Puzzle Game เกมส์ปริศนา.. ท้าความตาย

ลำดับตอนที่ #4 : บทนำ

� � � � � กริ๊งง ~ [ เสียงกระดิ่งประตูร้าน ]

� � � � � "ทุก ๆ คนเค้าซื้อน้ำมาให้แล้ว !" เสียงใส ๆ ของมะเน็ตดังขึ้นหลังจากที่เมื่อกี้ออกไปซื้อน้ำมา
� ��
� � � � � "มาแล้วหรอ ? ยัยเตี้ยซื่อบื้อ ! เธอนี่มันช้าจริง ๆ เลยนะ" แด็กก้าตะคอกใส่มะเน็ตด้วยความหงุดหงิด ก็แหม.. ใช้ให้ไปซื้อน้ำแค่ 16 ขวดแต่เธอล่อซื้อตั้ง 1 ชั่วโมงเลยนี่นา..
� �
� � � � � "เอาน่า ๆ อย่าไปว่ามะเน็ตเลยนะ" นาเดียร์พูดออกมาพร้อมกับยิ้มแห้ง ๆ ให้แด็กก้าเพราะเธอกลัวแด็กก้าไงล่ะ !�

� � � � � "ใช่ ๆ ถูกอย่างนาเดียร์พูด" โอปอก็เห็นด้วยกับความคิดของนาเดียร์ แด็กก้าถึงกับหน้ามุ่ยทันทีทีเพื่อนคิดไม่เหมือนเธอ

� � � � � "เชอะ ! ใช่สิฉันมันไม่ดี เดี๋ยวน้ำค่อยแจกละกันวางไว้ก่อนใครหิวเดี๋ยวก็เดินมากินเองล่ะ เฮอะ !" แด็กก้าพูดประชดนาเดียร์กับโอปอ ทั้ง 2 เกรงว่าแด็กก้าจะโกรธเลยเข้าไปง้อ ~

� � � � � "รำคาญ / หนวกหู" เสียงของคู่แฝดแสนเกรียน�ถูกต้องแล้ว.. ฟรองซ์กับแบงค์ไงล่ะ�บ่นออกมาอย่างหงุดหงิดปนเซ็งแถมตั้งท่าจะเอาไม้กวาดกับแจกันขว้างใส่หัวแด็กก้า นาเดียร์ โอปออีกด้วย

� � � � � "หวาย ๆ .. อย่านะคะ ! เดี๋ยวของในร้านของฉันก็พังพอดีหรอกนะ" โอ๊ะโอรีบห้ามฟรองซ์กับแบงค์ไว้ถ้าเค้าขว้างไม้กวาดไปก็พอว่าแต่ถ้าขว้างแจกันใบสวยนั่นไป ร้านเธอก็ไม่มีแจกันที่สวย ๆ ใส่ดอกไม้น่ะสิ !

� � � � � "ว่าแต่.. ร้านเธอจัดสวยดีนี่นา ใครจัดหรอ ?" น้ำพั้นธ์เช็ดแจกันใบสวยอีกใบนึงพร้อมกับเชยชมร้านดอกไม้ของโอ๊ะโอไปด้วย

� � � � � "อ๋อ ! คุณแม่ของโอ๊ะโอจัดน่ะ" น่ารักตอบแทนโอ๊ะโอเสียงใส ทำไมเธอรู้น่ะหรอ ? ก็ร้านคอฟฟี่ คาเฟ่ฝั่งตรงข้ามน่ะคือร้านกาแฟของคุณแม่ของน่ารักน่ะสิ
�
� � � � � "ฉันถามโอ๊ะโอย่ะ ! ไม่ได้ถามเธอ" น้ำพั้นธ์ผลักหน้าผากน่ารักเบา ๆ เพื่อเตือนประมาณว่าหล่อนอย่าสอดสิยะ !

� � � � � "เฮ้ออ.. พวกเธอนี่ทะเลาะกันบ่อยจริง ๆ เลย น้ำพั้นธ์ น่ารัก" เสียงหวานอันเป็นเอกลักษณ์ของเอลพูดอย่างเอือม ๆ กับกริยาของทั้ง 2 คน �เธอน่ะรู้เรื่องของทุกคนน่ะแหละนะ ก็เธอเป็นหัวหน้าห้องนี่นา

� � � � � "เฮ้ย !" เสียงโว๊กว๊ากดังขึ้นมาจากตรงที่หน้าร้าน ด้วยสัญชาตญาณทุกคนก็หันขวับ ! ไปดูตรงที่หน้าร้าน

� � � � � "ตรงนี้ฉันจะเช็ด !" เสียงของสุดหล่อแสนแปลกประจำกลุ่มดังขึ้น�ไม่ใช่ใครที่ไหนไกล.. ซินโดรมไงล่ะ ชายหนุ่มผู่ไม่เคยจะถอดหน้ากากเผยให้เห็นแต่ดวงตาสีแดงสดกับเรือนผมสีดำของเขา

� � � � � �"ทำไมล่ะ ! ? ก็มั่วจะเช็ดง่าา ~" เสียงสาวสวยน่ารักน้องมั่ว คู่เถียงของซินโดรมมองซินโดรมอย่างเอาเป็นเอาตาย�

� � � � � �"ยัยเตี้ย ! ฉันจะเช็ดนะ" ซินโดรมก็ยังคงเถียงกับมั่วต่อไป

� � � � � �"อ๋อ ! หรอออ.. ฉันสูง 168 แล้วนายสูง 171 นายน่ะสูงกว่าฉันแค่ 3 เซนเอง !" ทะเลาะกันเรื่องจะเช็ดกระจกอยู่ดี ๆ ดันไปเข้าเรื่องส่วนสูงซะงั้น ? สมชื่อมั่วจริง ๆ เลยแฮะ น้องมั่วของเรา

� � � � � �ทุกคนหัวเราะแหะ ๆ กับการกัดของทั้ง 2 คน แล้วก็กลับไปปัด กวาด เช็ด ถูเหมือนเดิม ก็มันชินตาแล้วนี่นา 2 คนนี้น่ะทะเลาะกันเป็นกิจวัตรประจำวัน

� � � � � �"อ๊ะ ! ชิบหาย" หมดกันมาดหนุ่มหล่อของไมค์.. อุทานได้สะใจดีจริง ๆ เลยนะเนี่ย

� � � � � �"ทำไมหรอคะ ? ไมค์คุง" ถึงเธอจะเป็นคนญี่ปุ่นก็จริงนะแต่พูดไทยได้ปร๋อเลยที่เดียวเชียวเธอคือมาสะ ! เดินเข้าไปถามไมค์อย่างเป็นห่วงก็ล่ออุทานซะขนาดนั้น

� � � � � �"ผมทำก้านกุหลาบหัก.." ไมค์พูดอย่างหมดอาลัยตายอยากปนสำนึกผิด กุหลาบแดงพอว่าแต่ที่เค้าทำหักคือกุหลาบสีเหลืองเชียวนะ

� � � � � �"ไม่เป็นไรหรอกนะ ! เอาเทปติดเอาก็ได้" เสียงร่าเริงและไอเดียพิลึก ๆ อันเป็นจุดเด่นประจำตัวของถังปูน เอ่ยขึ้นมา แต่ไอเดียถังปูนนี่.. สุดยอดเนอะเอาเทปติดก้านกุหลาบที่หัก

� � � � � �โป๊ก ! !

� � � � � �"โอ๊ย ! เจ็บ" ถังปูนร้องออกมาก็เธอโดนมะเหงกนี่นา ไม่เจ็บก็แปลกแล้วล่ะ

� � � � � �"เจ็บใช่มั้ย ? ? แล้วนี่พูดบ้าอะไรของเธอเนี่ย ? เอาเทปติดก้านกุหลาบที่หัก ?" พรีมถามถังปูนด้วยน้ำเสียงค่อนข้างกวน และเยาะเย้ยไปในตัว

� � � � � �ผ่าน 2 ชั่วโมงหลังจากที่ทุกคนช่วยโอ๊ะโอเก็บร้านดอกไม้ และทะเลาะ เล่น ทำลาย อะลาวาดไปในตัว ก็เสร็จไปด้วยดี แต่บังเอิญว่าเท้าของมะเน็ตไปสะดุดกับแจกันใบหนึ่งน่ะสิ

� � � � � �เพล้งง ! ! ! !

� � � � � �"อูยย.." มะเน็ตร้องออกมาด้วยความเจ็บเพราะเธอล้มก้นจ้ำเบ้าเลยไปกองแหมะอยู่กับพื้น

� � � � � �"ไม่เป็นอะไรนะ ?" เอลได้เข้าไปพยุงตัวของมะเน็ตให้ลุกขึ้น มะเน็ตส่ายหัวเป็นเชิงว่าไม่เป็นอะไรมากหรอก

� � � � � �แจกันใบนั้นได้แตกเป็นชิ้นส่วน แจกันใบนี้ออกจะดูเก่า ๆ โบราณ ๆ โอ๊ะโอเลิกคิ้ว..�

� � � � � �"ร้านฉันไม่มีแจกันแบบนี้นี่นา" โอ๊ะโอพูดออกมา พร้อมกับทำสีหน้าแปลก ๆ งง ๆ แล้วจ้องมองเศษแจกันใบนั้น

� � � � � �"เอ๋ ? งั้นหรอ ? งั้นเดี๋ยวฉันจะเก็บให้ละกันนะ" มั่วก้มลงไปเก็บเศษแจกัน แต่ว่าสายตาเจ้ากรรมของซินโดรมดันไปสะดุดกับตัวหนังสือที่สลักอยู่บนแจกันเข้า

� � � � � �"ขอดูเศษแจกันชิ้นที่เธอถืออยู่ได้มั้ย ?" ซินโดรมถามมั่ว มั่วมองหน้าซินโดรมงง ๆ แต่ก็ยื่นเศษแจกันให้

� � � � � �"ดูสิครับ.. มีตัวหนังสือสลักอยู่ด้วยแน่ะ" ซินโดรมเดินไปบอกเพื่อน ๆ

� � � � � �"ขอดูหน่อยนะ" ถังปูนหยิบเศษแจกันมาจากมือของซินโดรม

� � � � � �"นี่ ๆ มาจี้อ่านออกอ้ะเปล่า ?" ถังปูนถามมาสะพร้อมกับยื่นเศษแจกันให้

� � � � � �"อืม.. อ่านออกค่ะ" มาสะเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วลองสะกดดู

� � � � � �"แล้วมันอ่านว่าอะไรล่ะ ?" แด็กก้าถามมาสะพร้อมกับยื่นหน้าไปดู

� � � � � �"Welcome to Puzzle Game Grizy" มาสะอ่านเสียงดังฟังชัดให้ทุก ๆ คนได้ยิน

� � � � � �แต่ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างมาล้อมรอบทุกคน ! ! !�

� � � � � �"เฮ้ยยยยยยย ! ! / ว้ายยยยยย ! !" ทุกคนอุทานเป็นเสียงเดียวกัน

� � � � � �และก็ไม่มีใครปรากฎตัวอยู่ในร้านดอกไม้อีกเลย.. ทิ้งไว้แต่เศษแจกัน กับของในร้านดอกไม้เท่านั้น และที่สำคัญไม่มีใครรู้เลยว่าพวกเขาได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย.. และไปที่ไหน ?

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
จบแล้วว - 0 -
ตื่นเต้วชิมิล่าา ~ ไม่ดี หรือดูแปลก ๆ ก็ติชมได้นะคะ Q w Q
แต่งไม่ดีซักนิด แบบว่าช่วยกันแต่งส่ง ๆ อ่ะค่ะ ขออภัยนะคะ _ _