INFINITY S ; รัก เหลือ ร้าย! นาย(บอดี้การ์ด)เทวดา

ลำดับตอนที่ #4 : ∞ 8's ∞ ลูกสอ ? บนสวรรค์ ?

 

 



 
3

ลูกสอ ? บนสวรรค์ ?

                 ฟุ่บ~!

                ฉันโยนถุงใส่เสื้อผ้าที่หอบพะรุงพะรังสิบกว่าถุงให้อินฟิน ตอนนี้พวกเขาโยนเสื้อคลุมทั้งหมดไปไว้ด้านหลังโซฟา และแน่นอน!! พวกเขายังไม่เลิกดูทีวี อีตาสตาร์ทใช้สายตาจิกฉัน และ...

                “ยัยบ้านี่! จะให้ก็ยื่นให้ดีดีไม่เป็นหรือไงวะ ไร้มารยาท!!” =[]=^ เอาล่ะ ฉันคิดว่าฉันควรจะทำใจ...

                สต๊อป สเต๊ป และสตอรี่แย่งกันดูที่ถุงเสื้อผ้า ก่อนจะรื้อๆ ทั้งหมดออกมารวมกัน - -*

                “อะไรเนี่ย เสื้อขาว เสื้อดำ เสื้อเทา กางเกงดำ กางเกงเทา นี่พิพ! เธอกะให้พวกฉันใส่แต่สีทะมึนๆ แบบนี้อ่ะนะ” สต๊อปบ่นแล้วทำหน้าซังกะตาย

                “ความจริงฉันชอบสีชมพู แต่ถ้าจะให้พวกนายใส่สีชมพูเหมือนกันหมดต้องเหมือนขบวนการตุ๊ดแน่ๆ อีกอย่างนะเวลาไปไหนมาไหน ฉันก็ไม่อยากให้มีมนุษย์สีชมพูเดินตามฉันเป็นขบวนหรอก… แต่เอ๊ะ! เมื่อกี๊นายเรียกฉันว่าไงนะ”

                “พิพ... ทำไม ฉันเรียกผิดหรอ เธอไม่ได้ชื่อพิพพินหรอกหรอ”

                “ใช่ ฉันชื่อพิพพิน แต่ฉัน ยังไม่ได้บอกนายไม่ใช่หรอแล้ว... รู้ได้ไง???”

                “ยัยโง่นี่! พ่อเธอบอกก่อนที่พวกฉันจะมาที่นี่แล้วไง ถ้าแม้แต่ชื่อคนที่จะปกป้องยังไม่รู้ พวกฉันก็ไม่มาเป็นเท.. เอ้ย บอดี้การ์ดหรอก งั่งชะมัดเลยยัยนี่!” อีตาสตาร์ทเสนอหน้าเข้ามาระหว่างฉันกับสต๊อป ก่อนจะด่าเป็นชุด เออ ฉันมันโง่ ไอ้คนฉลาดเอ๊ยยยย!!

                “ไอ้... ไอ้บ้า ไอ้คนปากเสีย ไอ้มืด ไอ้หัวตั้ง ไอ้... บลาๆๆๆๆ” และอีกมากมาย - -* ฉันสรรหาสารพัดที่จะเอามาด่าเขาได้ แล้วสาดเทใส่หน้าสตาร์ทเป็นการใหญ่ สตาร์ททำหน้าเบื่อหน่าย รวบมือฉันไว้ และ... เขาเอาแอ๊ปเปิ้ลที่ไหนไม่รู้ยัดใส่ปากฉัน T[]T

                “อีอาอ้าอี้ เอาออกไอเอี๋ยวอี๊อ๊ะ” (อีตาบ้านี่ เอาออกไปเดี๋ยวนี้นะ)

                “พูดอะไร... ไม่เห็นรู้เรื่อง” สตาร์ทส่ายหัวก่อนจะหยิบผ้าชิ้นใดชิ้นหนึ่งจากกองเสื้อผ้ามามัดมือฉันไว้อย่างรวดเร็ว กรี๊ดดดดด!!! แล้วฉันจะเอาแอ๊ปเปิ้ลออกยังไงเล่าไอ้บ้า!!

                T^T ตกลงมันเป็นบอดี้การ์ดที่ต้องดูแลฉัน หรือฉันเป็นอีแจ๋วที่ต้องคอยอยู่เป็นของเล่นของมันกันแน่เนี่ย TOT

                “เล่นอะไรไม่เข้าท่าน่ะ สตาร์ท” สเต๊ปหันไปว่า ก่อนจะช่วยเอาแอ๊ปเปิ้ลออกจากปากฉัน ในขณะที่คนถูกว่าทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ - -^ สตรีมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะช่วยแก้มัดอีกแรง *O* เทพบุตรใจดี

                ว่าแต่... ทำไมฉันจำชื่อพวกเขาแม่นจังนะ ??? มันเหมือน... สนิทสนมมากอย่างงั้นแหละ

                17.45 น.

                กริ๊ง~! กริ๊ง~!

                ใครมาหว่า?? ฉันเดินออกไปดูที่ประตูห้อง อ่อ ยัยออมสินนั่นเอง... เมื่อวานยัยนี่บอกจะมาหานี่นะ

                “หวัดดี ^O^” ฉันทัก

                “ไม่ดีเท่าไหร่ เหนื่อยชะมัด - -*”

ออมสินตอบกลับพลางเดินเข้ามาในห้อง ฉันดันประตูปิดแล้วหันหลังกลับเพื่อจะเดินตามไป แต่เฮ้... ทำไมยัยออมถึงยืนตัวแข็งทื่อขนาดนั้นล่ะ

“เฮ้! ไปไรไปยะ?” ฉันโบกมือขึ้นลงใส่หน้า แต่ไม่มีท่าทีว่าดวงตาของคุณเธอจะขยับเลย

“คะ ใครอ่ะแก” ออมสินพูดติดอ่างก่อนจะชี้ไปที่อินฟิน

“อ๋อ! บอดี้การ์ดน่ะ ^^”

“ฮ้า~ หล่อบรม~ ฉันมาอยู่กับแกได้มั๊ยเนี่ย~ *O*” ว่าแล้วคุณเธอก็กระโดดโหยงเหยงไปที่โซฟา ลืมบอก... อินฟินยังอยู่ที่หน้าทีวีนะเออ แต่ปลี่ยนจากดูสารคดีเป็นเล่นเกมส์มวยปล้ำแทน ท่าทางพวกเขาจะชอบมันเอามากๆ ซะด้วยสิ -O-

“หวัดดีค่าทุกคน ^-^” ออมสินกล่าวทักอย่างอารมณ์ดี ทั้งแปดหันมามองอย่างแปลกใจ

“นี่ออมสิน เพื่อนฉันน่ะ” ฉันแนะนำ

“หวัดดี ^^” ทั้งเจ็ดพูดพร้อมกัน ส่วนอีกคน...

“หน้าอย่างเธอมีเพื่อนด้วยเหรอ” - -+ ไอ้สตาร์ททททท!!! ไอ้ปากมากกกก!!!

“แกแน่ใจนะว่าเป็นบอดี้การ์ด?” ออมสินแอบกระซิบไม่ให้สตาร์ทเห็น ยัยนี่มีท่าทีปอดแหกนิดๆ แล้วล่ะ

“ฉันก็ยังสงสัยอยู่เนี่ย”

“=O=”

“ลุกๆๆๆ ออกไปให้หมดเลย” ฉันสั่งก่อนจะดันออมสินให้นั่งลงแทน

“สตาร์ท! ไปเอาน้ำเปล่าในตู้เย็นมาให้เพื่อนฉันด้วย” ปากดีนัก สั่งซะเลย

แต่ก็เท่านั้นแหละ... เพราะเขาหันไปใช่สต๊อปต่ออีกที =O=

“แกจะมาอยู่กับฉันแล้วใช่ม้า~ ^^” ฉันเปิดประเด็นคุยกับออมสิน ซึ่งก็อินฟินมานั่งล้อมโซฟาอย่างสนใจ ดูเหมือนมันจะไม่ใช่เรื่องของพวกนายเลยนะ

“เปล่า” หน้าฉันหดเหลือสองนิ้วทันที

“ทำไมล่ะ TwT”

“ฉันจะมาบอกแกว่า... ฉันดันโง่เลือกเข้าชมรมอาสาพัฒนาชนบท เพียงเพราะประธานชมรมนั้นหล่อกระชากตับ T-T”

“....”

“แต่จะบอกให้นะ ไม่ได้ครึ่งของฮาเร็มแกซักคน -..-“

                “-O- นอกเรื่องแล้วย่ะ!!”

                “ก็... แล้วพรุ่งนี้ฉันก็ต้องไปทำค่ายที่ต่างจังหวัด ต้องไปพัฒนาหมู่บ้านให้เค้า อยู่ที่นั่นจนกว่าจะเสร็จโครงการ หรืองานเรียบร้อยนั่นแหละ”

                “แต่แกคงไปแค่วัน หรือสองวันใช่มั๊ย” ฉันถามอย่างมีความหวัง แต่ยัยออมส่ายหัวก่อนจะชูสองนิ้ว

                “สองวัน! โธ่ ก็แค่สองวัน ฉันรอได้น่า”

                “สองสัปดาห์ TOT”

                “แหม ก็แค่นั้น ฉันรอได้ สองสัปดาห์ ฉันรอดะ... OoO ห๊า!! สองอาทิตย์งั้นหรอ!!!”

                “อืม TT^TT”

                “ครึ่งเดือนเลยนะนั่น T.T แล้วฉันจะอยู่กับใครล่ะแก๊!!”

                “ก็อยู่กับพวกเราไง ^^” สตอรี่ยื่นหน้าเข้ามาก่อนจะพูดด้วยเสียงน่ารัก จริงๆ นะ หมอนี่น่ารักจนผู้หญิงหลายคนต้องอายไปเลยล่ะ (รวมถึงฉันด้วย T^T)

                “ใช่ๆ แกต้องมีความสุขแหงมๆ ที่ได้อยู่ท่ามกลางเทพบุตรสุดหล่อพวกนี้” ออมสินชมขึ้นมาซึ่งๆ หน้า ทำเอาไอ้พวกเทพบุตรสุดหล่อทั้งหลายหน้าบานไปตามๆ กัน - -^

                จุ๊บจูบีดุ๊บ จูบีดุ๊บ จุ๊บจุ๊บ รับสายซะสิจะได้มาจุ๊บ~

                “ฮัลโหล ออมสินรับสายค่า”

                บอกฉันสิว่าเมื่อกี๊ริงโทนแกน่ะ -*-

                “ค่าๆ จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละค่า”

                “เอ๊ะ! ก็บอกว่าจะไปเดี๋ยวนี้ไงยะ จะมาเร่งอะไรนักหนาเล่า!!”

                ติ๊ด~

                ออมกดวางสายไปก่อนจะหันมาพูดกับฉัน

                “ฉันต้องรีบไปแล้วล่ะ ไอ้ประธานชมรมที่หล่อนิดเดียวนั่นจิกฉันอีกแล้ว -^-“

                “อืมๆ เดี๋ยวฉันจะโทรไปหาแกบ่อยๆ”

                “แล้วแต่ดวงน่ะเพื่อน ไอ้ที่ๆ ฉันจะไปมันกันดารมากถึงมากที่สุดเลยล่ะ ไฟฟ้าเข้าหรือยังก็ไม่รู้ ถ้าแกโทรติดฉันจะรักแกมากเลย”

                “ขนาดนั้น”

                “อืม ไปแล้วนะ” ว่าจบก็ลุกออกไปทันที

แง T.T ฉันต้องอยู่กับไอ้พวกนี้เพียงลำพังจริงๆ น่ะหรอ ฉันหันมองอินฟิน สต๊อปและสเต็ปยังคงเล่นเกมมวยปล้ำอย่างเมามัน ในขณะที่สตาร์ทกับสตรองคู่นี้กำลังงัดข้อกันอยู่อย่างไม่มีใครยอมใคร สเตด สตรีม สตอม สามคนนี้กำลังสนุกสนานกับนิตยสารท่องเที่ยว และสตอรี่ เขากำลังเดินไปเดินมา - -*

“แล้วพวกนายไม่กลับบ้านหรอ ?” ฉันเอ่ยถามอินฟิน

“เห้ย กลับไหน”

“เอ้า ก็เย็นแล้วนี่ ตามหลักเป็นเวลาเลิกงานแล้วเนี่ย”

“นี่เธอ พวกฉันเป็นบอดี้การ์ดนะ ไม่ใช่สาวโรงงาน -_-” สตรีมว่าพลางทำหน้าซังกะตาย

“เอ้า แล้ว? บอดี้การ์ดนี่มันเลิกงานกี่โมงอ่ะ แหะๆ”

“ไม่มีอ่ะ เจ้านายสั่งให้อยู่กับเธอตลอดเวลา”

“บ้าหรอ! งี้พวกนายนอนไหนอ่ะ”

“นอนกับพิพพินไม่ได้หรอ?” สตอรี่ถาม

“ไม่ได้ย่ะ!!!”

“พีพใจร้ายอ่ะ”

“ไม่ต้องมาว่าฉันเลยนะ! นู่นไปนอกระเบียงนู่น จองที่กันเอาเองละกัน” ฉันว่าพร้อมชี้นิ้วไปที่ระเบียง มันกว้างออกจะตายนี่นา

“TOT อันนี้ใจร้ายมาก” สต๊อปหันมาว่าฉันบ้าง

“พอเลยๆ ยัยพิพพินแม่มด! ห้องนอนมันมีตั้ง 4 ห้อง เธอคนเดียวนอนหมดหรือยังไงกัน” สเตดว่า เห้ย นายนี่หลอกด่าว่าฉันเป็นแม่มด -  -“

“ก็..”

“ไม่มีก็มีเก้อะไรทั้งนั้นล่ะ เธอก็นอนห้องเธอไป ที่เหลืออีกสามห้องพวกฉันก็แบ่งๆ กันอยู่ โอเค๊”

“นี่พวกนายจะมาอยู่กินกับฉันจริงๆ อ่ะ”

“ก็จริงน่ะเซ่ โว๊ะ ยัยนี่แน่ะ เข้าใจยากชะมัด” แน่นอนว่าคำพูดนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก..

“ไอ้สตาร์ทททท ไอ้บ้า”

เขาเหล่มองฉันอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะหันกลับไปงัดข้อกับสตรองต่อ ชิ อีตานี่

19.00 น.

ฉันโทรสั่งให้คนที่บ้านเอา Fiat500 รถอิตาลีสีแดงแปร๊ดซึ่งเป็นรถส่วนตัวของฉันมาให้เอาไว้ใช้ ความจริงน่าจะขับมาเองตั้งแต่เมื่อวานนะ -_-

ฉันจะไปกินข้าวเย็นนอกบ้าน เพราะไม่มีกับข้าวอยู่ในตู้เย็นเลย แล้วก็ไม่อยากกินของโรงแรมด้วย

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เตรียมตัวออกจากบ้าน

“จะไปไหนอ่ะ” ใครสักคนในกลุ่มอินฟินพูดขึ้น เอ่อ แล้วพวกเขากินอะไรล่ะ

“ไปกินข้าว ถ้าพวกนายหิวก็โทรสั่งให้ข้างล่างเอาขึ้นมาให้แล้วกัน”

“ไปกับใคร?” สตาร์ทถาม

“ไปคนเดียวย่ะ”

“ไม่ได้”

“ทำไมจะไม่ได้ ก็ฉันจะไป”

“ก็พวกเราเป็นบอดี้การ์ด ต้องไปกับเธอ ต้องดูและเธอสิ” แหม ไม่ต้องมาสำนึกในหน้าที่ขนาดนั้นก็ได้ย่ะ

“ไม่จำเป็นย่ะ ไปแค่นี้ ฉันดูแลตัวเองได้”

“ปากดี”

“- -+ นายสิปากดี ด่าอยู่ได้! นายเป็นลูกจ้าง ไม่มีสิทธิ์อะไรจะมาด่าฉันเลย รู้มั๊ยว่า แค่ฉันโทรบอกคุณพ่อไม่กี่นาที พวกนายมีสิทธิ์ตกงานได้เลย!!” เอาล่ะค่ะ ได้เวลาที่ยัยคุณหนูพีพพินอาละวาดแล้ว!!!

เพื่อนๆ สมัยมัธยมบอกว่า... ฉันเป็นคนปากจัดและเอาแต่ใจ ใช่! ฉันมีนิสัยเหมือนลูกคุณหนู ก็ใช่! แต่นั่นไม่เท่ากับว่า ลึกๆ แล้วมีความอดทนค่อนข้างสูง เพียงแต่ว่าถ้าเกิดฟิวส์ขาด อารมณ์เสีย หมดความอดทนขึ้นมาเมื่อไหร่ล่ะก็ ไอ้นิสัยที่มันไม่ดีทั้งหลายแหล่ก็จะหลุดออกมาอย่างรวดเร็ว

สตาร์ทจ้องหน้าฉันและสาวเท้าเข้ามาหาช้าๆ สายตาดุดันของเขาทำให้ฉันแอบหวั่นใจนิดๆ แต่ไม่มีทางที่ฉันจะแสดงออกให้ใครเห็นเด็ดขาด!

“คิดว่าฉันจะกลัวเรอะ! คำขู่ของเธอ อาจจะเคยได้ผลกับใครฉันไม่รู้ แต่กับพวกเรา อินฟินิตี้เอส... มันไม่มีทางได้ผล!!”

“ฮึ! ถ้านายคิดว่าฉันแค่ขู่ล่ะก็... คิดผิดแล้วล่ะย่ะ”

ฉันล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าถือ ก่อนจะกดเบอร์คุณพ่อ

ตู๊ด~! ตู๊ด~! ตู๊ด~!

                แหงะ ทำไมไม่มีคนรับล่ะเนี่ย -*-

                “พิพพินจ๋า~ อย่าโมโหไปเลยนะ ไอ้ตาร์ทมันก็ปากเสียอย่างนี้แหละ อย่าไปสนมันเลย” สตอรี่เข้ามาดันสตาร์ทให้ออกห่างจากฉัน ก่อนจะอ้อนวอน เน่! ถ้าไม่เห็นแกหน้าตาน่ารักของนายล่ะก็นะ (ที่จริงคือไม่มีคนรับต่างหาก)

                “ชิ! ก็ได้” ฉันว่าพลางเหลือบตาไปที่สตาร์ท เขามองกลับด้วยสายตาอาฆาตไม่แพ้กัน

                “ไม่แน่จริงนี่หว่า!”

                “ฉันเปลี่ยนใจละ ไม่โทรบอกให้พ่อไล่นายออกดีกว่า เก็บไว้เป็นของเล่นดูท่าจะสนุกกว่าแฮะ ^^”

                “ฝันไปสิว่าฉันจะยอมเป็นของเล่นของเธอน่ะ”

                “ก็คอยดูซี๊~!”

                คิดจะเปิดศึกกับพิพพินงั้นเรอะ! นายเสร็จฉันแน่สตาร์ท!!! ฉันหันไปยิ้มให้กับอินฟินคนอื่นๆ ที่กำลังมองมาที่เราอย่างสนใจ

                “อินฟินิตี้เอสหมายเลขสอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด และแปด ไปกินข้าวนอกบ้านกันนะ ฉันจะเลี้ยงพวกนายเอง ^O^”

                “จริงนะ”

                “จริงสิสตอรี่ ^^ ไม่อั้นเลย”

                “ดีจัง พิพพินใจดีๆ ^w^”

                ฉันยิ้มกว้างให้สตอรี่ก่อนจะหันไปใช้สายตาจิกสตาร์ท “ส่วยนาย นัมเบอร์วัน ฉันขอสั่งให้นายอยู่เฝ้าบ้าน และนายห้ามสั่งใครให้ทำแทนเด็ดขาด เพราะพวกเขาต้องไปกับฉัน ไปเป็นบอดี้การ์ดให้ฉัน!!”

                “พิพ ไปด้วยกันหมดไม่ได้หรอ?” สต๊อปว่า

                “ไม่ด๊ายยยยย ไม่ได้ๆ ถ้าไปด้วยกันหมด แล้วใครจะเฝ้าบ้านให้ฉันล่ะ”

                “แต่ว่า...”

                “ไม่ต้องแต่หรอกน่า ไปๆ หิวจะแย่อยู่แล้วเนี่ย”

                ฉันเดินนำออกมา ทั้งเจ็ดมีท่าทีอ้อยอิ่งเล็กน้อย แต่พอสตาร์ทด่าเข้าให้ พวกเขาก็ยอมตามมา เราลงลิฟต์มากันที่ชั้นหนึ่ง ฉันเดินไปที่หน้าโรงแรม ทำท่าจะขึ้นรถ ก่อนจะนึกได้ว่า...

                นี่มัน Fiat นะ!!!! จะให้คนแปดคนนั่งไปในนั้นได้ยังไงเล่า รถฉันคันจี๊ดเดียวเอง=_=;;;

                “เอ่อ พิพ เธอคงไม่คิดจะยัดพวกฉันไว้ในไอ้กระป๋องเหล็กสีแดงนี่หรอกใช่มั๊ย”

                “-*- เอ่อ... ฉันลืมน่ะ รอแป๊บแล้วกัน เดี๋ยวโทรให้ทางบ้านส่งรถตู้มาให้นะ”

                “งั้นฉันไม่ไปก็ได้ ขี้เกียจรอ” สต๊อปว่า พลางทำท่าจะเดินกลับเข้าไปในโรงแรม

                “นี่เป็นคำสั่ง!!! ฉันสั่งให้พวกนายรอ ก็ต้องรอ!”

                สต๊อปหันมองฉันอย่างไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนจะกลับมารวมกับเพื่อนๆ เหมือนเดิม  ฉันโทรสั่งให้คนขับรถเอารถตู้คันใหญ่มาให้ แต่ปรากฏว่า พวกเขาเอามาให้ฉันไม่ได้ ที่บ้านเหลือคนขับอยู่คนเดียวแถมขาเจ็บ ก็เลยบอกว่าจะเอามาให้พรุ่งนี้ =_= เจริญพร!! ฉันจะไปวันนี้โว้ยยยย!!! =O=^

                “เอ่อ แหะๆๆ ^^”

                ฉันหันไปยิ้มแห้งๆ ให้กับอินฟิน พวกเขานั่งเท้าคางแล้วทำหน้าซังกะตายก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่

                “คือว่า... วันนี้ฉันก็ ไม่ค่อยอยากกินอะไรพิเศษมากมาย น่ะ หุหุ” ฉันว่าอย่างเจี๋ยมเจี้ยมก่อนจะหัวเราะข่มสายตามุ่งร้ายของอินฟินแบบปัญญาอ่อน

                “เราไป กินในโรงแรมก็ได้เนอะ ^O^ อร๊อยยย อร่อยเหมือนกันแหละ”

                ว่าจบ ฉันก็กลับเข้าไปในโรงแรม ตรงไปที่โซน Restaurant แล้วหาที่นั่งที่เป็นโต๊ะใหญ่ๆ พอสำหรับแปดคน อินฟินเดินตามฉันมาเนือยๆ ก่อนที่พวกเขาจะนั่งลงรอบๆ โต๊ะ ฉันสั่งอาหารกับพนักงานไปชุดใหญ่คนเดียว แล้วยื่นเมนูคืนกลับไปเลย เอ่อ... คิดว่าถ้าให้อีกเจ็ดคนสั่งด้วย สงสัยวันนี้จะไม่ได้กินน่ะสิ

                ครู่หนึ่งหลังจากสั่งอาหาร น้ำก็มาเสิร์ฟ ฉันสั่งน้ำผลไม้ให้ทุกคนนะ จะได้สุขภาพดี ผิวพรรณเปล่งปลั่ง ^O^ แต่เอาเข้าจริง พวกเขาก็เปล่งปลั่งอยู่แล้วนี่นา ขาวซะจนฉันยังเทียบไม่ค่อยจะติด -^- พวกนายใช้โลชั่นอะไรกันนี่! อิจฉา ตาร้อน

                “ทำไมฉันได้สีส้มล่ะ จะเอาสีม่วงอ่า จะเอาๆ >O<” สตอรี่โวยวาย เมื่อเห็นว่าน้ำในแก้วของตัวนั้นเป็นสีส้ม แต่คนอื่นๆ เป็นสีเขียว สีแดง สีม่วง

                “ก็ของนายเป็นน้ำส้มนี่ ของสตรีมเป็นน้ำองุ่น ของสต๊อปก็เป็นน้ำมะนาว สตรองเป็นน้ำสตอเบอร์รี่ ของฉันก็น้ำส้มเหมือนนายไง”

                “OoO ของฉันน้ำส้มหรอเนี่ย”

                “ใช่ไง”

                “น้ำที่มาจากลูกส้มใช่มั๊ย ไอ้ลูกกลมๆ ใช่หรือเปล่า”

                “-_- เอ่อ...ชะ ใช่” ถามแปลกๆ วุ้ย

                “*O* ฮ้า~~ รสชาติมันจะเป็นยังไงน๊า ลูกส้มมนุษย์เค้าว่าคล้ายกับลูกสอบนสวรรค์ จะจริงหรือเปล่าเนี่ย”

                “เอ๋??? หมายความว่าไงหรอสตอรี่ ลูกสอคืออะไร แล้ว สวรรค์อะไรกัน ???” ฉันถาม

                “อึกๆ อะ เอ่อ...” สตอรี่รีบดื่มน้ำส้มให้หมดก่อนจะวางแก้วน้ำลงแล้วมองหน้าเพื่อนๆ เลิ่กลั่ก สตรีมจิกกัดด้วยสายตาซะจนฉันกลัวแทน

                “คือ... มันเป็นอย่างนี้นะพิพพิน คือว่า... สตอรี่เป็นประเภทที่ค่อนข้างจะเพ้อเจ้อ นายนี่น่ะอ่านหนังสือเยอะมากจนเพี๊ยน บางทีก็พูดจาแปลกๆ เรื่อยแหละ ^_^” สตรีมบอกแล้วหันไปจิกสตอรี่ต่อ เขาทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมและส่งสายตาขอโทษขอโพยให้ทุกคน ก่อนจะหันมายิ้มแห้งๆ ให้ฉัน

                สักพักอาหารก็มาเสิร์ฟ สตอรี่กินทุกอย่างที่ขวางหน้าและพูดเปรียบเทียบโลกมนุษย์กับบนสวรรค์อยู่บ้าง ก่อนจะนึกได้แล้วบอกว่าพูดเล่น ไม่ใช่แค่สตอรี่ที่ดูตื่นเต้นกับอาหารมื้อนี้ แต่อินฟินทุกคนก็มีท่าทางเหมือนไม่เคยเจอมาทั้งนั้น นี่ฉันไม่ได้สั่งอาหารหรูเลิศอะไรเลยนะ แค่ผัดผัก ไก่อบ กุ้งชุบแป้งทอด หรืออาหารพื้นๆ อีกมากมาย

                ทำไมพวกเขาถึงเทำท่าดี๊ด๊าทุกครั้งที่ฉันก้มลงตักข้าว แล้วก็จะมีท่าทีเรียบเฉยเวลาที่ฉันเงยหน้าขึ้น!

                สตอรี่ไม่ได้เพี๊ยน!!! ท่าทีของพวกเขาไม่ได้บอกว่าสตอรี่เพี๊ยน...

                แต่เหมือนว่าพวกเขา... จะกำลังกลบเกลื่อนอะไรบางอย่าง!!!

____________________________________________________
SFK.an
อัพแล้วฮ้าบบบบบบ

เสียใจ หน้านี้ไม่ได้ตอบเม้นเลย TOT

แต่ก็แอบดีใจ ที่มีคนแอดเฟปเพิ่ม
ขอบคุณนะคะ ^^


ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม

______________________
T B C >>>>