คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ยกที่ 4
4
ฉันพยายามดึงมือออกอีกครั้ง...เมื่อพบว่าหัวใจเริ่มเต้นแปลกๆในจังหวะที่มันไม่เคยเกิด...
“ไม่ได้หวังให้เห็นในสายตา...”
“พง...”
“ส้ม...”
“โทรศัพท์ฉันดัง นายปล่อยมือฉันได้ไหม?”ฉันบอก หมอนั้นทำหน้าตกใจรีบปล่อยมือฉันใหญ่ ฉันล้วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมาแม่นั้นเอง
แม่บอกว่ามีคนไข้ผ่านตัดโรคหัวใจเข้ามา ทำให้แม่ต้องเข้าผ่านแทนหมออีกคนที่เกิดป่วยกะทันหัน แม่บอกว่าให้ฉันโทรไปบอกลิฟให้มารับ เพราะพ่อเองก็อยู่ระหว่างทางจากต่างจังหวัดมารับฉันไม่ทันแน่ๆ ฉันเงยหน้ามองท้องฟ้ามืดแล้ว แถมทำท่าฝนตั้งเค้าอีกด้วย...
“เกิดอะไรขึ้น?”
“แม่มารับไม่ได้ เดี๋ยวฉัน...”
“เราไปส่ง!!”ฉันมองนายพงหัวจรดเท้า...
“ไม่อ่ะ”ไม่ไว้ใจอย่างแรง นายพงมองหน้าฉันหาเรื่องสุดๆแต่ก็ตื้อจนฉันยอมให้ไปส่ง หมอนี่มันช่างตื้อ..
ตอนแรกฉันคิดว่านายพงมีรถจักรยานยนต์ แต่เปล่าเลย...เขามีรถจักรยานเฉยๆต่างหาก ไม่น่าไว้ในหมอนี่เลย นี่ถ้าโดนโจรดักปล้นจะทำยังไง? แล้วนี่ฉันเจ็บก้นอยู่จะให้นั่งได้ยังไง หลังจากโดนฉันบ่นไปหลายสำนัก ฉันก็จนใจต้องขึ้นจักรยานของหมอนั้นกลับบ้าน หลังจากบอกทางเสร็จ โอย...ปวดก้นมากๆ
“โหยบ้านใหญ่อ่ะ รวยจริงๆด้วย...”นายพงว่ามองบ้านฉันด้วยสายตาที่เบิกกว้าง
“รีบกลับซะเถอะเดี๋ยวฝนจะตก”ฉันบอกก่อนเดินกะเพลกๆไปกดออดให้ป้ามีนาออกมาเปิดประตู แต่นายพงกลับลากจักรยานมาด้วยสีหน้าแปลกๆ
“เธอเคยชอบใครบ้างไหม”หมอนั้นดึงที่ค้ำจักรยานลงก่อนเงยหน้ามองฉัน
“ถามทำไม”อยู่ดีๆมาถามแปลกๆ คำตอบน่ะง่ายจะตาย คนอย่างฉันไม่เคยชอบใครและคงไม่มีใครมาชอบลงด้วย
“เพราะฉันชอบคนๆนึงอยู่แล้ว เขาดูเหมือนไม่มีหัวใจ”พงเดินเข้ามาพร้อมกับพูดออกมาด้วยท่าทีหนักใจ
หมอนี่มีคนที่ชอบ...? และเป็นคนที่ไม่มีหัวใจ? ...หึ
“ถามแล้วฉันจะรู้ไหม”
“ก็เธอดูเหมือนไม่มีหัวใจเหมือนกันนี่”นายนั่นมองด้วยสายตากึ่งๆจะตัดพ้อ ทำฉันฉุนกึกขึ้นมา
“ ไอ้ประสาท... ถึงฉันจะไม่มีคนที่ชอบแต่มันไม่ได้หมายความว่าฉันไม่มีหัวใจนะ”ฉันบอกก่อนก่อนเสริมต่อว่า”ฉันยังเคยบอกรักแมวเลย ตั้งครั้งนึง!”
พงยิ้มออกมาก่อนสุดหายใจเข้าลึกๆ “ส้มอาจไม่อยากรู้แต่เราต้องบอกส้ม”
เมื่อไหร่ป้ามีนาจะออกมานะ ฉันเอื้อมมือจะไปกดออดอีกครั้งแต่พงรั้งมือเอาไว้ ฉันหันไปมองด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์ เห็นได้ชัดว่าหมอนั้นเหวอเล็กน้อย แต่ยังทำหน้าสู้เสือ...จะสู้ได้สักกี่น้ำ
“ที่ฉันกับพิมไม่คุยกันอีกไม่ใช่เพราะเรื่องว่าฉันกับพิมคิดอะไรกัน”
“จะมาบอกทำไมเนี่ย...”ฉันเริ่มปี๊ดแตก ดึงมือออกจากนายพง แต่หมอนั้นจับแน่นขึ้น จนทำให้รู้สึกวันนี้ว่าหมอนี่ก็ผู้ชายคนนึงที่มีแรงเยอะกว่าฉัน...
“แต่เป็นเพราะว่าพิมชอบเธอ”
ห๊ะ!...
“และฉันก็ชอบเธอ ฉันกับพิมทะเลาะกันเพราะเราสองคนต่างก็ชอบเธอ!”
หูฉันมีแต่งเสียงวิ้งๆดังขึ้นไปหมดรู้สึกเหมือนภาพนายพงตรงหน้ากลายเป็นภาพสโลว์โมชั่นไปเลย พึ่งสังเกตวันนี่ว่านายพงดูดีแค่ไหน...ก็ดูดีระดับนึง ดวงตาสีเข้มที่คมเข้ม เหนือขึ้นไปคิ้วก็เรียงตัวสวย จมูกโด่งได้รูปริมฝีปากอิ่ม ทั้งหมดถูกประดับในใบหน้ารูปไข่ ที่ถึงแม้จะมีหัวเกรียนๆก็ยังดูดีอยู่...และใจฉันเริ่มเต้นผิดจังหวะเล็กน้อยเมื่อคิดว่ามีคนกำลังชอบฉัน?
แหมะ...แหมะ ความเย็นเชียบของสายฝนปลุกเราสองคนจะผะวัง พร้อมๆกับที่ป้ามีนาเปิดประตู
“ตายแล้วคุณหนูฝนตกแล้วรีบเข้าบ้านเถอะค่ะ!! แล้วนั่นเพื่อนหรือค่ะ รีบเข้ามาในบ้านก่อนเถอะค่ะ ฝนตกแล้ว!”
ซ่า!!!!~
ฉันและนายพงสะดุ้งสุดตัว นายพงออกแรงดึงฉันให้รีบเข้าไปในบ้าน แต่ฉันก็ร้องออกมาเพราะยังวิ่งไม่ถนัด นายพงหันมามองฉัน ก่อนบอกป้ามีนาว่าฉันล้มที่โรงเรียนทำให้วิ่งไม่ได้
“ขอฉันอุ้มนะ..”อึดใจเท่านั้นฉันพยักหน้าลง นายพงรวบตัวฉันขึ้นก่อนวิ่งเข้าไปในรั่วบ้าน ฉันก้มหน้าชิดกับอกของหมอนั้นเพราะฝนมันกระทบตา
นายพง...ชอบฉัน?
“ฮัด..ชิ้ว”ฉันจามออกมาตอนที่กำลังเอาผ้าเช็ดผมให้แห้งหลังอาบน้ำ พอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็รู้สึกสบายขึ้น ฉันมองตัวเองผ่านกระจก...ตาของฉันมันเป็นดวงตาห้อยๆที่ใครก็มองว่าน่ากลัว แถมคิ้วยังเข้มเกินกว่าที่มันควรจะเป็น ริมฝีปากก็เรียว ไม่ได้อวบอิ่มแบบตาบ้านั้น จะสวยไหม?ก็คงไม่ ทำไมตาบ้านั้นถึงชอบนะ
ป้ามีนาขึ้นมาเอายาทาให้ฉันยกใหญ่แถมยังบ่นอีกตั้งยาว เรื่องที่ฉันไม่ระวังตัวเอง(ฉันคิดว่าไอ้เด็กนั้นวิ่งมาชนฉันเองซะอีก...เหอะ) หมอนั่นคงอาบน้ำในห้องลุมสมพงมั้ง ก็ในบ้านนี้ มีลุงสมพงเป็นผู้ชายคนเดียวที่อาศัยอยู่ น่าจะอาศัยเสื้อผ้าลุงสมพงนั้นแหละ
ฉันเดินกะเพลกๆลงไปด้านล่างเห็นนายพงนั่งอยู่ตรงโซฟารับแขก พร้อมผ้าเช็ดผม หมอนั้นเห็นฉันเดินมา ก็ยิ้มให้ฉันบางๆแต่มันเป็นรอยยิ้มที่ต่างออกไป ใช่ฉันรู้ว่าอะไรๆมันต่างออกไปตั้งแต่ที่นายนั้นพูดคำนั้นออกมา
“โทรบอกที่บ้านหรือยัง”
“อืม...แต่บอกว่าอยู่บ้านพี่เบ๊นซ์นะ”
“...”
“ฉันกับพี่เบ๊นซ์เป็นลูกพี่ลูกน้องกันน่ะ”
“อืม...”
นั่งไม่นาน ป้ามีนามาบอกให้เราไปกินข้าวกัน และยังบอกว่าแม่ฉันให้ผู้ช่วยโทรมาบอกว่าคืนนี้จะพักที่โรงพยาบาลเพราะ ต้องเฝ้าคนไข้ ส่วนพ่อติดเห็นเสาไปหักจนต้องแวะพักให้จังหวัดใกล้ๆ ฉันโทรกับพ่อเช็คว่าท่านยังอยู่ดีจนแน่ใจก่อนมากินข้าว นายพงเงยหน้ามามองฉันหลายครั้ง แต่ฉันทำเป็นมองไม่เห็น
จากนั้นฉันก็ขอแยกขึ้นมาในห้อง โดยป้ามีนาจัดแจงให้นายพงนอนห้องรับแขกซึ่งก็คือห้องข้างๆฉันนั้นแหละ ฝนตกหนักมาก ฟ้าก็ร้องหลายครั้ง จนดูทีวีไม่รู้เรื่อง
ติ๊ดๆ
ฉันมองโทรศัพท์ และพบว่ามีข้อความเข้า
‘มาเจอกันหน้าห้องหน่อย’
ฉันถอนหายใจแต่ก็ตัดสินใจกะเพลกๆออกไปหน้าห้อง นายพงยืนอยู่หน้าห้องของเขา
“เราอยากกินไอศกรีม...บ้านส้มมีมั้ย”
ไม่รู้ฉันจะพยักหน้าทำไม สุดท้ายมันเลยลงเอยที่ฉันเดินพาหมอนั้นลงมาในห้องครัว ป้ามีนาคงหลับไปแล้ว เพราะไฟในบ้านปิดไปเสียส่วนมากๆเหลือแต่ไฟทางเท่านั้น
“เอารสอะไร?”
“สตอเบอร์รี่”ฉันเลิกคิ้ว นายนั้นยิ้มกวน
ฉันหยิบรสช็อคโกแล๊ตมาเพื่อตัวเองด้วยหนึ่งถ้วย เราเดินกลับไปนั่งที่ห้องรับแขกโดยไม่ได้เปิดไฟดวงใหญ่เราใช้แค่ไฟจากทีวีเท่านั้น
เรานั่งกินไอศกรีมเงียบๆ พร้อมดูเกมส์โชว์ไป...เกมส์โชว์เกาหลีนี่มันเหลือเชื่อจริงๆ ทำไมมันถึงทำออกมาได้ตลกขนาดนี้นะ ฉันกับนายพงนั่งหัวเราะด้วยกัน เพราะขำที่ดาราดำเนินรายการกำลังทดสอบกินพริกที่เผ็ดที่สุดในโลก พร้อมทำท่าบ้าๆบอๆเพราะพวกเขากำลังเผ็ดสุดใจ
เราหัวเราะจนท้องแข็ง...จนรายการมันพักโฆษณา
“แม่งเผ็ดจนน้ำหูน้ำตาไหลเลยอ่ะ”
ฉันพยักหน้ารัวๆเห็นด้วย ก่อนสังเกตว่านายพงเลิกหัวเราะไปแล้ว และกำลังจ้องหน้าฉันอยู่
“จะไม่เกลียดฉันใช่ไหม”
ฉันส่ายหัว ใครจะมาเกลียดเพียงเพราะว่าคนอื่นชอบตัวเองกัน ฉันตักไอศกรีมเข้าปาก
“ส้ม... เราชอบส้มนะ”
“รู้แล้ว”ฉันมองทีวี โฆษณาผ้าอนามัยมีปีกที่คนใส่ ใส่จนลอยได้...ปัญญาอ่อน
“เธอชอบเราบ้างไหม?”
...ฉันชอบนายพงหรือเปล่าน่ะหรอ ชอบไหม? นายพงมองฉันเหมือนรอคำตอบ นัยน์ตาสีเข้มมุ่งมั่นและจริงจัง
คำถามของนายพงเหมือนเป็นคำถามโลกแตก เกิดมาชอบใครสักคนยังไม่เคยทำ บอกรักฉันเคยทำแค่ครั้งเดียว และครั้งนั้นก็กับแมวข้างถนนตัวนึงเท่านั้น คำว่าชอบคืออะไร? นายพงเนี่ยนะ?
“ไม่...ฉันไม่ได้ชอบนาย”
ความคิดเห็น