It's l Hazard แค่อยากให้เธอรักฉัน

ลำดับตอนที่ #4 : - EP.001 โชคชะตาแห่งความโหดร้าย [100%]

1

ความเดิมตอนที่แล้ว

‘มิอุระ เคนชิน’ หัวหน้าแก๊งส์กลุ่ม ‘ยามาอินุ เบน จิน’ เต็มไปด้วยความแค้นและเกลียดชังของสมาชิกและลูกน้องมากมาย เคนชินได้สั่งลูกน้องและสมาชิกในแก๊งส์ไปฆ่าตระกูลฮาคาเรย์พรรคยากูซ่ารุ่นที่สาม เคนชินได้สนใจและต้องการนำตัวของ ‘ฮาคาเรย์ คุราเกะ’ ที่แท้จริงเธอคือลูกสาวของหัวหน้าพรรคยากูซ่ารุ่นที่ 3

บทเรียนที่ 1

ตอน โชคชะตาแห่งคามโหดร้าย

ณ คฤหาสน์ใหญ่สไลต์ญี่ปุ่นตระกูลฮาคาเรย์

วันพุธ เดือน กุมภาพันธ์ / พิธีงานศพของหัวหน้ายากูซ่ารุ่นที่ 3

ฉัน ‘ฮาคาเรย์ คุราเกะ’ เป็นลูกสาวของหัวหน้ายากูซ่ารุ่นที่สาม ท่านคือพ่อของฉันเอง ท่านได้ตายจากฉันไปอย่างโหดร้าย ศพของท่านถูกยิงหนึ่งนัดเข้าที่ท้องและอีกหนึ่งนัดเข้าที่หัวใจท่านพ่อพอดี แต่ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเป็นใครที่ฆ่าท่านพ่อ แต่ฉันรู้ว่าที่ฆ่าพ่อฉันแบบนี้มันเกินไป มันมากเกินไปแล้วนะและอย่าคิดว่าฉันจะให้อภัยไปง่าย ๆ ได้หรอกนะ รู้บ้างไหมฉันต้องมาทรมานตอนนี้ถ้าไม่มีท่านอยู่ด้วย ฉันก็อยู่ตัวคนเดียวมาตลอด แม้แต่ท่านแม่ก็ทิ้งฉันกับพ่อไปโดยไม่เคยคิดจะบอกลาและทำไม... ทำไม... จึงต้องฆ่าท่านพ่อด้วย...

ท่านไม่ใช่คนไม่ดีหรอกนะ ท่านนะเป็นคนที่คุ้มครองและปกป้องประชาชนทั่วประเทศญี่ปุ่นเชียวนะ ยากูซ่าเองก็ไม่ใช่เลวร้ายขนาดนั้นหรอกด้วยนะ ถ้าไม่มีท่าน... ใครจะมาปกป้องประชาชนได้ด้วยล่ะ ฉันเองก็อยากจะเป็นยากูซ่าเพื่อท่านพ่อและปกป้องพวกเขาบ้างแต่ท่านพ่อเอง...

‘ ลูกน่ะไม่จำเป็นต้องเป็นยากูซ่าหรอกนะ ’

‘ เอ๋ ทำไมละค่ะ? ’

‘ เพราะพ่ออยากจะปกป้องทั้งลูกและพวกเขาไงล่ะ ’

ฉันได้นึกถึงความทรงจำที่ดีและได้เห็นภาพรอยยิ้มของท่านพ่อที่อ่อนโยน ฉันรู้สึกทรมานและเจ็บปวดเหลือเกินไปทั้งหัวใจในเมื่อที่ท่านพ่อของฉันได้ตายจากฉันไป

“ทำไม”

ฉันอยากจะเห็นรอยยิ้มของท่านพ่ออีกครั้ง

“ฮื่อออออ... อ๊าาาาาา!!”

“คะคุณหนู”

ลูกน้องของท่านพ่อเข้ามากอดเพื่อปลอบใจให้ฉันหยุดร้องไห้และคนอื่นที่มางานศพของท่านพ่อทุกคนจ้องมองฉันร้องไห้ไม่เลิกเหมือนคราวกับคนบ้า แม้จะร้องไห้ไปทรมานไป แต่ยังไงก็ตามฉันไม่รู้ว่าคนที่ฆ่าท่านพ่อของฉันเป็นใคร และฉันจะตามไปฆ่าเขาให้ได้เพื่อจนกว่าฉันจะแค้นเสร็จ ฉันจะไม่มีวันปล่อยแกไปได้ รอฉันก่อนนะ

.

.

.

วันศุกร์ เดือน กุมภาพันธ์

ณ โรงเรียนอามิโตเกียวมัธยมต้นปลาย ประเทศญี่ปุ่น เวลา 09.03 นาที

หลังจากพิธีงานศพท่านพ่อได้จบลงเร็วนี้และได้เผาศพของพ่อเพื่อไปสู่สุขติเรียบร้อย และตอนนี้ฉันยังอยู่ในห้องชั้นเรียนประจำนั่งเหม่อมองนอกที่หน้าต่างและมองไปที่รอบๆ ฉันก็ยังตามหาตัวคนร้ายไม่เจอเลยแม้ฉันสั่งลูกน้องของท่านให้ตามหาตัวคนร้ายก็ไม่เจอเหมือนกัน ชักอยากรู้จริงๆ ฆาตกรรมที่ฆ่าท่านพ่อฉันเป็นใครกันแน่ โอ้ย รู้สึกหงุดหงิดมากจริงว่ะ!

“เอ้ยๆ รู้เปล่าว่ะตระกูลฮาคาเรย์มีคนตายด้วยว่ะ”

“ใครว่ะ”

“หัวหน้ายากูซ่ารุ่นที่สามว่ะ”

“เออ ปล่อยแม่มไป สมควรตายอ่ะแหละดีแล้ว”

ฉันหงุดหงิดคนที่ชอบดูถูกและนินทาตระกูลฮาคาเรย์ทั่วไปมากยิ่งกว่าตามหาฆาตกรรมไม่เจอ ต่างคนต่างกันก็ไม่ชอบและเกลียดตระกูลฮาคาเรย์เป็นมากมาย พวกเขาชอบสงสัยทางตระกูลฮาคาเรย์มาตลอดชอบมาหาว่าตระกูลฮาคาเรย์ชอบขายยาบ้าและชอบทำลายคนอื่น มันไม่ใช่ ไม่ใช่แล้วล่ะ! แต่จริงพวกเขากำลังเข้าใจผิดไปกันใหญ่อยู่ ตระกูลเรานะอุตสาห์ปกป้องพวกเธอเชียวนะยังมีน่ามานินทาต่อตระกูลเราอีก เฮ้อ ใจเย็นๆ หน่อยดีกว่า

“เฮ้ ยัยลูกสาวเจ้าพ่อ”

“หืม?”

ฉันเงยหน้าไปมองคนที่เรียกฉันอย่างหน้าด้าน ผู้ชายแปลกหน้ามาเป็นทั้งกลุ่มมองหน้าฉันอย่างหาเรื่อง

“ได้ข่าวว่า พ่อแกตายแล้วเหรอว่ะ?”

“พวกนายก็ได้รู้ข่าวแล้วนี่ ยังจะมีหน้ามาถามอีก”

“ฮ่าๆๆ พ่อแกตายไปแล้วจริงๆ สินะ ฮ่าๆๆๆ สะใจว่ะ”

“...”

“เดี๋ยวนี้พ่อแกก็คงมาปกป้องแกอีกไม่ได้แล้วสินะ โอ้ย เสียใจแทนด้วยว่ะ”

“…”

“ฮ่าๆๆ อุ้บ!” ชายหนุ่มไม่ทันพูดต่อถูกมือของคุราเกะจับปิดปากอย่างรุนแรง

“ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น ถ้าพวกนายยังมาพูดแบบนั้นอีก”

“…?”

“นายมีหวังโดนตายแน่...”

ขณะนั้นพวกกลุ่มที่มาหาเรื่องฉันได้หนีจากฉันไปด้วยความหวาดกลัว คนอื่นๆ ในห้องก็ต่างจ้องมองหน้าฉันเหมือนฉันเป็นพวกที่นิสัยไม่ดีในสายตาของทุกคนนั้นเองแหละ เฮ้อ.. ชีวิตของสังคมช่างน่ากลัวแท้จริง

.

.

.

ตกเย็น เวลา 16.10 นาที

ฉันได้เดินออกจากอาคารตึกโรงเรียนไปสักทีและสายตาฉันได้พบเห็นพวกผู้หญิงเดินมองแต่ผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่หน้าประตูโรงเรียน พวกผู้หญิงกำลังหลงผู้ชายคนนี้เป็นอย่างจริงจัง และชายผู้นั้นในชุดสูทสีดำเสื้อในสีขาวกางเกงซีดสีดำสวมแว่นกันแดดมาดเท่ห์ในสายตาของพวกสาวๆ นั้นแต่ฉันรู้สึกว่าเขากำลังมองทางที่ฉันคนเดียวด้วยแววตาเย็นชาของเขา มันก็เอ่ยยิ้มพร้อมโบกขึ้นกำลังจะเดินมาทางที่ฉันอย่างช้าๆ แล้วหมอนั่นเป็นใคร...?

“สวัสดีครับ คุณหนูคุราเกะ”

“…นาย...”

“ผมมิอุระ เคนชิน เป็นเพื่อนของฮาคาเรย์ คาสึกะซังครับ”

“เอ้ะ? เพื่อนของท่านพ่อ?”

แปลกจัง ท่านพ่อมีเพื่อนเป็นหนุ่มแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย แต่ว่า... เขาก็หล่อดีใช้ได้เลยนา...

“เอ่อ... ไปหาอะไรกินกันไหม พอดีผมอยากมีเรื่องคุยกับคุราเกะจังหน่อยครับ”

“อะอ่า!”

อันในนั้นฉันกับเคนชินซังเดินออกจากหน้าโรงเรียนอามิโตเกียวแต่ฉันรู้สึกว่ามีบรรยากาศแปลกๆ รอบตัวฉัน ฉันก็หันไปมองที่ด้านหลังทำเอาฉันอึ้งตกใจเล็กน้อยได้เห็นพวกผู้หญิงอิจฉาฉันดูเหมือนพวกเขากำลังหมั่นไส้ฉันอยู่ แฮะๆ มิน่า...

เมื่อ 3 ชั่วโมงต่อมาฉันกับเคนชินซันกินข้าวและได้คุยเรื่องส่วนตัวจนเสร็จเดินออกจากร้าน อากาศก็กลับหนาวยิ่งมากขึ้นทุกทีและตอนนี้อยู่ในช่วงกลางคืนมีจุดประกายแสงสีสว่างอยู่รอบๆ ในกลางเมืองแห่งนี้ เป็นภาพอะไรที่สวยงามมากแต่พอมีเคนชินซังอยู่ฉันก็มีความสุขแล้ว นี่คงเรียกว่า ‘โชคชะตา’ หรือเปล่าน่ะ มะไม่! ยังเร็วเกินไปแล้วเรา ฮะๆ

ติ๊ด ติ๊ด~

เอ้ะ? ลูกน้องของท่านพ่อโทรมา อ่าลืมไปเลยว่าวันนี้ลูกน้องจะมารับฉันที่โรงเรียนตอนหลังเลิกเรียนนี่

“ค่ะ?”

[คุณหนู ตอนนี้อยู่ไหนครับ ผมอยู่หน้าโรงเรียนนะครับ]

“อ้ะ! ขอโทษนะจ้ะ”

[ตอนนี้คุณหนูอยู่ที่ไหนนะครับ ผมจะไปรับเองนะครับ]

“อ้ะขอบคุณจ้ะ ตอนนี้...” ฉันไม่ทันจะพูดอะไรสักอย่าง จู่ๆ ลูกน้องพูดมารวดเร็วมาก

[คุณหนูรู้จักเกี่ยวกับแก๊งส์ ‘ยามาอินุ เบน จิน’ หรือเปล่าครับ?]

“อืม ฉันไม่รู้จักน่ะ”

[โอ้แย่จังเลยนะครับ]

“ทำไมเหรอ?”

[คุณหนูต้องห่างจากแก๊งส์นี้ด้วยนะครับ เพราะแก๊งส์นี้ชอบลักพาผู้หญิงไปที่ไหนสักแห่ง]

“เอ๋?”

[และอย่าเข้าใกล้ผู้ชายที่เป็นบอสนะครับ เพราะบอสคนนี้เป็นตัวที่อันตรายมากครับ]

“อ่า..”

[ชื่อของบอสคือ ‘มิอุระ เคนชิน’ ครับคุณหนูต้องจำชื่อนี้ไว้นะครับ]

“…!!!”

“คุราเกะจัง”

“เฮือก!”

ฉันได้ตกใจสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงคนที่เรียกฉันด้วยน้ำเสียงดูดุเดือด ฉันจึงค่อยๆ หันไปด้านหลังได้เห็นผู้ชายมากมายเป็นกลุ่มที่อยู่หลังของเคนชินซังและฉันได้เห็นเคนชินกำลังยิ้มแสยะอยู่เอาทำฉันอึ้งตะลึงค้างไปอย่างมากจนตัวสั่นแบบพูดไม่ออก

[คุณหนูครับ?]

เคนชินซังกำลังจะเดินมาทางที่ฉัน ฉันจึงพยายามจะถอยห่างจากเคนชินแต่มันเป็นไปไม่ได้เพราะมีพวกผู้ชายยังมีอยู่ด้างหลังฉันอีกต่างหาก เคนชินซังก็เข้ามากระซิบข้างหูขวากับฉันว่า

“วันนี้เธอต้องไปกับฉันนะ”

ฉันอยากหนี... จะหนียังไงก็หนีไม่ได้ พวกเขายืนรุมรอบตัวฉันอยู่เนี่ย แม้แต่ชายผู้นี้...

[คุณหนูครับ?!]

ติ๊ด

เคนชินซังแย่งโทรศัพท์ฉันไปวางสายเรียบร้อย ใจมันสั่นเหลือเกิน กลัวเหลือเกิน

.

.

.

นี่คือ ‘โชคชะตาแห่งความโหดร้าย’ ของฉัน

โปรดติดตามตอนต่อไป

            ไม่รู้จะพิมพ์อะไรดี ถ้างงก็ขออภัยด้วย เพราะแนวนี้มันแห่งครั้งแรกเชียวนาเหวย! ยังไงก็ฝากติชมและแสดงความคิดเห็นด้วยนะครับ ไปละนอนก่อนดีกว่าง่วงนอนมากวันนี้ ฝันถึงแฟนตาชีนะครับ -///-