ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 02 : You know I can't smile without you
2
You know I can't smile without you
ทุนะสสัยแบบที่ผม็สสัยัวเอเ่นัน...ผมมีวามสุมาๆ เลยเวลาที่ผมไ้อยู่ับาร์ลิน...เธอทำให้ผมยิ้มไ้ในทุๆ วินาทีไปับวามน่ารัอเธอ...เธอน่า้นหา ราวับว่าภายใ้วามน่ารัอเธอมันมีเรื่อบาอย่าที่เธอปปิเอาไว้อย่าแนบเนียนภายใ้รอยยิ้มน่ารัๆ นั่น...
“แล้วเธอิว่าะทำยัไับีวิ่อไปี...” ผมถามาร์ลินะนั่อยู่บนิ้าในสนามเ็เล่นอสวนสาธาระ...ะมีใร่าผมมั้ยถ้าผมะบอว่า ารที่ไ้นั่ิ้าัวนี้ผมแลับารู่เ็เ็วบที่เล่นอยู่่อนน่ะ
“ัน็ะใ้ีวิ่อไปเรื่อยๆ นว่าพ่อะโอเให้ันลับบ้าน” เธอพู้วยน้ำเสียเรียบๆ อเธอะแว่ิ้าเบาๆ พลาเอาเท้าเี่ยทรายบนพื้น ผมเียบสัพัแล้วลอบมอเธอ ่อนะมอที่พื้นทราย แยามเย็นสาส่อ มันเป็นวันอาทิย์ที่เียบสบีเหมือนันนะ ถ้าไม่รวมเสียเ็ๆ ที่ันเล่นอย่าสนุสนานบนสไล์เอร์ที่อยู่ห่าาเราห้าหเมร เมื่อั่วโมที่แล้วาร์ลินโทรหาผม วนผมไปูหนัแ่ผมบอี้เียไปและผมำลัระเป๋าแฟ็บ เธอเลยเปลี่ยนเป็นวนผมมาเินเล่นัน้านอแทน ผลสุท้ายเรา็บันที่ิ้าเ็ เธอเพิ่เล่าเรื่อีวิอเธอให้ผมฟัพ่อแม่อเธอหย่าันเมื่อปีลายเพราะว่า่าน่าทนนิสัยไม่ไ้ เธออยู่ับแม่ไ้ 1 ปีเธอ็ย้ายออมาอยู่นเียวเอในแมนฮััน และพ่อ็มาหาเธอและูและเธอ่ออีสามเือน่อนะทะเลาะันให่โ แ่...เธอไม่ไ้บอผมนะ ว่าทะเลาะันเรื่ออะไร หลัาที่พวเาทะเลาะัน เธอ็ย้ายมาอยู่ับป้าอเธอที่นี่ ป้าอเธอเป็นนรัสันโษ นานๆ ทีะโผล่ออมาให้นในเอร์แลนส์เห็นหน้าเห็นาัน และเธอ็ปรึษาผมว่าถ้าเธอเรียนบแล้วเธอน่าะเป็นอะไร ผมบอเธอว่าเธอน่าะเป็นิรรนะ เธอบอว่าพ่อเธอไม่อบ พ่อเธออยาให้เธอบริหารธุริพันล้าน่อแ่เธอเลียมา...ผม็เลยเียบไปและถามเธอว่าเธอะเอาไ่อไป...เพราะผม็ไม่รู้ะแนะนำเธออะไรอีี...
“เฮ้ย! นายอย่าเียบิ” เธอร้อึ้น
“หืม” ผมราแล้วเยหน้าาพื้นทราย
“ันแ่ถามวามิน่ะ ไม่เห็นะ้อีเรียสามเลย” เธอบอผม ผมยิ้มบาๆ อบเธอ
“เปล่าเลย ันไม่ไ้เรียเลย ันแ่ิอะไรอยู่น่ะ”
“แล้วไอ้ ‘อะไร’ อนายนี่นายหมายถึอะไรล่ะ” เธอถามอย่าใร่รู้ ผมมอาเธอแล้วยิ้ม
“ันไม่เห็นเหุผลที่ะ้อบอเธอ” ผมบอามริ เธอหัวเราะ
“นี่ไมเิล เรารู้ัันมาสออาทิย์ับอีสิบว่าั่วโมแล้วนะ นายะไม่ใร้ายับันไปหน่อยเหรอ” เธอเอียอมอผมอย่ายียวน ผมระุยิ้ม
“ไม่เห็นะใร้ายรไหนเลยนี่” ผมบอแล้วลุึ้นยืนาิ้า แน่นอนาร์ลินลุามแล้วเินามผม เราเินไปเรื่อยๆ ามทาเินหินอสวนสาธาระ ไม่มีอะไรนอาวามเียบ เสียลม ับเสียหัวเราะอผู้นที่มาเที่ยว
เราเินไปเรื่อยๆ โยไม่พูอะไรนระทั่ออาสวนสาธาระ ผมเอามือล้วระเป๋าเินามทา าร์ลิน็เ่นัน เหมือนับเธอพยายามทำให้ผมหุหิโยารทำริยาเลียนแบบผมทุท่าทา
“นี่เธอ” ผมพู
“นี่เธอ” เธอัเสียพูาม
“เธอะเลียนแบบันทำไม”
“เธอะเลียนแบบันทำไม”
“ะวนประสาทันเหรอ”
“ะวนประสาทันเหรอ”
“เธอนี่มัน...”
“เธอนี่มัน...”
แล้วเรา็หยุ านั้น็้อหน้าันอย่าริั ผมรู้เลยว่าะที่เธอำลัยิ้มอย่ามีวามสุใบหน้าอผม้อบึ้ึอย่าสุๆ แน่ๆ
“ไม่เล่นแล้วนะาร์ลิน” ผมบอเธอาใริ เธอเบ้หน้าน้อยในิๆ แ่็ยอมหยุเล่นแล้วยมือึ้นเหมือนอนที่ำรวับผู้ร้ายไ้
“โอเ ไม่เล่น็ไ้”
“ี” ผมบอแล้วเิน่อไป าร์ลินมี้อน่ารัอยู่อย่าหนึ่ือเมื่อเธอเินามผมไม่ทันเธอะพยายามสับาเล็ๆ สั้นๆ อเธอามผมมานทันและอบเรียื่อเ็มอผมนัไปทั่ว เรียไ้ว่าผมอายมาๆ และผมะหยุเสมอ...
“ไมเิล อนห์ เร็เอรี่ ูเนียร์! หยุเี๋ยวนี้นะ!!” นั่นไ ผมพูไม่ทันาำเธอ็เรียผมแล้ว ผม่อยๆ เินให้้าลนเธอเินทัน “ถามริๆ นะ นายเป็นพวแบบ เอ่อ หุ่นยน์เปล่า ือแบบ นายเินเร็วว่านปิมา” เธอถามผมเมื่อเินไล่ทันและมายืน้าๆ ผม ผมหัวเราะ
“ฮ่าๆ เธอเอาสมอส่วนไหนิเนี่ย”
“ส่วนที่ินนาารสูที่สุน่ะ” เธออบนิ่ๆ และนั่นทำให้ผมหัวเราะมาว่าเิมอี “อะไร” เธอถามอย่าหุหิ ส่วนผม็หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลั
“เธอน่ารัริๆ เลยาร์ลิน” ผมบอ
“เฮ้อ อบุ รู้มั้ยอนแรๆ ัน็ีใที่ไ้ำมนี่นะ แ่ไปๆ มาๆ ันเริ่มเบื่อ มีนโพส์ประโยี่เ่าพวนี้ในเฟสบุ๊ันเ็มเลย นี่ยัไม่รวมอนพัเที่ยแล้วมีนทัอีนะ” เธอลอาอย่าเ็ๆ แล้วพู่อ “เปลี่ยนเป็น ‘เฮ้! าร์ลินเธอหน้าเหมือนโวลเอร์มอร์’ ยัะีว่าอี”
“โวลเอร์มอร์ไม่มีั้”
“เพราะแบบนั้นแหละันถึอบเา”
ผมมวิ้วและหยุเิน เธอหยุเินามแล้วยิ้มว้า “ทำไม” เธอถามผม
“ันไม่เ้าใ”
“โอ้พระเ้า! ูเหมือนว่าทุอย่าในีวินายะ้อมี ‘เหุผล’ ไปหมเลยนะ ไมเิล”
ผมมวิ้วเป็นปมหนัว่าเิม าร์ลินลอาไปมาอีรั้
“ื่นๆๆ!!” เธอพูแล้วีนิ้วรหน้าผม ผมเบิ่าใสะุ้เบาๆ แล้วเธอ็เท้าเอวพูับผม “หลุออมาาโลเหุและผลอนายไ้แล้วพ่อุ!” เธอพูเสียสู
“อะไรอเธออีเนี่ยาร์ลิน”
“ันำลัี้ทาสว่าให้นายอยู่ไ”
“ยัไ”
“็นี่ไ เอาล่ะ นายั้ใฟัันนะว่า บาที บาสิ่บาอย่าไม่ำเป็น้อมีเหุผลเสมอไป เ่นารที่โรมีโอหลรัูเลีย...” เธอไม่ทันพูบผม็พูแทรทันที
“โรมิโอหลรัูเลียเพราะเธอสวย” าร์ลินทำหน้าบึ้ทันที
“โอเ! ันะเลิุยับนายแล้ว” แล้วเธอ็เินปึปัไป้าหน้าโยทิ้ผมให้อยู่้าหลั เอาล่ะ...ผมะเรียบเรียเรื่อใหม่นะ
เธออบโวลเอร์มอร์เพราะเหุผลที่ผมะไม่เ้าใ...แล้วเธอโยมาเรื่อที่ผมเป็นนยึิับเหุผล...ไ้ไ(วะ)
ผมเินามเธอไปอย่าไม่ิ นิสัยแย่ๆ อผมอย่าหนึ่ือเวลาใร็ามมีอาารหุหิผม(หรือที่ภาษาผู้หิเรียว่า ‘อน้นบิ’)
“าร์ลิน!!” ผมะโนเรียเธอ เธอ็ยัเิน่อไปไม่หยุ ผมวิ่ามเอนไล่ทัน าร์ลินยัทำหน้าบึ้ไม่รับบุแม้ะเห็นผมเินมารหน้าแล้ว็าม
“เฮ้! นี่เธอเป็นอะไรน่ะ” เธอมิบปาพุอะไรสัอย่าที่ผม็ฟัไม่รู้เรื่อเหมือนัน “นี่เธออนันเรื่อี่เ่าแบบนี้น่ะเหรอ” ผมถามเธอ เธอหยุเินทันทีนผมเบรไม่ทันแล้วมอหน้าผมนิ่ๆ...ไม่มีำพูอะไรหลุาปาเธอ เธอแ่เม้มปาเป็นเส้นรเท่านั้นแล้วเิน่อไป...ผมเินามเธอไป ในสมอ็พยายามิหาวิธีที่ะทำให้รอยยิ้มสใสอเธอลับมาประอบใบหน้าอเธออีรั้...นระทั่ผม็ิออ!
“You know I can't smile without you I can't smile without you I can't laugh, and I can't sleep don't even talk to people I meet” ผมร้อเพลที่เป็นเพลโปรอแม่ผมและพ่ออผมอบร้อให้แม่ฟัทุท่านที่ท่านอน และูเหมือนว่ามันะไ้ผลับาร์ลิน้วยเพราะเธอเริ่มเิน้าล และผม็ไม่รีรอที่ะร้อ่อไป “And I feel sad when you're sad I feel glad when you're glad And you must know what I’m going' through I just can't smile, without you”
แล้วผม็หยุ เธอ็หยุ เรา่ามอหน้าัน แล้ว...เธอ็หลุยิ้มออมานไ้
“ะแล้วว่ามุนี้้อไ้ผล” ผมพู
“แน่นอน ไ้ผลีมาๆ ้วย” เธอเสริม “ันรัเอะ าร์เพนเทอร์ส และเพลนี้” เธอยิบา แล้วไม่รู้อะไรลใให้ผมออปาวนเธอไปิน้าวอนเย็น...ผมแ่รู้สึว่า...
“ไปหาอะไรินันมั้ย”
“เยี่ยมเลย! ันำลัหิวพอี”
“ีเลย ไปันเถอะ ไปร้านอลุแมันนะ” ผมบอ
“เยี่ยมเลย!” เธอพู
ผมำลัะเินนำเธอไปแู่่ๆ าร์ลินระุายเสื้ออผม ผมหยุแล้วมอเธอ้วยวามสสัย “มีอะไรเหรอ” ผมถามเธอ
“ลีนะ แ่...นายอ่านใันออเปล่า”
“ไม่นี่ ถามแปลๆ ันไม่ใ่พ่อหนุ่มเอ็เวิร์วัใสาวๆ รึ่โลนะ” ผมพูแมบัน เธอหัวเราะเบาๆ
“เหรอ รู้มั้ยว่าเพลที่นายร้อน่ะเป็นเพลิาร์เพลโปรลอาลอัน”
“อ่าฮะ”
“แล้ว...ร้านลุแมือร้านที่ันำลัอยาไปสุๆ เลยล่ะ” เธอยิ้มว้า พระอาทิย์เริ่มลับอบฟ้า แเริ่มาล แ่บอรๆ เลยว่ารอยยิ้มอเธอสว่ายิ่ว่าเอาพระอาทิย์ร้อยวมารวมันอี(ผมไม่ไ้เว่อร์นะ)
“อ่า แล้วทำไมเหรอ” ผมแล้ถาม
“็ไม่ไ้อะไรหรอ” เธอยัไหล่แล้วทำหน้าเยๆ ่อนะระุยิ้มอีรั้ “ไปหาอะไรินันเถอะ ันิว่าบาทีเราอาะแวะร้านเ่าหนัอเมส์ับเอิร์ลแล้วเอาไปู้วยันที่บ้านัน็ไ้นะ” เธอมอามผลแล้วยิ้มอย่ามีวามหมาย
“เพอร์เฟ์รีบไปันเถอะ!” ผมรีบพูแล้วเินไปทันที “ใรถึทีหลัเลี้ยนะ!” แล้วผม็ออัววิ่
“ไมเิล! ไอ้บ้า!” เธอะโนไล่หลัะวิ่ามมาสุีวิ ผมวิ่ไปแล้วมอเธอที่วิ่ามหลัมาแล้วหัวเราะับัวเอ หน้าอาร์ลินลมาๆ เลยล่ะ ผมมอเธออีรั้แล้วยิ้ม เธอยับปาเป็นำว่า ‘นาย-าย-แน่’ ส่วนผม็แลบลิ้นแทนำอบแล้ววิ่่อไป...
อนนี้...ผมล้าพูไ้เลยว่า นี่เป็นอีวันที่มีวามสุสุๆ อผม... J
ความคิดเห็น