[Fic Reborn] stops functioning ปิดการทำงานมัดใจนายมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #4 : [CHAPTER : 2] I

 CHAPTER 2 : ONE DAY THREE DREAM  [I]

                ตี๊ด......ตี๊ด

            เสียงเครื่องช่วยหายใจดังอย่างต่อเนื่อง และทุกครั้งที่ดังนั้นเสียงจะเบาผิดปกติ ใบหน้าบอสวองโกเล่ซีดเซียวอันเนื่องจากไม่ได้หลับไม่ได้นอนแล้ว ยังเครียดเรื่องคนที่เขารักอย่างหมดหัวใจก็มาบาดเจ็บเพราะว่าเธอดันเกี่ยวข้องกับวงการ ‘มาเฟีย’ แค่นั้น...

            “สึนะ...ไปทานข้าวก่อนดีมั้ย”ดีโน่ที่เดินถือกาแกร้อนๆมาสองแก้ว ได้ทักวองโกเล่หนุ่มที่ปั้นหน้าเครียดตั้งนานสองนานแล้ว เขานั่งติดเก้าอี้ไม่กระดุกกระดิกไปไหนแม่แต่น้อย

            “...ไม่ครับ...ขอบคุณที่ชวน”บอสวองโกเล่ปฏิเสธอย่างสุภาพก่อนที่จะยกมือกุมขยับแล้วนวดเบาๆ

            “เฮ้ออ นายนี่น้า...ถ้าทำตัวอย่างนี้ เคียวโกะไม่ปลื้มนะจะบอกให้”ดีโน่ว่าแล้วยื่นถ้วยกาแฟให่กับบอสวองโกเล่

            “เรื่องนั้นชั่งมันเถอะครับ ผมเป็นห่วงเธอมากกว่า...”

            “...”

            ‘เมื่อไหร่จะฟื้นสักทีน้า...เคียวโกะ ไอ้บ้าหน้าหวานเนี่ย...มันเป็นห่วงเธอแค่ไหนรู้มั้ย’

            [KYOKO SAY]

            “...อึก”ฉันลืมตาตื่นมาในที่ๆไหนสักแห่ง มันเป็นสีขาวไปหมด ขาวลามกระทั่งเสื้อที่ฉันใส่อยู่ อันที่จริงฉันจำได้ว่าฉันใส่เสื้อสีโอลด์โรสแขนยาว กับกางเกงขาสั้นสีขาวนะ แล้วทำไมฉันถึงมาเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างนี้เนี่ย =_=?

            ฟิ้วววววว

            สายลมเบาๆพัดผ่านร่างกายอันบอบบาง(=,.=)ของฉันไป สายลมที่หนาวเย็นราวกับลมในฤดูหนาว มันเย็นทุละผ่านไปถึงขั้วหัวใจเลยนะเนี้ย T^T

            “เคียวโกะจัง...”ในขณะที่ฉันกำลังเอาถูกันเพื่อที่ให้เกิดความร้อนขึ้นมา เสียงทุ้มๆของใครสักคนที่ฉันไม่เคยรู้จัก เรียกชื่อฉันจากที่ไหนสักแห่ง

            ...เขาเป็นใคร

            “เคียวโกะจัง...” นั่น!! มันเรียกฉันอีกแล้ว เรียกฉันจากที่ไหนล่ะ ที่แห่งนี้ไม่มีอะไรเลย ต้นไม้ พุ่มไม้ ดอกไม้ ภูเขา หรือแม้แต่พระอาทิตย์!! วิญญาณ...ปะ..ปีศาจ TT_TT?

            “นะ..นายเป็นใคร!!”ฉันจัดสินใจตะโกนออกไป เพราะไม่แน่หมอนี่อาจปรากฏตัวก็ได้

            “...ทำไมเธอถึงไม่ฟื้นสักทีล่ะ...”

            ฟื้น..?...หมอนั่นพูดอะไรน่ะ...?

            ฉันไปทำอะไรมาถึงต้องฟื้นล่ะ....???

            ‘กรี๊ดด นี่มันตัวอะไรเนี่ยยย’

          ‘คุณเคียวโกะคะ...ระวังมันด้วยนะคะ มันอันตราย...’

          ‘นี่มัน...’

          .

          .

          ‘…ผึ้ง’

            ใช่แล้ว....ฉันจำได้แล้ว ฉันไปตลาดกับฮารุจังแล้วก็กลับมาเจอโคลมจังที่กลับมาจากการทำงานเหมือนกัน แล้วเราก็นั่งคุยกันสักพักก็มีผึ้งที่...ไม่ค่อยเหมือนผึ้งสักเท่าไหร่ บินว่อนเต็มฐานทัพของวองโกเล่ จากนั้นโคลมจังก็ใช้อาวุธกล่องสู้กับมัน...ใช่...จากนั้นฉันก็โดนมันต่อยแล้วฉันก็สลบไป

            “เคียวโกะจัง....”

แล้วเสียงที่เรียกฉัน...มันเป็นเสียงใครล่ะ...

          ใคร...ใครที่กำลังเรียกฉันอยู่

          หมอนั่นเป็นใคร...ทำไมน้ำเสียงถึงไม่คุ้นหูเลย

          น้ำเสียงที่หมอนี่เรียกฉัน...เหมือนคนกำลังขาดอะไรไปในชีวิต

            “เธอที่ฉันรัก...ตื่นขึ้นมาเถอะ..นะ”

            หมอนั่นบอกว่า..ฉันคือคนรักของเขา...

          ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้ล่ะ...ฉันไม่เคยมีแฟนนะ (ตั้งแต่เกิดมา..)

          ฉันมีแต่คนที่แอบชอบ...ชอบมากๆ แต่คนนั้นไม่รู้หรอกว่าฉันชอบเขามากแค่ไหน

          คนๆนั้น ...ดูตอนแรกท่าทางน่าเกรงขาม

แต่พอมองลึกๆ...เขาดูอบอุ่นมากๆ...อบอุ่นเหมือนพื้นนภาอันกว้าง

เขาคือ...

“...สึนะคุง”

[KYOKO SAY END]

“สึนะคุง...”เสียงพึมพำอย่างแผ่วเบาทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นจากภวังค์ เขาได้ภาวนาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อให้เธอคนนี้ได้ลืมตาตื่นขึ้นมา...อย่างน้อยๆก็ขอแค่เธอพูดชื่อฉันก็พอแล้ว

“คะ...เคียวโกะจัง..!!”สึนะโผล่งขึ้นด้วยความดีใจ พร้อมกับจับมือของเธอเบาๆ ราวกับบอกเธอว่า ‘เขาอยู่นี่แล้ว เขาอยู่ข้างๆเธอแล้ว’

“สึนะคุง...พี่คะ...อยู่ไหนกันหมด”เธอพึมพำพร้อมกับสบัดมือของชายหนุ่มออกแล้วพยายามควานหาทางออกไปจากที่นี่

“...!!”

“หายไปไหนกันหมด...แล้วทำไมฉันถึงมองอะไรไม่เห็นเลย”เธอเอามือแตะกับผ้าปูเตียงสีขาวสะอาดพร้อมกับพึมพำเบาๆ

“...”

“ฮึก...ทำไมฉันมองไม่เห็นอะไรเลย...”เสียงสะอึ้นเบาๆของหญิงสาวข้างกายของบอสวองโกเล่ ทำให้ชายหนุ่มถึงกับทำอะไรไม่ถูก เธอร้องไห้เพราะสาเหตุอะไรกัน...

เพราะว่าเธอมองไม่เห็นรึ...

หรือว่าอย่างอื่น...

หมับ!!

“อ๊ะ...”ร่างบางเซไปตามแรงกระชาก ชายหนุ่มกระชากตัวเธอเข้ามากอด มือหนาไล้ไปตามผิวแก้มเนียนพร้อมกับกระซิบข้างหูเธอจนน้ำตาเธอหยาดยั่งไม่ขาดสาย

“ผมเอง...ซาวาดะ สึนะโยชิ...เธอไม่เป็นรัยแล้วนะ...เคียวโกะจัง”

“....ฮึก”

            +++++++++++++++++++++++++++++++++
             CONTINUE PART II

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r