ซัมปากีตา...สีหม่น : The Gray Jasmine

ลำดับตอนที่ #47 : 8 น้ำเต้าหู้แทนใจ พวงมาลัยเสี่ยงรัก 2/5

เกือบเดือนแล้วที่ไม่ได้เจอธตรัฐ มีเพียงคำบอกเล่าจากธริษตรีซึ่งบอกว่าเหงาปาก ไม่รู้จะทะเลาะกับใครเพราะช่วงนี้พี่ชายตระเวนตรวจงานพาวเวอร์สตีมที่มีอยู่หลายสาขาทั่วประเทศ และยังมีสาขาใหม่ซึ่งอยู่ในระหว่างการก่อสร้างอีกด้วย ทุกวันนี้เจอพี่ชายแทบนับครั้งได้ ธริษตรีบอกว่าธตรัฐกลับบ้านมาตอนดึกและออกไปตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง ดังนั้นเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเอาของกินตอนเช้าพวกนี้มาให้เธอพร้อมกับข้อความสั้น ๆ ในทุก ๆ วัน

‘ยิ้มก่อนแกะถุงน้ำเต้าหู้’

‘วันนี้อย่าอยู่แล็บจนมืดค่ำ’

‘เย็นนี้ปั่นจักรยานกลับดี ๆ’

‘ขอให้โชคดีกับการปิดธีสิส’

‘เอาใจช่วยในทุก ๆ วัน’

‘พักผ่อนบ้าง’

ข้อความพวกนี้และอีกหลาย ๆ ข้อความทำให้มั่นใจว่าคนคนนั้นคือคนใกล้ตัวที่รู้ความเป็นไปของเธอในแต่ละวันเป็นอย่างดี แต่ช่างทำตัวลึกลับจนนึกไม่ออกว่าเป็นใคร

“วันนี้เขียนมาว่าอะไรหนอ” พลอยพิมพ์ชะโงกหน้าเข้าไปมองในถุงพลาสติกซึ่งใส่ของกินไว้ ใจก็ลุ้นให้รุ่นน้องหยิบการ์ดนั่นขึ้นมาอ่าน

มานิลายิ้มอ่อน ก่อนหยิบกระดาษสีครีมแผ่นเล็ก ๆ ขึ้นอ่านออกเสียง

“ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าเป็นใคร สักวันคุณจะรู้เอง” เสียงหวานแผ่วลงท้ายประโยค ดวงตาทั้งคู่มองกระดาษโน้ตแน่นิ่ง

“หือ อย่างกับรู้นะว่าเรากำลังสงสัยอยู่” คนอยากรู้เริ่มขนลุกราวกับเจอพลังงานลึกลับ “มะลินี่ก็อึดนะ น้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋ เป็นพี่นะกินติด ๆ กันเป็นเดือนไม่ได้หรอกมั้ง คงเบื่อเสียก่อน”

“มันก็...อร่อยดีนะคะพี่พลอย” จะว่าไปแล้วก็ไม่ได้มีแค่ปาท่องโก๋เสียทีเดียว บางวันยังมีข้าวต้มมัดแถมมาให้ด้วย

“พี่มั่นใจว่าคนให้เป็นผู้ชาย และก็กำลังจีบมะลิอยู่ แต่คงเป็นผู้ชายที่แปลกสุดในโลกหล้า จะจีบผู้หญิงทั้งทีดอกกุลงกุหลาบไม่มีเสียหรอก ให้แต่พวงมาลัยอย่างกับมะลิเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์เสียอย่างนั้น”

“หอมดีนะคะ”

ถึงแม้ว่าพลอยพิมพ์จะเตือนหลายครั้งว่าดอกไม้พวกนี้อาจมีสารฆ่าแมลงหรือสารพิษอื่นตกค้าง หากแต่มานิลากลับไม่เคยฟัง เธอยกพวงมาลัยดอกมะลิลาในมือขึ้นจรดปลายจมูกแล้วสูดกลิ่นหอมชื่นใจเข้าจนเต็มปอด

“ดีนะที่จีบมะลิ เพราะถ้าจีบพี่เขาคงต้องขนพลอยมาให้วันละเม็ดสองเม็ด” สาวร่างอวบพูดไปก็ขำไป

มานิลาพลอยอารมณ์ดีไปด้วย แม้ไม่รู้ว่าพวงมาลัยดอกมะลิลากับน้ำเต้าหู้หนึ่งถุงพ่วงด้วยปาท่องโก๋อีกสามตัวที่แขวนไว้หน้าห้องปฏิบัติการในทุกเช้าเป็นของใคร แต่สิ่งที่รู้คือตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเธอยิ้มได้ทุกทีที่เห็นมัน

คนให้จะรู้ไหมหนอ...ว่าการ์ดใบเล็ก ๆ พร้อมข้อความสั้น ๆ ที่ไม่เคยซ้ำกันเลยสักวันจะทำให้หัวใจดวงนี้ชุ่มชื่นได้มากขนาดไหน

“อะแฮ่ม”

เสียงกระแอมจากบุคคลที่สามดังขึ้นมาจากมุมหนึ่งของห้อง ทำให้พลอยพิมพ์กลืนเสียงหัวเราะลงคอแทบไม่ทัน

“เอ่อ ขอโทษค่ะอาจารย์ พลอยลืมไปเลยว่าอาจารย์อยู่ในห้องนี้ด้วย” ว่าที่ดอกเตอร์หน้าเจื่อน รีบลุกขึ้นเดินกลับไปยังโต๊ะอีกตัวซึ่งมีกล้องจุลทรรศน์แบบสเตอริโอวางอยู่ ก่อนกุลีกุจอหยิบกล้องดิจิตอลแบบเฉพาะมาต่อตรงเข้ากับกล้องจุลทรรศน์เพื่อส่งภาพเข้าสู่คอมพิวเตอร์พกพาซึ่งวางอยู่ข้าง ๆ กัน

มานิลายิ้มตอบอาจารย์ตรีทิพย์ซึ่งยิ้มให้อยู่ก่อนแล้ว จากนั้นจึงเดินตรงเข้าไปยังส่วนที่ดัดแปลงไว้เป็นครัวอย่างง่าย ๆ โดยไม่ลืมหิ้วเอาพวงมาลัย และถุงน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ติดมือมาด้วย

“คุณบอมครับ ผมเก็บของทั้งหมดใส่กล่องนี้เรียบร้อยแล้วนะครับ” พนักงานชายของพาวเวอร์สตีมหอบกล่องพลาสติกขนาดพอดีโอบมาวางบนโต๊ะรับแขกในห้องทำงานเจ้านาย

“ขอบใจมาก” ชายหนุ่มเงยหน้าจากกองเอกสารที่ต้องเร่งเคลียร์ขึ้นมาตอบรับสั้น ๆ

ตลอดทั้งเดือนธตรัฐเข้ามาที่สำนักงานเพื่อเซ็นเอกสารอนุมัติรายการต่าง ๆ แค่ไม่กี่ครั้ง และแต่ละครั้งก็ไม่เกินครึ่งชั่วโมง เวลาที่เหลือเขาทุ่มเทให้กับการตรวจประจำไตรมาสตามสาขาในต่างจังหวัดด้วยตัวเอง จนกระทั่งทุกอย่างเรียบร้อยจึงกลับมานั่งแท่นผู้บริหารที่สำนักงานใหญ่ตามปกติ

ไตรมาสนี้พาวเวอร์สตีมได้รับการตอบรับดีเกินคาด กระนั้นผู้บริหารก็ยังไม่เบาใจเสียทีเดียว ชายหนุ่มมักขับรถไปเองหรือไม่ก็ให้พนักงานในร้านขับรถของเขาไปใช้บริการในศูนย์ดูแลรถยนต์เจ้าอื่นอยู่เนือง ๆ เพื่อจะได้รู้ว่าเจ้าอื่นมีวิธีการดูแลรถอย่างไร แตกต่างหรือเหมือนกันกับพาวเวอร์สตีมตรงไหน รู้เขารู้เรา ไม่เสียหายอะไร แล้วของในกล่องที่พนักงานเพิ่งเอาเข้ามาให้นั้นส่วนใหญ่ก็เป็นเอกสารทั่วไปที่เขาเก็บเอาไว้ในรถ คงไม่ดีแน่หากไม่เอาออกมาก่อน