รักนาย...ไม่กล้าพูด (Seungho x G.O. Mblaq)

ลำดับตอนที่ #4 : 87Line # 4

ซึงโฮโหมด

ห้อง Waiting room ใช่แล้วฮะวันนี้แสดงเพลงใหม่ของพวกเรานั่นก็คือเพลง RUN เฮ้!!! ปรบมือคอนเซ็ปต์เพลงนี้คือนินจาหนุ่มหล่อสุดเซ็กซี่ ฮุฮุ ความหล่อของเอ็มแบล็คมันเกินพิกัดอยู่แล้วหล่ะ ไฮไลท์ของเพลงนี้ก็คือเสียงร้องของจีโอตอนท่อนฮุค AHAHAHAH ทำไปได้ไงไม่รู้อย่างกับใช้แอฟเฟ็คแต่นั่นเป็นเสยงจริงนะครับซึงโฮขอยืนยันผมพูดแพล่มมาเยอะหล่ะ ตอนนี้ความสนใจของผมถูดหันเหไปทางพี่บยองกที่กำลังคุยอะไรซักอย่างกับจีโออยู่

“บยองฮีอ่า!! ตอนแสดงไม่ต้องร้อง AHAHAHนะ”พี่บยองกีเอ่ยบอกพลางยื่นคิวแสดงให้ผมที่กำลังนั่งฟังอยู่ไม่ห่าง

“ทำไมอ่ะครับ”จีโอเอ่ยถามพลางส่งสายตาแอ็บแบ๊วให้ตามสไตร์ของตัวเอง

“เพราะคอนเซ็ปต์ของเราคือนินจาหนุ่มสุดเซกซี่ไม่ใช่นินจาสุดแบ๊ว นายร้องท่อนนั่นทีไรหน้านายมันแบ๊วทุกที”พี่บยองกีเอ่ยบอกจีโอทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมาเสียไม่ได้ส่งผลให้ร่างเล็กหันมาค้อนตาขวางอย่างหงุดหงิด

สำหรับเรื่องนี้ผมเห็นด้วยอย่างรุนแรงเวลาจีโอร้อท่อนนี้ทีไรผมแทบจะอดใจไม่ไหวที่จะเข้าไปหอมแก้มยุ้ยๆนั่นอย่างหมั่นเขี้ยวจุนบยองฮีของผมน่าร้ากกกจริงๆนั่นหล่ะ

“เฮ้!! ซึงโฮฮยองพี่เป็นไรอ่ะ นั่งยิ้มคนเดียวก็ได้”ชอนดุงสะกิดผมพลางหัวเราะออกมาอย่างขำๆ

“เรื่องของฉันน่า”ผมเอ่ยตอบแบบรำคาญพลางส่งสายตาโหดไปให้ชอนดุงตามสไตร์ก่อนที่จะมองหาจีโอที่อยู่ๆก็หายไปจากที่นั่งเดิมของตัวเอง

-หายไปไหนของเค้าเนี่ย-ผมคิดพลางหันมองไปรอบๆห้องก่อนที่จะสะดุดตากับร่างเล็กที่กำลังเข้าไปแกล้งจุนหน้ากระจกขณะท่ทำทำผมอยู่ส่งผลให้ร่างสูงดึงร่างเล็กเข้าไปนั่งตักและกอดเอาไว้เพื่อให้ความไฮเปอร์สงบลงอย่างเสียไม่ได้

“ปล่อยฉันนะเฟ้ย!! ฉันไม่ใช่ตุ๊กตาหมของนายยะ”จีโอเอ่ยพลางหาทางดิ้นออกจากอ้อมกอดของจุน

“อยู่เฉยสักสิบวิจะตายไหมเนี่ยบยองฮี สงสารพี่สไตร์ลิสเค้าหน่อยน้า”จุนดุเบาๆแต่ก็ยังไม่ปล่อยให้จีโอลงมาจากตักอยู่ดีส่งผลให้ร่างเล็กต้องจำยอมนั่งอยู่บนตักจุนนิ่งๆ

“นายสองคนนี่ดูเหมาะสมกันดีนะ ซังซอนบยองฮีอ่า”สไตร์ลิสสาวเอ่ยขึ้นพลางหัวเราะออกมาขำๆกับท่าทีของทั้งคู่ส่งผลให้จุนหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ “ไฮเปอร์พอกัน 555+”

“พี่พูดอะไรของพี่เนี่ย”จีโอเอ่ยขึ้นอย่างโกรธๆปนเขินทำให้พี่สไตร์ลิสและผู้จัดการทั้งหลายต้องหัวเราะออกมาเพราะความน่ารักของบยองฮี

“เพราะนายน่ารักอย่างนี้ไงเลยโดนแกล้บ่อยๆ ฮ่าๆ”จุนเอ่ยขึ้นพลางหอมแก้มบยองฮีอย่างหมั่นเขี้ยว

“อีซังซอน”จีโอเอ่ยเรียกชื่อของจุนอย่างโมโหก่อนที่จะตอบไหล่ดังป๊าป(เพราะฉันตบหน้ามันไม่ได้ไง หน้ามันคือสมบัติล้ำค่าของไอดอล-*- : G.O)

สถานการณ์ตรงหน้าทำให้ผมต้องกำหมัดแน่นอย่างหงุดหงิดก่อนที่จะผลักประตูออกไปสะกดกลั้นอารมณ์ด้านนอกไม่อย่างนั้นผมคงอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปตั๊นหน้าไอ้ตัวแสบซังซอนแน่ๆ

“ซึงโฮฮยอง พี่เป็นไรไปอ่ะ”มีร์ตะโกนเรียกผมนี่คงวิ่งตามออกมาตั้งแต่ผมออกจากห้องพักแล้วหล่ะสิ

“ป่าวนิ”ผมเอ่ยตอบแบบขแองไปที

“โกหก พี่หึงบยองฮีฮยองใช่ไหมหล่ะ”มีร์เอ่ยขึ้นอย่างรู้ทันทำให้ผมต้องหันไปมองอย่างตกใจก่อนที่จะทำหน้านิ่งเหมือนเดิม

“อย่ามารู้ดีหน่อยเลยมีร์ นายน่าจะเอาเวลาที่นั่งสังเกตุฉันไปทำอะไรที่มันมีประโยชน์จะดีกว่ามั้ย”ผมเอ่ยเสียงเรียบพลางขยับตัวเดินออกไปอย่างรำคาญ

“โมโหที่ผมดูออกหล่ะสิ ถ้าชอบเค้าทำไมไม่พูดออกไปเลยหล่ะแทยที่จะมาทนเจ็บอยู่อย่างนี้”มีร์ตะโกนบอกออกมา “เหมือนกับผมนี้ไงที่ชอบพี่”

คำพูดของมีร์ทำให้ผมต้องหยุดชะงักค้างก่อนที่จะหันไปมองร่างบางด้านหลังอย่างตกใจ

“นายว่ายังไงนะมีร์”ผมเอ่ยถามซ้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจว่าสิ่งที่ผมได้ยินเป็นเรื่องจริงและหูผมไม่ได้ฟาดไป

“ผมชอบพี่ ไม่สิ ผมรักพี่นะ ซึงโฮฮยอง”มีร์ตะโกนซ้ำอีกครั้งพลางส่งยิ้มเล็กๆให้ผม

“แล้วพี่หล่ะ คิดไงกับผม”มีร์เอ่ยถามพลางเอียงคอน้อยๆเป็นเชิงถาม

“ฉันก็ชอบนาย.......”ผมเอ่ยขึ้นแต่ว่ายังพูดไม่ทันจบก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงของหนักๆหล่นลงมาบริเวณใกล้ๆกันนั้น

ปึง เสียงของตกทำให้ทั้งคู่ต้องหันไปมองแหล่งกำเนิดเสียงอย่างตกใจแต่ก็เห็นแค่เงาไวๆเท่านั้น 


........................................................................................

ใครกันน้าที่มาแอบฟังสองพี่น้องคู่นี้ต้องติดตามตอนต่อไป

ขอบคุณน้าทุกคนที่ติดตามฟิคเรามาตลอด

รักคนอ่านรักคนเท้นท์น้าจ้า

ซารางแอ็มแบล็ค มิสยูบยองฮี :))