คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : CHAPTER 41 มันเกิดอะไร...กับหัวใจ
CHAPTER 41
มันเิอะไร...ับหัวใ
D.o.Part:
“ยอู ถึแล้วโทรหาแม่้วยนะ”
เสียแม่บอผม่อนะโบมือให้แล้วับรถออไป อนนี้ผมอยู่หน้าร้านายีี วันนี้วันหยุ และหลัาที่ทานอาหารับรอบรัวแล้วผม็อแม่ลแถวย่านุมนเพื่อเ็เริ้ว ผมเินเ้ามาในร้าน่อนะมอไปรอบๆร้านและหาีี Exo
“ยอโบเโย ว่าไิม อ๋อ เที่ยวามสบายเลย เี๋ยวออนนี่ะเินเล่นแล้วลับเอ ฝาบอุนมยอนโอป้า้วย ไม่เป็นไร นี่ันอุส่าห์เสียสละให้เธออยู่ับโอป้าสอนนะ ไม่้อมาหืม แ่นี้นะ ันะไปเินเล่น”
เสียุยโทรศัพท์ัึ้น มันเป็นเสียอหิสาวัวเล็ ผมึหมวมาปิหน้า่อนะะโหน้าไปูเ้าอเสียที่ำลัเินุ่มๆมายืนูเพลลาสสิอีฝั่อแผวาีี
ยัยเมย์นี่เอ ถึว่าสิ เสียุ้นๆ....
“นี่” ผมเินไปยืน้าเธอ่อนะส่เสียห้วนๆไป
ยัยัวเล็หันมามอผมอย่าไม่เ้าใ่อนะยับัวหนีไปยืนห่าๆ ผมลั้นหัวเราะเพราะยัยนั่นำผมไม่ไ้่อนะยับามไปแล้่อ
เมย์ย่นิ้วแล้วยับหนี่ออย่าไม่พูอะไร และเหมือนว่าเธอะเริ่มลัวผม ฮ่าๆ.....
ผมอมยิ้ม่อนะยับเ้าไปิเธออี “มานเียวเหรอรับ หึหึ”
“หืม?” เมย์มวิ้วแล้วเยหน้ามามอหน้าผมแบบัๆอีรั้ “โอป้า!”
ผมรีบเอามือปิปาเธอ่อนที่ะมีนสนใผมมาว่านี้ทันที “เบาๆสียัยบ๊อ เี๋ยวน็ำันไ้พอีหรอเธอนี่ริๆเลย”
เมย์พยัหน้าหึๆในะที่ผมเอามือออาปา เธอมอผมาแป๋ว “โอป้าแอบมาเที่ยวนเียวเหรอะ นิสัยไม่ีเลย”
“ันนิสัยไม่ียัไ” ผมบอห้วนๆ “วันนี้วันหยุอัน ันมีสิทธิ์ไปไหน็ไ้”
“็......”
“็อะไร”
“แล้วทำไม้อมาู่ัน้วยเล่า!” เมย์มอผมลัวๆ่อนะรีบเินหนีไป
ผมลั้นหัวเราะพลาุมท้อที่แผลผ่าัมันยัไม่หายี้วยวามเ็บนิๆ่อนะเินามยัยนั่นไปิๆ ผมเินไปนานับเธอพลาึหมวมาปิหน้าไป้วยอย่าระวััว
เมย์รีบเิน่อนะหันมามอผม “โอป้าามันเหรอะ”
“ไม่นี่ ัน็เินอันปิ เธอาสั้นเลยเิน้าเอ่าหา” ผมบอ่อนะล้วระเป๋าทำท่าเท่ห์แล้ว็เินนำหน้าเธอไปอย่าวนๆ
“โอป้า! ะหนีไปไหน ันไม่ไ้าสั้นนะ!” นัวเล็รีบวิ่ามผมมาอย่ารวเร็ว่อนะทำท่าทาอนๆ “าั้นยาวว่าที่ินะะ”
ผมลั้นหัวเราะ่อนะหันไปมอเธอ “แล้วยาวว่าที่ิน่ะมันยาวนาไหน มาว่าเ็อนุบาล?”
“โอป้าอ่ะ!” เมย์เบะปาใส่ผม่อนะเินระทืบเท้านำไป
ผมหัวเราะ่อนะเินามไป่อ “แล้วนี่ะไปไหน”
“ะไปเิน็อปปิ้สิะ มาแถวนี้ะให้ไปปีนเารึไัน”
“วนประสาทันเหรอไยัยาสั้น”
“อ้า! โอป้า ็บอแล้วไว่าันไม่ไ้าสั้น!” นัวเล็หันมาโวยวายผม่อทันที่อนะเท้าเอวมอผม้วยสีหน้าโหๆ
ผมหัวเราะทันที “ทำหน้าแบบนั้นะ่อยันรึไยัยาสั้น”
“ไม่่อยหรอ แ่ะูบแทน” เมย์บออย่าไม่ลัวผม
“ูบเลยเหรอ โอ้โห น่าลัวเหมือนันนะเนี่ย” ผมพยัหน้าพลายิ้มรุ้มริ่ม่อนะยื่นหน้าเ้าไประิบ้าหูเธอเบาๆ “ั้นูบเลยสิ ที่ไหนีล่ะ หืม”
“ะ....ันพูเล่น” เธอบอ่อนะรีบเินหนีผมทันที
(^^) หึหึ เ่แ่ปาริๆยัยเ็บ๊อ
ผมหัวเราะอย่ารัษาภาพพน์่อนะเินลิ่วๆามเธอ่อไป นสายาอผมเหลือบไปเอเ้าับอะไรบาอย่าที่ทำให้ผม้อะั
มีผู้หิลุ่มนึเินรเ้ามาหาผมอย่าเห็นไ้ั วยแล้วไ มีนำผมไ้ ผมลืนน้ำลายพลามอ้ายวาเพื่อหาทาหนีแล้วรีบุแนเมย์ให้วิ่ามมาทันที
แฮ่ๆ....
เสียหอบัอย่าเหนื่อยล้า้วยวามเ็บแผลผ่าัอผม ผมึรีบึเมย์ให้เ้ามาหลบในรอเ่าๆึ่มีแ่ผนัอิเพื่อหลบผู้หิพวนั้นให้พ้น
“โอป้า แฮ่...พาันวิ่มาที่นี่ทำไม...มันเหนื่อยนะ” เมย์ถามผมพลายืนหายใหอบๆ
ผมมอลุ่มผู้หิพวนั้นที่ำลัเินวนหาผม้านนอรอเล็ๆ่อนะหันมามอผู้หิัวเล็ที่ำลัยืนมอผม้วยเรื่อหมายำถามเ็มหน้า
“พวแฟนลับน่ะ มีนำันไ้” ผมบอเมย์พลามอในหน้าที่ำลั้อผมลับอย่าไร้เียสา
แ้มอมมพูระเรื่อที่เิาารวิ่อย่าเหนื่อยหอบมันทำให้ผมอยาะหอมแ้มอเธอมา แ่เพราะเธอเป็นน้อสาวอุนมยอนฮยอพี่ายที่ผมเารพ มันึทำให้ผม้อลั้นใเอาไว้
เมย์มอผมพลาพยัหน้าเ้าใ “อ่า...แล้วะอีนานมั้ยว่าพวเ้าะไป”
“็ไม่รู้สิ มีอะไรรึเปล่า” ผมถามลับ
“เปล่า่ะ” เมย์บอ่อนะ้มหน้า “ือันไม่เยอยู่ใล้ผู้ายนอื่นนอาพ่อับุนมยอนโอป้า นี่เป็นรั้แรที่ันอยู่ใล้ผู้ายนานี้....ัน...”
“รู้สึแปลๆเหรอ?” ผมถามลับ
เมย์พยัหน้า “่ะ”
“ั้น็ิว่าันเป็นุนมยอนฮยอสิะไ้สบายใ” ผมบอยิ้มๆ
“อ่า....” เมย์เยหน้ามามอผมอีรั้ “แ่ันไม่ไ้อบุนมยอนฮยอเหมือนที่อบยอูโอป้านี่นา”
ผมมอนัวเล็อย่าลายยิ้ม “ั้นอบันแบบไหนล่ะ”
“ไม่รู้่ะ(-///-)”
ผมหัวเราะเบาๆ่อนะเอามือลูบผมเธอ “ยัยเ็บ๊อ แ่นี้็ิไม่ไ้เหรอไ เธอน่ะอบันแบบไหนันแน่ฮะ”
“็.....โอป้า” เมย์บอ่อนะ้มหน้าหนีผม่อ “เวลาันทำอะไรหน้าโอป้า็ลอยมาหาลอเลย”
“นานั้นเลยเหรอ ฮ่า” ผมบอำๆ
“โอป้าลมาเหรอไ ันริันะะ” เมย์บอ่อนะหันหน้าหนีผมอายๆ “นเ้าอุส่าห์อบยัะมีหน้ามาหัวเราะ ิ”
“อ๋อ นี่ว่าันใร้ายเหรอไ” ผมแล้บอโหๆ
“็ใ่น่ะสิะ โอป้าใร้าย”
ผมยิ้ม่อนะแล้พู่อ “ร้ายแล้วอบทำไมล่ะ”
“็..........” เมย์เม้มปา่อนะหันหน้าหนีอีรั้ “ไมุ่ย้วยแล้ว”
“อะไรัน ำถาม็ไม่อบ ะับทสนทนาแบบนี้น่ะเหรอ”
“็โอป้าแล้”
“ันแล้ยัไ บอมาสิ”
เมย์หันลับมามอผม้วยใบหน้าแๆอีรั้ “โอป้าอบแล้ัน”
“ันไม่เห็นะไ้แล้เธอเลย” ผมบอ่อ “ัน็แ่พูามที่ิ”
“นั่นแหละที่เรียว่าแล้”
ผมพยัหน้าวนๆ “อ๋อ ไม่อยาให้ันพู้วยใ่มั้ยถึพูแล้วไม่มอหน้าันแบบนี้น่ะ”
“อ่า ไม่ใ่นะะ” เมย์รีบหันลับมามอใหม่และ้อหน้าผมนิ่ๆ “ัน็แ่เิน”
“หึหึ”
“โอป้าหัวเราะอีแล้วนะ”
ผมหยุหัวเราะ่อนะยิ้มอย่าเ้าเล่ห์แล้วเินเ้าไปประิัวเธอนหลัอเธอิำแพ “ไม่หัวเราะแล้ว อนนี้อยาทำอย่าอื่นแทน”
“ทะ....ทำ อะไร ะ...” นัวเล็มอผมพลาลืนน้ำลาย
“แล้วิว่าอยู่ันในรอแบๆแบบนี้สอนันะทำอะไรเธอล่ะ” ผมบออย่ามารร้าย
“อะ โอป้า.........” เธอมอผมอย่าใ “ือันยัไม่พร้อม.....”
“ไม่พร้อมอะไรเหรอ หึหึ”
“็..................”
ผมอมยิ้ม่อนะถอยออมายืนทีเิม “ฮ่าๆ ยัยบ๊อเอ๊ย ิว่าันะทำอะไรเธอฮะ”
“หา? โอป้า!” เมย์อ้าปา้า ่อนะ้อหน้าผมอย่าอับอาย “แล้ันอีแล้ว!”
“่วยไม่ไ้ เธอโ่เอ” ผมบอ่อนะหัวเราะร่า
เมย์เม้มปา่อนะพู่อ “นใร้าย อบทำร้ายวามรู้สึนอื่น ฮึ้ย!”
ผมมอเธออย่าำัน่อนะ้อเธอนิ่ๆ “เธอ่าหาที่ทำร้ายัน”
“โอป้าพูเรื่ออะไร อย่ามาใส่ร้ายันนะ” เมย์บอพร้อมอนแ้มป่อ
“็เธอมาทำให้ันอบ” ผมบอริั “ทั้ๆที่ันั้ใะมุ่มั่นับานอย่าเียว เธอนั่นแหละนใร้ายที่เ้ามาทำร้ายัน่อนยัยเ็บ๊อ”
“อ่ะ....โอป้า...........”
END D.O. PART…………………………………………
Suho part :
ผมำลัเินลับเ้ามาในหอพัพร้อมับิม ทุนะสสัยันใ่มั้ยว่าวันหยุวันนี้ผมไปไหนมา ผมไปเทับแฟนไ
“พาันมาที่นี่อีแล้วนะ” ิมเอ่ยับผม่อนะเหล่มอผมโหๆ “ถ้าเมเนเอร์วนายมาเอันในหอนายเ้าสัวันะเป็นยัไ ทำอะไร ทำไมไม่ิบ้า เป็นลีเอร์ไม่ใ่เหรอไ”
ผมมอิมยิ้มๆ “เป็นห่วันเหรอไ”
“็..........”
“ไม่้อห่วหรอน่า ันเ็ทุรั้ว่าฮยอะมาวันไหน เธอไม่มีทาทำให้ันโนับไ้หรอ” ผมบอ่อนะับมือิมแล้วูมือเินเ้าไปนถึหน้าห้อ
๊อๆ(เสียเาะประู)
ผมยืนรออยู่สัพัแล้วผู้ายัวสู็เินมาเปิประูให้ผม อี้ฟานยมือทัทายิมเล็น้อย่อนะหันมาพยัหน้าให้ผมานั้นเา็เินสบายๆลับไปนั่ที่อาร์มแร์ในห้อโถ
ผมพาิมเินามเ้าไป่อนะมอไปยัโฟาึ่เพื่อนัวแสบอผมำลันอนอยู่อย่าไม่สนโลเหมือนเย นี่แหละรีน ผู้หิที่ผมไม่เยเห็นเป็นผู้หิ
“ยัยนี่บอว่ามาหานาย” อี้ฟานบอผม่อนะเหล่ามอรีน “พอมาถึ็เินุ่มๆมานอนเนี่ย”
ผมลั้นหัวเราะ่อนะถาม่อ “รีนมาหาันทำไมน่ะ”
“ไม่รู้ านยอลบอว่าเรื่อีอแฟนลับ” เาบอผม่อนะหยิบมือถือบนโ๊ะแล้วเอาไปเหัวรีนเพื่อเป็นารปลุเธอ่อนที่เาะลับมานั่นิ่เหมือนไม่มีอะไรเิึ้น
“ZZzzzz” รีนยัไม่รู้สึอะไร่อไป
อี้ฟานมอ่อนะเม้มปาแล้วเอามือถือเาะหัวเธออีรอบ “นี่ ยัยผีี่ปุ่น ื่นๆ”
“เออ” รีนบอพลาัวเียยี้าแล้วลืมามามอผมะนอนอยู่ ยัยนั่นลุึ้นมานั่อย่าหัวฟู่อนะหันมายิ้มให้ิมเป็นารทัทายานั้น็หันมาหาผม “ว่าะมาไ้นะไอุ้นมยอน”
“เรียื่อันทีไรมีำนำหน้าทุทีนะเธอ” ผมบอวนๆ
รีนหาว่อนะเสยผม “เออ เรื่อีนที่ทำร้ายแฟนลับน่ะ พอรู้แล้วนะว่าเป็นใร แ่เหมือนมีน้ามาอีที ำลัสืบอยู่”
“้าั้นเหรอ?”
“อืม แฟนลับเยมีเรื่อับใรมั้ยล่ะ” รีนถาม
ริสพ่นลมหายใ “็มีอยู่ เป็นพวาแ แ่ไม่น่าะใ่ เพราะพวนั้น็หายๆไปนานแล้ว”
“ทำไมนายรู้ล่ะโย่” รีนถามอี้ฟาน
“็เพราะแฟนลับเป็นแฟนลับอันไ” เาอบเธอ
“อ๋อ เออ ูเป็นนมีสาระึ้นมานินึ” รีนบอเา่อนะหันมาหาผม่อ “แล้วนี่พาแฟนมาบนหอพัแบบนี้ ไม่ลัวเออฮวานโอป้าเหรอะุนมยอนสุหล่อ”
“เ็แล้ว วันนี้เามีุยานับแฟนลับนอสถานที่ไ” ผมบอ
รีนพยัหน้า “แล้วแฟนลับไปนเียวเหรอ?”
“ไม่รู้สิ”
“ไม่ แฟนลับไปับมินอ หมอนั่นลับมาพอีเลยออไปเป็นเพื่อนเธอ” อี้ฟานอบ่อนะเหล่ามอผมนิ่ๆ “นายพาแฟนนายไปนั่เล่นในห้อเถอะ เี๋ยวันส่แเอ”
“อ่าๆ”
“เฮ้ยๆ ันยัไม่ไ้บอว่าะลับนะ” รีนบอ่อนะมออี้ฟานวนๆ “นายไล่ันลอ มีปัหาอะไรับันมานัรึไโย่”
อี้ฟานเียบไป่อนะพู่อ “มีสิ มีมา้วย”
“ปัหาอะไร”
“่าเถอะ เธอไม่ไปันไปเอ็ไ้” อี้ฟานบอ่อนะลุึ้นไป้วยท่าทาเย็นาเหมือนเย
ผมและทุนมอามหมอนั่นอย่าสสัย่อนะหันมามอหน้าัน รีนหาว่อนะหยิบรีโมทเปลี่ยน่อทีวีแล้ววัมือเรียิมเ้าไปนัู่้วยัน
ผมพยัหน้าให้ิม่อนะมอามอี้ฟานที่เินเ้าไปในห้อนอน่อนะเินามเาไปิๆเพราะอยารู้สาเหุที่เาลุออไปื้อๆแบบนี้
“หนีออมาแบบนี้ มีอะไรรึเปล่า” ผมถามเา่อนะนั่ลบนเียอีฝั่อย่าสสัย
อี้ฟานเยหน้ามอผมเล็ๆ “นาย่วยบอเพื่อนนายว่าอย่ามาุยับันไ้มั้ยุนมยอน”
“หา?” ผมมวิ้ว “นายไม่พอใอะไรยัยนั่น บอันไ้นะ ันะไปัารให้”
เาส่ายหัว่อนะถอนหายใ “ถ้าไม่พอใันไม่มานั่ลุ้มแบบนี้หรอ”
“หมายวามว่ายัไ?”
“ันิว่า.....” เาเอ่ย่อนะ้อผมนิ่ๆ “ันอบยัยนั่น”
“(O_O)เฮ้ย!”
“ือ ันไม่ไ้ั้ใ ไม่สิ ันไม่ไ้อยาะิอะไรับยัยนั่นเลยนะ นาย็รู้ว่ายัยนั่นไม่ใ่สเป๊อันเลยสันิ ไม่เยใ่้วย”
ผมฟัพลามวิ้ว่อ “ถ้าไม่ใ่....แล้วทำไมนาย.....”
“ันไม่รู้ แ่ว่ายัยนั่นทำให้ันใเ้นแร” เาบอผม “ันไม่อยาเป็นแบบนี้”
ผมนั่อึ้ไปสิบวินาทีรับ “เอ่อ....ันิว่า........”
“ัน้อัใายัยนั่น” อี้ฟานบอ่อนะูมือึ้น “ัน้อทำให้ไ้ ทำให้ไ้”
“นายโอเมั้ยเนี่ย?”
“ไม่่อยโอเว่ะ” อี้ฟานอบผมอย่าถอนหายใ
เอี๊ย..................................................
เสียแ้มประูัึ้น่อนที่หิสาวสอนะเินเ้ามาในห้อื้อๆ รีนึิมเ้ามาในห้ออย่ารีบๆ่อนะทำเสียให้พวผมเียบแล้วรอฟัเสียอะไรบาอย่า
“านยอลนอนอยู่ห้อไหนน่ะ”
(O_O) เสียเมเนเอร์อฮวานนี่นา วยละ...
“ไอุ้นมยอนอฮวานโอป้ามาเว้ย แพาิมไป่อนในู้ไป เี๋ยวันับไอ้โย่ะรับหน้าเอ เร็วๆ้วย” รีนบอ่อนะผลัิมมาหาผมแล้วผลัเราสอนเ้าไป่อนในู้เสื้อผ้า
ผมและิมแอบฟัอย่าเียบๆอยู่ในู้พลาฟัเสียฝีเท้าที่ใล้เ้ามาในห้อเรื่อยๆ.......
“อ้าวรีน? ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่....ในห้อนี้...?” เสียออฮวานฮวานบออย่าสสัย
“อ๋อ ็มา...เรียมบทเรียนไโอป้า” เสียรีน
“เรียมบทเรียน?” อฮวานฮยอทำเสียไม่น่าเื่อทันที
แหล่ะ ใรเื่อ็บ้าแล้ว อย่ายัยรีนเนี่ยนะะมาเรียมบทเรียนในห้อนอนอพวอี้ฟาน
แถแ่ไหน็ไม่มีทาเื่อไ้เลย เื่อสิ......
ผมพยายามพยัหน้าให้ิมเียบ่อนะมอลอ่ออประูู้เสื้อผ้า อี้ฟานและรีนยืน้าันอย่าไม่มีทาเลือ อฮวานฮยอมอทั้สอนสลับัน่อนะออแล้วมออย่าับผิ
อฮวานฮยอเหล่ามอรีน “นี่เธอ...แอบบับศิลปินในวั้นเหรอ”
“หา?” รีนอ้าปา้า่อนะลืนน้ำลาย “ือไม่.........”
“ือว่าฮยอ.....” อี้ฟานอ้าปา่อแ่็พูอะไรไม่ออ
อฮวานฮยอยมือห้ามอี้ฟานพู “นายไม่้อพู...แ่นี้ัน็เ้าใหมแล้ว”
“โอป้า......”
“เธอ็้วยรีนนี่” อฮวานฮยอพูเสียริั “ันให้เธอมาสอนภาษาไทย ไม่ใ่ให้มามีวามรั โยเพาะอย่ายิ่ับศิลปินในารูแลอัน!!”
เสียออฮวานัมาั้แ่ที่ผมรู้ัเามา เาไม่เยโหนานี้เลยริๆ ผมมออย่าเป็นห่วพลาับมือิมเอาไว้แน่น เพื่อให้เธอไม่เรียไปามสถานาร์
รีน้ออฮวานฮยอลับอย่านิ่ๆ “อโทษ่ะ แ่ัน็เป็นไปแล้ว”
“ยัะมีหน้ามาพู!!” อฮวานะอ่อนะเินเ้าหารีนทันที
อี้ฟานรีบเินเ้ามาวาเธอเอาไว้่อน “ฮยอ...ผมอโทษแทนยัยนี่้วย”
“นายไม่้อมาปป้อเธอ นายมัน็ไม่่าัน ทำไมฮะอี้ฟาน ันิมาลอว่านายะเื่อฟัันที่สุ แล้วเรื่อมีแฟน ัน็ย้ำนัย้ำหน้าว่าไม่ให้มีเพราะมันะเสียเริ้ ทำไมนายถึไม่ฟััน!”
“ผมเหรอ?” อี้ฟานี้ัวเอ
“ไปันให่แล้วโอป้า” รีนบออย่าถอนหายใ “ันไม่ไ้บหมอนี่อย่าที่โอป้าเ้าใ”
“ิว่าันเป็นเ็อมมือเหรอไ ถ้าเธอไม่ไ้บันะเ้ามาอยู่ในห้อนี้ในะที่ไม่มีนอยู่ันสอ่อสอทำไม ิว่าันโ่มาใ่มั้ยรีนนี่”
รีนุมมับ่อนะพ่นลมหายใ “โอ้ยโอป้า ไม่ว่าะพูยัไโอป้า็ไม่มีทาเื่อใ่มั้ยฮะ”
“ใ่!”
แอ๊.............(เสียเปิประู)
“เสียัอะไรันรับเนี่ย ัไปถึ้านอ” เสียห้วนๆัมาพร้อมับเสียประู อินะโหน้าเ้ามาู่อนะมวิ้วแล้วเินเ้ามาเหุาร์อย่าสสัย เพราะอนนี้ทุนล้วนหน้าเรียเหมือนับไ้ไปรบยัไยัั๊น
“นายมา็ี” รีนบอนิ่ๆ่อนะเินไปหาอินแล้วล้อแนเา่อนะมอไปที่อฮวานฮยออีรั้้วยใบหน้านิ่ๆ “บอโอป้าไปิอินว่าเราเป็นอะไรัน”
“หา?!”
END SUHO PART…………………………………
KAI PART:
ผมเินเ้ามาในห้อโยที่ไม่รู้เรื่ออะไรเลยริๆ ห้อนอนนี้เป็นห้ออริสฮยอ ผมไ้ยินเสียัมาาห้อนี้ผมเลยเินเ้ามาู แู่่ๆรีนนูน่า็เินมาล้อแนผมแล้วบอให้ผมพูว่าเราเป็นอะไรัน
“นี่อย่าบอนะว่า......” เมเนเอร์ฮยอมอเราสอนสลับันโย้าๆเาเป็นริสฮยอ
“ใ่ อย่าที่โอป้าิ” รีนนูน่าบอ่อนะหันมายิ้มหวานให้ผม “ันับอินบัน”
“ว่าไนะ!” เมเนเอร์ฮยออ้าปา้าทันที
รีนนูน่าแสยะยิ้ม “อ่า ไม่อยาะพูอีแ่็้อพูอีรอบนะโอป้า ันบับอิน”
เมเนเอร์ฮยอเอามือุมมับ “รีนนี่ ทำไมเธอทำแบบนี้ฮะ...เธอทำบ้าอะไรอเธอเนี่ย......”
“อ่า...อย่าไปว่าเธอเลยรับ ผมอบเธอเอ” ผมรีบบอ่อนะพ่นลมหายใแล้วนัุ่เ่าล่อหน้าเมเนเอร์ฮยออย่าสำนึผิ “ฮยอยโทษให้ผมเถอะนะ ผมผิไปแล้ว....”
“เฮ้ย นายะุเ่าทำบ้าอะไรวะอิน” รีนนูน่าบอพลาพยายามึผมลุึ้น “ลุึ้น!”
ผมส่ายหัวพลามอเมเนเอร์ฮยอนิ่ๆ “ผมรู้ว่าผมผิ แ่ผมอบเธอริๆนะฮยอ”
“เวรรรมอันริๆ” เามอผมอย่าส่ายหัวหน่ายๆ่อนะถอนหายใ “อ่ะ...ันไม่ว่าอะไรนายหรอ ลุึ้นมาเถอะ อย่าน้อยนาย็สำนึผิ ไม่เหมือนยัยนี่”
“อ้าวโอป้า พูแบบนี้ะว่าันผิแล้วไม่สำนึเหรอไ” รีนนูน่าโวย
“็มันเรื่อริ นายลุึ้นมาไ้แล้วอิน” เมเนเอร์ฮยอบอ่อ่อนะมอพวเรานิ่ๆ “ไหนๆทั้สอน็บันแล้ว ัน็มีอะไระพูนิหน่อย ในานะเมเนเอร์อว”
รีนนูน่าเม้มปาพลาเท้าเอวมอเาอย่าหาเรื่อ “ะไล่ันออาารเป็นรูใ่มั้ย เอาเลยสิะโอป้า ันไม่ไ้อยามารับานนี้แ่แรอยู่แล้ว”
“หึหึ ันะไล่เธอออทำไมล่ะ” เมเนเอร์ฮยอบอ่อนะแสยะยิ้มอบ “มันถือว่าเป็นเรื่อีในเรื่อร้ายเลยล่ะเรื่อนี้”
“โอป้าพูบ้าอะไรเนี่ย ันนะ”
“หึหึ” เมเนเอร์ฮยอบอ่อนะนิ่อีรอบ “เธอับอินบัน เพราะะนั้น ัน็ะสามารถเอาอินออาวไ้เพราะผิ้อลระหว่าสัาออินและัน เว้นะแ่เธอะไม่ไปอเมริา หึหึ”
รีนนูน่าะไปอเมริาั้นเหรอ?
“อโทษนะรับทุน ่วยออไปาห้อนี้ะที ผมะนอน” แล้วู่ๆริสฮยอ็เอ่ยออมาเสียห้วน่อนที่เาะเินไปนั่ที่เียัวเอ
ผมมอเาอย่าไม่เ้าใ่อนะับแนรีนนูน่าให้เินามออมาพร้อมับเมเนเอร์ฮยอ แล้วเมื่อเินออมาาห้อแล้ว ผม็ปล่อยมือาแนเธอ
“เอาเป็นว่า ันะไม่ัารอินถ้าเธอไม่ไปอเมริา” เมเนเอร์ฮยอบออย่ามีแผนร้ายับรีนนูน่า่อนที่เาะเินมาระิบเธอ “เลือเอา็แล้วันนะ ถ้าเธอไป อินะโนันัารยัไ ิเอาเอ”
เมื่อพูบเา็เินออไปอย่าอารม์ีโยทิ้ผมับรีนนูน่าเอาไว้ลำพั ผมมอเมเนเอร์ที่เินออไปาห้อโถอพวเรา่อนะหันลับมามอเธอ
“อฮวานโอป้า....อย่าให้ถึาันบ้านะ ันะเอาืนให้สาสมเลย ฮึ้ย!” รีนนูน่าถอนหายใแล้วหันมามอผมลับเ่นัน “ันะไม่ทำให้นายเือร้อน”
“....ะไปอเมริาั้นเหรอรับ” ผมถามเธอนิ่ๆ “บอผมไ้มั้ยว่าไปทำไม”
“ันะไปเรียน่อโทน่ะ” เธออบ่อนะส่ายหัว “แ่่าเถอะ ไม่ไป็ไ้”
ผมมอร่าบาที่สูระับไหล่ผมอย่านิ่ๆ “ถ้าอยาไป็ไปนะรับ เรื่อผมไม่้อห่ว เาไม่ทำอะไรผมหรอ เา็แู่่”
“ันรู้ีว่าเาะทำยัไับนาย” เธอบอผม “นายเยบอไม่ใ่เหรอว่ารัสิ่ที่ทำอยู่ รัารเ้น ันะไม่ยอมให้วามฝันนายสลายแน่ๆ นาย้อไปไลว่านี้”
“แ่........”
“เื่อันเถอะอิน นาย้อไปไลว่านี้” เธอถอนหายใพลามอผมอย่ายิ้มเศร้าๆ
ผมทำให้เธอ้อทิ้วามฝันใ่มั้ย...
ผมมอรีนนูน่าที่ำลัะเินไป่อนะับแนเธอเอาไว้่อน “นูน่า...ไปเรียนเถอะ ผมอร้อ”
“อิน....”
“ผมมีวามสุนะที่ผมไ้มีโอาสบับนูน่า” ผมบอพลายิ้ม “แ่ผมะไม่มีวามสุเลยถ้าผมทำให้นที่ผมรั้อสูเสียวามฝันไป....เพราะั้น ไปเถอะนะรับ”
รีนนูน่ามอผมอย่านิ่ๆ่อนที่เธอะส่ายหัว “ไม่ ันบอแล้วไว่าันะไม่ทำให้นาย้อเือร้อน”
“อ่า ทำไมื้อแบบนี้นะ” ผมบออย่าถอนหายใ “นูน่าอผม้อไม่ื้อสิรับ”
“นายนั่นแหละื้อไอ้เ็บ้า อยู่เยๆไปเลย เ้าใมั้ย” เธอบอวนๆ
“อ่า....ผมไม่้อารแบบนี้.......”
“แ่ัน้อาร บเรื่อนี้ะ” เธอบอ่อนะับมือผมออาแนเธอแล้วเยหน้ามอผม “อนานายอฮวานโอป้าำหนไ้ เ้าใป่ะ เพราะั้น อย่าเรื่อมา อเมริาันไปอนไหน็ไ้เว้ย”
“อ่า ทำไม้อโหใส่ผม้วยล่ะ” ผมบออย่าแล้ๆ
“ัน็เป็นแบบนี้ยัไม่ินอีเหรอไ” เธอบอวนๆ
ผมอมยิ้มเล็ๆ “็เมื่อ่อนเราไม่ไ้เป็นแฟนันนี่นา ะให้ผมินไ้ไล่ะฮะ”
“เอ่อ......ันไมุ่ยับนายแล้ว” เธอบอ่อนะเินหนีผมไปเาะประูห้ออริสฮยอ “โย่ บอุนมยอนับิม้วยว่าโอป้าไปแล้ว ออมาไ้”
สัพัไม่นานุนมยอนฮยอับิม็เินออมาาห้อพร้อมัน ผมมออย่ามวิ้วเพราะว่าเมื่อี๊ผมไม่เห็นสอนนี้อยู่ในห้อ?
ุนมยอนฮยอมอพวเราสอน่อนะถอนหายใ “เธอเลย้อมาวยเพราะัน”
“่าเหอะน่า” รีนนูน่าบอเา “ยัไัน็เพื่อนนาย ยัีว่าให้โอป้ามาเอนายแล้วนายะโนเล่น นี่เพราะันะิ่ไปอเมริาเา็เลยไม่ทำอะไรอิน โล่อไปที”
“เธอเลยอไปทำามวามฝันเลย” ุนมยอนฮยอบอ “อโทษนะรีน”
“็บอว่า่ามันไวะไอ้เพื่อนบ้านี่” รีนนูน่าบอ่อนะีไหลุ่นมยอนฮยออย่าโหๆ
เาับแนัวเอ่อนะยิ้ม “ันีในะที่มีเธอเป็นเพื่อน”
“ะึ้อีนานมั้ย” รีนนูน่าบอ่อนะหันไปมอที่ประูห้อ “ไอ้โย่มันะไม่ออมาใ่มั้ย”
“อ่า หมอนั่น.........”
“หมอนั่นทำไม?”
“เปล่าๆ” ุนมยอนฮยอบอ่อนะหันมาหาผม “อบในะอิน”
“อบใอะไรเหรอฮะฮยอ?”
“็.....อบใสำหรับเรื่อที่่วยพวันถึนายะไม่รู้เรื่อ็เถอะ”
ผมพยัหน้าอย่าๆ “อ่า ฮะ ไม่เป็นไร”
“ุนมยอน ไอ้โย่มันโรธอะไรันป่ะวะ?” รีนนูน่าเอ่ยถามุนมยอนฮยออย่ามวิ้ว “สายาที่มันมอันเมื่อี๊มันแปลๆ เหมือนมันมีอะไรในใ หรือว่าันทำอะไรให้มันไม่พอใวะ”
ุนมยอนฮยอทำหน้าเื่อนๆ “อ่า...ไม่มีอะไรหรอ หมอนั่น็เป็นนแบบนี้แหละ ปิเธอับหมอนั่น็ไม่ถูันอยู่แล้วนี่”
“็ใ่ แ่็ไม่เยเหมือนโรธันมาสิบาิแบบนี้ไ” รีนนูน่าพ่นลมหายใหน่ายๆ
“มันอาไม่มีอะไรอย่าที่เธอิ็ไ้น่า อย่าิมาเลย” ุนมยอนฮยอบอเธอ่อนะหันไปมอที่ประูห้อึ่มีเสียุััอยู่
ึๆ!
“ใรมาเาะแะประูห้อวะ” รีนนูน่าโวยวาย่อนะเินสบถไปเิประูอย่าเ็ๆ “เฮ้ย!”
“เิอะไรึ้น?” ุนมยอนฮยอบออย่าสสัยพลาเินไปอีน “มินอ! ทำไมแฟนลับเป็นแบบนี้ เิอะไรึ้น!”
ผมับิมมอหน้าันอย่าสสัยพลาหันไปมอที่ประูึ่มินอฮยอำลัอุ้มแฟนลับนู่น่าเ้ามาในห้อแล้วุนมยอนฮยอับรีนนูน่า็พาันเินามมาิๆ
แฟนลับำลัหลับาสนิท ใบหน้าีเผือ ผมมออย่าใในะที่มินอฮยออุ้มเธอมาวาที่โฟา่อนะหายใหอบๆ
“แฟนลับ โนโปะยาสลบอนไปเ้าห้อน้ำ แ่โีที่ันเินไปเอนร้ายมันำลัอุ้มเธอไป ัน็เลย่วยเธอเอาไว้ไ้ ันไม่รู้ว่ามัน้อารัวแฟนลับไปทำไม แ่ที่รู้ๆันว่ามัน้อเป็นนเียวันับที่ให้นไปลอบทำร้ายแฟนลับที่หออเธอ” มินอฮยอบออย่าละเอีย
ุนมยอนฮยอมวิ้วทันที “วันนี้แฟนลับบอว่าเมเนเอร์ฮยอโทรมาบอให้ออไปุยานัน้านอ? แล้วทำไมพวนายถึลับมา้าว่าเา เพราะเาเพิ่ะมาที่หอแล้วลับไปเมื่อี๊?”
“อ๋อ หลัารับเอสารมาแล้ว ัน็วนแฟนลับเิน็อปปิ่อน่ะ ือนานๆทีันะไ้ออไปย่านนั้น แล้วอมัน็ล่อหน้าล่อาเหลือเิน แฟนลับเลยเินเป็นเพื่อนันน่ะ” มินอฮยอบอพลาถอนหายใ ”ันไม่น่าวนเธอเินเล่นเลย รู้ทั้รู้ว่าเธอำลัโนามทำร้าย”
“ไม่ใ่วามผิอนายหรอมินอ นทำร้ายแฟนลับ่าหาที่ผิ” รีนนูน่าเอ่ย “ันะ้อหาัวนบารมาให้ไ้เลยอยู”
รีนนูน่าบออย่ามีวามมุ่มั่น่อนะมอแฟนลับอย่าถอนหายใ ิมที่มีสิสุเินถือผ้าุบน้ำมาเ็ัวให้แฟนลับในะที่พวเรายัยืนนิ่อย่าทำอะไรไม่ถู
“มีอะไรเิึ้นน่ะ” เสียห้วนๆอานยอลฮยอัึ้น เาเินเสยผมอย่าัวเียออมา่อนะมอพวเราอย่าสสัยแล้วสายาอเา็หันไปเอเ้าับแฟนลับ “แฟนลับ!?”
“เิอะไรึ้น ทำไมแฟนลับเป็นแบบนี้” ริสฮยอเินออมาาม่อนะมอเหุาร์อย่าสสัย
“ไ้อธิบายยาวล่ะัน” มินอฮยอทำหน้าเื่อนๆ่อนะถอนหายใแล้วุมมับ
END KAI PART……………………………………………….
โอมเม้นท์ ฮ่าๆ
ไม่มีอะไรหรอ แล้วแ่รี ไรท์็อยาอัพ
แล้วแ่รีะเม้นท์ไม่เม้นท์ามใรีเอร์
ฮ่าๆ อิไรท์อินี้ สิออบอ้วย
อบุทุนที่อ่านฟิเรื่อนี้ ืออิไรท์
อยาเียน็เียน ไม่่อยสนอมเม้นท์
นี่ถ้าไม่ิเรียนะอัพทุวันเลยนะเนี่ยรู้ป่ะ
ึึึ
ความคิดเห็น