Wonder Boys (Super Junior Yaoi)

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4: Heechul's Story (เรื่องของฮีชอล) - Part I

“นั่นมันพวกอาจารย์ปกครองนี่”

“เออๆ ใช่! ชเวซีวอน คิมคิบอม โจคยูฮยอนแล้วก็จุงยุนโฮ”

“ดูดิ วิ่งวุ่นกันใหญ่เลย!”

“ใช่ๆ สงสัยพวกปีรุ่นพี่ฮีชอลโดดเรียนอีกแล้ว”

“ขนาดสร้างคลองเอาไว้ยังหยุดไม่ได้เลย”

“รุ่นพี่เขาแสบจริงๆ”

“โดดเรียนไปแล้วไม่โดนจับเลย ครั้งนี้โดดเรียนไปก็คงไม่โดน”

ร่างเล็กบางที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ชะงักทันที ใบหน้าหวานขาวเงยหน้าขึ้นมามองจากหนังสือเล่มใหญ่

โดดเรียนอีกแล้วเหรอ?...งั้นวันนี้ก็คงกลับบ้านคนเดียวอีกแล้วหนะสิ

“น้อง เป็นอะไรไปหนะ?”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น ร่างเล็กหันหน้าไปมอง

ชายหนุ่มร่างใหญ่ใบหน้ากลมหล่อเหลา เนคไทสีน้ำเงินเข้มของปี3ผูกอย่างไม่ค่อยจะเป็นระเบียบ

“ผม ไม่เป็นไรหรอกฮะ”

“หน้านายดูไม่สบายใจชอบกลนะ เอ้า กินนี่สิ เผื่อจะได้ดีขึ้น”ไม่ว่าเปล่ามือหนาก็ยื่นซาลาเปาไส้ครีมมาให้สองลูก ร่างเล็กมองอย่างงงๆเล็กน้อย

“เอ่อ...”

“ซาลาเปาไง^^ ขาวๆ กลมๆ อวบๆ ซาลาเปาไส้ครีมไง^^”

มือเรียวเล็กเอื้อมไปหยิบซาลาเปาไส้ครีมทั้งสองรูปมาแล้วยิ้มรับ

“ขอบคุณฮะรุ่นพี่...เอ่อ...รุ่นพี่...”

“เยซอง”

“กลับมาแล้ว”เสียงหวานของร่างบางตะโกนออกมาดังลั่น มือเรียวปิดประตูบ้านพร้อมกับถอดรองเท้าในชั้นวางอย่างเรียบร้อยก่อนที่จะเดินเข้าไปตรงห้องครัวที่อยู่หน้าประตูบ้าน

“เฮ้ออออ หนึ่งอาทิตย์นี่มันสั้นเหมือนกันแฮะ”ฮีชอลบ่นพึมพำเบาๆพร้อมกับทิ้งตัวลงบนเก้าอี้กินข้าว

หนึ่งอาทิตย์...ที่มีอาจารย์ใหม่สี่คนเข้ามาในชีวิต

หนึ่งอาทิตย์...ที่คอยต่อล้อต่อเถียงกับชเวซีวอน อาจารย์ใหม่ประจำห้องคิงปี4และอาจารย์ฝ่ายปกครอง

หนึ่งอาทิตย์...ที่โดดเรียนมาสองครั้งแล้วถูกจับไม่ได้เลย

หนึ่งอาทิตย์ที่เร็วกว่าอาทิตย์ไหนๆในชีวิตของเขาอีก

“ขาวๆ กลมๆ อวบๆ ขาวๆ กลมๆ อวบๆ =[]=;;”เสียงกระซิบของบุคคลที่สองในห้องนี้ดังขึ้น คิมฮีชอลหันไปมองเจ้าของเสียงที่นั่งอยู่ตรงโซฟาเก่าๆข้างหลังตน

ร่างเล็กในชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกัน เนคไทสีดำและชุดนักเรียนที่ดูสะอาดเรียบร้อยราวกับของใหม่ยิ่งทำให้ภาพพจน์ของเจ้าตัวดูเหมือนเด็กเรียบร้อยมากยิ่งขึ้น ใบหน้าหวานและดวงตาจับจ้องไปยังซาลาเปาไส้ครีมสองลูกข้างหน้าตน

“ขาวๆ กลมๆ อวบๆ =[]=;;”

“พล่ามอะไรของนาย คิมเรียววุค”

ดูเหมือนเจ้าของชื่อผู้เป็นน้องชายต่างพ่อของร่างบางจะไม่ได้ยินแม้แต่น้อย

“ขาวๆ กลมๆ อวบๆ =[]=;;”ร่างเล็กผู้เป็นน้องยังคงเพ้อต่อไปคนเดียว

“หลังคาแดงแน่ๆ น้องกู”ฮีชอลพึมพำเบาๆกับตัวเองพร้อมกับนั่งหยิบหนังสือเรียนมาอ่านเป็นประจำทุกวันและปล่อยให้ร่างเล็กข้างหลังเพ้อต่อไป

“ขาวๆ กลมๆ อวบๆ =[]=;; หืมม์? พี่? กลับมาแล้วเหรอ?”เรียววุคที่นั่งเพ้อมานานสังเกตุถึงวัตถุสีขาวข้างๆก็หันไปมองแล้วพบกับพี่ชายของตนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้กินข้าว

“กลับมานานพอที่จะได้ยินนายเพ้อว่าขาวๆกลมๆอวบๆอะไรนั่นหนะ”ร่างบางพูดอย่างเซ็งๆก่อนที่จะปิดหนังสือเสียงดังทำเอาเรียววุสะดุ้ง

“ขาวๆกลมๆอวบๆคืออะไรมิทราบ?”คิมฮีชอลถามเสียงเย็นพร้อมกับใบหน้าหวานที่หันมามองผู้เป็นน้องสุดที่รักที่สั่นงกๆราวกับลูกนก

“ม มัน ค คือซาลาเปาไส้ครีมไงฮะ”ไม่ว่าเปล่ามือเรียวเล็กก็ยื่นซาลาเปาไส้ครีมให้ดู

ดวงตากลมโตของฮีชอลหรี่ลงเล็กน้อยเป็นเชิงเพ่งดูของในมือของเรียววุค

“ซาลาเปาไส้ครีม ใครให้มา?”ฮีชอลถามเสียงเย็น

“ร รุ่นพี่ฮะ”

ฮีชอลเงียบไปสักพัก สมองของร่างบางกำลังประมวลความคิดของตน

คนที่ให้ซาลาเปาไส้ครีม เป็นรุ่นพี่เสียด้วย...

มีเพียงคนๆเดียวเท่านั้นที่ทำพฤติกรรมประสาทๆแบบนี้ในโรงเรียน

ซาลาเปาบอย...

เยซอง!!!

“คุณหนูคะ เป็นอะไรเหรอคะ? ทำไม่ทำหน้าไม่สบายใจอย่างนั้นหละระ”เสียงแก่ๆของแม่นมที่เลี้ยงดูชายร่างสูงมาตั้งแต่เด็กจนโตดังขึ้น ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้องก่อนที่จะหันไปมองหญิงชรา

“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ”ซีวอนพูดเรียบๆ

“โรงเรียนใหม่เป็นไงบ้างคะ? เอาอยู่หมัดหรือเปล่า?”

“ก็ค่อนข้างที่จะยากกว่าโรงเรียนที่ผมเคยสอนหนะฮะ เฮ้อออ...”

“ก็งี้หละน้า คุณหนูทำไมไม่ทำงานบริษัทคุณท่านหละ?”

“ก็ผมชอบสอนนี่ครับ ผมรักอาชีพครูนี่ เรื่องบริษัทผมก็ทำไปด้วย ผมทำสองอาชีพไปด้วยกันไงฮะ”หญิงชรายิ้มช้าๆก่อนที่จะเดินไปยังประตูแล้วหันมามอง

“ช่วงนี้ดูคุณหนูไม่พาผู้หญิงมานอนเลย ติดใจใครมาหรือเปล่าคะเนี่ย?”

ซีวอนสะดุ้งอีกครั้ง เสือผู้หญิงในคราบอาจารย์อย่างเขาหันมามองหญิงชราแล้วกระตุกยิ้ม

“ก็คงจะเป็นอย่างงั้นหนะครับ”

----------30%----------

วันจันทร์มาถึงเร็วกว่าที่ทุกคนคิด แต่สำหรับฮีชอลแล้ว มันช่างเป็นอะไรที่ยาวนานเหลือเกิน เพราะร่างบางนั่งสั่งสมความแค้นเรื่องของเยซองที่บังอาจมามอบซาลาเปาไส้ครีมให้ผู้เป็นน้องคนละพ่อของตนอย่างเรียววุค

 พูดง่ายๆก็คือบังอาจมาจีบเด็กเรียนน้องรักของเขาและทำให้เรียววุคพูดเป็นแค่ประโยคเดียวในสามวันที่ผ่านมา นั่นก็คือ...

 “ขาวๆ กลมๆ อวบๆ =[]=;;”

 =_____________________________________=^!!!

ห้องรองคิงปี3 ตึกปี3

“ไอ้ซาลาเปาบอยหน้าส้นตีนอยู่ไหน?!?!”ร่างบางตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมกับเปิดประตูห้อง2หรือห้องรองคิงออกมาทำเอาทุกคนในนั้นสะดุ้งออกมาแล้วมองไปยังอาคันตุกะผู้มาใหม่อย่างหวาดๆ

คิมฮีชอล บุคคลที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชักใยหลังม่านดำของโรงเรียนนี้ ผู้ที่แสบและร้ายที่สุดในโรงเรียน!!!

“ผมอยู่นี่ครับ”เสียงเรียบๆจากคนที่ฮีชอลถามหาดังขึ้น เจ้าของชื่อลุกขึ้นแล้วเดินมาหาร่างบางข้างหน้าอย่างไม่กลัวตายผิดกับเพื่อนๆในห้องที่หวาดกลัวจนตัวสั่น

“แกจะม่อน้องฉันเร้อะ?”ฮีชอลยิงคำถามทันทีที่เยซองหยุดเดิน เยซองกระตุกยิ้มเล็กน้อย

“รุ่นพี่รู้ได้ไง?”

“ไอ้ฉายาซาลาเปาบอยนี่ไม่ได้ทำให้แกฉลาดขึ้นเลยใช่ไหม? แกได้ฉายานี่มาเพราะแกม่อคนโดยแจกซาลาเปาไส้ครีมไปทั่วไงเล่า ไอ้ควาย!!!”เสียงหวานตะโกนลั่นอย่างหงุดหงิด ใบหน้าหวานโกรธจัดอย่างเห็นได้ชัด

แต่เยซองกลับยักไหล่โดยไม่กลัวอะไรเลยทั้งสิ้น

“โด่ รุ่นพี่...เรียววุคหนะ ผมรักจริงหวังแต่งนา”ร่างใหญ่พูดเรียบๆพร้อมกับน้ำเสียงจริงจัง

“อ้อเหรอ? แต่เท่าที่ฉันรู้มา...แกก็พูดงี้กับทุกคนเลยหวะ!!!”ร่างบางพูดเสียงเย็นบ้าง มือเรียวกอดอกเป็นเชิงข่มตัวเองไม่ให้ระเบิดแว้ดออกมาแล้วต่อยหน้าไอ้คนที่เล่นกับไฟอย่างเขาข้างหน้า

เยซองไม่ตอบ ทั้งสีหน้าและแววตาฉายแววจริงใจและจริงจังจนฮีชอลยังกลัว เพราะไม่เคยเห็นรุ่นน้องคนนี้ทำสีหน้าและแววตาแบบนี้เวลาจะจีบคนอื่นมาก่อนในชีวิต

“ช่างเหอะ...”ร่างบางถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจอย่างยอมแพ้กับร่างใหญ่ข้างหน้า

 “แกจะทำอะไรก็ทำไป...แต่อย่าทำให้เรียววุคเสียใจเด็ดขาด...ไม่งั้นฉันจะบึ้มบ้านแก!!!”

“รุ่นพี่เป็นอะไรกับเรียววุคเหรอครับ?”เยซองถามคำถามของคนทั้งห้องที่อยากรู้เหลือเกิน

ทำไมต้องร่างบางตรงหน้าถึงต้องมาเป็นเดือดเป็นร้อนด้วยนะ

ฮีชอลถอนหายใจเบาๆก่อนที่มือเรียวจุกยกขึ้นมาเสยผมหน้าม้าสีแดงสดที่ปรกหน้าหวานของตนเอาไว้

“รู้แล้ว ปิดปากเงียบด้วย...”

“ฉันเป็นพี่ชายของเรียววุค”

“วันนี้วันจันทร์ เริ่มต้นวันใหม่ของอาทิตย์นี้ ครูหวังว่าเด็กนักเรียนทุกคนจะตั้งใจเรียนและทำวันนี้ให้ดีที่สุด...”

เสียงทุ้มต่ำของซีวอนดังลอดลำโพงสีดำทิ่ติดอยู่หลังห้องเรียนทุกห้องและทุกตึกสร้างความรำคาญแก่นักเรียนห้องคิงปี4เป็นอย่างมาก ไม่สิ...นักเรียนทุกคนเลยด้วยซ้ำ โดยเฉพาะกับคิมฮีชอลที่หงุดหงิดอยู่แล้วยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่

“พวกแก!”ร่างบางตะโกนเสียงดังลั่นกลบเสียงซีวอนที่ดังมาจากลำโพงจนทุกคนหันมามองอย่างตกใจและงุนงง

“รำคาญกันป่าววะ?”

หงึกๆ [ - -] [ _ _ ] [ - - ] [ _ _ ]

ทุกคนพยักหน้าพร้อมกันแต่ยังคงความงงๆไว้ว่าร่างบางที่ตะโกนถามจะทำอะไร

ฮีชอลยิ้มอย่างพอใจกับคำตอบก่อนที่จะลุกขึ้นยืนจากที่นั่งหลังห้องของตน

“เดี๋ยวมานะ”พูดจบก็วิ่งออกไปจากห้องท่ามกลางความงุนงงของเพื่อนร่วมชั้น ดงแฮและซองมินที่มาถึงพร้อมกับๆร่างบางมองหน้าอย่างงงๆ

สักพักใหญ่ ฮีชอลก็กลับมา ในมือเรียวถือคีมที่ไปจิ๊กมาจากห้องช่างไม้ข้างล่างของตึกปี4นี้

ทุกคนมองการกระทำที่อาจหาญและบ้าบิ่นของร่างบาง ฮีชอลลากเก้าอี้ของตนมาตรงหน้าลำโพงก่อนที่จะปีนขึ้นไป มือเรียวยกคีมขึ้นมาจ่อตรงสายไฟแล้วอ้าคีมออก

“...อีกอย่างนะ...ครูอยากจะพบเด็กนักเรียนที่ก่อเรื่องเอาไว้เมื่อวันศุกร์ที่แล้ว คนแรกเลยคิ....ฟุบ”

เสียงทุ้มของซีวอนที่ดังลอดลำโพงสีดำดับไปทันทีที่มือเรียวจัดการตัดสายไฟที่ติดกับลำโพงสีดำ ทุกคนแทนที่จะร้องห้ามหรือด่าในการกระทำของฮีชอลกลับปรบมือแล้วโห่ร้องยินดีกับการกระทำของร่างบาง

“รำคาญชิบเป๋งเลย ขอบใจแกมากเพื่อนเลิฟ”เสียงหวานของแจจุงที่ดังขึ้นตรงประตูหน้าห้องดังขึ้น แจจุงที่เพิ่งมาแล้วเห็นการกระทำของฮีชอลยิ้มร่า

“ว่าแต่ประโยคที่จารย์ซีวอนแกว่าเรื่องเด็กที่ก่อเรื่องวันศุกร์ไรนั่นอะ...กำลังจะเรียกชื่ออยู่แล้วนายดันมาดับไปได้...”

“ช่างแม่งสิ รำคาญจะตายห่าอยู่แล้ว ขืนทนฟังอีกนิด ฉันคงไปโดดตึกตายแน่ๆ”ร่างบางพูดขัดจุนซูหัวหน้าห้อง ไม่มีใครสนใจประโยคของซีวอนเมื่อครู่แม้แต่น้อย

แต่ประโยคนั้นหนะ...เป็นประโยคที่เรียกชื่อร่างบางและเพื่อนๆอีกสามคนโดยเฉพาะ!!!

----------60%----------

ครืดดดดดดดดดดดดดดด!

ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงง!

เสียงเปิดประตูและปิดประตูห้องเสียงดังบ่งบอกถึงความโกรธที่สั่งสมมานานเมื่อเช้า ชเวซีวอนเดินเข้ามาพร้อมกับอารมณ์เดือดที่ยังคุกกรุ่นและใบหน้าคมคายที่โกรธจัด

ตุบบบบบบบบบบบบบบ!

ร่างสูงวางแฟ้มสีดำเสียงดังจนทุกคนสะดุ้งและหวาดกลัว ในใจต่างพากันคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับอาจารย์คนนี้

“คิมฮีชอล!”ร่างสูงตวาดเสียงดังลั่นอย่างที่ไม่เคยมี่ใครพบเห็นมาก่อน เจ้าตัวดียืนขึ้นด้วยท่าทีสบายๆผิดกับคนหน้าห้องที่โกรธจัด

“เรียกไปไม่ได้ยินเลยใช่ไหม? คิมฮีชอล!!! คิมแจจุง!!! ลีซองมิน!!! ลีดงแฮ!!!”ซีวอนตวาดเสียงดังลั่น เจ้าตัวดีอีกสามคนพร้อมใจกันลุกขึ้นยืน...แล้วมองหน้ากัน

“ห้ะ? จารย์เรียกพวกเราตอนไหน?”ฮีชอลถามอย่างงุนงงอย่างไม่กลัวอารมณ์ร่างสูงแม้แต่น้อย

“ก็เรียกชื่อพวกเธอประกาศทางลำโพงไง!”ทุกคนในห้องพร้อมใจกันหันไปมองยังลำโพงที่มีสายห้อยเอาไว้ด้วยฝีมือร่างบาง

ซีวอนมองตามไป ดวงตาคมเข้มเบิกโตก่อนที่จะกัดฟันกรอดอย่างหงุดหงิดเป็นที่สุด

“คิมฮีชอล!!!”ไม่ต้องบอกก็รู้มีเพียงเจ้าของชื่อเท่านั้นที่ทำ

“จารย์ มันน่ารำคาญนี่ฮะ=3=“ร่างบางทำหน้าไม่พอใจเหมือนเด็กๆ

ต่อให้ใบหน้านั้นจะน่ารักขนาดไหนสำหรับซีวอน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าร่างสูงจะไม่สนใจอะไรอีกแล้ว

“ตามฉันมา! คิมฮีชอล!!!”

 ----------70%----------

ห้องปกครอง

ทันทีที่ประตูถูกปิด ร่างสูงก็เดินไปนั่งตรงเก้าอี้ฝ่ายปกครองตรงข้ามกับร่างบางที่เดินมาช้าๆอย่างสบายอารมณ์ ทั้งสองคนมองหน้ากัน

“วอสซับ จารย์?”

“ทำแบบนี้ทำไม!!!”ร่างสูงตวาดเสียงดังลั่นจนคนตรงหน้าสะดุ้งเล็กน้อย คิมฮีชอลทำหน้าเหวอสักพักก็ฉีกยิ้มออกมาแห้งๆ

“จารย์ มันน่ารำคาญ มันทำให้เด็กหงุดหงิดแต่เช้าเลย จารย์รู้ปะ=[]=“

“...”ร่างสูงไม่ตอบแต่เอื้อมมือไปหยิบแฟ้มสีดำข้างตนมาเปิด

“ว่าแต่จารย์จะเรียกผมมาทำ...”

“โดดเรียน หลับในห้องเรียน ไม่ตั้งใจเรียน ฟังเพลงในห้องเรียน แกล้งครู ทำลายทรัพย์สินโรงเรียน”ร่างสูงพูดขัดขึ้นมา ฮีชอลเอียงหัวเล็กน้อยแบบงุนงง

“พ่อแม่ไม่เคยสั่งสอนหรือไง?!?!”ซีวอนตวาดลั่น ฮีชอลก้มหน้านิ่ง

“....”

“ทำแบบนี้รู้รึเปล่าว่าพ่อแม่เสียใจขนาดไหน?!!”ร่างสูงลุกขึ้นและพูดต่อไปอย่างโกรธจัด

 “แล้วจารย์เกี่ยวไรด้วยหละ?”ร่างบางถามเสียงต่ำอย่างน่ากลัวแต่เบาๆ

“ครูแค่หวังดี”

“ความหวังดีของจารย์...ผมไม่ต้องการ”

ร่างบางเงยใบหน้าหวานมามอง ดวงตากลมโตฉายแววโกรธจัดอย่างที่ร่างสูงไม่เคยเห็นมาก่อนพร้อมกับเสียงทุ้มต่ำอย่างน่ากลัว

ซีวอนเซไปเล็กน้อยกับร่างบางข้างหน้าที่เปลี่ยนไปราวกับคนละคน ไอเย็นชาแฝงความน่ากลัวแผ่ออกมาจากฮีชอล

“แล้วเรื่องผมสีแดงของเธอ...”

“จารย์ให้ผมแต่งตัวให้เรียบร้อย หรือไม่โดดเรียน ตั้งใจเรียน สอบให้ได้เกรดAหรืออะไรเถือกนั้น ผมยอมทำ...แต่ผมจะไม่ย้อมผมกลับเป็นสีดำเด็ดขาด!”

ประโยคสุดท้ายเสียงดังฟังชัดและเด็ดขาดจนซีวอนยังแอบกลัวเล็กน้อย

ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งสองคน

“ผมขอตัว”พูดจบก็โค้งหัวเป็นเชิงลาด้วยน้ำเสียงห้วนๆและเรียบๆก่อนที่จะเดินไปยังประตูห้องแล้วชะงักเล็กน้อย ใบหน้าหวานหันมามองอย่างเย็นชาก่อนที่ริมฝีปากเรียวจะขยับออกมาเป็นคำพูด

“วันนี้คิมฮีชอล นักเรียนห้องคิงปี4...ลาหยุดฮะ”ร่างสูงเลิกคิ้วอย่างงุนงงแต่ฮีชอลก็เปิดประตูแล้วเดินออกไปจากห้องทิ้งให้ซีวอนยืนอยู่คนเดียวอย่างงุนงง

ร่างสูงทิ้งตัวลงบนเก้าอี้หนังทำงานสีดำของตนอย่างเหนื่อยใจ

ทำไมถึงรู้สึกไม่ดีแบบนี้...ทำไมแค่สบสายตาเย็นชา...ถึงชาวาบไปทั้งหัวใจเพียงครู่เดียวเท่านั้น...

“คิมฮีชอล...นายทำให้ฉันหวั่นไหวนะ รู้ไหม”

ก๊อกๆ

เอี๊ยดดดดดดดดดดด

“มีอะไร คยูฮยอน”ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมามองอาคันตุกะผู้มาใหม่ในห้อง

โจคยูฮยอน อาจารย์สอนประวัติศาสตร์และอาจารย์ผู้ช่วยฝ่ายปกครอง ผู้ที่สมควรจะอยู่ในห้องคิงปี4บัดนี้ได้มายืนอยู่หน้าเข้าด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“เรื่องของคิมฮีชอล...”

“เขาไม่มาเรียนวิชานายเหรอ?”คยูฮยอนพยักหน้า ซีวอนถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ

“เขาลาเรียนหนะวันนี้ เขาบอกฉันเมื่อสักครู่”

“นายจะทำยังไงกับหมอนั่น ซองมิน แจจุงและดงแฮยังเรียนอยู่ วันนี้คงไม่โดดเรียนหรอก”

ใบหน้าคมคายนิ่งเงียบราวกับใช้ความคิดก่อนที่ริมฝีปากหนาจะโพล่งออกมา

“ฉันจะไปคุยกับพ่อแม่ของเขา”

ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ข้างหน้าบ้านเล็กๆสีขาวหลังเก่า ซีวอนมองเลขที่บ้านหน้าประตูรั้วสีขาว

102/201

งั้นก็ถูกที่แล้วหละ

คิดได้ดังนั้นก็เปิดประตูรั้วแล้วเดินเข้าไปในบ้าน มือหนาเคาะประตูไม้สีขาวดังๆให้คนข้างในได้ยินเผื่อจะมีคนอยู่และขานรับ

ก๊อกๆ

“ใครอะ?!?!”เสียงห้าวดังมาจากข้างในบ้าน

“ชเวซีวอน อาจารย์ประจำห้องของคิมฮีชอลครับ”

 ความเงียบปกคลุมเข้าชั่วขณะ ก่อนที่จะมีเสียงถอนหายใจดังๆและเสียงสบถสาบานดังขึ้นมา

“เข้ามา!”

โดยไม่ต้องรอ ร่างสูงเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปทันที

ภายในห้องไม้เล็กๆที่อยู่ติดกับห้องครัวนั้น บนเก้าอี้ทานข้าวตัวเก่ามีชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาหล่อกำลังดีนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ ซีวอนนั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามกับชายหนุ่มแล้วเริ่มต้นพูด

“สวัสดีครับ คือผมมาหาคุณพ่อเรื่องของความประพฤติของลูกชายคุณ คิมฮีชอลหนะครับ”

ไม่มีคำตอบจากชายหนุ่ม เขายังคงนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ต่อไปอย่างไม่สนใจร่างสูงข้างหน้า

“โดดเรียน...หลับในห้อง..แกล้งครู...ไม่ตั้งใจเรียน...ทำลายทรัพย์สินของโรงเรียน...”

พรึ่บบบบบ...

ชายหนุ่มเปลี่ยนหน้ากระดาษหนังสือพิมพ์ราวกับว่าซีวอนเป็นเพียงแค่ธาตุอากาศ

“นี่! คุณ! ฟังอยู่หรือเปล่า?!?! ลูกคุณหนะ...”

“ฉันไม่เคยมีลูกชื่อคิมฮีชอล”

“O_O”

ชายหนุ่มพับกระดาษหนังสือพิมพ์อย่างไม่สนใจกับคำพูดของตน ซีวอนตาโตอย่างตกใจ

“อีกอย่างนะ...”

“มันจะเป็นจะตายยังไงก็ไม่เกี่ยวกับฉัน”

----------------------------------------------------------------------------------------------------

100%สักที
โฮกๆ ความลับของซินเริ่มเปิดเผย
:):))*

TB