LOVE LOVE YURI ความรัก มิตรภาพ น้ำตา (ตอนที่ 11 ครบ 100%)

ลำดับตอนที่ #4 : เพื่อนกัน... ตลอดไป...

     
         ณ อาคารเรียนแห่งหนึ่ง.. มีเด็กหญิงตัวน้อยๆ อายุประมาณ 5 ขวบ กำลังเดินวนไปวนมาเพราะหลงทาง เด็กหญิงเริ่มน้ำตาคลอ หากแต่มีเสียงสวรรค์ดังขึ้นมาก่อน

       "นี่..เธอตรงนั้นน่ะ หลงทางอยู่หรอ...เป็นนักเรียนใหม่ใช่มั้ย..." เด็กหญิงตัวน้อยๆหันตามเสียงเรียก พบเด็กหญิงที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ แต่กลับดูมีความเป็นผู้ใหญ่กว่า ยืนอยู่ทางด้านหลัง

       "ใช่แล้ว.. ฉันเพิ่งย้ายมาใหม่ แต่ฉันหลงทางน่ะ   คุณพ่อจะไปรอที่ห้องอาจารย์ใหญ่  มันอยู่ทางไหนหรอ.." เด็กหญิงตัวน้อยรีบถามด้วยสีหน้าที่ดูมีความหวังสุดขีด พร้อมส่งรอยยิ้มสดใสร่าเริงให้กับเด็กหญิงผู้ช่วยเหลือ 

        "อ๋อ..ถ้าเป็นที่นั่น ฉันรู้จักดีเลยล่ะ.. ตามมาสิ.." เด็กหญิงผู้ช่วยเหลือจูงมือเด็กหญิงตัวน้อยไปตามทางเดิน  และเด็กหญิงตัวน้อยก็เริ่มชวนคุย..

         "นี่.. เธอชื่ออะไรหรอ.." เด็กหญิงตัวน้อยถามด้วยรอยยิ้มสดใส  ทำให้หัวใจของอีกฝ่ายเต้นตึกตัก "ฮาจิรุ..  คิริชิมะ ฮาจิรุ.." ฮาจิรุยิ้มตอบอย่างอ่อนโยน เป็นความอ่อนโยนที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน...

        "อ่ะ..ถึงแล้ว.. ฉันไปก่อนล่ะ หวังว่าเราจะได้อยู่ห้องเดียวกันนะ.." ฮาจิรุยิ้มให้ ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องเรียน.. เด็กหญิงตัวน้อยเฝ้ามองจนฮาจิรุเดินลับสายตาไป  แล้วเปิดประตูห้องอาจารย์ใหญ่..

        "อ้าว.. มิสุกิ มาช้าจังนะ.. พ่อรอตั้งนานแน่ะ.." ชายหนุ่มดูอายุราว 30 ต้นๆ ทักทายเด็กหญิงตัวน้อย...

       "มาถูกด้วย เก่งจังนะ.. ปกติพวกนักเรียนเข้าใหม่เดินหัวหมุนกันเลยล่ะ.." อาจารย์ใหญ่ตบมือให้อย่างชื่นชม
      
       "พอดีฮาจิรุซังพามาน่ะค่ะ.." มิสุกิอธิบาย.. และสังเกตุเห็นเด็กชายหน้าตาน่ารัก ดูอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ ยืนอยู่ข้างอาจารย์ใหญ่...  เธอแอบมองเด็กชายด้วยความเขิน ก็เขาน่ารักนี่นา ทำไงได้ล่ะ..

       "อ๋อ!.. เด็กคนนั้นนี่เอง.. พอดีเลย! ในเมื่อเจอกรรมการห้องฝ่ายหญิงแล้ว.. ก็แนะนำกรรมการห้องฝ่ายชายเลยละกัน..  นี่คือ อายาโมโตะ ชิโรดะคุง สนิทกันเข้าไว้ล่ะ เพราะเด็กคนนี้เป็นถึงกรรมการห้องเลยนะ ถ้าไม่เข้าใจอะไรก็ถามชิโรดะคุงหรือฮาจิรุคุงได้เลยนะ... เอาล่ะ! ชิโรดะคุงพามิสุกิจังไปที่ห้องเรียนหน่อยสิ  ตอนนี้กริ่งเข้าเรียนยังไม่ดัง ก็รีบไปซะล่ะ.." อาจารย์ใหญ่ดันหลังชิโรดะออกมา แล้วพาทั้งสองออกไปหน้าประตูห้อง...
 
      "หนูไปก่อนนะคะ คุณพ่อ.."มิสุกิโบกมืออำลาพ่อของตนเองแล้ว ก็เดินตามชิโรดะไปที่ห้องเรียน...

      
      ครืดด!!

     "1+2 เท่ากับ.. อ้าว.. ชิโรดะคุงมาพอดีเลย.. พาเพื่อนใหม่มาด้วย เอ้า! แนะนำตัวหน่อยสิจ๊ะสาวน้อย!" คุณครูสาวพามิสุกิไปที่หน้าห้อง  เธอตกเป็นเป้าสายตาของเด็กๆมากมาย ทำให้เธอเริ่มประหม่า...

      "ส..สวัสดี ฉ..ฉันชื่อ..." มิสุกิเริ่มขาสั่น.. แต่ก็มีมืออันอบอุ่นกุมมือของเธอไว้... เธอหันไปมองผู้ให้กำลังใจ

          ชิโรดะ..
     
       "สู้ๆนะ" ชิโรดะส่งรอยยิ้มให้ ทำให้มิสุกิใจชื้นขึ้นบ้าง...

      "ฉันชื่อโองุวาระ มิสุกินะ! จากนี้ไปก็ขอฝากตัวด้วยละกัน!" มิสุกิยิ้มอย่างสดใสตามแบบฉบับของเธอ ทำให้ใครหลายคนในห้องเริ่มใจละลาย..

      "งั้นมิสุกิจังไปนั่งข้างฮาจิรุคุงละกันนะ! ฮาจิรุคุงช่วยแนะนำเพื่อนใหม่ด้วยนะ!" มิสุกิเดินไปที่โต๊ะว่างข้างๆฮาจิรุ..
     
      "เราได้เจอกันอีกแล้วนะ! ฮาจิรุซัง!" มิสุกิส่งรอยยิ้มทักทาย..

      "ยินดีที่ได้รู้จักนะ.. มิสุกิ.." ฮาจิรุยิ้มตอบ....

 
  
    ในช่วงพักกลางวัน ณ โต๊ะหินหลังอาคาร

  
      "นี่! ฮาจิรุซัง.. เธอเชื่อเรื่องรักแรกพบรึเปล่า.." มิสุกิตั้งคำถามใส่ฮาจิรุ  ฮาจิรุส่ายหน้าอย่างเอือมระอา แล้วตอบว่า "เพิ่งจะอนุบาลเองนะ คิดเรื่องแบบนี้เป็นแล้วรึไง.." "แต่ฉันเชื่อนะ.. เพราะวันนี้.. ฉันเจอรักแรกพบแล้วล่ะ เป็นเพื่อนในห้องนี่แหละ.."มิสุกิบิดไปมาอย่างเหนียมอาย...
นียม
     "แก่แดดจริงๆเลยนะ เธอนี่.."พูดพลางเขกหัวมิสุกิเบาๆสักทีนึง "โอ้ย! เจ็บนะ..ฮาจิรุซัง"มิสุกิโอดครวญ ทั้งๆที่มันเบาแสนเบา นี่เธอบอบบางขนาดนั้นเลยหรอ...

     "มาคิดดูดีๆแล้ว ฉันก็เจอเธอเป็นคนแรกในโรงเรียนเลยนี่เนอะ... อาจจะเป็นชะตาฟ้าลิขิตให้เราต้องมาเป็นเพื่อนรักกันล่ะมั้ง.."มิสุกิเริ่มตั้งประเด็น..

     "แล้วจะเป็นไปอีกนานแค่ไหนกันล่ะ.. เพื่อนเนี่ย.." ฮาจิรุเริ่มเบื่อกับความเพ้อของมิสุกิ แต่มันก็ดูน่ารักไปอีกแบบในมุมของเด็กอนุบาลล่ะนะ

     "ตลอดไปเลย..จะได้มั้ย.." มิสุกิหันมาทำหน้าแบ๊วใส่ฮาจิรุ เรียกสีให้แก้มของฮาจิรุได้อย่างดีเชียว

     "อืม.. ตลอดไปเลยนะ.." ฮาจิรุตอบ แล้วมิสุกิก็จับมือของฮาจิรุขึ้นมา..

     "งั้นเรามาสัญญากันเถอะ.. ตะโกนพร้อมกันนะ!" มิสุกิยกนิ้วก้อยข้างซ้ายมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของฮาจิรุ

    
      "1..2..3.. เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป!!" 


     ปิ้บ ปิ้บ ปิ้บ

        เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ปลุกหญิงสาวให้ตื่นจากภวังค์

    "ฝันถึงเรื่องตอนนั้นอีกแล้วหรอเนี่ย.." มิสุกิบิดขี้เกียจไปมา ก่อนคว้าผ้าขนหนูเพื่อจะไปอาบน้ำ...

     "ช่างเรื่องดอกไม้นั่นดีกว่า... เพราะยังไง ฉันก็จะเป็นเพื่อนกับเธอตลอดไป.. ตามคำสัญญานั่นแหละ.. ฮ้าวว" มิสุกิเดินออกจากห้องไป.. ทิ้งไว้เพียงกองผ้าห่มและกรอบรูปที่ตกลงมาจากหัวเตียงโดยที่เธอไม่ทันสังเกตุ...


       เป็นรูปของเด็กประถม 3 คนกอดคอกันถ่ายรูป เนื่องในวันจบการศึกษาระดับประถมปลาย  ด้านล่างของรูปเขียนไว้ว่า..



         ' ฮาจิรุ ชิโรดะ มิสุกิ  เพื่อนกันตลอดไป :) '  



To be continued...