิด] ผมที่กำลังปาดเหงื่อที่หน้าของตัวเองอยู่ แต่ทว่า ไฟในห้องก็เริ่มกระพริบๆ และดับลงในที่สุด หญิงผมยาวสีดำสนิท บวกกับชุดขาวยาวคลุมเข่าค่อยๆโผล่หน้าขึ้นมาหลังที่ซอกจินนั่งอยู่ อย่างไม่รู้เรื่องราว ผมได้แต่กลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ลงคอ แล้ะชี้นิ้วบอกร่างสูงทันที

 

“ เป็นเชี่ยอะไรของมึงอีก จองกุก !!! ”
 

“ ซอกจิน ผะ…ผะ.. ”
 

“ผะ..อะไรวะ  มึงช่วยพูดอะไรให้กูรู้เรื่องหน่อยได้ไหม ??? ”

 

“ ผะ..ผี อยู่ ข้างหลัง นายยยย ”


 

 

“ เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย ”
 

ทันทีที่ผมพูดจบ ซอกจิน ก็ร้องลั่นออกมาทันที พร้อมกับวิ่งมาหาผมอย่างไว ราวกับติดจรวด จนร่างของเราสองคนล้มตึงไปด้วยกัน

 

“ ฮ่าๆๆ ตลกชะมัดเลย ”
 

“ หน้าแกฮามากเลย จองกุก ”

 

เสียงผีผู้หญิงชุดขาวคนนั้นหัวเราะออกมา อย่างสะใจ ก่อนจะ ถอดเครื่องแต่งกายออกหมด ผมพบว่านั่นคือ ซูก้าและวี ที่วางแผนไว้ทั้งหมด ไม่ต่างจาก ซอกจินที่อมยิ้มเล็กน้อย บนร่างบอบบางของผม


 

 

 

“ ย่าห์!!!! เลิกขำกันได้แล้วว มันน่าสนุกนักหรือไง ส่วนนายก็ลงไปจากตัวฉันได้แล้ว คิมซอกจิน ”

 

“ ไม่ลง !!! จะว่าไปมึงนี่ก็น่าสนใจเหมือนกันนะ จองกุก”
 

คิมซอกจินตอบกลับอย่างกวนเบื้องล่าง และพลางกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

 

“ เลิกพูดไร้สาระ แล้ววเอาตัวนายออกไปไกลสักที  ”
 

ผมออกปากไล่คนหน้าด้าน ที่กำลังจ้องมองผมด้วยสายตาหื่นกาม

 

“ กาก้า จ๋า !! วีว่าเราออกกันไปก่อนดีกว่านะ ปล่อยให้สองคนเขาสวีทกันต่อเนอะๆ ”
 

“ ก็ได้ๆ แต่มึงไอ้จิน ถ้ามึงขืนใจเพื่อนกูแม้แต่น้อย กูไม่เอามึงไว้แน่  ”
 

บทสนทนาของคู่รักแสนหวาน วีก้า พูดจบก่อนจะสะบัดก้นหนี แล้วทิ้งให้ผมอยู่ต่อกับไอ้ซอกจิน

 

“ หยุดเด๋วนี้นะ ไอ้ก้า ตอบกูมาเดี๋ยวนี้ ว่าเรื่องผีที่มึงเล่า มันคืออะไรกัน ?? ”
 

ผมเอ่ยถามเพื่อนรัก ก่อนที่มันจะชิ่งหนี
 

“ แหะๆๆ กูโกหกเล่นเองแหละ ฮ่าๆๆ โทดทีนะ จองกุก ไม่คิดว่ามึงจะกลัวขนาดนี้ !! ”

 

ปั๊ดโธ่เว้ยย มีเพื่อนอยู่คนนึงก็โดยหลอกสะงั้น แล้วคราวนี้ผมจะเชื่อใจใครได้อีกละหึ ชีวิตกุกช่างน่าสงสาร  บร๊ะเจ้า!!! 

 

 

 

“ ว้า เหลือกันสองคนแล้วว  ทำอะไรต่อกันดี น้า ??? ”
 

เสียงหื่นกามของคิมซอกจิน ยิ่งทำให้ใจของผมผวาเข้าไปใหญ่ บรรยากาศ ถือว่า เป็นใจอีกต่างหาก 
 

“ ถ้านายทำอะไรฉันนะ  ซอกจิน ฉันฆ่านายแน่เอาเส่ !!!!! ”
 

“ ว้า อยากโดน ฆ่าจังแหะ แต่ไหนๆ จะโดนฆ่าแล้ว ขอเก็บกำไรก่อนละกัน ”
 

ทันทีที่สิ้นของของ ริมฝีปากอุ่นของคนด้านบน ก็ประทับลงที่แก้มของผมสะฟอดใหญ่  เขากำลังลวนลาม โดยหอมแก้มของผม !!!!!!!!!!!!!

 

“ ไอ้คนเลววว แกตายแน่ๆ ”
 

“ ฮ้า ชื่นใจจังเลยวะ ฮ่าๆๆๆ ”
 

ซอกจิน พูดอย่างสบายอก ในขณะที่ผมกำลังดิ้นส่ายไปมาใต้ร่างของเขา
 

“ มึงหยุดดิ้นสักทีได้ไหม ??  ”
 

“ ไม่ !!! มึงมันเลวว ชอบลวนลาม คนอื่น ไอ้หื่นกาม ไอ้งามไส้ ไอ้วิปริต ”
 

“ มึงจะไม่หยุดดิ้นใช่ไหม กูชักจะมีอารมณ์ขึ้นมาแล้วนะ ถ้ากูทำอะไรมึงขึ้นมาอย่าหาว่ากูไม่เตือน ”
 

แน่นอน ผมหยุดชะงัก เมื่อได้ยินคำพูดเสี่ยงๆแบบนั้น  ก่อนที่ซอกจินจะอมยิ้มอย่างพอใจเล็กน้อย

“ มึงนี่มันอ่อยเก่งจริงๆ ”

ห่ะ ??? สมองผมแทบระเบิดเมื่อได้ยิน คำพูดนั่นออกมาจากปากของเขา  ซอกจินนต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ ผมไปอ่อยมันตอนไหนไม่ทราบ

 “ หึหึ มึงชอบไอ้นักกีฬานั้นอยู่ใช่ไหม ??? ”

ห่ะอะไรของมึงง นักกีฬาไหนวะ จีมิน? นี่เขารู้จักจีมินด้วยหรอ  แล้ววมันเกี่ยวอะไรกับการที่เขาแกล้งผมอยู่ตอนนี้ด้วย

“ เรื่องส่วนตัว”

“ อย่ามาเฉไฉ มึงชอบมัน หรือมันชอบมึง ตอบมาเด๋วนี้ !!!  ”

ซอกจิน พูดย้ำถ้อยย้ำคำ ก่อนที่สองมือหนาจะกระชาดคอเสื้อผมไว้ ทำไมเขาต้องโมโหขนาดนี้ด้วยนะ

“ โอ๊ย !! แล้วฉันจะชอบใคร หรือเป็นแฟนกับใคร มันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย ?? ”

คำพูดของผมทำให้ร่างสูงเริ่มปลดเปลื้องจากการรัดตัวของผม จนในที่สุดก็เปลี่ยนไปนอนอยู่ข้างๆผมแทน

“ กูมีสัญญา มาให้มึงทำข้อตกลงกับกู ”

คนหื่นกามพูดกับผม พลางใช้นิ้วนิ้วของเขา เขี่ยปลดกระดุมเสื้อของผมทีละเม็ด ยิ่งทำให้ขนอ่อนของผมลุกชันไปทั้งตัว

“  เอิ่ม…เอ่อ สัญญาอะไรของนาย ฉันไม่มีบ้าน ไม่มีที่ดิน ไม่มีอะไรค้ำประกันหรอกนะ  ”

“ กูจะไม่แกล้งมึงอีกแล้วว จะไม่ทำร้ายมึงด้วย  ”

“ ไม่เชื่อหรอก  ”

สิ่งที่เขาพูดถึงแม้ว่ามันจะแปลกๆก็เหอะ แต่ผมก็แอบดีใจ เพราะนั่นคือความสงบของผมขณะที่อยู่ที่นี่

“  จริงๆเว้ย แต่ว่า ….”

น่านไง !! ผมว่าแล้ว ไม่มีอะไรที่ได้มาง่ายๆ จากผู้ชายคนนี้

“ มึงต้องห้ามยุ่ง กับผู้ชายคนอื่นๆ รวมถึง ไอ้นักกีฬานั่นด้วย !!! ”

“ งั้นขอบายย ”

“ กูไม่ชอบเวลาที่มึง อยู่ใกล้คนอื่น ”

ซอกจินพูดหน้าเสียงหนักแน่น บวกกับแววตาที่จ้องมาหาผมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

ตึกๆๆ หัวใจแม่งทำต้องสั่นแรงด้วยย

“ เห้ยย ได้ไง ?? แค่ไม่ชอบนี่นะ  นั่นมันเพื่อนฉันนะเว้ยย !!!! นายกะจะไม่ให้ฉันมีเพื่อนคบกันหรือเลยหรือไง ??”

ผมรีบโวยวาย เพราะรู้สึกเหมือนได้รับความไม่ยุติธรรม

“ ก็ไอ้ก้าไง กูยกเว้นให้คนนึง !! ”

“ ไม่ได้ เพื่อนฉันมีตั้งหลายคนจะให้เลือกคบ คนเดียวได้ไง ??? ”

“ กูแถมไอ้แว่น ที่ชื่อ เจโฮปให้อีกหนึ่งคน !! และนี่ถือว่าเป็นคำขาด ไม่มีข้อต่อรองใดๆทั้งสิ้น ”

ร่างสูงลุกขึ้นยืนอย่างว่องไว ก่อนจะเดินออกไปสบายใจเฉิบ

“ ฉันไม่ยอมรับข้อ เสนอ บ้าบอ ของนาย หรอกนะ !!! ได้ยินไหม ไอ้บ้าซอกจิน นายอยากแกล้ง ก็แกล้งเลย ฉันไม่สนใจอยุบาลเด็กโข่งอย่างนายแน่นอน ”

แต่ถึงแม้ว่าผม จะตะโกนเสียงดัง หรือจะอาละวาดแค่ไหนก็ตาม คิมซอกจิน ก็ไม่ได้กลับมาสนใจอะไร เพราะตอนนี้ เขาได้ทำสัญญา นั่นขึ้นมาในใจของเขาแล้ว

 

CRY .q